ตอนที่ 43 ชุดฉันมันพันกันน่ะ

หลินเซ่อมองเห็นนักข่าวที่พากันขยับตัว

“พวกนักข่าวมากันแล้วค่ะ ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องรีบออกไป จากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย ตอนนี้มีพวกนักข่าวอยู่รอบตัวไปหมดแล้ว หลินเชื่อยังด้อยประสบการณ์ในเรื่องนี้ เธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับ บรรดานักข่าวอย่างไร เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร แล้วก็ยังกลัว อีกว่าจะพูดอะไรผิดๆ ออกไปและส่งผลกระทบกับอาชีพการ งานของตัวเองเข้า

จิ้งเจ๋อมองอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้นว่า “เราเข้าไปหลบกันข้าง ในก็ได้ ไปเถอะ”

ชายหนุ่มพูดพลางหันไปส่งสัญญาณให้คนของเขาก้าวเข้า

มาจัดการ

และภายใต้การป้องกันของบรรดาบอดี้การ์ด หนุ่มสาวทั้ง สองก็หายลึกเข้าไปในตัวโรงแรม

หลินเชื่อโล่งอกที่ไม่มีนักข่าวคนใดตามเข้ามา “โชคดีจัง ค่ะ เราสลัดหลุดแล้ว ไม่งั้นละก็ไม่รู้จะทำยังไงนะคะ

กู้จิ้งเจ๋อได้แต่มองอีกฝ่ายเงียบๆ และคิดว่า หากโรงแรม แห่งนี้ไม่ได้อยู่ภายใต้ธุรกิจของตระกูลกู้และไม่ได้ถูกแวดล้อม ด้วยคนของเขาเองแบบนี้แล้วละก็ เธอคงไม่มีวันหนีนักข่าวพวกนั้นได้พ้นแน่ ไม่ใช่ว่าพวกนักข่าวไม่ตามมาหรอก พวกเขา ถูกกันเอาไว้ต่างหากล่ะ

ไม่ช้า ทั้งสองก็ได้ห้องพักในโรงแรม

จิ้งเจ๋อบอกว่า “ฉันขอให้พนักงานเอาอาหารขึ้นมาให้ แล้ว เธอควรจะกินอะไรสักหน่อย

“เยี่ยมไปเลยค่ะ กู้จิ้งเพื่อ คุณนี่แสนดีจัง” เธอเงยหน้ามอง เขา สีหน้าระบายไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ

จิ้งเจ๋อรู้ดีว่าเธอทำประจบไปอย่างนั้นเอง แต่เขาก็อด

พอใจอยู่ลึกๆ ไม่ได้

“ในเมื่อรู้แล้วว่าฉันดีอย่างนี้ ต่อไปก็ทำตัวดีๆ กับฉัน หน่อยสิ” เขาบอกพลางเลื่อนถาดอาหารมาตรงหน้าให้เธอ

การนั่งอยู่บนวีลแชร์ทำให้ไม่ค่อยสะดวกนัก จิ้งเจ๋อจึง

ขยับถาดอาหารให้เข้าไปใกล้ๆ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้า

ยินดี

หลินเชอรับประทานอาหารได้สองสามคำ โทรศัพท์ใน ห้องก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเดินไปรับสาย

ที่ปลายสาย เสียงพนักงานรักษาความปลอดภัยดังขึ้นว่า “ท่านครับ หลินโหย่วใจกำลังตามหาตัวท่านครับ เราหยุดเขา ไว้แล้ว”

กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉยปราศจากความรู้สึก “อืม”
เมื่อวางสาย เขาก็เห็นหลินเชื่อกำลังขยับตัวยุกยิกพลาง ดึงทิ้งเสื้อผ้าตัวเองไปพลาง จนเขาต้องเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เป็นอะไรเหรอ”

หลินเชื่อพยายามแก้ปมริบบิ้นที่ผูกอยู่ด้านหลังของชุดแต่ ก็ไม่สำเร็จ จนเจ้าตัวบ่นมาด้วยความหงุดหงิดว่า “ฉันว่า ด้านหลังของชุดฉันมันพันกันอยู่น่ะค่ะ

จิ้งเจ๋อส่ายหน้าแล้วเดินเข้ามาหา “เอาเถอะ เธอทั้งชื่อ มื้อแถมยังซุ่มซ่ามแบบนี้ ฉันจะช่วยให้ก็แล้วกัน

หลินเชือยอมแพ้ “ก็ได้ค่ะ พ่อคนฉลาด

เขาบอก “ดูสิว่าเธอโง่แค่ไหน

เขาขยับเข้ามาดูใกล้ๆ และพบว่าริบบิ้นนั้นเข้าไปพันอยู่ กับวีลแชร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมหลินเชื่อถึงจัดการกับมัน ไม่ได้

เขาดึงมันออกมาแล้วพูดว่า “ใครเขาใช้ให้เธอเลือกชุดที่ สวมยากๆ แบบนี้กันล่ะ

หลินเชื่อรู้สึกถึงมือใหญ่ของเขาที่กำลังขยับไปมา บาง ครั้งก็แตะโดนผิวเนื้อที่หลังของเธอ ทำให้หญิงสาวยากที่จะ ควบคุมตัวเอง

แต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร และพ่นลมพรีดออก จมูกพลางพูดว่า “มันเป็นงานฉลองหมั้นนะคะ จะให้ฉันแต่งตัว ธรรมดาได้ยังไงล่ะ แถมตอนนี้ฉันยังเป็นภรรยาคุณด้วย ฉันก็ต้องช่วยรักษาหน้าคุณสิ เห็นชุดนี้มั้ยคะ บริษัทฉันอุตส่าห์ให้ ยืมมาเชียวนะ ของแบรนด์เนมด้วยล่ะ

หน้าของจิ้งเจ๋อเปลี่ยนสี “ถ้าเธอไม่มีเสื้อผ้าใส่มางาน ฉันซื้อให้ก็ได้ ทำไมต้องไปยืมบริษัทด้วย

“ก็มันยุ่งยากนี่คะ

“เพราะว่ายุ่งยากหรือเพราะเธอไม่อยากบอกฉันว่าจะมา งานหมั้นของผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบกันแน่” นิ้วของจิ้งเพื่อ หนักแรงขึ้นทันที ยิ่งเขาคิดว่าเธอมุ่งมั่นที่จะมางานเลี้ยงให้ได้ แค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

หลินเชื่อเริ่มเจ็บหลัง เธอหันไปแว้ดใส่เขาอย่างโกรธๆ ว่า “นี่ ถ้าคุณไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย ฉันเจ็บนะ

“ขอโทษที ฉันลืมตัวไป ตัวเขาก็สับสนกับความคิดของ

ตัวเองไม่น้อย จึงก้มหน้าก้มตาพยายามคลายปมริบบิ้นให้เธอ

ต่อไปด้วยความระมัดระวังยิ่งขึ้น

หลินเชื่อเอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจนักว่า “ทำไมคุณถึงก้มต่ำ ขนาดนั้นละคะ อาการป่วยของคุณกำเริบหรือเปล่านะ

เธอจำได้ว่าเขาเคยบอกว่า ถ้าหากเขาเข้าใกล้ผู้หญิงมาก เกินไป เขาจะมีอาการต่อต้านหลายอย่างตามมาทั้งอาเจียน แล้วก็ผื่นคัน

จิ้งเจ๋อสงสัย “ทำไมถึงจะกำเริบล่ะ

“ฉันไม่กลัวที่จะแตะต้องตัวเธอแล้วต้องป่วยหรอกนะ
“ฉันไม่ทำตัวเองขายหน้าต่อหน้าเธอหรอกน่า” จิ้งเจ๋อ พูดต่อ “พูดถึงขายหน้า เธอเองก็ทำเรื่องน่าขายหน้าไปตั้งเยอะ ตั้งแยะนี่”

หลินเยอทําตาเขียวใส่ “ด้วยความยินดีค่ะ

ใช่สิ เธอนะทั้งวางยา ทั้งทำเรื่องน่าอาย แถมยังเมาแอ๋ ต่อหน้าเขา

เขาก็เห็นมาหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ นั่นแหละ

หลินเซ่อคิดว่า ไม่ยุ่ยหลิงคงไม่เคยทำอะไรแบบนี้แน่ๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขารักหล่อนไม่ใช่เธอ ผู้หญิงที่ดีควร จะรักษาระยะห่างจากผู้ชาย ที่สำคัญก็คือควรจะรักษาภาพ ลักษณ์ของตัวเองให้ดี ไม่อย่างนั้นจะมีผู้ชายที่ไหนมารักกันเล่า ใช่มั้ย

โดยเฉพาะผู้ชายอย่างจิ้งเจ๋อ ด้วยสถานะอย่างเขา คงจะเคยพบหน้าค่าตาผู้หญิงสวยสง่ามาแล้วนับไม่ถ้วนแน่

กู้จิ้งเจ๋อมองซิปของชุดราตรีด้วยสีหน้าครุ่นคิด มันเข้าไป ติดกับเนื้อผ้าจนยากที่จะรูดออกได้

เขาพยายามจัดการเจ้าชปนั่นอย่างหนัก และก็อดสังเกต ไม่ได้ว่าในขณะที่ตัวเองกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่นั้น เขากำลังอยู่ ใกล้ลำคอขาวผ่องนวลเนียนของเธอแค่ไหน ชุดที่เธอสวมอยู่ ขยับไปมา ในขณะที่แสงไฟนุ่มๆ ส่องสว่างเข้ามาจากทางด้าน หน้า
เขาจําได้ว่าเธอเคยบอกเขาว่า หน้าอกเธอนั้นรูปทรง

เหมือนลูกพืช

เมื่อลองมองดู มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เสียด้วยแฮะ แม้เนื้อผ้าสีน้ำเงินจะปกปิดหน้าอกหน้าใจส่วนใหญ่เอาไว้ แต่ครึ่งบนของเนินอกนั้นก็ยังคงโผล่พ้นชุดขึ้นมาให้แลเห็นได้ ถนัด แถมยังขยับไปมาน้อยๆ อีกด้วย

จากมุมของเขา ชายหนุ่มได้เห็นแผ่นหลังเปลือยเกือบ ทั้งหมดของเธอ ผิวของเธอทั้งนุ่มนิ่มและเรียบเนียน แทบจะ ปราศจากรูขุมขนใดๆ เว้นแต่เส้นขนอ่อนบางเพียงเล็กน้อยที่ ทำให้แลดูเหมือนผิวเด็กอ่อน…..

ในลำคอรู้สึกร้อนผะผ่าว เขาพยายามเบือนสายตาหนีแต่ ก็ยังคงอดรู้สึกไม่ได้อยู่นั่นเอง

ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายเท่าไหร่ มือไม้เขาก็ยิ่งเงอะงะขึ้น

เท่านั้น

ด้วยหมดความอดทนที่จะแก้ปมริบบิ้น

เขาตะโกนดังลั่นว่า “ให้ตายสิ มันไม่ยอมออก

ด้วยการดึงอย่างสุดแรงเพียงครั้งเดียว ชุดสวยก็ส่งเสียงดังแคว่ก

และขาดกระจุย

หลินเชื่อไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธอประคองชุดเอาไว้และเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเงียบๆ ทั้งโมโหและร้องตะโกน เสียงหลง เธอรู้สึกได้ถึงลมเย็นจากแอร์คอนดิชันที่เป่ามาโดย ผิวเปลือยของตัวเอง มันทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยดีนัก “คุณ ทำอะไรลงไปนะ จิ้งเจ๋อ แบบนี้เรียกว่าช่วยเหรอคะ”

ชายหนุ่มเองก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน หูเขาแดงก่ำด้วยไม่รู้ว่า ควรจะทำอย่างไรดี

เนื้อผ้าส่วนใหญ่ลื่นหลุดลงจากตัว เผยให้เป็นเรือนร่าง ของหลินเชื่อที่ยิ่งดูน่าหลงใหลขึ้นไปกว่าเดิม ร่างของเธอดู เหมือนจะขาวโพลนกระจ่างใสอยู่ในแสงไฟ เส้นผมละเอียดนุ่ม เหมือนเด็กน้อยเกินกว่าที่ใครจะต้านทานความเย้ายวนนี้ได้

จิ้งเจ๋อหัวใจกระตุกเหมือนมีคนเข้ามาเขย่า

เธอหันขวับมา สายตาคมกริบเหมือนมีดจ้องเป่งที่เขา “ชุดนี้ทั้งหมดแล้ว คุณรู้รึเปล่าคะว่ามันแพงขนาดไหน

จิ้งเจ๋อตอบกลับไปอย่างโกรธๆ ว่า “ฉันจะใช้คืนให้

“ฮี ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละ!

เขาจ้องหน้าเธอแล้วหันไปคว้าโทรศัพท์

“ส่งชุดราตรีขึ้นมาให้ชุดหนึ่ง ขนาดเท่าตัวภรรยาฉัน” จิ้งเจ๋อพูดพลางมองดูหลินเชื่อที่ดวงตากลมโตของเธอยังคง จ้องหน้าเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ มือก็รั้งชุดเอาไว้ หน้าอก ของเธอที่อวบอัดนั้น ยิ่งดูใหญ่ขึ้นไปอีกเมื่อสองมือเล็กๆ นั่น คอยประคองมันเอาไว้
สายตาของปู้จิ้งเจ๋อดูจะเตลิดไปไกลเมื่อมองดูเธอ หญิง สาวนิ่วหน้าแล้วหันหนี

แย่ที่สุด

หลินเชื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีกนอกจากเคลื่อนวีลแชร์ของ ตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

เธอเจอเสื้อคลุมอาบน้ำจึงหยิบมาสวม