ตอนที่ 67 ลองป้อนแบบนี้ดีมั้ยล่ะ

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณสักหน่อย หลินเชอ โบกมือ

“ไม่ เธอเป็นภรรยาฉัน” เขายังหนักแน่น

หัวใจของหลินเซ่อพองโต เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง เติมเต็มหัวใจเธอให้เปี่ยมไปด้วยความรู้สึก

เขาบอกว่าเธอเป็นภรรยาของเขา…

หญิงสาวรีบหันหนี ไม่อยากที่จะมองใบหน้าชวนหลงใหล

นั่น

ไม่ช้าทั้งคู่ก็มาถึงบ้าน

ทั้งสองเดินตามกันเข้าสู่ตัวบ้าน ชายหนุ่มหันไปสั่งสาวใช้ ว่า “เอายาให้คุณผู้หญิงด้วย

หลินเชื่อหันขวับ จิ้งเจ๋อจึงบอกว่า “เธอเป็นหวัดอยู่นะ กินยาแล้วก็รีบเข้านอนซะ

ในห้องนอน หลินเชื่อนั่งลงบนเตียง สาวใช้น้ำยาเข้ามา ให้ จิ้งเพื่อรับยาไว้แล้วส่งสัญญาณบอกให้สาวใช้ออกไปได้ เขาหันมาหาหลินเชื่อ “อ้าปากสิ

หลินเชื่อรีบบอก “ฉันไม่เป็นไรค่ะ จริงๆ นะ ไม่ต้องกินยาหรอก”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “อ้าปาก เป็นเด็กดีหน่อยสิ

เสียงของเขาทุ้มนุ่มชวนฟังราวกับเสียงเซลโล่ หัวใจของ หลินเชื่อสั่นระรัว คนบ้าอะไรเพอร์เฟกต์ไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว แบบนี้นะ

เขาทั้งเซ็กซี่ ชวนมอง ร่ำรวย แถมยังเอาใจใส่และรับผิด ชอบอีกต่างหาก

เขาช่างดีกับเธอเหลือเกิน

คงเป็นเพราะเขารู้สึกว่าควรจะต้องทำดีกับเธอในฐานะ ภรรยาตามข้อตกลงนั่นแหละ เขาถึงได้ช่วยเหลือเธอมากมาย แบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอดรู้สึกจับใจไม่ได้

แต่แล้วหลินเชื่อก็คิดขึ้นได้ว่าวันหนึ่งเธอกับเขาก็ต้องหย่า ขาดจากกัน แล้วเธอก็คงไม่มีวันได้พบผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่น นี้อีกแล้ว

หัวใจของเธอปวดหนึบ

จิ้งเจ๋อร้องถาม “นี่เธอมัวแต่เหม่ออะไรอยู่ อย่าทำตัว เง่าน่า อ้าปากแล้วก็กินยาซะ

หลินเช่อหน้าแดง รีบหันหนี “ไม่”

“ไม่กินจริง”

“ไม่กินค่ะ ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย กินยานะไม่ดีต่อร่างกายนะคะ ตอนเด็กๆ ฉันไข้สูงตั้งสี่สิบองศา ยังไม่เห็นจะต้องกินยา เลย เดี๋ยวก็หายเองนั่นแหละค่ะ

“สี่สิบองศา จิ้งเจ๋อจ้องหน้าเธอ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ เธอยังรอดชีวิตมาจนถึงวันนี้ได้ “ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมสมองเธอถึงได้ทึบนัก คงเพราะเป็นไข้สูงเมื่อตอนเด็กๆ นี่เอง”

“อีตาบ้า!” หลินเชื่อเงยหน้าเถียงฉอดทันที “เพราะแบบนี้ ร่างกายฉันถึงได้แข็งแรงมากต่างหากล่ะ! ดูสิว่าฉันเสียเลือด ตั้งเยอะแต่ก็ยังรอดมาได้น่ะ

“วิธีการของเธอมันไม่ได้รับการพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์นะ ใครบ้างที่ไม่ยอมกินยาเวลามีไข้สูงน่ะ” จิ้งเจ๋อยังคงยืนกราน

หลินเชื่อ โต้กลับ “ก็พวกคนที่คาบซ้อนเงินช้อนทองมาเกิด อย่างพวกคุณไงล่ะ พวกเราไม่ได้มีหมอประจำตัวเอาไว้ค่อย โทรหากันทุกคนหรอกนะ สมัยยังเป็นเด็กฉันต้องอยู่กับพี่เลี้ยง แล้วเธอก็ยังอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครจะคอยมาใส่ใจฉันหรอก แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันไม่ค่อยจะป่วยกับเขาเท่าไหร่ ร่างกายฉันแข็งแรง ฉันจำได้ว่าเคยเป็นไข้สูงถึงสี่สิบองศาแค่ ครั้งนั้นครั้งเดียว ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกแต่หาพี่เลี้ยงไม่เจอ ฉัน ก็เลยออกไปหายามากินเอง แต่ตอนนั้นฉันยังรู้หนังสือแค่ไม่กี่ คำ ก็เลยพลาดกินยาเม็ดสีเหลืองเข้าไปเพราะคิดว่าเป็นยาแก้ หวัด ฉันกินเข้าไปทั้งกำเลยละค่ะ พี่เลี้ยงของฉันกลัวแทบ ขาดใจ ตอนที่เธอต้องรีบพาฉันไปส่งที่คลินิก ใกล้บ้าน แต่ กลายเป็นว่าฉันไม่เป็นอะไรเลยแถมยังหายไข้อีกต่างหาก คุณหมอบอกว่าถ้าเด็กที่กินยาเป็นประจำนะป่านนี้คงตายไปแล้ว ฉันโชคดีที่มีระบบภูมิคุ้มกันแข็งแรง

ยิ่งได้ยินหญิงสาวเล่าด้วยความไม่อินังขังขอบเช่นนี้ สีหน้าของชายหนุ่มก็ยิ่งทิ้งตึง ปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เขาขยับเข้ามาใกล้เธอ หลินเชื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาดำ สนิทของอีกฝ่าย เธอเอนตัวหนีแต่จิ้งเจ๋อกลับพูดด้วยน้ำเสียง คุกคามหนักว่า “กินยาซะ อย่าบังคับให้ฉันต้องใช้วิธีโหดๆ

หลินเซ่อมองอีกฝ่ายที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที ริมฝีปากและลำคอของเขากำลังขยับ เธอรู้สึกว่าร่างกายของ เธอชักเริ่มร้อนขึ้นทุกที หญิงสาวขยับหันเตรียมตัวเผ่นหนี “ฉัน ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ไม่ต้องกินยาหรอก”

จังหวะนั้นเอง จิ้งเจ๋อหยิบยาใส่ปากตัวเอง แขนยาวของ เขาเอื้อมออกมา มือเขาจับปลายคางเธอ ก่อนที่ริมฝีปากเขาจะ กดทาบลงมา

แล้วลิ้นเย็นเฉียบที่มาพร้อมรสขมของยาก็รุกล้ำเข้ามาใน ปากของหลินเซอ

หลินเชือกรีดร้อง เธอรู้สึกเหมือนปากของเขาปิดกั้น อากาศทั้งหมดที่จะเข้าสู่ร่างเธอ

เม็ดยาเลื่อนลงไปในลำคอเพราะเธอต้องหยุดหายใจไป

ชั่วขณะ

ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ แม้ว่ายาจะล่วงพ้นลำคอไปแล้วแต่ลิ้นของเขายังคงค้นความอยู่ในปากเธอ อย่างไม่อยากจะ ถอนกลับออกไป

ผ่านไปเนิ่นนานราวกับชั่วนิรันดร์ เขาจึงถอนริมฝีปากออก ไป หลินเชื่อไอโขลกๆ จึงเจ๋อมองเห็นใบหูที่แดงของเธอ ริมฝีปากของชายหนุ่มึงบิด โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม เมื่ออาการไอ ทุเลาลง เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง เขา จิ้งเจ๋อส่งแก้วน้ำเย็นให้ “ดื่มน้ำซะสิ”

หลินเซ่อจ้องหน้าเขาตาเป่งไม่ยอมพูดอะไร

จิ้งเพื่อเคลื่อนเข้ามาหาอีกครั้ง สีหน้าขบขันยิ่ง “ทำไม หรืออยากจะให้ฉันบังคับเธอดื่มน้ำด้วยวิธีโหดๆ ด้วยงั้นเหรอ หลินเชื่อ โพล่งออกมาอย่างโกรธจัด “คนเลว!

เธอคว้าแก้วน้ำไปแล้วรีบดื่มอีกใหญ่

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพอใจ “ดีมาก คราวหน้าอย่า ท้าทายฉันอีกล่ะ

หลินเซ่อคิดในใจ อีตานี้เป็นปีศาจชัดๆ

แต่ถึงยังไงเขาก็อยากให้เธอกินยาเพื่อตัวเธอเองนี่นะ หลินเชื่ออดรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมานิดๆ ไม่ได้

ตอนยังเป็นเด็ก ไม่ค่อยจะมีใครใส่ใจเธอมากนัก นอกจากพี่เลี้ยงเพียงคนเดียวเท่านั้น

จิ้งเจ๋อเหลือบมองเธอ หวังว่าเธอจะหายเร็วๆ นะ ฉันไม่อยากติดหวัดจากเธอ

ให้ตายสิ…

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ร่างกายฉันแข็งแรง แป๊บเดียวก็ หายดีแล้ว อีกอย่าง ไอ้ที่คุณทำเมื่อกี้นั่นแหละที่จะทำให้ติด หวัดจากฉันง่ายๆ เลย

“แข็งแรงงั้นเหรอ อยู่ๆ เธอก็ล้มป่วยโดยไม่รู้สาเหตุเนี่ย นะ” สายตาของจิ้งเจ๋อจับจ้องที่ปากแดงเรือของอีกฝ่าย “น้ำ ลายน่ะช่วยฆ่าเชื้อโรคและแบคทีเรียรู้มั้ย เชื้อเธอน่ะไม่ถูกส่ง ผ่านมาหรอก ดูแลตัวเองให้ดีก็แล้วกัน”

ก็จริงของเขา เขาได้รับการปฏิบัติเยี่ยงราชาในบ้าน ตระกูลออกอย่างนี้ ไม่ว่าใครก็คอยปรนนิบัติดูแล เขาไม่ จําเป็นต้องให้เธอเป็นห่วงหรอก

ต่อให้เขาเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาๆ เขาก็มีคุณหมอทั้งทีมอ พร้อมหน้าคอยรักษาให้

เธอกับเขามาจากโลกคนละใบโดยแท้ หลินเชื่อพลันได้ คิดถึงความแตกต่างระหว่างเธอและเขา และตัวเธอนั้นอยู่ห่าง ไกลจากเขาแค่ไหน

หลินเชื่อพูดว่า “ใช่ว่าฉันจะเจออุบัติเหตุมันซะทุกครั้งเมื่อไหร่กันละคะ”

แต่ก็อีกนั่นแหละ มีหลายอย่างเกิดขึ้นกับเธอในช่วงนี้ ถ้าไม่เจ็บตัวก็ล้มป่วย

เธออดคิดไม่ได้ ไม่ฮุ่ยหลิงคงไม่เคยเจอประสบพบเจอกับ เรื่องแบบนี้เหมือนเธอหรอกมั้ง

หลินเชื่อเริ่มตำหนิตัวเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมจึง เจ๋อถึงได้ชอบโม่ฮุ่ยหลิง เธอเป็นเด็กดี เชื่อฟัง แล้วก็ไม่เคย เอาตัวเองไปเจอกับปัญหาใดๆ

หลินเชื่อคิด บางทีคนอื่นคงพูดถูกแล้วละมั้ง ตอนที่พวก เขาบอกว่าเธอไม่คู่ควรกับจิ้งเพื่อน่ะ

ต้องผู้หญิงอย่างไม่ยุ่ยหลิงสิ ถึงจะเหมาะสมกับเขา

อย่างน้อยชีวิตของโม่ฮุ่ยหลิงก็สุขสบายและดีงาม ไม่ต้อง พบเจอกับปัญหามากมายในชีวิต

ส่วนผู้หญิงต้อยต่ำอย่างเธอก็มีแต่ชีวิตที่เต็มไปด้วยเรื่อง

ปวดหัวที่เธอไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ แม้ว่าจะอยากหลบก็ตาม

จิ้งเจ๋อพูดขึ้น “เอาล่ะ รีบเข้านอนซะ “แต่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย” หลินเชื่อบอก

จิ้งเจ๋อว่า “อย่าอาบเลย เธอยังไม่สบายอยู่ ยังไงก็ไม่มี คนบ่นเรื่องนี้หรอกน่า

“แต่….”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไปนอนซะ” เขาสั่งแล้วห่มผ้าให้เธอหลินเชื่อคิดเลยผู้ชายคนนี้เป็นจอมบงการตัวจริงเสียงจริง