ตอนที่ 90 มีความสุขล้นปรี่ไปด้วย ความน่ารักของเธอ

หลินลี่เองก็โพสต์ลงวีแชทด้วยเช่นกัน เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอ ก็ได้เห็นหลินเซ่อโพสต์รูปรถของตัวเอง ซึ่งทำให้เธอไม่สบ อารมณ์เลยทีเดียว ทั้งเธอและหลินเชื่อต่างก็อยู่ในแวดวงผู้คน เดียวกัน มีเพื่อนร่วมกันในวีแชทอยู่หลายคน และหลินลี่ก็ได้ เห็นพวกเขาเข้าไปแสดงความเห็นที่ใต้รูปถ่ายว่าสวนหลังบ้าน ของหลินเชื่อนั้นใหญ่แค่ไหน เธอเดาเอาว่านั่นน่าจะเป็นบ้าน ของปู้จิ้งเจ๋อ

บ้านของเขาคงจะหลังมหึมาเลยทีเดียว

ทำไมนั่งเด็กแพศยาถึงได้ไปอยู่ในที่แบบนั้นได้นะ มันดี เกินไปสำหรับคนอย่างนังนั่น

หลินเชื่อเฝ้าลูบคลำรถไม่วางมือ อยากจะลองขับเสียเต็ม ประดา แต่โชคร้ายที่เธอยังไม่มีโอกาสได้เรียนขับรถเสียที

เธอหันมาหาจิ้งเจ๋อแล้วถามว่า “โดยทั่วไปแล้ว เขาใช้ เวลาเรียนขับรถกันนานแค่ไหนเหรอคะ”

จิ้งเจ๋อตอบ “ถ้าเธออยากเรียน ฉันจะสอนให้ตอนนี้เลย ก็ได้ มันไม่น่าจะหัดยากเท่าไหร่

“จริงเหรอคะ”
“อันที่จริงการขับรถก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก เราแค่ต้องไป หาถนนต่างๆ ฉันจะสอนเธอหัดขับที่นั่นเอง

“เยี่ยมเลยค่ะ” หลินเชือกระโดดขึ้นๆ ลงๆ พลางจับมือ เขาไว้

ไม่ช้าทั้งคู่ก็ออกจากบ้านโดยมีจิ้งเพื่อเป็นคนขับ รถ สปอร์ตนั้นคันเล็กนิดเดียว จึงเจ๋อจึงอึดอัดไม่น้อยทีเดียวเมื่อ ต้องเข้าไปนั่งอยู่ในนั้น หญิงสาวนักกระดากใจที่ได้เห็นร่างสูง ร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของเขาต้องเบียดเสียดเยียดยัดตัวเอง เข้าไปในรถคันเล็กๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมปกติเขาขับแต่ รถซีดาน

หลินเชื่อขมวดคิ้วและถามจิ้งเจ๋ออีกครั้งว่า “ตกลง ไอ้ การหัดขับรถมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ก็ใช่น่ะ หลังจากที่ครูสอนขับรถอธิบายทุกอย่างให้ฉัน เข้าใจเพียงครั้งเดียว ฉันก็สามารถขับไปรอบๆ ได้เลย แต่ คำนวณจากระดับสติปัญญาอย่างเธอ ฉันคิดว่าคงต้องเรียนกัน สักครึ่งวันละนะ

หลินเซ่อพยักหน้า รู้สึกมั่นใจในตัวเองอย่างยิ่ง แต่ทว่า

เมื่อเริ่มเรียนกันได้เพียงไม่กี่นาที

“หลินเชื่อ นั่นมันฝาถังน้ำมันไม่ใช้คันเร่ง

“หลินเชื่อ ปล่อยพวงมาลัยก่อนสิ
“หลินเซ่อ นั่นนี่เธอจะเลี้ยวไปไหน อยากตายหรือยังไง

การสอนยิ่งทวีความโหดร้ายมากขึ้นทุกขณะที่เขา เขาตะคอก ใส่เธอ แต่ยิ่งถูกตะคอกเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น เท่านั้น สุดท้ายหญิงสาวจึงหันไปมองหน้าคนสอนแล้วพูดว่า “จิ้งเจ๋อ คุณอย่าขึ้นเสียงใส่ฉันสิ มันทำให้ฉันตกใจรู้มั้ย

กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วหนักมองดูผู้หญิงตรงหน้า เขาคงจะ ประเมินสติปัญญาของเธอสูงเกินไป

“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่โง่เง่าเท่าเธอมาก่อนเลย!

“ก็ถ้าฉันโง่แล้วจะทำไมล่ะ” เธอท้าทาย

“เธอนี่มัน…” จิ้งเจ๋อไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ด้อยสติปัญญา เท่านี้ แล้วก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ทั้งเอะอะมะเพิ่งแถมยังไม่รู้จัก อายเหมือนเธอด้วย

ชายหนุ่มคิดว่าเธอช่างเป็นคนที่ไม่เหมือนใครเสียเลย จริงๆ เธออาละวาดเกรี้ยวกราดเสียจนเขาคิดว่าบางทีน่าจะบีบ คอเธอ ให้ตายเสียเลยน่าจะง่ายกว่า

“เธอช่วยทำให้มือกับขาทำงานประสานกันหน่อยได้มั้ย! กู้จิ้งเจ๋อไม่อาจอดทนต่อไปได้อีกแล้ว

หลินเซ่อมองหน้าเขาอย่างสิ้นหวัง “ฉันทำไม่ได้นี่คะ จะให้ ทำยังไงล่ะ ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าตะคอก คุณอาจจะเป็น อัจฉริยะแต่ไม่ใช่ว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนคุณ!

“เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ” เขาพึมพำ “ฉันคิดผิดเองนั่นแหละ อย่างเธอนี่คงต้องหัดอีกหนึ่งเดือนเป็นอย่างน้อย

“” หลินเชื่อทำตาขวางใส่ “ถ้าไม่อยากสอนฉันก็ไม่ เป็นไร แต่อย่ามาตะคอกใส่ฉันนะ ฉันไม่อยากเรียนกับคุณ แล้ว!”

กู้จิ้งเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันกลับมาเมื่อหลิน เธอพูดต่อไปว่า “โม่ฮุ่ยหลิงของคุณคงจะต้องฉลาดมากแน่ เธอคงจะเรียนครั้งเดียวก็เป็นเลย ทำไมคุณไม่ไปสอนเธอแทน ละคะ!

จิ้งเพื่อชะงัก มองดูใบหน้างงอของอีกฝ่าย เขากัดฟัน แน่นจนได้ยินเสียง

เขาจ้องหน้าเธอก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวลงไป

และไม่หันกลับมามองอีก ชายหนุ่มกระแทกประตูปิด โครมใหญ่แล้วเดินหนีไปเสียอย่างนั้น

จบกัน เขาโกรธใหญ่แล้ว

หลินเชื่อนึกโกรธตัวเอง ทำไมเธอจะต้องหาเรื่องยั่วโมโห เขาด้วยการพูดถึงโม่ฮุ่ยหลิงด้วยนะ เขาไม่ได้กำลังสอน ไม่ยุ่ย หลังเสียหน่อย เขากำลังสอนเธอต่างหาก ถ้าเขาทำได้ เขาน่า จะเลือกยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวด้วยการเอาเวลาไปอยู่กับ โม่ฮุ่ยหลิงเสียยังจะดีกว่า แล้วทำไมเขาถึงต้องมาเสียเวลากับ เธอด้วย หลินเชื่อคิดได้แล้วว่าเธอเป็นฝ่ายผิด เธอโง่เอง ทั้ง ควบคุมมือเท้าไม่ได้ แถมยังความจำแย่อีกต่างหาก โดยเฉพาะเวลาที่เธอมองดูแผงควบคุมทั้งหลายของรถ ทำเอาเธอแทบจะเป็นลมแล้ว

แค่นั้นก็

เธออยากเรียนรู้ให้เร็วแต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้

ผ่านไปสักพักหนึ่ง

กู้จิ้งเจ๋อก็รู้สึกได้ว่าหลินเชื่อกำลังวิ่งตามมาข้างหลัง เธอ คว้ามือเขาไว้แล้วพูดว่า “จิ้งเจ๋อ อย่าโกรธไปเลยนะ ฉันแค่ ล้อเล่นเท่านั้นเอง คุณจะมาโกรธฉันเพราะเรื่องแบบนี้ได้ยังไง

สีหน้าของชายหนุ่มยังคงมึนตึงใส่ ไร้ซึ่งอารมณ์

ใบหน้านั้นแม้จะดูดีไร้ที่ติแต่ก็เย็นชาเป็นอย่างยิ่ง

หลินเซ่อจับมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อยขณะวิ่งไปดัก “อย่าไป เลยนะคะ จิ้งเจ๋อ นี่ฉันกำลังพูดกับคุณอยู่นะ

กู้จิ้งเจ๋อสะบัดมือหนี “ปล่อย!”

“กู้จิ้งเจ๋อ!”

“ปล่อยฉัน!” เขาพูดเสียงเรียบ

หลินเชื่อกัดฟันแล้วพยายามดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้ “ไม่ ฉัน ว่า “คุณสามีคะ ฉันผิดเอง อย่าโกรธเลยนะ ตกลงมั้ย

ไม่ยอมปล่อยหรอก” เธอกางแขนออกขวางทางเอาไว้แล้วพูด

หลินเชื่อเปลี่ยนแผน เธอหันมาใช้จริตมารยาแทนเมื่อจับ มือเขาไว้แล้วโยกตัวไปมา ทำปากยื่น มองเขาด้วยตากลมโต เป็นประกาย ริมฝีปากชุ่มฉ่ำเหมือนผลไม้สุกนั้นแย้มเป็นรอยยิ้มหวาน

จิ้งเจ๋อนิ่วหน้าก่อนจะหันมา “ฉันบอกให้ปล่อยไง

“ไม่ ไม่ปล่อย ฉันไม่ยอมปล่อยหรอก จนกว่าคุณสามีจะ บอกว่าไม่โกรธฉันแล้ว

“เธอ…

“พูดสิคะ นะ น้า คุณสามี มองหน้าฉันสิคะ

จิ้งเพื่อไม่มีทางเลือก เขาหันหน้ามามองหลินเชื่อที่ กำลังทำท่าเหมือนลูกสุนัขกระดิกหางดึกๆ และไม่ยอมปล่อย มือ

โดยเฉพาะเมื่อเธอเรียกเขาว่าคุณสามีด้วยน้ำเสียงนุ่ม นวลยวนใจเหมือนขนมสายไหมก็ไม่ปาน เป็นใครจะทำใจแข็ง อยู่ได้อีกล่ะ

กู้จิ้งเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกและคิดว่า หลินเชื่อช่างเป็นผู้ หญิงที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ

ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายมาแต่งงานมีเมียแบบนี้ได้นะ

“เอาเถอะ ฉันจะช่วยเอาบุญก็แล้วกัน ถึงยังไงฉันก็ตั้งใจ จะทำเรื่องดีๆ อยู่แล้ว ด้วยระดับสติปัญญาที่ต่ำเตี้ยอย่างเธอ ฉันจะพยายามทำความเข้าใจก็แล้วกัน” จิ้งเจ๋อยอมผ่อน คลายในที่สุด

หลินเชื่อแค่นยิ้ม มองหน้าจิ้งเจ๋ออย่างมีน้ำโห “คุณจะช่วยพูดให้มันดีๆ หน่อยไม่ได้หรือไง”

จิ้งเจ๋อเดินกลับมาที่รถ เขามองดูหลินเชื่อที่กำลังจับพวง มาลัย เธอเงยหน้าขึ้นและรอฟังคำสั่งจากเขา ชายหนุ่มยิ้มแล้ว พูดขึ้นว่า “ฉันมีความคิดใหม่ที่จะช่วยให้เธอเรียนได้เร็วขึ้น

“อะไรเหรอคะ”

“เราจะใช้วิธีให้รางวัลกับลงโทษ

“หือ”

“ถ้าเธอทำถูก ฉันจะให้รางวัลเธอ

“ให้รางวัลฉันด้วยอะไรคะ” ดวงตาของหลินเชื่อเป็น ประกายวับ เมื่อได้ยินคำว่า “รางวัล เธอมองจิ้งเจออย่าง กระตือรือร้น

กู้จิ้งเจ๋อมองริมฝีปากอิ่มเต็มของอีกฝ่าย ก่อนจะแตะจูบลงมาเบาๆ

หลินเชื่อตกตะลึงขณะที่คนจูบยิ้มและพูดว่า “ฉันจะให้ รางวัลเธอด้วยจูบ

หน้าคนโดนจูบแดงก่ำ “กู้จิ้งเจ๋อ!”