ตอนที่ 74 อย่าขยับ นอนนิ่งๆ
ประตูห้องนอนปิดลง
หลินเชื่อตวัดสายตาเขียวปั๊ดไปยังจิ้งเพื่อที่ยังคงทำ หน้าตาเรียบเฉยเป็นปกติ
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ทำไมล่ะ
หลินเชื่อกระทืบเท้าวิ่งปัง “เซอะ
เธอคว้าชุดนอนแล้วรีบพุ่งเข้าห้องน้ำ
เขามองเธอลนลานออกไปพลางกลั้นยิ้ม
อย่างไรก็ตามเขาก็อดเสียใจนิดๆ ไม่ได้เมื่อเหลียวกลับ ไปมองชุดนอนเนื้อบางที่มีมากมายหลายสีหลายแบบพวกนั้น
รูปร่างเธอออกจะดี ใส่ชุดนอนพวกนี้แล้วคงจะดูสวยไม่
เบาเลยทีเดียว
กู้จิ้งเจ๋อหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วมองดูด้วยความรู้สึก เสียดายเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก แล้ว หลินเชือก็ก้าวออกมา
เมื่อได้เปลี่ยนชุด หญิงสาวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ชุดนอนที่เธอสวมอยู่เป็นชุดนอนผ้าลินินตัวยาวที่ไม่ได้เน้นทรวดทรงให้เห็นแม้แต่น้อย ทำให้เธอดูราวกับถังน้ำ หลินเซ่อคิดว่ามันเป็นชุดที่วิเศษทีเดียว
จิ้งเจ๋อโยนชุดนอนในมือทิ้งแล้วหรี่ตามองดูชุดที่อยู่บน ตัวหญิงสาว
แม่สาวใช้พวกนี้ไปหาชุดแบบนี้มาจากไหนให้เจ้าหล่อน กันนะ
หลินเชื่อเดินกลับไปที่เตียงอย่างสบายอารมณ์ เธอนั่งลง แล้วยกขาขึ้นไขว่ห้างก่อนจะหันไปหยิบกรรไกรตัดเล็บมาและ ลงมือเล็มเล็บเท้าด้วยท่าทางไม่ใส่ใจอะไร
กู้จิ้งเจ๋อมองดูอีกฝ่ายด้วยความงงงัน
ขาเรียวยาวขาวผ่องของเธอไขว้กันอยู่ ตรงกลางระหว่าง ท่อนขาทั้งสองนั้น ชายหนุ่มสามารถมองเห็นกางเกงในสีขาว ของเธอได้อย่างชัดเจน จากรอยแยกเล็กๆ นั้น เขามองเห็นรูป ทรงสามเหลี่ยมของชุดชั้นในขลิบริมด้วยลูกไม้และลายดอกไม้ มันกดลงบนผิวเนื้อเธอจนทิ้งร่องรอยเอาไว้ ขาของเธอที่พาด ไขว้กันอยู่ จิ้งเพื่อไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้เดินเข้าไปใกล้เธอ มากขึ้นอีกสักสองสามก้าวได้ เขารู้สึกหงุดหงิดกับท่านั่งที่ไม่ ระวังตัวของเธอ แต่ก็ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ เขานึก อยากให้เธอขยับตัวอีกเพื่อให้เนื้อหนังนุ่มเนียนที่อยู่ใต้ชุดนั้น ยิ่งเผยออกมาให้เห็นมากขึ้นกว่านี้
จนกระทั่งตัดเล็บเสร็จ หลินเชื่อก็ใช้มือจับเท้าและเป่ามันขณะที่หญิงสาวยกเท้าขึ้นสูงนั้นเอง อะไรต่อมิได้ที่อยู่ใต้ชุด ปรากฏชัดแก่สายตา
จิ้งเจ๋อรู้สึกถึงคลื่นของความปลุกเร้าที่แผ่กระจายไปทั่ว ช่องท้อง และเขาไม่อาจทนกับมันได้อีกต่อไปแล้ว
“หลินเชื่อ เธอจะช่วยนั่งให้มันเหมือนผู้หญิงหน่อยได้มั้ย
หลินเชื่อเงยหน้า “ฉันทำอะไรเหรอคะ”
“เธอทำอะไรเหรอ อยากรู้หรือเปล่าล่ะ” จิ้งเจ๋อเลิกคิ้ว ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้โต้ตอบ เขาก็เดินมาถึงตัวเธอ
แล้ว
เขาก้มหน้าลงมา แขนทั้งสองข้างเอื้อมออกมาแนบข้างตัว เธอ เขาครอบครองร่างเล็กบางของเธอเอาไว้ในวงแขน ดู เหมือนว่าแค่ออกแรงเพียงเล็กน้อย เธอก็จะถูกผลักให้ล้มลงได้ แล้ว
ดวงตาของหลินเชื่อไหววูบ เธอมองดูชายที่อยู่ๆ ก็ พรวดพราดเข้ามาใกล้ ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว สายตา ของเขาลึกล้ำและเต็มไปด้วยลับลมคมใน
เขาจับจ้องมาที่หน้าอกเธอ สายตานั้นให้ความรู้สึก
เหมือนมือใหญ่ของเขากำลังตะโบม โลมไล้ลงมา ด้วยความ อึดอัด หลินเช่ออยากให้เขาถอยออกไปสักหน่อย
“คุณจะทำอะไรน่ะ” หลินเชื่อตาเป็นประกายด้วยความตกใจ
“เธอยั่วฉันก่อนนะ” กลิ่นลมหายใจของเขาเหมือนดอก
กล้วยไม้
“คุณ…ฉันเปล่าซะหน่อย
“อย่าใส่เสื้อผ้าแบบนี้อีกเวลาที่เธออยู่ใกล้ๆ ผู้ชาย สายตาของเขาเหมือนจะเป็นคำเตือน มันกวาดมองไปทั่วร่าง เธอ เสียงของเขาทุ่มต่ำและแหบพร่าเหมือนเสียงเซลโล่อัน
ไพเราะ
“ทะ ทำไมล่ะ”
“เพราะว่ามันถอดง่ายน่ะสิ” สายตาเขาเลาะเล็มไปตาม ชายเสื้อ ราวกับว่าจะสามารถมองทะลุเนื้อผ้าเข้าไปถึงเนื้อตัว เธอได้
หลินเซ่อตัวแข็งทื่อ
ในนาทีต่อมา แขนยาวของเขาก็คว้าเธอมาไว้ในอ้อมอก
หลินเชื่อช็อกสนิท เธอโงนเงินและล้มลงใส่ผ้าห่มนุ่มๆ บนเตียง เธอคว้ามือเขาแล้วดิ้นรนอย่างสุดชีวิต “จิ้งเจ๋อ นี่ คุณกำลังทำตัวเป็นอันธพาลอยู่นะคะ!
“ว อย่าขยับ” แขนยาวของเขาเอื้อมออกมาและกอด ตระกองไว้รอบร่างเธอ
เสียงชวนฟังของเขาเหมือนเวทมนตร์ที่ก้องกังวานอยู่ในหู เป็นเหมือนมนต์เสน่ห์อันแสนวิเศษ “ไม่อย่างนั้นฉันจะทำตัว เป็นอันธพาลจริงๆ แล้วนะ”
“แต่… เมื่อหลินเซ่อพยายามจะขยับตัว เธอก็สัมผัสถึง บางอย่างที่อยู่ด้านหลังของเธอได้อย่างชัดเจน มันกำลังแข็งซึ่ง ขึ้นมาเบียดร่างเธออยู่
หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อนึกออกว่ามันคือ อะไร หัวใจเธอกระตุกโลด คราวนี้หลินเซ่อไม่กล้าขยับอีกแล้ว จิ้งเจ๋อกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกอย่างนั้น “เอาล่ะ นั่น
แหละ หลับซะ”
“อะไรนะ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ฉันบอกให้เธอหลับซะไงล่ะ ไม่เข้าใจ
เหรอ”
“แต่ว่าฉัน…
“หรือเธออยากจะออกกำลังก่อนนอนล่ะ” เขาแทบจะขบ ติ่งหูเธอขณะที่พิมพ์ออกมา น้ำเสียงยั่วเย้าของเขาบ่งบอกว่า เขากำลังพูดถึงการออกกำลังกายอีกรูปแบบหนึ่ง
ร่างกายของหลินเชื่อทั้งแข็งทอและเครียดเกร็ง เธอรู้สึก ได้ถึงเลือดลมที่ดูเหมือนจะไหลย้อนทิศทางอยู่ในตัว สมองของ เธอก็พลอยเป็นไปด้วย ตอนนี้เธอก็รู้สึกพร่ามันไปหมด
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง นอนเถอะ” เธอรีบบอก
เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนั้นเนิ่นนาน หลินเชื่อ เริ่มโล่งใจเมื่อเธอรู้สึกได้ว่าสิ่งที่แข็งซึ่งอยู่ข้างหลังนั้น ค่อยๆ อ่อนตัวลงอย่างช้าๆ ในที่สุด
กู้จิ้งเจือรู้สึกได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาค่อยๆ รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ลมหายใจที่หอบถี่ในทีแรกของเธอ ค่อยๆ สม่ำเสมอขึ้นจากเสียงที่เขาได้ยิน
ตัวเขาเองก็ค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกายช้าๆ แม้ว่าร่างกาย บางส่วนจะไม่ได้ผ่อนคลายลงอย่างรวดเร็วเหมือนส่วนอื่น ก็ตาม
เขาถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อมองดูหญิงสาวที่หลับ สนิทอยู่ในวงแขน เขาจึงค่อยๆ ขยับเพื่อเปลี่ยนท่านอนให้ตัว
เอง
เมื่อก้มหน้าลง เขายังคงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยอ้อยอิ่ง ออกมาจากเส้นผมของเธอ
จิ้งเจ๋อหลับตาลงอย่างยากเย็นยิ่ง แม่นี่เป็นผู้หญิงที่โง่เง่าเต่าตุ่นที่สุดเลยจริงๆ …
วันต่อมา
เมื่อหลินเชื่อตื่นขึ้น เธอก็ได้เห็นว่าจิ้งเจ๋อลุกจากเตียงไป
แล้ว
หญิงสาวรีบวิ่งออกมา จากทางเดินที่ทอดไปยังห้องรับ
ประทานอาหาร เธอก็เห็นเขากำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่
แต่สีหน้าของชายหนุ่มดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ราวกับว่าเมื่อ คืนนอนหลับไม่เต็มที่นัก
หลินเชื่อเดินเข้าไปหาด้วยความรู้สึกผิด เธอจำได้ว่าเมื่อ คืนเธอผล็อยหลับไปในอ้อมแขนเขา แต่มาตอนนี้เธอก็ลืมไป แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนั้น เธอจึงเอ่ยถามเขา “ทำไม เหรอคะ เมื่อคืนฉันนอนไม่เรียบร้อยเหรอ บอกตามตรงว่าฉัน เป็นคนค่อนข้างจะนอนดิ้นน่ะค่ะ…
“เปล่า” ชายหนุ่มขยับแขนอย่างปวดเมื่อย
นี่เป็นผลมาจากการที่เขาแทบไม่ขยับแขนเลยตลอดทั้งคืน
สาวใช้รีบเข้ามาเสิร์ฟอาหารเช้าให้หลินเชื่อ เธอเงยหน้า ขึ้นและบอกขอบคุณอย่างสุภาพ
หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อย หลินเชื่อคิดว่าจะไป ทำงาน แต่จึงเจ๋อพูดขึ้นว่า “วันนี้ฉันจะพาเธอไปด้วย ไปกัน เถอะ”
หลินเซ่อรีบลุกพรวดขึ้นโดยเร็ว “จริงเหรอคะ งั้นฉันไป เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
ขณะที่มองตามคนที่วิ่งโครมครามเข้าไปข้างใน ชายหนุ่ม ก็ส่ายหน้าอย่างระอาใจแต่ไม่พูดอะไร
กิริยามารยาทของเธอเป็นม้าดีดกะโหลกแบบนี้อยู่เสมอ
สาวใช้ยิ้มขณะเข้ามาจัดการเก็บกวาดโต๊ะอาหาร หล่อน พูดขึ้นว่า “ท่านคะ เราต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งหมดที่คุณผู้หญิง ท่านส่งมาให้คุณผู้หญิงเหรอคะ”
กู้จิ้งเจ๋อนึกภาพชุดนอนสุดวาบหวิวเหล่านั้นขึ้นมา “โยนมันทิ้งไปซะให้หมด
“ได้ค่ะ แต่น่าเสียดายจังนะคะ ทุกตัวเป็นขนาดตัวของคุณ ผู้หญิงหมดเลย
สาวใช้ยังพูดต่อไป “ชุดนอนตัวอื่นที่เหลือก็ถูกเอาไปทิ้ง หมดแล้ว”
จิ้งเจอพยักหน้า เมื่อได้ยินเสียงหลินเซ่อเอะอะมะเพิ่งอยู่ ข้างใน ทุกคนก็เข้าใจได้ว่าเธอกำลังพยายามหาเสื้อผ้าที่จะใส่ อยู่นั่นเอง
จิ้งเจอบ่นอุบ “เป็นคนซุ่มซ่ามเสียจริง
สาวใช้ยิ้มแล้วบอกว่า “ทุกคนก็ต้องมีข้อเสียกันทั้งนั้นค่ะ คุณผู้หญิงเองเป็นคนดี เพราะฉะนั้นจะซุ่มซ่ามไปหน่อยก็ไม่ เป็นไรหรอกค่ะ”
“เธอเป็นคนดีงั้นเหรอ” จิ้งเจ๋อเลิกคิ้ว
สาวใช้ตอบ “ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงเป็นกันเองกับทุกคน เธอ ปฏิบัติต่อคนใช้อย่างพวกเราเหมือนกับคนในครอบครัวของ เธอเอง ไม่ว่าเราจะทำอะไร เธอก็จะคอยบอกแต่ว่าดีแล้วๆ หลายครั้งที่เธอยกเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่ให้พวกเราด้วยค่ะ ยังมีอีก ตอนที่เธอกลับมาพร้อมอาหารเย็น เธอก็ไม่เคยลืมที่จะเอามา ฝากพวกเราด้วย เธอเป็นคนน่ารักมากจริงๆ นะคะ
หลินเชื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ชาย หนุ่มหันไปมองอย่างเงียบๆ เขาหรี่ตาและพินิจดูเธออย่างละเอียดลออ
หลินเชื่อเดินออกมาและถามด้วยสุ่มเสียงแปลกใจ มี อะไรเหรอคะ”
จิ้งเจอลุกขึ้น หยิบเสื้อนอกขึ้นสวมด้วยท่าทีสบายๆ “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ
หลินเชื่อยังไม่ต้องไปร่วมกิจการกรรมโปรโมตซีรีส์ในวัน นี้ เธอจึงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดาๆ แต่ถ้าจะต้องเข้าไปที่ บริษัทละก็ เธอจะแต่งตัวด้วยความพิถีพิถันมากขึ้นและแต่ง หน้าด้วย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ