ตอนที่ 19 เธอไม่เรียกฉันว่าสามีแล้วเหรอ

“หลินเซ่อ เธอช่วยมีสติหน่อยได้มั้ย” จิ้งเพื่อเดินเข้ามาดึงร่าง เธอให้ลุกขึ้นนั่ง แต่สายตาของคนตัวใหญ่กลับไถลมองตาม หน้าท้องแบนราบลงไปโดยไม่รู้ตัว

เขารีบหันกลับมาขบฟันแน่น “หลินเซ่อ ตั้งสติ

หลินเซ่อเอียงคอมองจิ้งเจ๋อ “คุณสามีทำไมคุณชอบ ฉันจังเลย”

“สามีขา…คุณเกลียดฉันจริงๆ น่ะเหรอ” เธอมองหน้าเขา

ฟันขาวเหมือนไข่มุกกำลังกัดริมฝีปากล่างจนทำให้มันแดงระ

เรื่อ

หัวใจของกู้จิ้งเจ๋อสะดุดอย่างน่าประหลาดขณะมองดูเธอ ใจหนึ่งเขาอยากจะเลิกสนใจผู้หญิงคนนี้ แต่อีกใจกลับยัง อ้อยอิ่งมองเธออย่างไม่อาจห้ามได้ “เอาล่ะ ฉันไม่ได้เกลียด เธอ”

“จริงเหรอคะ” เขาประคองร่างเธอไว้ในอ้อมแขน หลินเชอขยับทั้งแขนและขา คราวนี้เธอเอนร่างพิงเขาไว้ทั้งตัว
แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด เขาไม่ได้มีผื่นขึ้นและก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดด้วยซ้ำ

เขาก้มลงมองดูศีรษะของเธอที่ซบอิงอยู่บนไหล่เขาอย่าง ว่าง่าย เธอดูเหมือนใกล้จะผล็อยหลับเต็มที่ เขามองเห็นขนตา ยาวของเธอกะพริบขึ้นลง ด้วยความสูงร้อยหกสิบแปด เซนติเมตรเช่นนี้ หลินเซ่อไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กเลย เธอสูงกว่าผู้ หญิงส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ แต่ในยามนี้ที่เธอนอนพิงร่างเขาเอาไว้ เธอกลับดูเหมือนสาวน้อยร่างเล็กบอบบางที่ทำให้เขารู้สึก อยากจะปกป้องเธอ

หลังจากวางร่างเธอให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง เธอก็ยก แขนสองข้างขึ้นโอบรอบคอของเขาไว้

ใบหน้าเล็กๆ ที่แดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ของเธออยู่

ใกล้ใบหน้าเขาจนแทบจะชิดติดกัน กลิ่นกายของเธอล่องลอย

ขึ้นมาปะทะใบหน้า

ความรู้สึกบางอย่างเต้นระยับไปทั่วกายของชายหนุ่ม

“สามีคะ กอดฉันหน่อยสิคะ

“…” กู้จิ้งเจ๋อตอบว่า “นี่เธอรู้หรือเปล่าว่าพูดอยู่กับใครน่ะ

“ก็สามีของฉันไงคะ” เธอตอบโดยไม่รู้สึกตัว

กู้จิ้งเจ๋อพูดอะไรไม่ออกไปครู่ใหญ่

“ทำตัวดีๆ อย่าวุ่นวายนะ” เขาอยากผลักเธอออกไป แต่ มือใหญ่ที่เอื้อมออกไปกลับลูบผมเธออย่างอ่อนโยนแทนเสียอย่างนั้น

“กอดฉันหน่อยนะคะ” เธอยังพิมพ์ต่อ

โดยไม่มีทางเลือก เขาทิ้งกายลงบนเตียงแล้วดึงเธอเข้า มาไว้ในอ้อมแขน ปล่อยให้ศีรษะของเธออิงแอบแนบอยู่กับ ซอกคอ

การทำเช่นนี้ทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อขึ้นมาทันควัน

ถัดลงไปจากใบหน้าเขาเพียงไม่กี่นิ้ว เขาได้ยินหลินเชื่อ ส่งเสียงแผ่วเบาอย่างมีความสุข

“ไม่เลวเลย…

“” ร่างของจิ้งเจ๋อจึงค่อยคลายความตึงเครียดลง

เขาพาเธอลงนอนบนเตียงได้สำเร็จในที่สุด เพียงเพื่อที่จะ ได้ยินเสียงตะโกนตามหลังมาทั้งที่ดวงตาของคนตะโกนยังปิด สนิทว่า “ฉันยังอยากให้กอดอยู่นะ!

จิ้งเจ๋อนิ้วหน้าพลางยกมือขึ้นนวดขมับ

ทำไมยัยนี่ถึงเป็นคนติดกอดอย่างนี้นะ และแล้วก็มีเสียงดังโครมสนั่นดังมาจากผู้หญิงบนเตียง

กู้จิ้งเจ๋อรีบหันกลับไปมอง แล้วก็ได้เห็นหลินเชื่อร่วงแก้กล

งบนพื้น

แม้พื้นห้องจะปูลาดด้วยพรมผืนหนา แต่เธอก็หล่นลงไปแรงใช้ได้ทีเดียว

หญิงสาวยกมือกุมหน้าผาก ผุดลุกพรวดพราดขึ้นมา แล้ว จ้องมองตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

เมื่อเห็นจิ้งเจ๋อ เธอก็ขมวดคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงงุนงง ว่า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ยจิ้งเจ๋อ ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้

นี่เธอไม่เรียกเขาว่าสามีแล้วเหรอ

“เธอเมานะ ถ้าตื่นแล้วก็ลุกขึ้น ไปอาบน้ำซะก่อนจะมาเข้า

นอน”

หลินเซ่อตอบด้วยเสียง “อ้อ” เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก เธอ ตะกายจากพื้นกลับขึ้นมาบนเตียง

แม้จะได้สติ แต่แข้งขายังคงอ่อนปวกเปียก หลังจาก

พยายามอยู่สองรอบ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับขึ้นเตียงได้สำเร็จ

ขณะที่เฝ้ามองอีกฝ่ายตะเกียกตะกายด้วยความเงอะงะ งุ่มง่าม จิ้งเจ๋อก็รู้สึกได้ว่าตัวเองได้ใช้ความอดทนสำหรับหนึ่ง ปีเต็ม ในการข่มใจไปจนหมดสิ้น ก่อนที่สุดท้ายจะยอมเดิน เข้าไปหา เขาอุ้มร่างเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่ลังเล

หลินเชื่อตัวแข็ง ใบหน้าแดงก่ำ

กู้จิ้งเจ๋อไม่ได้มองดูเธอ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงมือของหลินเชื่อ ที่จับแน่นอยู่ที่ปกเสื้อ ขนตายาวของเธอกะพริบถี่

เขาดูหล่อเหลาเหลือเกินยามที่กำลังอุ้มเธอแบบนี้ หลินเชื่อไม่กล้ามองต่อ เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก ทำได้ เพียงเกาะเสื้อเขาเอาไว้แน่นด้วยกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำเสียง อะไรออกไป

ในขณะที่มือเกาะปกเสื้อเขาอยู่นั้น เธอก็ค่อยๆ เงยหน้า ขึ้นมองใบหน้าเขา ใกล้ๆ

พร้อมๆ กันกับที่ลิ้งเพื่อก้มหน้าลงมา ตาเขาสบเข้ากับ ดวงตาใสกระจ่างของเธอ เปลวไฟที่คุโซนอยู่ข้างในเหมือนจะ กำลังแผดเผาสติที่มีอยู่ให้มอดไหม้ไปจนหมด

ตาเขาเลื่อนลงมาหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากแดงสด เต่งตึงและ อิ่มเต็มราวกับถูกออกแบบมาเพื่อรับจุมพิต โดยเฉพาะ

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเมื่อความคิดนี้แล่นเข้ามาใน หัว เขารู้สึกได้ถึงร่างกายที่แข็งข็งจนแทบไม่อาจขยับตัวได้ และความสามารถในการมองเห็นทั้งมวลของเขาถูกจำกัดอยู่ เพียงแค่ริมฝีปากของเธอ เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงช้าๆ

และในช่วงเวลานั้นเอง

“แหวะ…

กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกได้ถึงอะไรอุ่นๆ ราดลงบนหน้าอกเหมือนพุ่ง

ขึ้นมาจากด้านล่าง…

เธออ้วก ใส่เขา….

จิ้งเจ๋อทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขารั้งร่างเธอขึ้นยืนแล้ว ลากถูลู่ถูกังเข้าไปในห้องน้ำ เหวี่ยงเธอลงในอ่างอาบน้ำ แล้วคว้าฝักบัวมาฉีดใส่หัวของหลินเชื่ออย่างไม่ปรานี

“สกปรกที่สุด….อย่างน้อยเธอจะช่วยทำตัวให้สมเป็นผู้ หญิงกับเขาบ้างไม่ได้หรือไงนะ มีผู้หญิงที่ไหนทำตัวแบบนี้บ้าง ดื่มเหล้าเสียเยอะแยะจนเมาแอ๋กลับบ้านขนาดนี้แล้ว ยังจะกล้า มาอ้วกใส่ฉันอีก….

น้ำกระเซ็นเข้าตาหลินเชื่อจนเธอรู้สึกอึดอัดไปหมด หญิง สาวแทบจะร้องไห้ออกมาขณะที่พยายามดิ้นรนหนี แต่จิ้งเจ๋อ ไม่ยอม เขากระโดดลงไปในอ่างน้ำด้วยตัวเอง กดเธอเอาไว้ แล้วบังคับเธออาบน้ำจนได้

หลินเชื่อหลับไปแล้ว ศีรษะองซบอยู่กับแขนเขา ดวงตา ปิดสนิท ริมฝีปากเผยออยู่ใต้น้ำอุ่นในอ่าง สองแก้มแดงระเรื่อ ราวกับปัดด้วยบรัชออนชั้นดี ไอน้ำค่อยๆ จับตัวบนลงขนตา งอนยาว…

จิ้งเจ๋อกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น พยายามเบือนสายตา จากใบหน้านั้น

เขาอยากยกมือยอมแพ้แล้วปล่อยเธอไว้ตรงนี้ ยัยผู้หญิง เจ้าปัญหาคนนี้ทำเรื่องปวดหัวให้เขามากเกินไปแล้ว

แต่เมื่อหันกลับมาดูร่างที่นอนอยู่ใต้น้ำอุ่น ตัวแดง ราวกับกุ้งต้ม เขาก็ต้องเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มเดินเข้าไปซ่อนร่าง นั้นขึ้นมาอุ้มไว้อย่างง่ายดายในครั้งเดียว…

หลินเชื่อตื่นขึ้นในวันถัดมาพร้อมความรู้สึกปวดระบมไปทั่วร่าง

เอง…

เธอยกมือกุมศีรษะ เหวี่ยงตัวลงจากเตียงแล้วก้มดูตัว

ทำไมเธอถึงไม่ได้สวมเสื้อผ้าล่ะนี่

ศีรษะของเธอปวดตุบ ก่อนจะจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ได้อย่างรวดเร็ว นี่เธอทำเรื่องบ้าอะไรไปเมื่อคืน

ด้วยความเมา เธอเลยเกาะกู้จิ้งเพื่อไม่ยอมปล่อย และทำ กระทั่ง กระทั่งอ้วกใส่เขาจนทั่วตัวไปหมด…

ความทรงจำดังกล่าวทำเอาเธอหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง หลิน เชอรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมและเผ่นพรวดออกไปนอกห้องและได้ เห็นสาวใช้ประคองชามใส่ซุปแก้เมาค้างเข้ามาให้

“คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอคะ ซุปแก้เมาค้างค่ะ

“เอ่อ แล้วคุณผู้ชายล่ะ” หลินเชื่อถามเบาๆ อย่างรู้สึกผิด

“ไม่เรียกฉันว่าสามีแล้วเหรอ” เสียงนั้นดังขึ้นมาจากทาง ด้านหลัง หลินเชื่อรีบหันขวับไปทันที

กู้จิ้งเจ๋อกำลังสาวเท้ายาวๆ ก้าวเข้ามาหาเธอ สายตาของ เขาแฝงนัยลึกล้ำและเปี่ยมด้วยเสน่ห์ สีหน้าเย็นชาเหมือนน้ำ แข็ง เขาดูเหมือนกำลังจะทำให้ใครบางคนต้องแข็งตาย