ตอนที่ 64 ฉันรังแกเป็นแต่เธอเท่านั้น

เปลือกตาจิ้งเพื่อกระตุก เขารีบคว้าหัวเข่าเธอไว้ทันควันด้วย มือข้างหนึ่ง

หลินเชอคิดอะไรไม่ออก เธอผงกหัวขึ้นแล้วจ้องตรงเข้าไป ในดวงตาดาสนิทของอีกฝ่าย

จิ้งเจ๋อไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำอะไรอีกจึงแสยะยิ้มใส่อย่าง เย้ยหยัน “ว้าว หลินเชื่อ นี่เธอพยายามจะฆาตกรรมสามีตัวเอง งั้นเหรอ”

ใบหน้าของหญิงสาวแดง ความคิดที่จะแตะต้องตรง

ส่วนนั้นของเขาไม่เคยมีอยู่ในหัวเธอมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้เป็น

เพราะเธอไม่มีทางเลือกต่างหากล่ะ…

มือของเขากุมอยู่รอบหัวเข่ากลม ฝ่ามือใหญ่นั้นกำลังโลม ได้อยู่บนผิวเนื้อนุ่มเนียนของเธอ ใบหน้าเธอแดงร้อนจนต้อง ตะคอกใส่เขาว่า “กู้จิ้งเจ๋อ นี่คุณพยายามจะทำอะไรน่ะ

กู้จิ้งเจ๋อก้มลงมองร่างบอบบางที่อยู่ใต้ร่างเขา แล้ว ใบหน้าของเขาก็เริ่มแดงเรื่อขึ้นบ้างเช่นกัน เลือดลมในร่างของ เขาเริ่มสูบฉีดไปทั่วอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกปรารถนา “เธอ คิดว่าฉันกำลังจะทำอะไรล่ะ

แน่ละว่าหลินเชื่อไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าเขาพยายามจะทำอะไรเธอ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขามีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้ว อีกอย่าง คือเขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเขาแพ้ผู้หญิงน่ะ

เธอลองขยับขาไปทางอื่นดูอีกสองสามครั้ง “ถ้าคุณยังไม่ ยอมลงไปจากตัวฉันก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ ฉันไม่ยอมคุณง่ายๆ หรอกนะ”

จิ้งเจ๋อยิ้ม เขามองดูหน้าอกเธอ มันกำลังยกตัวขึ้นลง อย่างแรงด้วยความฉุนเฉียว “ฉันก็เห็นแล้วล่ะว่าเธอคงจะไม่ ยอมง่ายๆ หรอก

หลินเชอตะโกนด้วยความโกรธ “จิ้งเจ๋อ นี่คุณสนุกนัก หรือไง”

จิ้งเจ๋อสวนกลับ ทำไมเหรอ ถ้าทำแบบนี้กับฉันมันไม่ สนุก แล้วเธอจะต้องทำกับใครถึงจะสนุกล่ะ กับฉันชิงงั้น หลินเชื่อโกรธมากเสียจนรู้สึกเจ็บไปถึงข้างใน “ใช่! กับ

ฉินชิงถึงจะสนุก

“เธอนี่” จิ้งเพื่อบีบมือแรงอย่างลืมตัว หลินเซ่อรู้สึกเจ็บ ปลาบรุนแรงที่ข้อศอก เธอตวัดสายตามองจิ้งเจ๋ออย่างไม่ ลดละ

“ปล่อยฉันนะ จิ้งเจ๋อ ใครเขารังแกกันแบบนี้

“รังแกงั้นเหรอ ฉันว่าเธอยังไม่รู้หรอกว่ารังแกคืออะไรน่ะ ขณะที่พูด ชายหนุ่มก็ยิ่งออกแรงโถมทับลงบนตัวเธอให้มาก ขึ้นไปอีก มือเขาป่ายปะไปตามชุดที่หญิงสาวสวมก่อนจะเลิกมันขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปข้างใต้

หน้าของเธอคือส่วนที่อ่อนไหว มันรู้สึกเจ็บในทันที เมื่อ มือของเขาขยับมาประคองมันเอาไว้ ร่างทั้งร่างของเธอก็แข็ง ชื่อ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านเข้ามา เธอเกือบจะหลุดปาก ร้องครวญครางออกไป

หลินเซอรีบคว้ามือที่ซุกซนไปทั่วนั้นเอาไว้แล้วตวาดใส่เขา ด้วยความโกรธถึงขีดสุด “คุณ…จิ้งเจ๋อ…คุณกำลังทำตัวเป็น อันธพาลอยู่นะ”

กู้จิ้งเจ๋อสัมผัสถึงความรู้สึกอันยอดเยี่ยมในอุ้งมือของตัว เองจนชายหนุ่มรู้สึกลังเลที่จะปล่อยมัน

เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง ขบฟันแน่นด้วยความโกรธ “ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ไปหาเรื่องใส่ตัวอีก!

เมื่อพูดจบ เขาก็ออกแรงคลึงเคล้น โดยไม่ปรานีอีกครั้ง หญิงสาวไม่อาจทนไหว เธอหลุดปากส่งเสียงร้องออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จิ้งเจ๋อก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อีกต่อ ไป สายตาเปี่ยมด้วยอารมณ์ของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าซึ่งผุด พรายไปด้วยเม็ดเหงื่อบางเบาของเธอ เขาดึงชุดของเธอให้สูง ขึ้นไปอีกจนเผยให้เห็นสะดือ ช่วงหน้าท้องที่ไม่มีไขมันส่วนเกิน แม้แต่น้อยของเธอดูเชิญชวนยิ่งนักใต้แรงไฟสลัว

หลินเชื่อกัดริมฝีปาก เธอหรี่ตามองบุรุษตรงหน้า ร่างของ เขาเด่นตระหง่านอยู่เหนือตัวเธอราวกับองค์ราชา
“ใช่สิ ยังไงฉันก็ต้องหาเรื่องอีกแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ กรุณาไปหาผู้หญิงที่เขาไม่สร้างปัญหาให้คุณแทนสิ!” ไม่ย หลิงไม่มีทางก่อเรื่องให้เขาแน่ เขาควรจะไปหาหล่อน ไม่ใช่ เธอ

เขาไม่ต้องกลัวว่าไม่ฮุ่ยหลิงจะไปก่อเรื่องที่ไหน เขาไม่มี ทางกล้ารังแกโม่ฮุ่ยหลิง เขาทำได้แค่รังแกเธอเท่านั้น

หลินเชื่อรู้ดีว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไรแล้วก็เอาแต่คอย สร้างปัญหา แต่เธอก็ไม่เคยอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหมือน กัน

เธอแค่โชคร้ายเท่านั้น เธอถึงต้องคอยเจอแต่สารพัด ปัญหาไม่รู้จบแบบนี้

รวมถึงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วย เขาเองก็เป็นหนึ่งใน

ปัญหาที่เธอต้องเผชิญ แล้วยิ่งพักนี้เธอยิ่งอดรู้สึกไม่ได้ว่า เขา

นี่แหละคือปัญหาใหญ่ที่สุด

มือใหญ่บีบแน่นอีกครั้ง คราวนี้หลินเซอร้องออกมาเสียง

ดัง

เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน หญิงสาวจึง

แต่ในเบื้องลึกของ เต็มไปด้วยความประหม่าและขลาดอาย แต่ หัวใจนั้น กลับมีเศษเสี้ยวบางๆ ของความรู้สึกที่เฝ้ารอ คาด หวังที่จะให้มันเกิดขึ้น ก็ในเมื่อเขาดูเย้ายวนใจขนาดนี้ มัน ทำให้เธอเร่าร้อนจนถึงจุดถูกปลุกเร้าอารมณ์อย่างเต็มที่แล้ว
“พูดอีกทีสิ!” เสียงของเขาแหบพร่าและทุ่ม มันก้อง กังวานไปด้วยความเสน่หาอยู่ในหูของเธอ

หลินเชื่อรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเมื่อร่างของเธอถูก ตรึงแน่นลงกับเตียงนอนเช่นนี้ แต่เธอกลับรู้สึกโกรธยิ่งกว่าเมื่อ ตัวเองถูกปลุกปั่นอารมณ์รัญจวนใจ โดยผู้ชายตรงหน้า หญิง สาวจึงตวัดเสียงตอบกลับไป “ถ้าคุณอยากจะฆ่าฉันหรือแล่เนื้อ เถือหนังฉันนักละก็ เชิญตามสบาย ในเมื่อคุณไม่ชอบที่ฉัน คอยเอาแต่ก่อเรื่อง งั้นก็กลับไปหาผู้หญิงคนอื่น

“อะไรกัน นี่ฉันอุตส่าห์ตามไปช่วยเธอ แต่เธอกลับมา ทำตัวเย็นชาใส่ฉันแบบนี้น่ะเหรอ ถ้าฉันไม่โผล่ไปที่นั่น ทั้งเธอ แล้วก็นายฉินซึ่งนั่นก็คงจะพลอดรักกันอยู่ตอนนี้ละสินะ”

“แน่ละสิ ฉันน่ะ มันไม่ง่ายหรอกนะที่จะมีโอกาสได้ทำตัว บอบบางน่าสงสารต่อหน้าฉันชิงสักครั้งนะ แต่คุณกลับทำมัน พังหมดเลย

“เธอ…นี่เธอกำลังรนหาที่ตายนะ!” ใบหน้าของจิ้งเจ๋อ แดง ดวงตาของเขาจ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ทำไมคะ คุณจะทำอะไรฉันได้อีกงั้นเหรอ” หลินเชือกรีด

ร้อง

กู้จิ้งเจ๋อออกแรงกระชากชุดของเธอจนขาดออกจากกัน หลินเชื่อรู้สึกถึงความเย็นที่วาบขึ้นทั่วร่างได้ทันที ฉับพลัน ร่างเขาก็แนบชิดลงมาบนร่างเธอ ฟันของเขางับริมฝีปากที่น่าชิงชังของเธอเอาไว้ ขบเม้มมันราวกับจะลงโทษ

เธอ

“อือ…” เธอครางออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้

จิ้งเจ๋อคือจอมเผด็จการบ้าอำนาจดีๆ นี่เอง ความเจ็บทำให้เธอเริ่มน้ำตาริน หยดน้ำใสไหลอาบข้าง แก้มลงไปถึงใบหู

ตอนนี้ความเสียใจทวีเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าอารมณ์อื่นใดที่เธอ รู้สึกอยู่ในตอนนี้

เจ็บทั้งกายและใจ ทั้งหมดนี้มันยากเกินกว่าเธอจะทนรับ ไหว และเธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกินในตอนนี้

เธอยังอ่อนล้าจากอาการไข้หวัด ร่างกายของเธอจึง

อิดโรยไปหมด

เธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแม้สักนิดที่จะต้านทานผู้ชายที่กำลัง รังแกเธออยู่ในตอนนี้ได้

ริมฝีปากสั่นระริกที่อยู่บนปลายลิ้นของเขาให้ความรู้สึกที่ ยากจะหาอะไรมาเทียบได้

กู้จิ้งเจ๋อจาบจ้วงช่วงชิงริมฝีปากอ่อนหวานนั้นอย่างละโมบ ดูดดึงเอาลมหายใจออกจากกายเธอ

เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสั่นเทาอย่างไม่อาจบังคับได้ และในช่วงเวลาต่อมาที่เขาใกล้จะหมดความสามารถในการควบคุมตัวเอง มือของเขาก็แตะโดนน้ำตาของเธอ

เขาปล่อยตัวเธอทันที ก้มหน้ามองหลินเชื่อ

แก้มของเธอที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาดูบอบบางเหลือเกิน มันทำให้เขาเจ็บปลาบไปถึงก้นบึ้งของหัวใจราวกับถูกทิ่มด้วย ปลายเข็ม

หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบลงในทันควัน เขาเห็นเธอ กำลังร้องไห้ และตัวเขาก็กำลังสับสนสิ้นดี

เขาไม่เคยต้องรับมือกับน้ำตาผู้หญิงมาก่อนเลย ชายหนุ่ม รีบคว้าแขนเธอไว้แล้วเอ่ยถามว่า “เอาล่ะ หยุดร้องเถอะ เธอ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า

เขาขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วยกแขนขึ้นสวมกอดเธอเอาไว้ ถึง ตัวเธอขึ้นมาไว้บนตักแล้วซบหน้าลงมา รู้สึกสับสนไม่แน่ใจว่า เขาควรจะทำอย่างไรดี จิ้งเพื่อดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วแตะ ซับน้ำตาบนดวงหน้านั้น

หลินเชื่อพึมพำด้วยความโกรธ “คุณก็ทำเป็นแต่รังแกฉัน

เท่านั้นแหละ!”

“ ” หัวใจจิ้งเจ๋อเจ็บหนีบ เขารู้สึกเหมือนโดนนาบด้วย ของร้อน เป็นความรู้สึกที่ยากจะทน แต่ก็ไม่อาจทำให้มันหาย ไปได้

นี่ใครรังแกใครกันแน่

“ก็ได้ๆ เป็นความผิดของฉันเอง
“เสื้อผ้าฉันขาดหมดแล้ว” เธอก้มลงมองตัวเอง แล้ว ยกมือขึ้นบังบริเวณหน้าอกไว้

เขาหันไปมอง แล้วภาพตรงหน้าที่ทำให้เขาร้อนผ่าวขึ้นมา อีกครั้ง จิ้งเจ๋อก้มหน้าแล้วพูดส่งๆ ไปว่า “ฉันจะใช้คืนให้

“ชุดเดียวไม่พอหรอกนะ

“ก็ได้ ฉันจะซื้อให้เธอร้อยชุดเลย

“แบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย” ขณะที่พูด หลินเชื่อก็ยิ่งรู้สึก ง่วงงุนหนักขึ้น เธอเพิ่งกินยาเข้าไปและตอนนี้มันก็เริ่มที่จะออก ฤทธิ์แล้ว

เธอหาวหวอดก่อนจะเอนตัวลงซบไหล่เขา ในหัวตอนนี้มี แต่ความง่วงงุนและพร่ามึน

กู้จิ้งเจ๋ออ้าแขนรับร่างนั้นเอาไว้ และปล่อยให้เธอได้ซบพิง จนผล็อยหลับไป เขาเอื้อมมือไปแตะมือและเท้าของเธอดู มัน ไม่เย็นเฉียบอีกแล้ว ดูเหมือนอาการไข้จะทุเลาลงแล้ว

“นอนซะ ตื่นขึ้นมาเธอจะรู้สึกดีขึ้นเองนั่นแหละ” เขาอดนิ้ว หน้าไม่ได้ ฟังดูราวกับว่าเขากำลังบอกเด็กน้อยๆ

“คุณจะรังแกฉันอีกไม่ได้แล้วนะ” หลินเชื่อยังลืมแม้ว่า กำลังจวนเจียนจะเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่

“อืม…” ถ้าเขายังจะรังแกหลินเชื่อต่อไปอีกสักครั้งสองครั้ง ละก็ เขาเดาว่าคงเป็นตัวเขาเองนี่แหละที่จะต้องตายเพราะมือ เธอเสียก่อนแน่ๆ
ชายหนุ่มรอจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวหลับสนิท ดีแล้วจึงค่อยๆ วางร่างเธอลงบนเตียง

เขาห่มผ้าให้เธอแล้วก็ต้องกัดฟันแน่นเมื่อได้เห็นหญิงสาว

ที่นอนหลับราวกับเด็กน้อยง่วงงุน เธอคือนางฟ้ายามหลับใหล และเป็นยัยตัวร้ายยามลืมตา ตื่นอย่างแท้จริง นั่นทำให้เขายิ่งกัดฟันหนักขึ้นไปอีกด้วยความชิงชัง