ตอนที่ 45โรงแรมมันให้บรรยากาศ แตกต่างไปนะ

กู้จิ้งเจ๋อพูดว่า “เดี๋ยวก็ได้ทำน้ำลายยืดใส่ชุดหมดพอดี

หลินเชื่อหัวเราะแล้วยกนิ้วขึ้นเช็ดมุมปาก ก่อนจะตอบว่า “ฉันไม่ได้น้ำลายยืดสักหน่อย

จิ้งเจ๋อมองเธอ “จะช่วยทำตัวให้เป็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้ หรือไงนะ”

หลินเชื่อเงยหน้าขึ้น “ฉันทำตัวไม่เป็นผู้หญิงตรงไหนกันคะ”

กู้จิ้งเจ๋อทับถมต่อไปอีก “ทำเหมือนพวกหิวเงิน

หลินเชอพ่นลมพริด เธอไม่สะเทือนหรอก แถมยังทำท่า ลูบไล้ชุดไปมาด้วยท่าทีละโมบหนักขึ้นไปอีก “ทำไมล่ะคะ ฉัน ทำตัวเสแสร้งต่อหน้าคนอื่นได้ก็จริง แต่ฉันไม่ต้องเสแสร้งต่อ หน้าคุณนี่นา ถ้าฉันทำตัวดีกว่านี้ ขี้อาย น่าสงสาร แล้วก็ดูดีมี ระดับกว่านี้ มันจะทำให้คุณตกหลุมรักฉันหรือไงกัน” เธอถาม พลางมองเขาด้วยสีหน้าเคืองๆ

จิ้งเจ๋อทําตาขวางใส่

บางทีคงเป็นเพราะความที่ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันที่แหละ ก็เลยทำให้ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาจะต้องเกลียดเธอ

หลินเซ่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ กระหายอยากจะลองสวม

ชุดเต็มที่ ก่อนจะกลับออกมาในชุดเดรสสีเหลืองพลิ้ว ดูสดใส บริสุทธิ์ สว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์

สายตาของจิ้งเพื่อเป็นประกายขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นว่า

หญิงสาวดูเปลี่ยนไปแค่ไหน

หลินเชื่อหมุนตัวช้าๆ ทำให้กระโปรงที่สวมบานพลิ้ว เหมือนดอกไม้ และตัวเธอดูสดใสเหมือนดวงตะวัน

หญิงสาวถามว่า “ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะ

จิ้งเจ๋อลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ก็เหมาะดี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเชื่อก็บอกว่า “เสื้อผ้าแพงๆ นี่มัน แตกต่างไปเลยจริงๆ นะคะเนี่ย

เธอทิ้งตัวกลับลงไปนั่งบนวีลแชร์อย่างพอใจ

กู้จิ้งเจ๋อกลับคิดในใจว่า ชื่อบื้อจริงๆ เขาอุตส่าห์ชมขนาด

นี้ แต่ยัยนี่กลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยสักนิดงั้นเหรอ แต่ก็เป็นยัยซื้อที่น่ารักเหลือเกิน

ไม่ช้า จิ้งเจ๋อก็เข็นรถวีลแชร์ของเธอออกจากห้อง แล้ว ทั้งสองก็พากันออกจากโรงแรม

หลินเชื่ออดพูดขึ้นไม่ได้ “โรงแรมดีนะคะเนี่ย คงจะแพงน่า ดูใช่มั้ยคะ”
กู้จิ้งเจ๋อตอบโดยไม่มองอีกฝ่าย เป็นโรงแรมของตระกูล เราไม่ต้องจ่ายหรอก

หลินเซ่อรีบหันหลังขวับกลับมามองห้องโถงที่โอ่อ่าใหญ่ โตทันที มันต้องมีบอกว่ากี่ดาวกัน

“ห้าดาวเหรอคะ”

“เจ็ดสินะ” หลินเชื่อแก้คำพูดตัวเอง “จะโรงแรมไหนของ ตระกูลก็ล้วนเป็นโรงแรมเจ็ดดาวทั้งนั้น

หญิงสาวชักเสียดายที่ไม่ได้พักอยู่ให้นานกว่านี้หน่อย

“ว้า! คุณน่าจะบอกฉันให้เร็วกว่านี้ ฉันไม่เคยนอนโรงแรม หรูๆ แบบนี้มาก่อนเลย อย่างน้อยฉันก็น่าจะได้ลองนอนสักคืน ถึงยังไงก็นอนฟรีนี่นะ

จิ้งเจ๋อตอบว่า “ถ้าอยากนอน เราหันหลังกลับตอนนี้ก็ได้นะ”

ก็น่าคิดอยู่หรอก เธอเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วถามว่า “ถ้าเรากลับไป แปลว่าเราจะกลับเข้าไปด้วยกันเหรอคะ”

“ฉันไม่คุ้นกับการนอนโรงแรมน่ะ มันไม่ปลอดภัย

“เฮ้ จะเป็นไปได้ยังไงกัน คุณเองก็นอนโรงแรมในคืนแรก ที่ฉันได้เจอคุณนี่นา” ไม่งั้นตอนนั้นเธอจะวางยาเขาได้ยังไงเล่า

กู้จิ้งเจ๋อหันไปมองด้วยท่าที่ไม่ใส่ใจ

ก็ใช่น่ะสิ เพราะใครบางคนนั่นแหละที่ทำให้เขาไม่รู้สึกว่าโรงแรมไม่ใช่ที่ปลอดภัยอีกต่อไป ไม่ว่าจะได้รับการดูแล ป้องกันอย่างแน่นหนาแค่ไหนก็ตาม

“อืม ก็ตั้งแต่ครั้งนั้น ฉันก็ไม่ได้นอนค้างที่โรงแรมอีกเลย เขาพูดพลางกวาดตามองเธอ

“ หลินเชื่อหัวเราะแห้งๆ

เป็นเพราะเธอนี่เอง

หญิงสาวแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “แต่ตอนนี้คุณจะนอนค้างในโรงแรมกับฉันนี่คะ เพราะฉะนั้นก็ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วละ เรามีความสัมพันธ์กันอย่างถูกต้อง ตามกฎหมายนะคะ อยู่บ้านกับอยู่โรงแรมนี่มันได้ประสบการณ์ ต่างกันนะคะ” เธอขยับตัวมาพิงซบเขาอย่างประจบ

จิ้งเจ๋อก้มลงมอง “จะมานอนโรงแรมทำไม ในเมื่อเรามี บ้านของเราเอง

หลินเชือกลอกตา “พวกคู่แต่งงานแก่ๆ เขาก็อยากจะมี เรื่องตื่นเต้นในชีวิตบ้างน่ะสิคะ คุณไม่คิดว่าโรงแรมน่ะเต็มไป ด้วยพลังแล้วก็ความลึกลับบ้างเหรอ

กู้จิ้งเจ๋อมองริมฝีปากอิ่มเต็มของอีกฝ่าย ดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยชีวิตชีวา น้ำเสียงชี้ชวนเต็มที่ จนทำเอาหัวใจเขา อดสั่นไม่ได้

สายตาของเขาเลื่อนไปจับจ้องที่หน้าอกเธอโดยไม่ตั้งใจ รอยแยกน้อยๆ บนชุดนั่นเผยให้เห็นเนินอกนุ่มนิ่ม
เจ้าตัวไม่ได้สำเหนียกเลยสักนิดว่ามันดูเย้ายวนตาแค่ไหน เขาขมวดคิ้วแล้วผลักหลินเชื่อออก “ไม่ล่ะ”

“ก็ได้ งั้นบนรถก็คงใช้ได้เหมือนกัน ที่จริงแล้วน่าจะตื่น เต้นกว่าด้วยซ้ำ พื้นที่ที่จำกัด แถมยังมีคนเดินผ่านไปมาข้าง นอก เสี่ยงที่จะมีคนมาเห็นว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

“ จิ้งเพื่อนึกอยากจะแหวกดูในหัวเธอนัก ว่าทำไมถึงมี แต่เรื่องไร้สาระเต็มไปหมดอย่างนี้

แต่เมื่อเห็นหญิงสาวหรี่ตาด้วยความตื่นเต้น ริมฝีปากเขา ก็ชักจะแห้งผากขึ้นมา

พนักงานขับรถที่ยืนอยู่ด้านหน้าโรงแรมมองเห็นสองหนุ่ม สาวที่กำลังมองดูกันและกัน กระแสความร้อนแรงแห่งสายตา นั้นราวกับจะลุกเป็นไฟ ทำเอาเขานึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ทั้งคู่กันแน่

สองคนนั่นวางแผนที่จะทำอะไรกันที่นี่หรือเปล่านะ เขายืนเห็นอยู่ตา แล้วเขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน…

แต่ยังไงเสีย ไม่ว่าคนทั้งคู่จะทำอะไร เขาก็เป็นเพียง พนักงานขับรถเท่านั้น เขาได้รับการฝึกอบรมมาอย่างเข้มงวด และจะไม่ปริปากพูดอะไรออกไปทั้งสิ้น

จะว่าไป อันที่จริงแล้วเขาไม่อยากจะเห็นอะไรหรอก…

โชคดีที่กู้จิ้งเจ๋อเพียงแต่เอื้อมมือไปผลักหลินเชื่อ และบอกเธออย่างตะกุกตะกักว่าเสื้อของเธอเผยอเปิดอยู่เท่านั้น

หลินเชื่อยิ้มแล้วพูดล้อๆ ว่า “นี่จึงเจ๋อ ทำไมคุณหน้าแดง อย่างนั้นละคะ”

กู้จิ้งเจ๋อตวัดสายตามองใส่ให้เธอหยุดพูด

หลินเชื่อหัวเราะดังลั่นแล้วพูดต่อไปว่า “โว้ว นี่คุณอายเห รอคะเนี่ย จิ้งเจ๋อ ใครจะไปคิดว่าคุณจะมีมุมน่ารักแบบนี้ด้วย

“หุบปากน่า

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับคุณหนูไม่น่ะ เธอกระตุกแขนเขา

ใบหน้าของจิ้งเจ๋อยิ่งทิ้งตึงหนัก “เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะ

ทำตัวไม่มียางอายเหมือนเธอนั้นเหรอ”

หลินเชื่อหุบปากทันควัน ถึงยังไง คุณหนูโม่ก็แสนดีที่สุด

งั้นสินะ

สีหน้าของจิ้งเจ๋อหม่นลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงโม่ฮุ่ยหลิง

หลินเซ่อสังเกตเห็นและกระตุกแขนเขาพลางอ้อนว่า “เอา น่า อย่าโกรธไปเลยนะคะ ฉันล้อเล่นหรอกน่า

ในขณะที่โน้มตัวพิงร่างเขา เธอก็ถอนหายใจยาวและ

บอกว่า “ฉันรู้ดีหรอกน่าว่าคุณกับคุณหนูไม่รักกันแค่ไหนน่ะ ถึง ตอนนี้พวกคุณจะยังอยู่ด้วยกันไม่ได้ เธอรอคุณอยู่ แต่คุณกลับกอดเธอไว้ในอ้อมแขนไม่ได้ โอย ช่างเป็นรักต้องห้ามอะไร อย่างนี้ พอฉันลองมานึกดูแล้วนะคะ ฉันเห็นใจคุณหนูไม่ จริงๆ นะ เธอคงจะคิดถึงคุณทุกวันแน่เลยค่ะ

สีหน้าจิ้งเจ๋อยิ่งหม่นหมองหนักขึ้นไปอีก

หลินเชื่อดูจะไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดอะไรออกมา “คุณเองก็ เหมือนกันนะคะ คุณควรจะไปใช้เวลาอยู่กับคุณหนูไม่เวลาที่ คุณมีเวลาว่างแทนที่จะมาตามหาฉันแบบนี้ ตอนนี้คุณควรจะได้ นั่งดินเนอร์ใต้แสงเทียนอยู่กับเธอมากกว่านะคะ

จิ้งเพื่อมองหน้าอีกฝ่าย “ช่างคิดเหลือเกินนะ

บางทีเธอน่าจะได้รางวัล ภรรยาดีเด่น ละมั้ง

“แต่แน่นอนค่ะว่าในเมื่อเราอยู่ด้วยกัน ฉันก็มีหน้าที่ต้อง ช่วยคุณแบ่งเบาภาระ คุณสามารถเล่าให้ฉันฟังได้ทุกเรื่องที่ ทำให้คุณไม่สบายใจนะคะ ฉันจะช่วยคุณคลายความกังวลแล้ว ก็ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเห็นคุณหน้าบูดทุก วันไงล่ะคะ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็จะได้มีความสุขไปด้วย วินวิน ด้วยกันทั้งสองฝ่ายจริงมั้ยคะ”

“ไม่จำเป็นหรอก ถ้าฉันอยากได้ที่ปรึกษา ฉันไปหาพวก มืออาชีพก็ได้”

“อา แต่พวกมืออาชีพนั่นเขาคิดเงินนี่นา ไหนๆ ตอนนี้ฉัน ก็ใช้เงินคุณตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว คุณก็น่าจะทำให้ตัวเองไม่ต้อง เสียเงินเปล่าสิคะ อย่าห่วงไปเลยนะ คุณทำเหมือนฉันเป็นหมอประจำตัวคุณได้เลย

หลินเชื่อพูดต่อไปไม่หยุด “นี่ฉันจริงจังนะคะ อ้อ จริงสิ คุณหมอเฉินไงล่ะ คุณต้องจ่ายเท่าไหร่คะเวลาที่เรียกตัวเขามา ที่บ้านน่ะ”

หลินเชื่อคิดว่าคนเป็นหมอซึ่งมีทักษะมากกว่าเธอ คงจะ ทำได้เงินได้ราวเดือนละหมื่นหยวนละมัง เมื่อพิจารณาจาก ฐานะของจิ้งเจ๋อแล้ว

ชายหนุ่มตอบเรียบๆ ว่า “สามสิบล้านหยวนต่อปี

หลินเชอร้องลั่น “โอ๊ย ที่รักคะ คุณจ้างฉันแทนก็ได้ จริงๆ นะ ค่าตัวฉันไม่แพงขนาดนั้นหรอก แล้วฉันก็พร้อมดูแลตลอด ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ด้วย ฉันจะรักษาความลับของคุณเป็นอย่าง ดี ฉันมีความรับผิดชอบ แถมเรายังเป็นสามีภรรยากันอีกต่าง หาก ยังไงเลือดก็ต้องขึ้นกว่าน้ำใช่มั้ยล่ะ!