ตอนที่423เจ้าเป็นใคร

ชั่วเวลาที่เขากำลังหันไปหลินซีน เยียนถลึงตาทันที

“ช้าก่อน”หลินซีนเยียนเรียกเขา

ให้หยุด

ชายวัยกลางคนหยุดฝีเท้าหันมา สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม แม่ นางยังต้องการรับสั่งสิ่งใด?”

“พวกเรา……เคยเจอกันมาก่อน หรือไม่?”หลินซีนเยียนยิ้มจางๆ

ชายวัยกลางคนหยุดยิ้มแต่เป็น เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นหน้าเขายัง แย้มอยู่“แม่นางพูดอะไรกันข้าพึ่งมา ไม่กี่วันยังไม่มีโอกาสมาที่นี่เลยหนา ถ้าวันนี้เสี่ยวหลี่ไม่ขอลากลับเกรงว่า คงไม่ได้เข้ามารับใช้จะว่าไปแล้วแม่ นางหน้าตางามหยดย้อยถ้าได้เห็น เพียงนิดต้องจำได้แน่นอน”

“อ้อ?”หลินซีนเยียนพูดเสียงสูง ยิ้มจางจ้องเขา แต่เหตุใดข้ารู้สึก เหมือนข้าเคยพบเจ้าที่ไหนสักแห่ง?”

“เป็นไปไม่ได้แน่นอนขอรับแม่ นางคงจำผิดแล้วดูท่าหน้าข้าน้อย เหมือนคนทั่วๆไปน่ะซีก่อนหน้ามีคน มากมายพูดว่าเคยเห็นข้าน้อย”ชายวัย กลางคนหัวเราะฮ่าๆท่าทางดู ธรรมชาติมากมองไม่เห็นพิรุธแม้แต่ น้อยท่าทางเช่นนี้ถ้าเหมือนที่เขาพูด จริงหลินซีนเยียนคงจำผิดแล้วหรือไม่ ก็ปลอมตัวมาเป็นมืออาชีพ หลินซีนเยียนเงียบไม่รีบพูดแค่ จ้องมองเขาไม่มีท่าทีพูดให้เขาออก

ไป

เวลาผ่านไปนานชายวัยกลางคน ถูกนางมองยิ่งรู้สึกอึดอัดท่าทางเริ่ม เก้ๆกังๆขึ้นมา

ทันใดนั้นหลินซีนเยียนยิ้มพูด เสียงเบา”ไม่ได้เจอกันนานแผลเจ้า รักษาหายเร็วมากนี่ขับรถม้าให้ข้ามา ครึ่งเดือนกว่าลำบากเจ้าแล้วจริงๆ”

ที่นางพึ่งพูดออกมาสีหน้าคนรับ ใช้วัยกลางคนเปลี่ยนไปแต่เขาปรับได้ เร็วมากแสร้งทำตัวโง่พูดต่อไป“แม่ นางเจ้ากำลังพูดอะไรน่ะข้าน้อยยิ่งฟัง ยิ่งไม่เข้าใจ?” “ฟังไม่เข้าใจ?”หลินซีนเยียนทำ

เสียงฮึดฮัดไม่พอใจ“ตอนไปเมืองชวน เจ้าขับรถม้าให้ข้าแม้ช่วงเวลาที่เราอยู่ ด้วยกันไม่นานแต่ยังไงก็เป็นช่วงเวลา สิบกว่าวันเหตุใดเจ้าลืมได้เร็วขนาดนี้? เจ้าตอบแทนให้ข้าไม่น้อยและข้าช่วย ชีวิตเจ้าอีกด้วยอ้อไม่ใช่สิดูสภาพตอน นี้แม้ตอนนั้นข้าไม่ได้ช่วยเจ้าสองคน นั้นน่าจะทำร้ายเจ้าไม่ได้ถึงจะถูกแต่ กลับเป็นข้าที่ไปสอดรู้สอดเห็นเข้าเสีย แล้ว”

นางพูดมากขนาดนี้พอเห็นได้ว่า นางมั่นใจการคาดคะเนของตัวเอง ฉะนั้นในที่สุดสีท่าทางชายวัยกลางคน ปิดไว้ไม่อยู่แล้วแต่กลับปากแข็ง เหมือนเดิม“แม่นางเจ้าพูดอะไรกันเมื่อ ก่อนข้างทำนาอยู่ที่บ้านจะซื้อรถม้า ได้ที่ใดกันยิ่งทำงานกับรถม้าไม่ ได้….

“เจ้าจะแสร้งไปถึงเมื่อใด กัน?”หลินซีนเยียนส่ายหน้าพูดอย่าง เย็นชา“เจ้าเป็นใครกันแน่ตามข้างมา ตลอดทางตอนนี้ยังกล้ามาที่นี่แต่เจ้า ไม่ใช่คนของโจว่เฉิงแน่นอนมิฉะนั้น คงจะมาปรากฏตัวต่อหน้าข้าตอนนี้ไม่ ได้ดอกเอาเถอะข้าก็ไม่ฝืนเจ้า เจ้าไม่ พูดก็ช่างแต่ถ้าเจ้าไม่พูดงั้นข้าคงต้อง ไปบอกแม่ทัพใหญ่โจว่แล้วในเรือนข้า มีจารชนเข้ามาควรจะลงโทษอย่างไร ดี?”

จะลงโทษอย่างไรโจว่เฉิงคงไม่ พูดเหมือนหลินซีนเยียนเช่นนี้ตกไป อยู่ในเงื้อมมือโจว่เฉิงยังจะมีชีวิตรอด ได้รึ?ชายวัยกลางคนลังเลสักพัก“แม่ นางรู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า?”เขาคิดว่า ตัวเองหลบซ่อนมาหลายปีปลอมตัว ได้แนบเนียนมากไม่เผยพิรุธออกมา เลยดังนั้นเขาจึงหลบซ่อนในตระกูลห รงมานานหลายปีมานี้เขาไม่เคยถูกคน จับได้มาก่อน

“สุดท้ายเจ้ายอมรับแล้ว สินะ?”หลินซีนเยียนยิ้มโปรยเสน่ห์ เอนกายบนที่นั่งกุ้ยเฟยท่าทางผ่อน คลายมากขึ้น“ที่จริงดูง่ายมากดูหัวแม่ มือเจ้าก็รู้แล้ว”

“หัวแม่มือ?”ชายวัยกลางคน ยกมือขึ้นมองพลิกไปพลิกมามองไม่ ออกจริงๆว่ามีอะไรผิดแปลกไปเขาจำ ใจถามอีกครั้ง ได้โปรดแม่นางบอกให้ เข้าใจ”

“หัวแม่มือของเจ้ามีตาปลาสีดำๆ และมีรอยเล็กแผลขีดเล็กๆข้างขอบ เล็บ”หลินซีนเยียนชี้ไปที่มือของเขา

ชายวัยกลางคนมองอย่าง ละเอียดเห็นตาปลาหัวแม่มือตัวเองไม่ เหมือนนิ้วอื่นจริงๆส่วนรอยแผลเล็กๆ นั้นเล็กมาจริงๆไม่ใหญ่เท่าขอบเล็บ และพอผ่านไปเป็นปีเป็นเดือนแผลก็ จางมากแล้วไม่ทันมองดีๆก็มองไม่ ออกเขานึกไม่ถึงรายละเอียดยิบย่อย ขนาดนี้ยังไม่คลาดสายตาอันเฉียบคม ของหลินซีนเยียน

“แม่นางฉลาดล้ำนักทำให้ข้าน้อย เลื่อมใส”ตอนคนรับใช้วัยกลางคน กล่าวเขาหยุดปลิ้นปล้อนกลับมาน้อม นอบอย่างใจจริง

หลินซีนเยียนแค่ยิ้มจางๆในใจ โล่งอกในความเป็นจริงรายละเอียด ยิบย่อยเช่นนี้นางอาจจะจำไม่ได้นาง แค่เหมือนคุ้นเคยนายช่างลูกจ้าง ลักษณะนี้เทียบกับคนอื่นๆแค่สังเกต มือของคนอื่นเท่านั้นเองในภาพความ ทรงจำของนาง นางรู้สึกว่าเคยเห็นมือ ทั้งสองข้างนี้แต่คิดอยู่นานก็คิดไม่ ออกแต่ตอนที่คนใชวัยกลางคนหันตัว พอเห็นด้านหลังก็จำได้ขึ้นมาทันทีแต่ นางไม่สามารถมั่นใจทุกอย่างได้ ฉะนั้นนางจึงเล่นสงครามจิตวิทยาครั้ง หนึ่งนางไม่พูดคนรับใช้วัยกลางคนนั้น ยิ่งลนลานยิ่งลนลานจะพูดอธิบายก็ยิ่ง

มีปัญหา

นางกล้าลองใจหลอกเขาคิดไม่ ถึงว่าจะถูกนางเดาได้จริงๆ

“ตอนนี้บอกข้าได้แล้วหล่ะเจ้า ตามข้ามาเพราะอะไรเจ้าเป็นใครกัน แน่?”แน่นอนหลินซีนเยียนไม่อาจคาด เดาแล้วจะจำเขาได้

ชายวัยกลางคนกลับคุกเข่าต่อ หน้าทันทีคำนับอย่างยิ่งใหญ่เป็น ทางการ“ได้โปรดแม่นางไว้ชีวิตข้า น้อยด้วยข้าน้อยไม่สามารถบอกท่าน ได้จริงๆว่าข้าเป็นใครถ้าบอกไปแล้ว ชีวิตข้าน้อยจะหาไม่แต่ข้ารับประกัน ได้ข้าติดตามท่านแค่เพื่อปกป้องไม่ให้ ท่านได้รับบาดเจ็บถ้าหากท่ามี อันตรายข้าจะใช้ชีวิตปกป้องท่าน อย่างแน่นอน!”

“คนอื่นส่งเจ้ามาปกป้องข้า รึ?”หลินซีนเยียนฟังความหมายที่เขา พูดออกแต่สีหน้ายังไม่อยากเชื่ออย่าง เห็นได้ชัด เจ้าแอบติดตามข้าตอนนี้ยัง กล้ามาที่นี่กลับมาบอกข้าว่าเจ้าจะ มาปกป้องข้าไม่น่าหัวเราะเยาะรึ?”

“แม่นางท่านคิดให้จงดีตลอดทาง นี้ข้าก่อเรื่องอะไรที่ทำร้ายท่าน?โดย เฉพาะตอนไปเมืองชวนบนถนนมีแค่ เจ้ากับข้าสองคนถ้าข้าจะทำอะไรขึ้น มาจริงๆเวลานั้นไม่สะดวกกว่าเหตุใด ต้องรอท่านเข้ามาอยู่ในถังเหล็กนี่แล้ว ค่อยปลอมตัวเข้ามาด้วยเล่า?” ท่าทางคนรับใช้วัยกลางคนพูด ได้มีเหตุผลในระหว่างนั้นหลินซีน เยียนกลับมองไม่ขาดทว่านางคิดไม่ ออกจริงๆมีใครจะส่งคนเข้ามาปกป้อง นางตอนนางมาถึงเขตแดนแคว้นหมัน

ใช่แล้วคนๆนี้คือปรากฏตัวขึ้นมา หลังจากนางทิ้งโม่จื่อเฟิงไปในเวลาที่ รับรู้ความรู้สึกได้จะเห็นคนๆหนึ่งใน ลักษณะนี้จึงไม่ทำให้นางสงสัย

“เจ้า…..เป็นคนของโม่ จื่อเฟิง?”ตอนถามประโยคนี้ในลำคอ หลินซีนเยียนเจ็บปวดรวดร้าวแม้แต่ใจ ก็ยังสั่นไหวไม่รู้ว่าเป็นเพราะคาดหวัง หรือเป็นเพราะไม่รู้สึกละอายแก่ใจ