ตอนที่ 41 ฉันเป็นผู้ชายของหลินเชอ

หลินเซ่อมองหน้าพ่อตัวเอง “พ่อคะ นี่หนูกลายเป็นคนไม่ดีไป ได้ยังไงกันคะ ในเมื่อหนูไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอะไรเกี่ยวกับข่าวลือ นั่นสักหน่อย”

“ถ้าแกบริสุทธิ์ใจจริงละก็ แกยังสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ด้วยการไปขอโทษบ้านตระกูลเฉิงซะ พวกเขายังคงหาผู้หญิง คนใหม่มาแต่งงานด้วยไม่ได้” หันไม่อิงขอตายซะดีกว่าที่จะ ยอมให้หลินลี่แต่งกับบ้านนั้น ส่วนหลินโหย่วไฉก็เฝ้าแต่หวั่น ใจว่าทางตระกูลเฉิงจะเอาทรัพย์สมบัติมหาศาลนั้นไปยกให้ ใครอื่นเสียก่อน ความคิดนี้ทำให้เขาวิตกไม่น้อยเลยทีเดียว

หลินเชื่อไม่อยากจะเชื่อเลย เธอมองผู้เป็นพ่อด้วยสายตา เย้ยหยัน เธอไม่คิดเลยว่าผู้เป็นบิดายังคงคิดถึงเรื่องนี้ไม่เว้น วาง

“พ่อคะ อย่าคิดถึงเรื่องนี้อีกเลยค่ะ ไม่ใช่หนูไม่อยากแต่ง นะคะ อันที่จริงหนูมีแฟนแล้วเพราะฉะนั้นหนูจะไม่ยอมแต่งงาน กับคนอื่นเป็นอันขาด” หลินเชื่อไม่ได้บอกออกไปว่าเธอ แต่งงานแล้วด้วยซ้ำ เพียงแค่บอกว่ามีแฟนเท่านั้น

หลินโหย่วไฉตกใจยิ่งนัก เขามองหน้าเธออย่างไม่เชื่อถือ

“แกพูดจริงรี”
หลินเชื่อหัวเราะ “หนูจะโกหกเรื่องแบบนี้ทำไมละคะ “กู้จิ้งอวี่งั้นรี”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ นั่นเป็นแค่ข่าวลือเท่านั้น

สายตาของหลินโหย่วใจมีแววผิดหวัง มันก็คงเป็นไปไม่ ได้จริงๆ ผู้หญิงอย่างหลินเชื่อจะไปเตะตาต้องใจคนอย่างกู้จิ้งอ ได้อย่างไรกัน

หลินโหย่วไฉพ่นลมใส่เยาะๆ “แกอย่าได้มีหน้าพาแฟน หนุ่มจิ๊กโก๋ของแกเข้ามาที่บ้านเป็นอันขาด ฉันจะบอกให้ แล้วก็ อย่าโดนเขาหลอกด้วยล่ะ ฉันไม่เห็นว่าทางตระกูลเฉิงจะมีอะไร เลวร้ายตรงไหน ถ้าแกแต่งงานเข้าบ้านนั้นไป แกจะได้เป็นคุณ ผู้หญิงในทุกที่ที่แกไป ได้ใช้ชีวิตดีๆ มีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ un…”

“ถ้าพ่ออยากได้เงินของพวกนั้นนัก ทำไมไม่ส่งคุณแม่ เลี้ยงไปแต่งงานเสียแทนละคะ หนูเป็นลูกพ่อนะ แต่พอกลับ อยากจะขายหนู พ่อ

หลินเชื่อเสียใจรุนแรง เธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเธอ ต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วย

หลินโหย่วไฉหน้าเสีย หันไฉ่องบังเอิญได้ยินคำพูด ประโยคสุดท้ายของหลินเชื่อเข้า

“หลินเช่อ นี่แกพูดจาแบบนี้ได้ยังไง ฉันยอมให้แกมาร่วม งานหมั้นแล้วก็ปฏิบัติกับแกเหมือนคนในครอบครัว แกกล้าดียังไงมาพูดจากับฉันกับพ่อแกแบบนี้นะ

หลินเธอยิ้มเยาะ “คุณรู้ดีนี่คะว่าคุณยอมให้ฉันมาร่วมงาน เพราะอะไร ถึงยังไงฉันก็มีแฟนแล้ว ฉันไม่คิดว่าตระกูลเฉิงจะ ยังเต็มใจรับฉันเป็นสะใภ้หรอกค่ะ ขอให้พวกคุณล้มเลิกความ คิดนี้กันซะเถอะนะคะ

หน้าของหันไม่อิงแดง “แกมันผู้หญิงไร้ยางอาย! ฉันรู้ดี แกก็เสนอตัวให้เขาไปทั่วนั่นแหละ ทำมาปากดีบอกว่ามีแฟน แล้ว ภูมิใจนักหรือไงที่ได้เที่ยวอวดใครต่อใครว่าตัวเองใจง่าย แค่ไหนน่ะ แก….

หลินเชื่อรู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ยังคงดูผิดในสายตา ของอีกฝ่ายอยู่นั่นเอง

ถ้าเธอหนีกลับเสียตอนนี้ พวกเขาก็คงพูดอีกนั่นแหละว่า

เธอไม่ให้เกียรติครอบครัว

หรือถ้าเธอทำตัวดีๆ มาร่วมงาน พวกเขาก็คงหนีไม่พ้น พูดว่าเธอขี้อวด

หลินเชื่อหมุนตัวและออกไปจากตรงนั้นทันที

แต่อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “คุณกำลังจะบังคับให้หลิน เชื่อแต่งงานกับคนอื่นงั้นเหรอ

เสียงนั่น…

เสียงที่ทุ้มลึก แหบพร่า และเจือไปด้วยความรู้สึก
หลินเชื่อหันกลับมาและเธอก็ได้เห็นจิ้งเจ๋อยืนอยู่ทางด้าน หลัง เขาอยู่ในสูทดำสนิทและกำลังเดินเข้ามาหา

ร่างสูงของเขาฉายรัศมีราวกับองค์กษัตริย์กำลังเสด็จมา ดวงตานิ่งสนิทไม่ไหวติงจนยากที่จะมีใครหยั่งถึงความรู้สึก ภายในได้

หลินเชื่อที่กำลังนั่งอยู่บนรถวีลแชร์ รู้สึกได้ถึงมือเขาที่ เอื้อมมาผลักรถเข็นอย่างแทบไม่ต้องออกแรง

หลินเซ่อไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะมาที่นี่

ไม่มีใครคาดคิดทั้งนั้นนั่นแหละ

หลินเชื่อไม่ได้บอกเขาด้วยซ้ำว่าเธอจะมางานหมั้น

ถึงอย่างไรเธอกับเขาก็แต่งงานกันแค่เพียงในนาม เธอไม่ อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนกับธุระส่วนตัวใดๆ ของเธอ

หลินเชื่อเงยหน้าขึ้นสบสายตาลึกล้ำของเขา ดวงตาสีเข้ม นั้นดูราวกับจะจ้องลึกเข้ามาในตัวเธอ จิ้งเจ๋อเงยหน้าขึ้นมอง หลินโหย่วไฉและหันไม่อิงด้วยสีหน้ารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง

หันไล่ยิงถลึงตาจ้องจิ้งเจ๋อก่อนจะตวัดเสียงถามอย่าง หยาบคายว่า “แกเป็นใครมาจากไหนกัน

กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองหันไม่อิงอย่างไม่ใส่ใจ เสียงของเขา

เย็นยะเยือก และถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามสะกดเอาไว้อย่าง สุดกำลัง แต่เสียงนั้นก็ยังคงเต็มไปด้วยความเชือดเฉือนรุนแรง “นี่แม่เลี้ยงของเธอเหรอ” เขาก้มหน้าลงถามหลินเชื่อ ไม่แยแสหันไม่อิงแม้แต่น้อย

หลินเซ่อมองหันไม่อิงแล้วตอบว่า “อืม”

หันไล่องยกนิ้วขึ้นหน้าจิ้งเจออย่างโกรธเกรี้ยว “อ้อ แก คงจะเป็นไอ้แฟนจิ๊กโก๋ของหลินเซ่อล่ะสิ ใช่มั้ยล่ะ

“ใครปล่อยให้แกเข้ามาที่นี่

กู้จิ้งเจ๋อจับวีลแชร์เอาไว้และมองหันไอิง ก่อนจะตอบ โดยไม่กะพริบตาว่า “นี่เป็นงานฉลองหมั้น แน่นอนว่าคนใน ครอบครัวจะต้องมาร่วมงาน ในเมื่อคุณเชิญหลินเชื่อ ฉันก็ต้อง มาด้วยไม่ใช่เหรอ

หลินเซ่อคิดว่ามันไม่อิงคงจะไม่รู้ว่าจิ้งเจ๋อเป็นใครอย่าง แน่นอน

แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่เคยจินตนาการไว้เลยด้วยซ้ำว่าจะมี บุรุษที่สมบูรณ์พร้อมเช่นนี้อยู่จริงๆ ข้อแรก เขาเป็นยอดชายผู้ เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง สูงส่งเกินกว่าที่คนอย่างเธอจะ เอื้อมถึงต่อให้พยายามแค่ไหนก็ตามที ข้อสอง ถึงแม้ว่านัก ข่าวจะพยายามแอบถ่ายภาพเขา แต่ก็ไม่สำเร็จ จิ้งเจ๋อมักจะ ถูกแวดล้อมด้วยบอดี้การ์ดจำนวนมากที่คอยปกป้องเขา และ ไม่ปล่อยให้มีภาพถ่ายหลุดรอดออกไปได้เลย

เป็นบุคคลที่ยากจะเข้าใจยิ่งนัก ผู้คนเคยได้ยินเกี่ยวกับ เขา แต่ไม่เคยมีใครเห็นเขา

หันไม่อิงพิจารณาดูจิ้งเจ๋ออย่างเต็มตาอีกครั้ง หมอนหน้าตาไม่เลว หรือว่าจะเป็นดาราเหมือนกันล่ะนี่ หันไฉ่องพ่นลมพริดแล้วพูดว่า “แกเป็นใครกันจะมาอ้างว่า

เป็นคนในครอบครัว ถ้าแกอยากจะแต่งงานและพานั่งหลินเซ่อ

นั่นไปอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ควรจะมาขออนุญาตจากเราเสียก่อน ซึ่งบอกได้เลยว่าเราไม่มีทางยกให้แน่ จิ้งเจ๋อตอบสั้นๆ ปราศจากความรู้สึกใดในน้ำเสียง “ฉัน

ไม่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตหากต้องการจะแต่งงานกับใคร

“เฮอะ ทำตัวโอหังเกินไปแล้วนะ แม่นี่เป็นคนของตระกูล หลิน และหล่อนก็เป็นลูกสาวของเรา ไม่ใช่ผู้หญิงราคาถูกที่แก จะมาคว้าตัวไปเมื่อไหร่ก็ได้ ไหนลองบอกมาก่อน ว่าแกทำมา หากินอะไร ได้เงินเดือนละเท่าไหร่ มีบ้านช่องอยู่หรือเปล่า”

“เป็นคนเมืองนี้รึเปล่า มีรถมั้ย

“แล้วนี่เตรียมสินสอดไว้ให้เราเท่าไหร่ ขอบอกไว้ก่อนเลย นะว่าสินสอดอย่างต่ำๆ ต้องหนึ่งล้านหยวน ถ้าไม่มีปัญญา อย่าฝันว่าจะได้แต่งงานกับหล่อนเลย หล่อนกินนอนอยู่ที่นี่มา ตั้งกี่ปี แถมยังได้ใช้ชื่อคุณหนูหลินอีกต่างหาก… ทั้งหมดล้วน แล้วแต่มีค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยทั้งนั้น ไม่ใช่ของฟรี

จิ้งเจ๋อทวนคำ “หนึ่งล้านหยวน

หันไม่อิงถาม “แล้วจะทำไมล่ะ มีปัญญาหรือเปล่า ถ้าไม่มี ปัญญาก็ไสหัวไปซะ”

เมื่อมาถึงตรงนี้ หลินโหย่วไฉเข้ามาดึงหันไอิงจากทางด้านหลัง เขามองจิ้งเจือด้วยแววตาตื่นเต้น ราวกับอยากจะ ประจบเอาใจ และพูดว่า “คุณเป็นแฟนของหลินเชื่อจริงๆ นะ หรือ

จิ้งเจ๋อมองหลินเชื่อที่กำลังกัดริมฝีปากและมองดูเขาท่าที

อายๆ

ดวงตาของเขาโชนแสงเป็นประกายระยิบเหมือน

ทะเลสาบยามสะท้อนแสงดวงดาว เขาขยับตัวเล็กน้อย

กู้จิ้งเจ๋อตอบว่า “ใช่”

หลินโหย่วไฉหัวเราะ “หลินเชื่อนี่ก็ไม่ยอมบอกเราสักนิด ว่ามีแฟน เธอน่าจะบอกเราให้เร็วกว่านี้หน่อย