ตอนที่ 22 ยัยชื่อบื้อ นี่เธออยู่รอดมา จนถึงป่านนี้ได้ยังไงกัน

หลินเชื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกและเตรียมจะ อาบน้ำฝักบัว

ห้องน้ำที่นี่มีขนาดใหญ่เสียยิ่งกว่าห้องนั่งเล่นในบ้านเธอ แค่อ่างนวดพลังน้ำอย่างเดียวก็ใหญ่โตเสียแทบจะลงไปว่าย

ในนั้นได้

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ค่อยใช้อ่างอาบน้ำสักเท่าไหร่ เพราะรู้สึกไม่คุ้นเคยนัก

แต่วันนี้เธอเห็นสาวใช้เปิดน้ำเตรียมไว้เต็มอ่าง น้ำยังคง ร้อนจนมีไอลอยขึ้นมาให้เห็น เมื่อลองคิดดูแล้ว เธอก็ตัดสินใจ ถอดเสื้อผ้าและก้าวลงในอ่างน้ำอย่างระมัดระวัง

เมื่อจุ่มร่างลงไปในน้ำ หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความผ่อน คลายเป็นที่สุด

เธอนึกถึงคำพูดของแม่เลี้ยงและคำพูดของจิ้งเจ๋อ

ฉันชิงกำลังจะแต่งงานกับหลินลี่แล้ว

เธอได้รู้จักเขาครั้งแรกที่โรงเรียน เขาเป็นหัวหน้าวงโยธ วาทิต ส่วนเธอเป็นคนตีกลอง เมื่อได้รับบาดเจ็บ เขาเป็นคน
พาเธอมาส่งที่บ้านตระกูลหลิน ด้วยร่างที่ทั้งผอมบางและ อ่อนแอของเขา ฉันซึ่งแบกเธอซึ่งในเวลานั้นเป็นเด็กหญิงร่าง ตุ้มตุ้ยใส่หลังและพามาส่งถึงที่บ้าน เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้านตระกูล หลิน ตัวเขาก็โชกไปด้วยเหงื่อ ภาพนั้นติดอยู่ในใจของเธอ เสมอมาและในเวลานั้นเธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นบุคคลที่ปฏิบัติกับ เธอดีที่สุดในโลก

ในเวลานั้นทั้งคู่ยังเป็นเพียงนักเรียนชั้นประถม

ฉินซึ่งเริ่มได้รับคำเชิญให้มาเล่นที่บ้านตระกูลหลินอยู่บ่อย ครั้ง หลังจากที่ทางบ้านของเธอรู้ว่าเขาเป็นบุตรชายคนรอง ของตระกูลฉิน

และนั่นก็ทำให้เขาได้พบกับหลินลี่

เธอชำระล้างร่างกายในอ่างน้ำจนเริ่มรู้สึกอ่อนเพลียและ ใกล้จะถึงจุดที่ผล็อยหลับเต็มที่ เมื่อยืนขึ้น หญิงสาวก็รู้สึกได้ ถึงอาการหน้ามืดอย่างฉับพลันก่อนจะล้มโครมลงในอ่างน้ำ

เสียงน้ำสาดกระเซ็นดังก้องไปทั่วห้อง

จิ้งเจ๋อได้ยินเสียงจากด้านนอก เขารีบวิ่งตรงมา

เขาเปิดประตูออกและได้เห็นหลินเชื่อกำลังพยายาม ตะเกียกตะกายขึ้นจากอ่าง ใบหน้านั้นแดง และทั้งห้อง ปกคลุมไปด้วยไอน้ำ สภาพเธอดูไม่ดีเอาเสียเลย

ด้วยความตกใจ จิ้งเพื่อไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขารีบตรง ดิ่งเข้ามาเพื่อฉุดเธอขึ้นจากน้ำ
ราวกับเจอฟางเส้นสุดท้ายที่จะสามารถช่วยชีวิตตัวเองไว้ ได้ หลินเชื่อยกแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอเขา

ร่างเปียกๆ ของเธอเบียดแนบเขาอกเขาแน่น ทำเอา เสื้อผ้าของชายหนุ่มพลอยเปียกชุ่มด้วย

จิ้งเจ๋อสาวเท้ายาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็พาร่างของหลินเชื่อ พ้นห้องน้ำออกมา

เขาวางร่างเธอลงบนเตียง ลูบใบหน้าเธอพลางถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ หลินเชื่อ ตื่น

หลินเชื่อผิวาหาอากาศ ความมึนงงและวิงเวียนทั้งหลาย

ค่อยทุเลาขึ้นทีละน้อย

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือกู้จิ้งเพื่อที่กำลังขมวดคิ้วนิ่วหน้า อย่างหนัก และสายตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เป็นภาพที่ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่หน้ามืดนิดหน่อย” เธอยกมือขึ้น แตะแก้ม

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เขาถามด้วยความสับสน

“คงเป็นเพราะฉันไม่เคยแช่อ่างอาบน้ำมาก่อนน่ะค่ะ วันนี้ เกิดอยากลองขึ้นมาแต่ดูเหมือนว่าฉันจะแช่นานเกินไปหน่อย ตอนที่อยู่ในน้ำฉันรู้สึกเหมือนจะเวียนหัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่คิด ว่าจะทำเอาทรงตัวไม่อยู่ตอนที่ยืนขึ้นมาแบบนั้น

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นงั้นเหรอ ความกังวลของจิ้งเจ๋อมลายหายไป จนกระทั่งเขายึดตัวขึ้นตรงแล้วนั่นแหละเขาถึงได้ สังเกตเห็น…

หลินเชื่อกำลังโป๊อยู่

ผิวเนื้อเกลี้ยงเกลาของเธอกลายเป็นสีชมพูระเรือจาก ความร้อนของน้ำ เส้นสายส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่าง ปรากฏชัดเจนแก่สายตาเขายิ่งกว่าทุกครั้ง ส่วนบริเวณหน้าอก นั้นก็วาววามเพราะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจนทำให้ยากจะละ สายตา

หัวใจของกู้จิ้งเจ๋อเต้นแรง เขารู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่ แล่นผ่านสมอง และทันใดนั้นร่างกายส่วนล่างก็เริ่มที่จะขยาย

ชายหนุ่มพยายามบังคับตัวเองให้เบือนหน้าหนีจากร่าง ตรงหน้า เขาหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้เธอ

หลินเชื่อเองก็เพิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเช่นกัน ใบหน้าของเธอแดงจนเหมือนจะหยดออกมาเป็นเลือด มือ จิกผ้าห่มแน่นสุดชีวิต หัวใจเต้นระรัวเหมือนกลอง

“นี่เธอไม่เคยแช่อ่างน้ำหรือไงกัน” จิ้งเจ๋อว่า “ไม่อยากจะ เชื่อว่าเธอจะเป็นลมเพราะแค่แช่น้ำร้อนเดี๋ยวเดียวแค่นี้

หลินเชื่อตอบ “ก็ไม่เคยสิคะ คุณคิดว่าเขาเกิดมาคาบซ้อน เงินช้อนทองอย่างคุณทุกคนหรือไง ตอนอยู่บ้านตระกูลหลินนั่น ฉันอาศัยอยู่ในห้องคนรับใช้ตลอดเวลา แน่ล่ะว่ามันไม่มีอ่างน้ำให้ฉันใช้หรอก

จิ้งเจ๋อมองลึกเข้าไปในดวงตาเธอ “ตอนนี้เธอเป็นยังไง

บ้างล่ะ” หลินเชื่อถลึงตาใส่เขา “หันไปก่อนสิคะ…ฉันจะใส่เสื้อผ้า จิ้งเพื่อไม่อยากจะหัน “อะไรๆ ฉันก็เห็นมาหมดแล้วทั้งนั้น แหละ”

“นี่คุณ…” หน้าเธอร้อนผ่าวด้วยความโกรธ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นมาอีกหลายเท่า

หลังจากสวมเสื้อผ้าด้วยความเร็วแสงเป็นที่เรียบร้อย เธอ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาเล็กน้อย จิ้งเจ๋อหันหน้ากลับมาหาเธอ ใบหน้าเล็กๆ ของหลินเชื่อ ยังคงแดง ริมฝีปากนั้นแช่น้ำอยู่นานเสียจนบวมถึงยิ่งกว่า

เดิม เมื่อเธอใช้ผ้าเช็ดตัวบีบเช็ดเส้นผม หยดน้ำที่ไหลจาก

เส้นผมลงมายังลำคอขาวผ่อง

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายยากเย็น เขารู้สึกเหมือนอุณหภูมิ ร่างกายเพิ่มสูงขึ้นอีกหลายองศา

ในจังหวะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นดู เขาก็เห็นชื่อของฮุ่ยหลิงปรากฏอยู่บนจอ

หลังจากกระแอมเบาๆ เขาก็หลบตาเธอและกดรับสาย
“ฮุ่ยหลิงเหรอ มีอะไร” เขาถาม

เมื่อหลินเชื่อได้ยินชื่อ “ฮียหลิง” เธอก็หันหน้ากลับมาหา จิ้งเพื่อ ซึ่งกำลังฟังเสียงของโม่ฮุ่ยหลิงที่พูดอยู่ในสายว่า “จิ้ง เจอคะ ฉันลองกลับมาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว วันนี้ฉันพูดจา หุนหันพลันแล่นเกินไปหน่อย คุณอย่าโกรธเลยนะคะ”

จิ้งเจ๋อตอบว่า “ไม่หรอก ฉันเข้าใจ ฉันไม่ได้โกรธเธอ

โม่ฮุ่ยหลิงเอ่ยต่อไปอย่างระมัดระวังว่า “ที่ฉันโกรธขนาด นั้นก็เพราะฉันรักคุณมาก เราคบกันมาหลายปีแล้วนะคะ คุณ เป็นคนที่เข้าใจฉันดีที่สุด ฉันเป็นคนอารมณ์ไม่มั่นคง แล้วฉันก็ กังวลใจที่รู้ว่าคุณอยู่ร่วมบ้านกันกับผู้หญิงคนนั้น ฉันรู้ดีว่าคุณ เป็นคนไม่ทําอะไรครึ่งๆ กลางๆ หรือเปิดช่องโหว่ให้คนอื่น โจมตีได้ คุณแค่คิดถึงประโยชน์ของเราทั้งสองคน ฉันเป็นคน ไร้เหตุผลเกินไปเองแหละค่ะ”

เมื่อได้ยินโม่ฮุ่ยหลิงพูดเช่นนั้น จิ้งเจ๋อก็ตอบว่า “ไม่เลย ฮียหลิง ฉันเองต่างหากที่ยังทุ่มเทให้เธอไม่มากพอมาตั้งแต่ต้น เพราะว่าฉันยังทำได้ไม่ดีพอนั่นแหละ เธอก็เลยรู้สึกไม่มั่นคง

“ต่อไปนี้ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ฉันจะสนับสนุนคุณ ทุกเรื่อง คุณรู้ใช่ไหมคะว่าฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ

“ขอบคุณนะ ฮุ่ยหลิง” เขาบอก

จนถึงตอนนี้ หลินเชื่อเช็ดทำความสะอาดผมของเธอด้วย ผ้าเช็ดตัวเป็นที่เรียบร้อยและตั้งใจว่าจะเดินไปหยิบไดร์เป่าผมแต่เมื่อขยับขา เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาและคิดว่าน่าจะเกิด ขึ้นจากการล้มก่อนหน้านี้ เผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บและ หยุดอยู่กับที่

ชายหนุ่มสังเกตเห็นอาการเพียงเล็กน้อยนั้น เขาจึงเดิน เข้ามาหาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คงเจ็บจากตอนที่ล้ม เดี๋ยวฉันจะหายา มานวดเอง” หลินเชื่อบอกการยืดตัวขึ้นและเกาะโต๊ะไว้เพื่อช่วย พยุงร่าง

จิ้งเจ๋อต้องเธอนิ่งนาน เมื่อเห็นว่าเธอยังคงพยายามที่จะ เดิน เขาก็ขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นและพูดว่า “หยุด อย่า ขยับตัวโดยไม่ระวังอย่างนั้นสิ

เขาพูดพลางโอบมือเข้าที่รอบเอวและยกร่างเธอขึ้นไว้ใน

อ้อมแขน โดยไม่ลังเล

“เอ่อ..”

ขาทั้งสองข้างของเธอลอยขึ้นจากพื้นทันที เธอมองเห็น ใบหน้างามสง่าของจิ้งเจ๋อจากมุมด้านล่าง เส้นกรอบหน้าของ เขาช่างไร้ที่ติ และแนวคางก็ช่างมีเสน่ห์เร้าใจเสียนี่กระไร เมื่อ รวมเข้ากับดวงตาดำลึกล้ำนั่นแล้ว เขาช่างดูสมบูรณ์แบบไปทั้ง เนื้อทั้งตัว

หลินเชื่อร้องขึ้นว่า “คุณทำอะไรน่ะ
“อยู่นิ่งๆ อย่าขยับ โง่จริง” เขาบอกพลางก้มลงมองเธอ ด้วยสายตาขุ่นเคือง

หัวใจหลินเชื่อเต้นแรง แต่เธอก็รู้ดีว่าเขากำลังช่วยเธอ

หญิงสาวจึงยอมอยู่นิ่งๆ เธอไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิ้วเดียว ทั้งหมดที่เธอทำก็คือเงยหน้าขึ้นมองยามที่เขาค่อยๆ วางร่าง เธอลงบนเก้าอี้โซฟา

รอยฟกช้ำขนาดใหญ่บริเวณข้อเท้าของเธอมองเห็นได้ เด่นชัด

จิ้งเจ๋อพูดขึ้นว่า “แปลกดีนะ เธอสามารถเอาตัวรอดมา ได้ตั้งหลายปีจนถึงตอนนี้ แต่กลับมาเจ็บตัวแค่เพราะแค่ลงไป อาบน้ำในอ่างธรรมดาๆ

หลินเชอโต้กลับอย่างไม่ลดละ “ฉันเคยชินกับการใช้ชีวิต รันทด แต่ฉันยังไม่คุ้นกับชีวิตแบบคุณผู้หญิง เข้าใจมั้ยคะ”

จิ้งเจ๋อเงยหน้ามองแล้วทำตาใส่เธออีกครั้ง “งั้นก็เริ่ม คุ้นได้แล้ว เพราะเธอจะต้องเป็นคุณผู้หญิงแบบนี้ไปอีกสองสาม

หัวใจหลินเชื่อเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อนึกภาพการใช้ชีวิต อยู่กับเขาไปอีกสองสามปี… เธออดรู้สึกนิดๆ ไม่ได้ว่าออกจะ เป็นเรื่องเหลือเชื่อ