ตอนที่ 100 ฉันชอบแบ่งปันทุกอย่างร่วมกับเธอ

ที่บ้านตระกูลหลิน

หลินลี่นั่งดูเทปรายการในช่วงที่หลินเชื่อขึ้นไปบนเวทีเพื่อ รับรางวัลแล้วก็โกรธจนหน้าเขียว

แสงสปอตไลต์คอยตามติดขณะที่หลินเชื่อก้าวลงจากเวที หล่อนถูกแวดล้อมด้วยผู้คนมากมายที่เข้ามาแสดงความยินดี นักข่าวมะรุมมะตุ้มกันเข้ามาสัมภาษณ์จนหญิงสาวดูเปล่ง ประกายอย่างน่าภาคภูมิ

หลินลี่หงุดหงิดเสียจนต้องกระแทกถ้วยชาในมือลง

“นั่งหลินเชื่อมันได้รางวัลจริงๆ ด้วย ”

หันไม่อิงเฝ้าดูพลางพยายามปลอบใจหลินลี่ “เอาเถอะ ตอนนี้มันมีจิ้งเจ๋อคอยอยู่เบื้องหลัง แน่นอนว่าอะไรๆ ก็ต้อง

ไม่เหมือนเดิมแล้ว รอจนกว่าลูกจะได้แต่งงานเข้าตระกูลฉิน ก่อนน่า แล้วลูกก็จะได้อะไรแบบนี้เหมือนกัน

หลินลี่กัดฟันแน่น พยายามที่จะเชื่อในสิ่งที่มารดาพูด แต่ ถึงกระนั้นระหว่างตระกูลฉินและตระกูลนั้นก็ยังมีบางอย่างที่ แตกต่างกันอย่างลิบลับ ยิ่งคิดหลินลี่ก็ยิ่งโมโหหนักขึ้นไปอีก
ในขณะเดียวกัน…

จิ้งเจอพาหลินเซ่อมาที่ภัตตาคารหรูจนหญิงสาวต้องร้อง เสียงหลง “ว้าว! ดูท่าทางจะเป็นร้านแพงทีเดียวนะคะ นี่คุณจะ ให้ฉันเลี้ยงจริงๆ น่ะเหรอ

ชายหนุ่มมองหน้า “วันนี้เธออุตส่าห์ชนะรางวัลนี้ เพราะงั้น เธอก็ควรเป็นฝ่ายเลี้ยงฉันไม่ใช่

หลินเชื่อทำปากยื่น “ก็ฉันไม่คิดว่าคุณจะเลือกร้านแพง ขนาดนี้นี่นา”

ที่นี่เป็นภัตตาคารอาหารจีนที่ไม่ว่าใครที่ได้เห็นจากด้าน นอกต่างก็เชื่อกันว่านี่เป็นภัตตาคารระดับสุดหรูอย่างแน่นอน

ทางเข้านั้นได้รับการตกแต่งอย่างงดงาม แลเห็นลูกค้า เพียงไม่กี่คนที่อยู่ภายใน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีห้องรับ ประทานอาหารส่วนตัวเสียด้วยสิ แต่ละห้องมีชื่อที่สลักด้วยตัว อักษรงดงามเอาไว้ เมื่อพนักงานเห็นสองหนุ่มสาวเดินเข้ามา พวกเขาก็รีบโค้งคำนับเพื่อทักทายอย่างสุภาพ รอยยิ้มของ พวกเธอดูเป็นธรรมชาติ ใบหน้าที่ได้รับการตกแต่งเอาไว้ให้ดู สวยสบายตา แน่ใจได้เลยว่าทุกคนจะต้องผ่านการฝึกฝนมา อย่างเข้มข้น

“คุณครับ เอาเป็นห้องเดิมใช่ไหมครับ เราเก็บห้องนี้ไว้ให้คุณเสมอ

“ได้เลย”
จิ้งเพื่อพาหลินเซ่อเข้าไปด้านใน ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น เขาก็อธิบายว่า “อาหารที่นี่อร่อยมาก ขอแค่เธอได้ลองสักครั้ง ก็จะรู้เอง พวกเขาปรุงได้เหมือนอาหารโฮมเมดมากๆ

หลินเชื่อย้อนว่า “ถ้าคุณอยากกินอาหารที่เหมือนกับกินที่ บ้านขนาดนั้นแล้วเราจะมาที่แพงๆ แบบนี้ทำไมกันละคะ ทำไม เราไม่กลับบ้านกัน แล้วฉันจะได้ทำอาหารให้คุณกิน

คนฟังทำหน้าเหยียดหยาม “ถ้าปล่อยให้คนซื่อบื่ออย่าง เธอทำอาหารให้ฉันกิน เราคงลงเอยด้วยการนั่งกินเศษอาหาร แน่ๆ “

“ไม่มีทาง… ครั้งล่าสุดนั่นมันเป็นอุบัติเหตุต่างหากละคะ

จิ้งเพื่อไม่ยอมเชื่อ เขาอุตส่าห์พาเธอมาถึงที่พิเศษขนาด นี้แต่เธอกลับดูไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่อินัง ขังขอบกับอะไรเอาซะเลย

“ฉันมาที่นี่บ่อยมาก อาหารเขาอร่อย เดี๋ยวเธอลองกินก็รู้ เองนั่นแหละ”

เขาอยากให้เธอชอบที่นี่ด้วย ในใจแล้ว เขาอยากจะให้ เธอชอบทุกอย่างที่เขาทำ

ในตอนแรกเขาคิดถึงอาหารอร่อยของที่นี่และก็อยากจะ ให้เธอลองได้กินบ้าง แต่เธอกลับเอาแต่บ่นเรื่องความแพงของ ภัตตาคารอยู่นั่น

กู้จิ้งเจ๋อรับผิดชอบในการเลือกสั่งอาหารเพราะเขาคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าและรู้ดีว่าอะไรเป็นจานเด็ด

เขาสั่งอาหารขึ้นชื่อมาแทบทั้งหมด หลินเซอแทบจะได้ยิน เสียงกระเป๋าสตางค์เธอร่ำไห้และหัวใจที่กำลังหลั่งเลือด เพราะ มันน่าจะแพงระยับเลยทีเดียว

เพียงครู่เดียวอาหารก็มาถึง

หลินเชื่อก้มลงดู มันดูน่ากินเป็นที่สุด

“ลองสิ” จิ้งเจ๋อขยับตัวแช่มช้าด้วยท่าทางละเอียด งดงามราวกับแมวเปอร์เซีย

แต่ฝ่ายหลินเชื่อนั้นไม่ได้สนใจมารยาทบนโต๊ะอาหารใดๆ เธอกมาและส่งอาหารเข้าปากในทันที

มันอร่อยสุดยอดไปเลยจริงๆ

เธอเริ่มกินคำใหญ่ขึ้น กระดูกเครื่องดื่มลงคอ รับประทาน อาหารอย่างสุขสำราญใจ

กู้จิ้งเจ๋อถึงกับต้องเตือนเบาๆ “กินช้าๆ หน่อยก็ได้ ชายหนุ่มส่ายหัว “กินแบบนี้ไม่ดีกับกระเพาะนะ

หลินเชื่อตอบ “ก็กินคำใหญ่ๆ มันอร่อยกว่านี่คะ

หลินเชื่อว่า “เรากินเพื่อรสชาติอาหารค่ะ ถ้าจะให้กินเพื่อ ถนอมกระเพาะ เห็นเราคงต้องกินแค่โจ๊กกันทุกวันแน่ๆ “1

“นี่เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรไร้สาระออกมาน่ะ” จิ้งเจ๋อจ้องหน้าอีกฝ่าย

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการได้เห็นเธอรับ ประทานอย่างเอร็ดอร่อยแบบนี้ จิ้งเจ๋อก็รู้สึกว่าตัวเองประสบ ความสำเร็จทีเดียว ราวกับว่าเขาได้รับการอนุมัติเห็นชอบแล้ว ในสิ่งที่เขาเห็นว่าดี

ด้วยเหตุนี้เขาจึงนั่งมองเธอกันด้วยความรื่นรมย์

“ช้าๆ สิ เห็นมั้ย ตอนนี้อาหารเลอะปากไปหมดแล้ว เขา เอื้อมมือออกไปเช็ดมุมปากให้เธอ

“เดี๋ยวฉันกินเสร็จก็ไปล้างเองแหละน่า เอ้า คุณก็กินด้วย คะ ฉันยังไม่เห็นคุณขยับเลย” หลินเชื่อพูดทั้งที่อาหารเต็มปาก

นั่นเอง

ขณะเดียวกันที่ด้านนอกนั้นเอง

โม่ฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาในภัตตาคารพร้อมกับบรรดาเพื่อน

สนิท

ผู้คนรอบตัวโม่ฮุ่ยหลิงต่างก็พากันอิจฉาเธอ เธอสนิทสนม ใกล้ชิดกับตระกูลกู้มาตั้งแต่เด็ก และทุกคนก็รู้ดีว่าจิ้งเจอคือ คนรักของเธอมาโดยตลอด

พวกเธอมักได้ยิน โม่ฮุ่ยหลิงโอ้อวดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ บ่อยๆ แต่ก็ไม่อาจพูดอะไรได้ ทำได้แต่เพียงคอยอิจฉาเธอต่อ ไปเท่านั้น ไม่ยุ่ยหลิงจึงเป็นศูนย์กลางความสนใจตั้งแต่เด็ก และในฐานะหวานใจวัยเด็กของจิ้งเจ๋อ ทำให้ไม่เคยมีใครที่จะสามารถแทนที่เธอในตำแหน่งนี้ได้

แม้กระทั่งตอนนี้ที่ถึงแม้จิ้งเจ๋อจะแต่งงานไปแล้ว แต่ก็ เป็นเพียงการแต่งงานแบบลับๆ เท่านั้น มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่อง นี้ อีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้จัดพิธีแต่งงานอะไรด้วย จึงไม่มีใคร ล่วงรู้เลยว่าจิ้งเจ๋อมีผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างกาย

“ฮุ่ยหลิง ที่นี่แพงออกจะตาย เรามากินที่นี่ทีไรเธอก็เลี้ยง พวกเราทุกที ฉันรู้สึกไม่ดีเลยจ้ะ” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่าง สุภาพ

โม่ฮุ่ยหลิงไม่อาจปกปิดความภาคภูมิในน้ำเสียงเอาไว้ได้ เธอพูดอย่างใจกว้างว่า “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ที่นี่มีห้องประจำ ของจิ้งเจ๋อที่ร้านสำรองเอาไว้ให้เขาเสมอ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด จิ้งเจ๋อเขาเป็นคนจ่ายให้เองน่ะ

“จริงเหรอ จิ้งเจือใจดีถึงขนาดที่ยอมให้เธอใช้ห้องส่วน ตัวของเขาเชียวเหรอจ๊ะ

“แค่นี้สำหรับเขาน่ะเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองจ้ะ” ไม่ย หลิงพูดพลางเดินไปบนรองเท้าส้นสูงของเธอ

คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังพากันผสมโรงแสดงความเห็น “ก็ จริงนะ สำหรับตระกูลแล้ว เงินแค่นี้ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็หาคน มาได้แล้วละ ฮุ่ยหลิง ฉันละอิจฉาเธอจริงจริง

โม่ฮุ่ยหลิงเชิดหน้าอย่างภูมิใจ

พนักงานจำไม่ฮุ่ยหลิงได้ในทันที เธอมาที่บ่อยเสียจนทุกคนจําได้

เมื่อเห็นหญิงสาวเข้า พนักงานก็รีบทักทาย “คุณหนูไม่

ไม่ยหลิงออกคำสั่งทันที “ห้องเดิมนะ วันนี้มากันสี่คน เธอพูดพลางท่าท่าจะออกเดินไปที่ห้องดังกล่าว

ทว่าพนักงานสาวรีบรั้งเธอไว้เสียก่อน พลางมองเข้าไปใน ห้องอย่างเป็นกังวลและหันมาบอกอายๆ ว่า “ขอโทษทีนะคะ คุณหนูโม่ แต่คุณกำลังใช้ห้องนี้อยู่ในคืนนี้นะค่ะ

“อะไรนะ” ไม่ยุ่ยหลิงถาม “จิ้งเจ๋ออยู่ที่นี่เหรอ งั้นฉันจะ เข้าไปหาเขา

พนักงานสาวรีบห้ามอีก “แต่…คุณมีแขกนะคะ”

โม่ฮุ่ยหลิงหน้าเสีย

บรรดาเพื่อนสาวรู้สึกได้โม่ฮุ่ยหลิงกำลังเสียหน้าจึง พยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น “งั้นเราก็ไปใช้ห้องอื่นกัน เถอะนะ จะห้องไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ บางทีพวกเขาอาจจะ มาคุยธุรกิจกันก็ได้นะจ๊ะ

โม่ฮุ่ยหลิงทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมาอย่างแห้งแล้งและยอม ตามเพื่อนๆ ไปที่ห้องรับประทานอาหารอีกห้อง

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังอดจ้องมองเข้าไปในห้องดังกล่าวด้วยสายตาใครรู้ไม่ได้