ตอนที่ 36 ขอโทษทีค่ะ ฉันลืมไปว่าคุณป่วย

ในหัวของหลินเชื่อโล่งไปชั่วขณะ จนได้ขึ้นมานั่งอยู่บน เฮลิคอปเตอร์เรียบร้อยแล้วนั่นแหละ เธอจึงเริ่มได้สติ

เธอรู้สึกทึ่งจัดเมื่อได้เห็นอากาศยานขนาดมหึมาลำนี้จน อดถามออกไปไม่ได้ว่า “ทะ…ทำไมเราถึงต้องไปโรงพยาบาล กันแบบนี้ด้วยละคะ

จิ้งเจ๋อซึ่งนั่งอยู่ข้างตัวตอบว่า “มันอยู่ไกล ไปแบบนี้เร็ว กว่า”

หลินเชื่อหันไปมองเขา “ความจริงอาการบาดเจ็บของฉัน

ไม่ถึงขนาดที่จะต้องรีบร้อนไปตรวจขนาดนี้เลยค่ะ

จิ้งเจ๋อมองเธอด้วยสีหน้าสงบเย็นเป็นปกติ แต่เธอต้องรู้ สิว่าพรุ่งนี้ฉันมีงานอื่นต้องทำ ถ้าเราขับรถไปโรงพยาบาล ก็ ต้องใช้เวลาร่วมชั่วโมงแล้วก็ขากลับอีกร่วมชั่วโมง กว่าเราจะ กลับถึงบ้านก็อาจจะรุ่งเข้าไปแล้ว

“เอ่อ…”

“ถ้าใช้เฮลิคอปเตอร์เราก็จะใช้เวลาแค่สิบนาทีเท่านั้น เพราะฉะนั้นเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ
“ก็ได้ค่ะ…” หลินเซ่อมองอีกฝ่ายแล้วก็อดคิดกับตัวเองไม่ ได้ นี่คงเป็นวิธีที่คนรวยเขาจัดการกับปัญหาแบบนี้สินะ เธอ ต้องหัดทำตัวให้ชินเข้าไว้

อย่างที่คาด พวกเขาร่อนลงจอดบนดาดฟ้าของโรง พยาบาลในอีกสิบนาทีถัดมา

จิ้งเพื่อไม่ยอมให้เธอลงเดินเอง แต่ช่วยอุ้มเธอลงมา

ชายหนุ่มอุ้มเธอเดินมาตลอดทางจนถึงห้องตรวจก่อนจะ ปล่อยเธอลง

ขณะที่นายแพทย์กำลังตรวจร่างกาย หลินเชื่อก็อดรู้สึกผิด ขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ จนกระทั่งหมอพูดขึ้นว่า “เป็นอาการเจ็บแบบ ไหนเหรอครับ”

“มันแค่…เจ็บนิดๆ น่ะค่ะ” เธอหลับหูหลับตาตอบออกไป ไม่กล้าสบตาจิ้งเจ๋อที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ไม่อยากจะสบตาเขา

คนเป็นหมอตรวจดูแผลแล้วบอกว่า “คุณนายครับ แผล ไม่ได้อักเสบแล้วก็ดูจะไม่มีปัญหาอะไรเลยด้วย บางทีอาการ เจ็บนี่อาจจะเป็นเรื่องทางใจก็ได้นะครับ กรุณาอย่าเครียดมาก เกินไป ลองหันไปคิดถึงเรื่องอื่น บางทีอาจจะช่วยไม่ให้เจ็บได้

คนเป็นหมอเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะพยายามวินิจฉัยโรคให้ได้หลินเชื่อรีบพยักหน้าโดยเร็วเพราะแบบนี้ถึงได้เจ็บสินะคะ”
ขณะที่จิ้งเจ๋อยืนมองอยู่ข้างๆ หลินเชื่อก็รีบฉีกยิ้มอ่อน หวาน สายตาคมเข้มล้ำลึกของเขากวาดมองอย่างมีความ หมาย ก่อนจะมาหยุดจ้องอยู่ที่เธอ

ก่อนจะพูดกับหมอว่า “เพื่อให้แน่ใจว่าปลอดภัยจริงๆ เรา จะพักที่นี่สักคืนก็แล้วกัน

หลินเชื่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะยอมตกลง

ห้องนั้นยังเป็นห้องพักสุดพิเศษอย่างเมื่อครั้งก่อน จิ้งเพื่อ จัดการเรื่องห้องเอาไว้เรียบร้อยตั้งแต่ก้าวเข้าโรงพยาบาล และ ก็อย่างที่เขาคาดเอาไว้ไม่ผิด กว่าเธอและเขาจะขึ้น เฮลิคอปเตอร์มาถึงที่นี่และผ่านกระบวนการต่างๆ จนหมดสิ้น เวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบจะถึงรุ่งสางแล้ว

หลินเซ่อนั่งนิ่งด้วยความรู้สึกผิด เธอมองริมฝีปากที่เม้ม สนิทเป็นเส้นตรงของจิ้งเจ๋อ เส้นแนวคางของเขาที่กำลังขบ ฟันแน่น เขาดูเย็นชาและยากที่จะเข้าถึง

หัวใจหลินเชื่อเต้นรัวแรงอย่างไม่อาจห้ามได้

เมื่อเธอเห็นเขาหมุนตัวมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา หญิงสาวก็รีบยิ้มประจบ “วันนี้เหนื่อยแย่เลยนะคะ รีบเข้านอน เถอะค่ะ”

กู้จิ้งเจ๋อทำตาเขียวใส่ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง

หลินเซ่อรีบพูดต่อ “กู้จิ้งเจ๋อคะ มานี่หน่อยสิคะ ฉันมีเรื่อง อยากพูดกับคุณ”
แต่อีกฝ่ายพ่นลมพู ฟัดและไม่ยอมขยับตัว หลินเอแข็ง ใจปืนลงจากเตียง

แต่เมื่อก้าวลงมาจนเท้าสัมผัสพื้น แผลที่ต้นขาก็ถูกรั้งจน เริ่มเจ็บแปลบ

เธอร้องแล้วยกมือขึ้นกุมขาทันควัน เกือบจะล้มคว่ำลง ตาของปู้จิ้งเจ๋อเปลี่ยนสีทันที เขาโยนทุกอย่างในมือทิ้ง แล้วรีบเดินเข้ามาหาเธอ เอื้อมมือสอดเข้าไปใต้รักแร้แล้วอุ้ม เธอขึ้นมา

“หลินเชื่อ เธอจะขยับตัวโดยไม่จำเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ เขาพูดโกรธๆ อารามตกใจในการกระทำของเธอจนหัวใจเขา แทบจะทะลุออกมาจากอก

หลินเชื่อเจ็บจริงๆ คิ้วเธอขมวดแน่น และเมื่อแสงไฟสาด กระทบหน้า เขาก็ได้เห็นดวงหน้าเล็กๆ นั้นเหยเกด้วยความ เจ็บปวด

กู้จิ้งเจ๋อขยับตัวเธอให้เข้าที่ในอ้อมแขน เมื่อเขาหันศีรษะ ไป ริมฝีปากของเขาก็ปัดไปโดยใบหูเล็กๆ ของหลินเชื่อ

ใบหนุ่มนิ่มที่มีเส้นขนอ่อนบาง เส้นขนน้อยๆ ยามส่องล้อ กับแสงไฟทำให้ดูน่ารักเป็นที่สุด

ภาพที่เป็นสร้างความปั่นป่วนให้กระบวนการคิดของชาย หนุ่ม เขานิ่วหน้าและนึกอยากจะปล่อยคนป่วยในอ้อมแขนทิ้ง ทันควัน
แต่ในขณะที่เขาคิดจะปล่อยเธอลงนั่นเอง หลินเชื่อก็ดึง แขนเขาด้วยมือทั้งสองข้าง “จิ้งเจ๋อคะ เลิกโกรธเถอะน้า” เธอ พูดเบาๆ นุ่มๆ มองดูเขาด้วยสายตาแจ๋วแหวว สีหน้าประจบ ประแจงนั้นปลุกเร้าความรู้สึกอยากจะปกป้องในตัวของชาย หนุ่มให้คุโชน

แต่สายตาของเขาก็ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ใบหูของเธออยู่ นั่นเอง เขามองดูใบหน้อยๆ กลมๆ และเรียบเนียนนั่น แล้วอ จู่ๆ เขาก็เกิดแรงปรารถนาที่จะดูดมันด้วยเหตุผลอันน่า ประหลาด

หรือว่าอาการป่วยของเขาจะเริ่มพัฒนาไปในทางตรงกัน ข้ามเสียแล้ว

ทำไมเขาถึงร้อนรุ่มไปทั่วร่างจากการแค่ได้เห็นใบหูเล็กๆ

เขารู้สึกได้ว่ามือของเธอยังคงเกาะแขนเขาอยู่ ทุกจุดที่ เธอสัมผัสลงไปล้วนผ่าวร้อน ทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนมากมาย เสียจนอยากจะโยนร่าง ในอ้อมแขนทิ้งไป

“ปล่อยฉัน หลินเชื่อ” สีหน้าเขาเริ่มทิ้งตึงหนักขึ้น หลิน เช่อยิ่งนึกกลัวเมื่อได้เห็น

“อย่าโกรธเลยน้า จิ้งเจ๋อ…. สามีขา อย่าโกรธนะ อย่า โกรธเลย เวลาคู่สามีภรรยาเขาทะเลาะกัน สุดท้ายแล้วก็ควร จะคืนดีกันไม่เหรอคะ อย่าโกรธอีกเลยนะคะ” หลินเชื่อทุ่มเท จริตทั้งหมดที่เธอมีเพื่องอนง้อผู้ชายในแข็งเหมือนหินคนนี้
แต่สีหน้าของจิ้งเจ๋อกลับไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย ใบหน้าทิ้ง ซึ่งในตอนแรกของเขา บัดนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงจนดูราวกับ ว่าเขากำลังโกรธจัดและนั่นทำให้หลินเชือกลัวมากเสียจนเสีย เธอเริ่มออยลง “สามีคะ…สามี อย่าโกรธนะคะ ดูสิว่าฉันน่า สงสารขนาดไหน จะลงจากเตียงเองยังไม่ได้เลย…

เธอกอดแขนเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง เหมือนเด็กน้อย ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างน่าสงสารและเขย่าแขนเขาไปมา

กู้จิ้งเจ๋อได้ยินเสียงที่เริ่มจะอ่อนลงทุกขณะของเธอ ชาย หนุ่มก้มลงมองในอ้อมแขนและพบว่าเธอกำลังตัวสั่น เธอเขา คว้ามือเธอแล้วผลักเธอลงไปบนเตียงตอนนี้ เธอก็จะล้มลงไป อยู่ใต้ร่างเขา

เขาพยายามต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในอก อย่างเต็มที่ แต่ยัยผู้หญิงงี่เง่าคนนี้นี่สิ… เธอจะช่วยอยู่นิ่งๆ ไม่ ขยุกขยิกไปมาจะได้มั้ย ยิ่งเธอขยับตัว ก็ยิ่งทำให้เขาเวียนหัว

“หลินเชื่อ ฉันบอกว่าให้ปล่อยฉัน! เข้าใจรึเปล่า

ด้วยความรู้สึกมืดมนเต็มที่ ทำให้ชายหนุ่มตะโกนออกไป อย่างโกรธจัด

หลินเชื่อเงยหน้าขึ้นมอง นี่เขาโกรธจริงๆ แล้วละตอนนี้

เธอรีบปล่อยมือทันที แต่ก็ทำให้เธอเสียหลักและหงาย หลังหล่นลงไป

กู้จิ้งเจ๋อเมื่อเห็นดังนั้น ก็รีบเหยียดแขนออกไปคว้าเอวเธอเอาไว้

แต่แล้วเขาก็ถูกแรงเหวี่ยงจากน้ำหนักของเธอดึงลงไป ด้วย และล้มคว่ำลงบนตัวหลินเชื่อพอดี

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง เธอรู้สึกได้ถึงริมฝีปากนุ่มๆ

ของเขากดลงมาอย่างหนักหน่วงบนปากเธอ

ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูจะใหญ่ขึ้นจนมองเห็นได้เต็มตา ใบหน้าเขาแดงเรือขึ้นมาเล็กน้อย

หลินเชื่อรู้สึกเจ็บที่หน้าอก

เธอก้มลงมองแล้วก็ได้เห็นว่ามันเบียดแนบอยู่กับอกเขา แล้วถึงตาเธอที่ฝ่ายแดงไปทั้งหน้า กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกได้ชัดเจนถึงหน้าอกของเธอที่แนบสนิทอยู่กับ

อกเขา

เขามองหน้าหลินเชื่อแล้วรีบพลิกตัวออกด้านข้าง ขยับหนี ห่างออกมาทันควัน การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วปานสายฟ้า

หัวใจของหลินเชื่อเต้นโครมครามไม่หยุดจากความใกล้ ชิดที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะรู้สึกอยากจูบเขาขึ้นมา นี่เธอเป็น

บ้าไปแล้วหรือไงนะปากเธอเกือบจะขยับเข้าไปหาเขาอยู่รอมร่อ
หรือว่านี่จะเป็นเพราะเธอใช้เวลาอยู่กับเขามานานเสียจน ไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดจากรูปโฉมของเขาได้กันนะ

จริงอยู่ละว่าจิ้งเจ๋อนั้นทั้งหล่อลากและเร้าใจ แม้แต่ท่าที่ เขาล้มเมื่อกี้ยังดูดีเป็นบ้า ริมฝีปากของเขาก็ดูเย้ายวนเป็นที่สุด แต่หัวใจของเขาเป็นของคนอื่น

หลินเชื่อนั้นไม่ใช่เป็นคนประเภทที่จะพยายามแย่งคนรัก ของใคร

อีกอย่าง สีหน้าของจิ้งเจ๋อก่อนหน้านี้ก็เห็นได้ชัดว่ามี ท่าทีรังเกียจ

เธอยกมือขึ้นปิดปากและเริ่มนึกขึ้นได้ว่าร่างกายเขามี อาการต่อต้านผู้หญิงนี่นา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงพยายามจะผลักไสเธอ

ออกไป

หลินเชื่อรีบเงยหน้าขึ้น “โอ ไม่นะคะ จิ้งเจ๋อ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันลืมไปสนิทเลยว่าคุณป่วย เพราะแบบนี้ฉัน ถึงได้เอาแต่ดึงคุณไว้แล้วก็ไม่ยอมปล่อยคุณ

สีหน้าของจิ้งเจ๋อสลดลง ใบหน้าคมสันนั้นเงยขึ้นเมื่อเอ่ย ว่า “แค่นานๆ โดนตัวทีก็ไม่เป็นไรหรอก

“จริงเหรอคะ”

“อืม ก็แค่… เขามองหน้าอกเธอ ไม่อาจห้ามใจได้ เขาแอบมองมันอีกแล้ว
เธอสังเกตเห็นได้ในทันที เธอจับการเคลื่อนไหวของ สายตาเขา มองตาม และก้มลงดูว่าเขากำลังมองมาที่อะไร

หน้าของจิ้งเจ๋อแดงขึ้นเล็กน้อย เขาเบือนหนีเพื่อซ่อน สีหน้า ก่อนจะพูดขึ้นหน้าตาเฉยว่า “หน้าอกเธอก็ดูไม่เลว เหมือนกันนี่ นุ่มนิ่มดี คงจะไม่ใช่ของปลอมละลิ” เขาตั้งใจพูด ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน