ตอนที่ 486ประนีประนอม

“บางทีงั้นเรอะ?”หลี่หายหัวเราะห์ ไม่ใช่เพราะว่าถ้าไม่เห็นใจ หรอกนะแต่ว่าเรื่องนี้มันสำคัญมากไม่สามารถมาเสี่ยงอันตราย ใดๆได้จริงๆวิธีการของแม่นางหลินเจ้าก็เห็นมากับตาแล้วไม่พา นางเข้าไปพร้อมกันกับพวกเราลงรู้สึกไม่วางใจเท่าไหร่านเจ้า ฟังลุงครั้งนี้เถอะไม่ต้องพูดถึงตระกูลหลี่ของพวกเราเป็นตระกูลผู้ ตัดขาดจากโลกที่ยิ่งใหญ่พวกผู้หญิงต่างก็มาตามติดเจ้ารอจน อำนาจของตระกูลเรามั่นคงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งบนโลกนี้ยังจะมี หญิงที่เจ้าเอื้อมไม่ถึงอีกรึไง?

ต่อหน้าหลินซ๊นเยียนหล่หายก็เริ่มที่จะโน้มน้าวใจหล่อนซาน นี่คือการตัดสินใจอย่างแท้จริงที่จะไม่ประนีประนอมกับการ จัดการหลินซ๊นเขียน

หลี่หายมองหลินซีนเยียนอย่างไม่ทิ้งร่องรอยข้อความที่ส่งต่อ หล่อวิ๋นซ่านนั้นก็เรียบง่ายและหยาบคายความหมายนั้นก็คือถ้า ตระกูลหรี่รุ่งเรืองมีอำนาจแล้วโม่จื่อเฟิงก็ตายไปแล้วแม้ว่าหลิน ซีนเยียนจะไม่ได้เป็นนายหญิงของตระกูลหลีแต่ว่าหล่อขึ้นซ่าน ต้องการตัวนางก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

หลอนซ่านคิ้วขมวดแน่นเขาไม่ชอบวิธีการพูดแบบนี้ของหลี่ หายเลยในใจลึกๆของเขานั้นความรู้สึกที่มีต่อหลินซีนเยียนเป็น ความจริงใจและบริสุทธิ์และเขาก็รู้ว่าหลินซีนเยียนไม่มีทาง ประนีประนอมเพราะว่าเขาเป็นนายใหญ่ตระกูลหลี่หรอก”ท่านลุง
“นายใหญ่หลี่พวกเจ้าเจรจาเรื่องแบบนี้กันต่อหน้าข้าเช่นนี้ เพราะคิดว่าข้าง่ายงั้นหรอรังแกได้ง่ายๆ งั้น?”หลินซีนเยียนพูด ออกมาอย่างเย็นขาตัดบทหลอนซ่าน หล่อนานถูกนางถามขึ้นแบบนี้ก็รู้สึกผิดในใจอยากที่จะอ้า

ปากอธิบายทันที

แต่หลี่หายดันพลักหลอนซ่านให้มาอยู่ด้านหลัง แม่นางหลิน เจ้าพูดกับข้าได้ซ่านมีใจให้แก่เจ้าแน่นอนว่าไม่กล้าต่อว่าเจ้า หรอก แต่ว่าวันนี้ขอแค่มีข้าหลี่ห่ายอยู่จะไม่มีทางให้เจ้าจากไป ง่ายๆแน่เพื่อตระกูลหรี่ขายินดีที่จะเป็นคนเลวสักครั้ง แม้ว่า อนาคตซานจะเกลียดชังข้าวันนี้ข้าก็จะให้ตระกูลหลของข้าบรรลุ จุดหมายให้ได้แม่นางหลินมองดูสถานะของท่าน ขอแค่เจ้าช่วย ตระกูลหลของข้าให้ได้สมบัติข้างในนั่นรอจนออกไปแล้วข้าจะไม่ มากวนใจเจ้าเลยมิฉะนั้น…

มิฉะนั้นจะทําไม? “สายตาของหลินซีนเยียนเย็นยะเยือกความ เยือกเย็น ในแววตาทําให้เสี่ยวหลงและหนีหว่านที่อยู่ข้างๆเสียว สันหลังวาบพวกเขารู้ว่าหลินซีนเขียนเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆแล้ว

“มิฉะนั้นข้าหลี่หายต่อให้วันนี้ต้องตายก็จะลากแม่นางมารับ โทษด้วย” หลี่ห่ายพูดอย่างเย็นชา

บางทีอาจจะโกรธจัดแต่ยังยิ้มออกมาหลินซีนเยียนเหยียด หลังตรงแล้วยิ้มออกมาบางๆนางส่ายหน้า”ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าไม่ เข้าไปสักรอบเรื่องนี้ก็คงไม่จบสินะ”
นั่นแน่นอนอยู่แล้ว หลี่ห่ายทำเสียงหัวเราะไม่พอใจส่งสายตา ไปยังผู้อาวุโสสองคนที่อยู่ข้างๆผู้อาวุโสสองคนนั้นก็รีบขึ้นไป ข้างหน้าแบ่งเป็นซ้ายขวาล็อกแขนของหลินขึ้นเขียนไว้ทันที

สีหน้าของเสี่ยวหลงนิ่งขรึมสบตากับหนีหวานครู่หนึ่งก้าวเท้า ไปข้างหน้าอย่างช้าๆกลับเห็นหลินขึ้นเขียนส่ายหน้าเบาๆกับเขา อย่างกะทันหันบ่งบอกเขาว่าอย่านุ่มบ่าม

เสี่ยวหลงที่คิดที่จะลงมือก็หยุดฝีเท้าลงเพียงแค่ถูกหนีหว่าน แบกขึ้นอีกครั้งปกป้องอย่างระมัดระวัง

หลินซีนเยียนถอนหายใจยาวแล้วพูดขึ้น” ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นข้าก็ไปด้วยสักรอบละกันแต่ว่าครั้งนี้พวกเจ้าพกมุกกันน้ำมา พอแล้ว ยัง?”

“เรื่องนี้แม่นางไม่ต้องเป็นห่วงพวกข้าเตรียมพร้อมมาอย่าง ดี” พูดไปด้วยหลี่หายก็ควักกระเป๋าผ้าเล็กๆออกมาจากอกเสื้อ เปิดกระเป๋าผ้าออกข้างในก็คือมุกกันหลายเม็ดเขาเอามุกกัน น้ำแจกให้แก่ผู้อาวุโสตระกูลหลีแล้วก็ยื่นให้หลินซีนเยียนเม็ด หนึ่ง

สีหน้าของหล่อนซ่านเงียบขรึมตั้งแต่เริ่มต้นจนจบถึงแม้จะ สับสนอยากจะออกปากพูดแทนหลินขึ้นเขียนอยู่หลายครั้งแต่ว่า สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

บนร่างกายของหนีหวานมีบาดแผลดังนั้นหลินซีนเขียนเลย ขอร้องให้นางรออยู่ที่นี่ให้แค่เสี่ยวหลงตามนางลงไปยังสระน้ำ เย็นเท่านั้นหนีหวานไม่มีความหมายอะไรนางอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็มีตัวสำรองราวกับไม่เป็นห่วงสักนิดเลยว่าหลังจากที่พวกหลิน น เขียนลงไปแล้วจะกลับออกมาได้อีกหรือไม่ส่วนนางก็อยู่ใน อุโมงค์ที่มืดมิดนี่ตายไปอย่างโดดเดี่ยว

หลินซีนเยียนและเสี่ยวหลงพาหนีหวานไปพักบริเวณที่แห้ง แห่งหนึ่งอย่างระมัดระวังแถมยังเหลืออาหารไว้ให้นางอีกด้วย แล้วถึงจะเก็บมุกกันน้ำไว้ในเสื้อแล้วมายังแถวๆสระน้ำเย็น

นางหันหน้าไปอย่างกะทันหันจ้องหลอนซ่านที่อยู่ด้านหลัง แล้วยิ้มเยาะเย้ย”เจ้ารู้มั้ยว่าเพราะอะไรไม่จื่อเฟิงถึงได้ตัวข้าไป ได้หัวใจของข้าแต่เจ้าไม่ได้?

หล่อนซ่านสีหน้านิ่งเฉยเส้นเลือดบนมือยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก

ไม่รอให้เขาตอบกลับมาหลินซีนเยียนก็พูดต่อ เพราะว่าเขามี ความรับผิดชอบมากกว่าเจ้า”

พอพูดจบหลินขึ้นเขียนก็พาเสี่ยวหลงกระโดดลงน้ำไป

หลอนซ่านมองดูร่างของนางที่หายไปในสระน้ำไม่นานนัก ก็ได้สติกลับมามีเวลาเสี้ยววินาทีหนึ่งขอบตาของเขาก็มีน้ำตารื้อ ขึ้นมาหน่อยๆ

บนโลกนี้มักจะมีคนจำพวกหนึ่งปากบอกว่ารักมากมายสนใจ เขามากมายแต่ว่าพอผลประโยชน์มากองอยู่ตรงหน้าความรัก ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปไม่มีค่าอะไรอีก

ยิ่งในเวลาแบบนี้หลินซีนเขียนยิ่งคิดถึงไม่จื่อเฟิงยิ่งขึ้นไปอีก ผู้ชายหยิ่งยโสที่เริ่มต้นด้วยการไม่เห็นนางเป็นมนุษย์คนหนึ่งแต่สุดท้ายกลับใช้วิธีการที่มั่นคงมารักนาง

เพราะว่ามีประสบการณ์จากครั้งที่แล้วดังนั้นครั้งนี้หลังจากที่ หลินขึ้นเขียนลงสระน้ำไปแล้ว ก็เลยไม่มีความกลัวใดๆอีก ตาม หลี่หายที่อยู่ด้านหน้าไป และพาเสี่ยวหลงที่อยู่ด้านหลังไปด้วย เพียงเวลาไม่นานก็ว่ายไปถึงฝั่งของสระน้ำเย็น

คนกลุ่มหนึ่งปีนขึ้นมาจากสระน้ำเย็นจัดการเสื้อผ้าตัวเองบน ฝั่งสักพักแล้วค่อยมานับจำนวนคนนอกจากผู้อาวุโสสองสามคน ที่ไม่ถนัดค่าน้ำจนถูกปลากินเนื้อกัดไปสองสามทีแล้วก็ไม่มี บาดแผลอะไรใหญ่โตอีก

บนฝั่งแม่น้ำที่แท้ก็เป็นภายในถ้ำที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ภายในถ้ำ แห่งนี้ยังเหมือนกับที่หลี่หายคิดไว้แต่แรกแตกต่างจากภายในถ้ำ ที่ใช้ลวงหลอกผู้คนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ตรงกลางภายในถ้ำแห่งนี้เป็นเนินสูงแห่งหนึ่งบนเนินหินที่ สลักลวดลายตระกูลเพิ่งก้อนหนึ่งวางอยู่มีประตูเล็กๆสี่สิบเก้า ประตูอยู่ทั่วทั้งหน้าประตูของประตูเล็กทุกบานต่างก็มีรูปปั้น ครึ่งคนตั้งอยู่รูปปั้นพวกนั้นราวกับรูปร่างของสัตว์เพียงแต่ว่า ไม่ใช่สัตว์ที่บนโลกนี้จะมีให้เห็นกลับเหมือนกับอสูรที่มีอยู่ใน ทํานานปรัมปรา

นอกจากหลินซีนเขียนคนอื่นๆ ต่างก็ใช้กำลังภายในอบเสื้อผ้า ให้แห้งดังนั้นคนกลุ่มหนึ่งเลยยืนอยู่ตรงกลางจนกระทั่งหลิน ซีนเยียนเปียกปอนอย่างเห็นได้ชัด

หอนานเลยอดใจไม่ไหวเดินขึ้นไปด้านหน้าสองสามก้าวกำลังเตรียมที่จะถอดชุดยาวของตนให้หลินขึ้นเขียนแต่หลิน น เขียนแม้แต่ชายตามองก็ไม่มองมาที่เขาหันหน้ามาก็ส่งสายตา ให้กับเสี่ยวหลง

เสี่ยวหลงรีบถอดชุดยาวของคนอื่นให้นางทันที

นางก็ไม่ว่าอะไรคลุมชุดยาวของเสี่ยวหลงแล้วก็มายังตรง กลางเนินสูงเนินสูงนั้นก็เป็นคนสูงครึ่งตัวเสี่ยวหลงพานาง กระโดดขึ้นมาบนเนินสูงคนอื่นๆ ก็ตามขึ้นมา

บรรยากาศกดดันมาก ใครก็ไม่อ้าปากพูดจาสักคน สอง ตากลับมองไปยังตัวของหลินซันเขียน

ขึ้นมาบนเนินเขาหลินซืนเยียนก็เห็นกลไกที่อยู่บนเนินสูงพูดว่า กลไกจริงๆ แล้วถ้าจะพูดให้ถูกก็คือหินหยกที่สูงสิบฟุตก้อนหนึ่ง หินหยกก้อนนั้นประณีตและงดงามมากภายในราวกับมีแสงสีสัน แวววาวราวกับหยกที่ไม่ใช่หยกมองดูให้ความรู้สึกราวกับ คริสตัลหลากสี