ตอนที่357พระชายา

มองการตอบสนองของนางเซียวฝานยิ่งมั่นใจในการ ทายของตัวเองมากยิ่งขึ้น“ดูเหมือนว่าข้าจะทายถูกแล้วข้ามี ชีวิตอีกไม่มากแล้วสินะ”

หลินซีนเยียนพยักหน้าเสียงสั่นๆตอนแรกจะพูดว่าท่าน ไม่ตายหรอกเท่าจะต้องอายุยืนร้อยปีแต่ทว่ามันติดอยู่ที่ ปากแต่กลับพูดไม่ออก

“นานเท่าไรแล้ว”เซียวฝานยังคงถามอีกครั้ง

หลินซีนเยียนกัดริมฝีปากของตัวเองพูดว่า”ไม่เกินสาม เดือน”

ในพริบตาดูเหมือนอากาศจะซบเซา

เซียวฝานหยุดชะงักไม่พูดออกมาแม้แต่น้อยเพียงแค่ ความสิ้นหวังในสายตาปรากฏแต่แล้วเขาก็ดึงรอยยิ้มที่น่า เกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมาเอาเอื้อมมือไปลูบหัวของหลิน ซีนเยียนและพูดว่า“สามเดือนก็เพียงพอแล้วในเวลาก่อนที่ จะตายก็ยังมีสติมาได้เยี่ยมเยือนเจ้าข้าแค่นี้ก็พอแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าเขายิ้มอยู่แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มแบบนั้น ทำให้นางรู้สึกว่าในใจกลับอึดอัดเป็นที่สุด

หลินซีนเยียนหลั่งน้ำตาอีกครั้งซบลงในอ้อมกอดของ เขา“ศิษย์พี่ท่านอย่ายิ้มเลยในเวลาที่ท่านอยากจะร้องไห้ก็ อย่าได้ยิ้มเลยได้ไหมขอร้องท่านหละ”นางไม่สามารถมองดู รอยยิ้มแบบนี้ของเขาได้ต่อไปแล้วเขาอนาถพอแล้วนางไม่ ยอมที่จะทนเห็นเขาปลอบประโลมนางแต่ตัวเขาเองในเวลา ที่อยากร้องไห้กลับยิ้มออกมา

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวฝานค่อยๆจางหายไปเพียง แค่ความรู้สึกสิ้นหวังเล็กๆของเขาไม่ได้จากหายไปเขา ยกมือขึ้นแล้วหยุดชะงักแล้วตัดสินใจหยุดอยู่ที่หลังของ หลินซ๊นเยียน

เขาค่อยๆลูบเบาๆที่หลังของนางเปรียบเสมือนปลอบ เด็กดื้อคนหนึ่ง

กระดูกของหลินซีนเยียนก็คือจิตวิญญาณของคนสมัย ปัจจุบันในความคิดของนางอ้อมกอดแบบนี้ไม่ได้เรียกว่า ความรักทางชู้สาวแต่คนอื่นที่นี้ไม่ใช่ยุคปัจจุบันในความคิด ลึกๆของพวกเขาคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายหากไม่ใช่คู่กันก็ไม่ สามารถกระทำแบบนี้ได้ดังนั้นนอกเสียจากหลินซืนเยียน ใครก็ไม่รู้ว่าเซียวฝานกับนางมีท่าทีอย่างไร

หลื่อวิ๋นซ่านดูภาพต่อหน้าใบหน้าเต็มไปด้วยความ ละอายเป็นที่สุดแต่ว่าเขาสามารถทำอะไรได้หรือเขาต้อง เข้าไปแย้งกับคนที่กำลังจะเข้าโรงศพนะหรือเขายิ้มอย่าง เยือกเย็นพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“ซีนเยียน เขาคือสามีของเจ้าหรือ”

เขาก็แค่อยากจะแน่ใจเท่านั้นถ้าหากคนที่กำลังใกล้ ตายคนนี้คือสามีของหลินซีนเยียนงั้นก็แสดงว่าเขาต้องรอ อีกแค่สามเดือนเท่านั้นก็จะสามารถทำให้ชีวิตของเขากลับ สู่เส้นทางที่ถูกต้อง

ยกโทษให้เขาที่ไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติมในด้านของความ รู้สึกนี้เขาจำเป็นต้องเห็นแก่ตัวถ้าหากว่าสามีของนางคือคน ที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ทำไมจะต้องไปแย่งมา

สามี

สองคำนี้เตือนสติเซียวฝานในวันนี้หลินซีนเยียนคือ ภรรยาของเขาแล้ว! เขาค่อยๆปล่อยมือแล้วลูบที่มือของหลินซีนเยียนแล้ว ค่อยๆออกจากนางเบาๆเงยหน้าขึ้นมองหลี่อวิ๋นซาน”ข้า ไม่ใช่สามีของนางแต่ว่านางก็ไม่มีทางมีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเจ้าเหมือนกัน”

“ใช่หรือเจ้าพูดแล้วนะอย่ากลับ ล่ะ”หลื่อนซาน นัยน์ตาลุกเป็นไฟในความคิดของเขาตระกูลเซียวในเมื่อ ไม่ใช่สามีของหลินซีนเยียนงั้นฐานะของเขาก็เหมือนกับตัว เขาเองนะสิ

หลินซีนเยียนได้ฟังที่สองคนนี้คุยกันก็รีบหันหน้าไปจิก หล่อวิ๋นซ่าน”พอได้แล้วหลื่อวิ๋นซ่านเจ้ามีสิทธิ์อะไรมากล่า วหาศิษย์พี่ข้า เจ้าก็ได้ทำตามสัญญาแล้วอนาคตข้าจะต้อง ตอบแทนเจ้าให้ได้!ตระกลูหลี่ของเจ้าไม่ใช่ต้องการค้นหา ความลับของถ้ำอื่นๆหรอกหรือข้าก็จะช่วยพวกเจ้าค้นหาถ้ำ สักถ้ำเก็ให้ถือว่าข้าได้ตอบแทนพวกเจ้าแล้วกันแต่ว่าตอนนี้ เจ้าควรจะส่งพวกข้ากลับไปได้แล้ว”

ท่าทางของนางทำให้หลี่จี๋นซ่านเจ็บปวดอีกครั้งเขารัก เดียวใจเดียวต่อนางตลอดแต่เขาในใจของนางนั้นก็แค่คน ร่วมอุดมการณ์แค่นั้นเอง

“นี้ก็ใกล้จะสว่างแล้วตอนกลางวันแห่งความตาย น อันตรายยิ่งกว่าตอนกลางคืนเสียอีก อีกอย่างโกรกธารเยว่ หวนนี้ก็ไม่ใช่สถานที่ที่จะอยู่ได้นานเอาอย่างนี้ไหมพวกเรา ออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”ท่าทางยืนกรานของพวก เขาทั้งสามทำให้หลี่ห่ายรีบพูดแทรกขึ้น

หลี่วิ่นซานลังเลเล็กน้อยสุดท้ายก็พยักหน้า

หลี่หายนําทางพวกเขาออกไปจากที่นี่

หลินซีนเยียนพยุงเขียวฝานตามหลังพวกเขาสองคน หลังจากออกจากแดนแห่งความตายนางและเซียวฝานนั่ง บนม้าด้วยกันโดนไม่ได้คำนึงถึงศีลธรรม

หลี่อี๋นซ่านหันหน้ากลับไปมองทั้งร่างกายของเขายิ่ง โกรธมากขึ้นทำให้หลี่ห่ายที่กุมบังเหียนอยู่นั้นเหงื่อออกไป ตามๆกัน

เพียงแค่สิ่งที่ทำให้หลี่อื่นซ่านรับไม่ได้ที่สุดก็คือตอนที่ พวกเขาเดินออกไปนั้นกลับมีชายขี่ม้าหลายคนหยุดรออยู่ที่ นั่นแล้ว

ที่นี่คือทะเลทรายพาหนะที่เหมาะสมที่สุดนั้นคืออูฐแต่ ทว่ารถพวกนั้นคือรถม้าอีกอย่างรถทุกคันยังเต็มไปด้วย วิญญาณอีกด้วยนั้นยิ่งแสดงให้เห็นว่ารถม้าพวกนี้แข็งแกร่ง เป็นอย่างมาก

“ท่านลุง คนพวกนี้ท่านรู้หรือไม่ว่าเป็นคนของใครกัน หลี่อื่นซ่านและหลี่ห่ายนั่งอยู่บนรถอูฐดังนั้นเขาจึงถามด้วย เสียงเบาๆ

หลี่ห่ายมองดูรถพวกนั้นอย่างละเอียดมองบนรถของ พวกเขาพบสัญญาลักษณ์เล็กๆก็อดที่จะตกใจไม่ได้“คือคน ของท่านอู่เสวียนอ๋องโม่จื่อเฟิง!”

“อู่เสวียนอ๋อง”หลี่วิ๋นซ่านเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะพบ กับคนของท่านอ๋องคิ้วของเขาสั่นพูด”ในวันนี้พวกเราคน น้อย อีกฝ่ายก็ไม่รู้มาด้วยเหตุผลอะไรยังไงก็ต้องระวังไว้ ก่อน”

หลี่ห่ายร้องออกมาแล้วกระโดดลงรถอูฐแล้วลงไป คำนับ“ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพมาที่โกรกธารเยว่หวนมีเรื่อง อันใดหรือ”

รถม้าหลายสิบคันมีหนึ่งคันที่มีคนอายุประมาณ สามสิบใบหน้ามีหนวดเคราดวงตาทั้งสองคู่ส่องแสงสายตา ของเขามองข้ามไปที่หลี่หายสุดท้ายสายตาของเขาหยุด อยู่บนร่างกายของหลินซีนเยียนนายท่านมีคำสั่งหาก พบพระชายาตัวปลอมก็ให้ทำเป็นไม่รู้จัก แต่ถ้าหากพบ หยินที่เปลี่ยนหน้าก็ให้พูดว่าภารกิจของพระชายาสําเร็จ เรียบร้อยแล้วพวกเขาก็จะตอบสนองกลับมา

แต่ทว่าตอนนี้หลินซีนเยียนไม่ได้เปลี่ยนหน้านั้นก็คือ ใบหน้าที่จริงของนาง

ดังนั้นแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามก็รีบลงจากม้าโดยไม่สน คำถามของหลี่ห่ายเลยแม้แต่น้อยแต่กลับตรงมาด้านหน้า ของหลินซีนเยียนคุกเขาลงคํานับแล้วพูดว่า “ข้าน้อยคารวะ พระชายาคุณชาย เป็นห่วงว่าพระชายาจะได้รับอันตรายดัง นั้นได้ให้ข้าน้อยมาคอยรับใช้ท่านเป็นพิเศษ”

พระชายา

แค่สามค่านี้ก็ทําให้หลู่วิ่นซานตกใจไปไม่น้อย เขาไม่ เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือพระชายาของอู่เสวียน อ๋องโมจื่อเฟิง

แต่ไหนแต่ไรเขาเองก็ตัดสินใจว่าหากครั้งนี้ได้กลับไป ถึงแม้จะลําบากยากเย็นเขาก็จะพยายามลองแย่งชิงความ สุขของตัวเองแต่ทว่าพระชายาของอู่เซวียนอ่องผู้หญิงคนนี้ ช่างซ่อนเร้นปิดบังเสียจริง

ด้านหลังนั้นยังมีอีกมากที่กำลังคุกเข่าคารวะอยู่นางยัง กล้าที่จะโอบกอดศิษย์พี่ของตัวเองทําให้เขายิ่งเข้าใจผิด มากก็คือคงเป็นเพราะสามีของนางไร้ซึ่งความสามารถดัง นั้นทำให้นางมีใจให้กับชายอื่นดูเหมือนว่าในวันนี้เรื่องที่เขา คิดไว้มันซับซ้อนกว่าที่คิด