ตอนที่ 66 ฉันเชื่อใจเธอ

หลินเชื่อและอวหมินหมิ่นต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย เมื่อทั้งคู่กำลังจะกลับออกไป อวหมินหมิ่นก็พูดขึ้นว่า “มัน เกิดอะไรขึ้นกันนะ”

หลินเชื่อส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ

แล้วในตอนนั้นเอง เซนมีร่าก็โผล่เข้ามากันตะโกนใส่หลิน เชื่อทันทีที่เธอพรวดพราดเข้ามาในห้อง

“หลินเชื่อ เธอมีสิทธิ์อะไรมาฉกงานโฆษณาของฉันไปแบ บนนะ

อวีหมินหมิ่นรีบก้าวออกไปขวางเซนมิร่าไว้ทันทีด้วย สัญชาตญาณ “ทำไมล่ะ คราวนี้จะมาทำจองหองอะไรอีก วงกา รนี้น่ะใครดีใครได้นะจ๊ะ ทุกคนต่างก็ต้องแข่งขันกันทั้งนั้น ถ้า เธอทํากับเราได้ แล้วทำไมเราจะทำกับเธอบ้างไม่ได้ล่ะ

เซนมิร่าชี้นิ้วใส่หน้าหลินเชื่ออย่างโกรธเกรี้ยว “หลินเชื่อ เธอไม่รู้ละว่าฉันเป็นใคร รู้มั้ยว่าฉันเป็นผู้หญิงของใคร ถ้า เธอกล้าลองดีกับฉันละก็ เธอควรจะ

“คุณหลินเชื่อครับ” เสียงหนึ่งดังแหวกผู้คนเข้ามา เป็น เสียงที่ราบเรียบทว่าจริงจัง
หลายคนหันไปมองแล้วก็ต้องแปลกใจที่ได้เห็นฉันเช้าขึ้น อยู่ตรงนั้น

ด้านหลังของเขาคือบรรดาบอดี้การ์ดของจิ้งเพื่อที่ดูทรง อานาจอย่างยิ่ง ผู้คนโดยรอบต่างพากันมองด้วยความทั้งจัด

เซนมิร่ายืนนิ่งงัน เธอลืมกระทั่งเอานิ้วที่กำลังหน้าอีก

ฝ่ายลงขณะหันไปมองผู้มาใหม่

อวหมินหมิ่นยืนนิ่ง มองดูผู้ที่เพิ่งมาถึงด้วยความ ประหลาดใจ

หลินเชื่อเห็นฉินเฮ่าจึงรีบถามขึ้นว่า “ผู้ช่วยฉัน มาที่นี่ ทําไมเหรอคะ”

ฉินเฮ่าตอบหลินเซ่อด้วยท่าทีสุภาพอ่อนน้อมอย่างยิ่งว่า

“ท่านขอให้ผมมาครับ

หลินเชื่อพยักหน้ารับรู้และมองไปรอบๆ ตัว หญิงสาวนัก แปลกใจว่าทำไมทุกคนจึงดูหวาดกลัวคนที่เป็นผู้ช่วยเพียงคน เดียวผู้นี้นัก

เซนมิร่าระงับอารมณ์ของเธอไว้แล้วตวัดสายตาราวกับจะ กินเลือดกินเนื้อไปที่หลินเชื่อ ใครจะคิดล่ะว่าแม่จะรู้จักคน ระดับนี้ด้วย

หนำซ้ำคุณฉินเฮ่ายังปฏิบัติต่อเธอด้วยความยกย่องอีก ต่างหาก นี่นั่งหลินเซ่อไปถูกหวยเบอร์ใหญ่มาจากไหนกันนะ

หรือจะเป็นเพราะกู้จิ้งเจ๋อจริงๆ ล่ะเนี่ย
ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่า…

เซนมีร่าหมุนตัวแล้วรีบเอ่ยปากทักทายอย่างรวดเร็ว “คุณ

ฉิน สวัสดีค่ะ ฉันเซนมิร่า ฉันเช่าเพียงเหลือบตามองหล่อน แม้ว่าเซนมิร่าจะเป็น

ดารามีชื่อและนามสกุลใหญ่โต แต่ฉินเฮ่าก็ไม่ได้แยแสอะไร

เธอ

เขาหันกลับไปหาหลินเชื่อแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลอดโปร่ง ให้เชนมาได้ยินด้วยว่า “คุณหลินครับ ท่านบอกว่าถ้ามีใคร ทำให้คุณไม่พอใจละก็ ท่านจะจัดการให้เอง ไม่ว่าจะเป็นฝั่ง กลบในหิมะ ขับไล่ออกจากประเทศ หรือส่งไปกัมพูชาก็ตาม ท่านจะหาวิธีทำให้คนคนนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยจาก ประเทศนี้ได้เลย

เซนมิร่าตัวสั่นเมื่อได้เห็นสีหน้าจริงจังของฉินเฮ่า

ฉินเฮ่าปรายตาดูเธอเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปหาหลินเซ่ อด้วยท่าทีอ่อนน้อม

หลินเซ่อไม่ได้ใส่ใจเซนมาอีกแล้ว เธอถามฉินเฮ่าว่า “เขาก็มาที่นี่ด้วยเหรอ แล้วเขาอยู่ไหนล่ะจ๊ะ

ฉินเฮาตอบ “ท่านกำลังรอคุณอยู่ด้านหน้านะครับ

หลินเชื่อพยักหน้า เธอมองตอบเซนมิร่าก่อนจะหมุนตัวออกไป

ฉินเฮ่าปล่อยให้เหล่าบอดี้การ์ดตามหลินเชื่อไป ขณะที่เขาหันกลับมาและพูดกับเซนมิร่าว่า “ฉันหวังว่าเธอจะยอมรับ ผิดนะ”

เซนมิร่าสั่นระริกไปทั่วร่าง

ขณะมองหลินเซ่อเดินออกไป เธอต้องใช้เวลาอีกเป็นครู กว่าจะหายตัวสั่น นั่งหลินเชื่อนั้นเกี่ยวข้องกับกู้จิ้งเจ๋อจริงๆ นะ เหรอ หญิงสาวคิดอย่างเกรี้ยวกราด

ทําไมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะ

เธอรู้สึกถึงความกลัวที่แล่นปราดขึ้นมา หญิงสาวรีบคว้า โทรศัพท์แล้วโทรหาหลินลี่ทันที

เมื่อหลินลี่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น หล่อนก็แทบจะปาโทรศัพท์ ทิ้งด้วยความขุ่นเคือง

หล่อนวางสายแล้วหันมาหาหันไม่อิง “นั่งหลินเชื่อมันจะ

อวดดีเกินไปแล้วนะคะ

หันไม่อิงถามอย่างไม่อยากเชื่อ “นี่มันคบหากับกู้จิ้งเจ๋อ

จริงๆ น่ะเหรอ”

หลินโพล่งออกมาด้วยความโกรธ “ต่อให้คบกันจริง จิ้งเจ๋อเขาก็คงแค่เล่นสนุกกับมันเท่านั้นแหละค่ะ นั่งหลินเชื่อมั่น ไม่มีค่าอะไรสักนิด

“ถูกต้องแล้ว ดังนั้นไม่สวยเท่าลูกสักหน่อย แต่แม่ไม่เชื่อ หรอกนะว่ากูจิ้งเจ๋อจะชอบนังนั่นแทนที่จะเป็นลูกน่ะ
ยิ่งคิด หลินลี่ก็ยิ่งโกรธจัด

เธออิจฉาหลินเชื่อที่มีผู้ชายดีๆ ขนาดนั้นมาคอยปกป้อง

และยิ่งคิดถึงความสง่างามที่เธอได้เห็นในวันนั้นแล้ว ความอิจฉาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี เขาช่างดูดีอย่างไม่มีใคร เทียบได้จริงๆ

ทำไมนั่งหลินเชื่อมันถึงโชคดีอย่างนี้นะ

อวหมินหมิ่นเดินตามบรรดาบอดี้การ์ดออกไปด้วยสีหน้า สงสัยเต็มแก่

ทุกคนอยู่ในชุดสูทสีดำสนิท มีหูฟังเสียบหูข้างหนึ่งเอาไว้ เหมือนๆ กันทุกคน อวหมินหมิ่นคิดว่าเธอแอบเห็นอาวุธที่ เหน็บอยู่ตรงเอวของพวกเขาด้วย

เหล่าบอดี้การ์ดเข้าแถวรายล้อมพวกเธอทั้งสองคนเมื่อ ก้าวออกไปด้านนอกตัวอาคาร รถยนต์สีดำจอดเรียงราย โดย มีรถของปู้จิ้งเจ๋ออยู่ตรงกลางพอดิบพอดี

หลินเซ่อจํารถของเขาได้จึงเดินตรงเข้าไปหา ประตูรถเปิดออก แล้วกู้จิ้งเจ๋อก็ก้าวออกมา

ดวงตาของอวหมินหมิ่นเป็นประกายวูบ เธอจำได้ทันทีว่า เขาคือน้องชายของจิ้งหนึ่ง แล้วใบหน้าของเธอก็แดงเรือด้วย ความกระอักกระอ่วน

ว่าแต่แล้ว หลินเซ่อไปรู้จักกับจิ้งเจ๋อได้ยังไงกัน
กู้จิ้งเจ๋อมองดูหลินเซ่อแล้วขมวดคิ้ว

หลินเซ่อรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย “เรื่องงานโฆษณาแล้วก็เรื่อง สถานีตำรวจนั่น คุณเป็นคนช่วยฉันเหรอคะ”

กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ฉันก็แค่ทักทายไปเล็กน้อยเท่านั้นเอง

ชายหนุ่มพูดต่อไปว่า “มาเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง”

หลินเชื่อพยักหน้าแล้วหันไปพูดกับอวหมินหมิ่นว่า “พ่อ คะ ฉันไปก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉันแล้วกัน

อวหมินหมิ่นแอบมองกู้จิ้งเจ๋อเล็กน้อยก่อนถามว่า “นี่เธอ กับกู้จิ้งเจ๋อ…”

“เรา…” หลินเชื่อตะกุกตะกัก เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความ สัมพันธ์ของเธอกับเขาว่ายังไงดี

อวีหมินหมิ่นเข้าใจดีว่าบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องพูดออก มา เธอเพียงแต่ประหลาดใจและเมื่อมองดูหลินเชื่อแล้ว เธอก็ รู้สึกว่าหล่อนโชคดีที่ได้รู้จักกับจิ้งเจ๋อ หนึ่งในบุคคลสำคัญ ของประเทศนี้ เธอจึงยิ้มให้แล้วบอกว่า “เอาล่ะ ไปเถอะ ฉันเอง ก็จะไปเหมือนกัน”

หลินเชื่อยิ้มให้อวหมินหมิ่นอย่างขอบคุณ ก่อนจะหันกลับ ไปยังรถปอร์เช่สีน้ำเงินเข้มของจิ้งเจ๋อ

ชายหนุ่มมองดูอหมินหมิ่น เธอรีบโค้งและส่งยิ้มให้เขา ด้วยความดีใจ
เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ใกล้ชิด ใครบางคนที่มีสถานะสูงส่งและทรงอำนาจขนาดนี้

จิ้งเจ๋อยังคงมองดูเธอและยิ้มตอบเรียบๆ

อวีหมินหมิ่นรีบโค้งอีกครั้งแล้วถอยออกมาเมื่อเห็นว่าเขา กำลังจะก้าวขึ้นรถ

เมื่อชายหนุ่มออกคำสั่ง บอดี้การ์ดในแถวทั้งหลายก็พา กันก้าวขึ้นรถและขับออกไปโดยคอยตวงห้อมล้อมรถปอร์เช่ สีน้ำเงินนั้นไว้ตรงกลาง

บนรถ หลินเซ่อมองเขาด้วยท่าทีอายๆ ขอบคุณที่ช่วยฉัน นะคะ”

จิ้งเจ๋อตอบ “ไม่เป็นไรหรอก เธอเป็นภรรยาฉัน มันเป็น

หน้าที่ของฉันอยู่แล้วที่ต้องช่วยเธอ

หลินเซ่อพูดต่อ “ส่วนเรื่องยาเสพติดนั่น ฉันไม่เคยยุ่งกับ มันเลยนะคะ จริงๆ นะ

กู้จิ้งเจ๋อหันมาหาเธอแล้วบอกว่า “ฉันเชื่อใจเธอ

หลินเชื่อนิ่งไปครู่ใหญ่ เธอรู้สึกซาบซึ้งกับความเชื่อในที่ เขามีให้โดยปราศจากคำถาม

จิ้งเจ๋อพูดต่อไปว่า “ถึงเธอจะไร้การอบรม มารยาทแย่ ความรู้น้อย แถมยังขี้เกียจตัวเป็นขน แต่ฉันก็เชื่อว่าเธอคงไม่ ทําอะไรแบบนั้นหรอก
ขอบคุณที่ชมนะยะ

หลินเชื่ออยากจะบอกเขาว่าอย่าเชื่อใจเธอเลย

จิ้งเจ๋อพูดต่อ อีกอย่าง มันก็เป็นความผิดชอบฉันด้วยที่ ทำให้เธอต้องไปเสียเวลาอยู่ที่สถานีตำรวจนั่น

“มันเป็นความผิดของคุณได้ยังไงคะ

“ในฐานะสามีของเธอ การช่วยเหลือดูแลเธอถือเป็นความ รับผิดชอบของฉัน ฉันอยู่ต่างประเทศและไม่รู้เลยว่าเกิดอะไร ขึ้นกับเธอ ตอนนั้นฉันลืมไปหมดว่าอะไรเป็นอะไร ฉันต้อง ขอโทษด้วย