ตอนที่327หลื่อวิ่นซ่านที่ไม่เหมือนเดิม

“อะไรนะ?”หลินซีนเยียนยังไม่มีการตอบสนองตกใจจนพูดไม่ออก หากว่านางฟังไม่ผิดละก็หลี่อวิ๋นซ่านพูดว่าจะอาบน้ำให้?

สีหน้าของหลื่อวิ่นซ่านนั้นแข็งที่อมากเดิมที่เป็นเพียงแค่เสียงลมแผ่ว เบาตอนนี้ยังต้องการฟังเขายืนยันอีกรอบยิ่งไม่มีสีหน้าที่ดีจึงได้ไม่ ตอบกลับนางแล้วผลักนางออกไปนอกประตู

เมื่อหลินซืนเยียนได้สติก็โดนเขาผลักออกมานอกประตูแล้ว ประตูห้องถูกปิดสนิทภายในห้องมีเพียงเงาที่เคลื่อนไหวแกว่งไป แกว่งมา

นางเคาะประตูห้องคนในห้องไม่มีการตอบกลับมาแม้แต่น้อยและไม่ กล้าเอะอะโวยวายเสียงดังกลัวว่าจะเป็นการดึงดูดความสนใจของผู้อื่น ทำได้เพียงยืนอยู่หน้าประตูรออย่างใจจดใจจ่อ

ภายในห้องนั้นได้ยินแต่เสียงน้ำซ่าๆหากฟังจากเสียงซ่าน กำลังอาบน้ำให้เซียวฝานอยู่แต่ว่าในเรื่องนี้หลินเยียนก็ยังรู้สึก สงสัยหลื่อวิ้นคุณชายเช่นนั้นแม้แต่ทานข้าวหลับนอนก็มีคนอื่น ค่อยปรนิบัติเขาจะสามารถปล่อยวางแล้วไปรับใช้คนอื่นได้จริงหรือ โดยเฉพาะยิ่งเป็นเซียวฝานที่อยู่ในสภาพสกปรกทั้งตัวอย่างนั้น

นางอดไม่ได้ที่จะกังวลใจแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ครึ่งชั่วยาม แต่สำหรับนางนั้นเปรียบเสมือนผ่านไปแล้วศตวรรษหนึ่ง

รอให้ในห้องสงบลงอีกครั้งเมื่อหลี่ซ่านเปิดประตูหลินเยียน ไม่รีรอรีบเข้าไปทันทีนางผ่านซ่านที่อยู่ตรงประตูและไม่มอง หลื่อวิ่นซ่านแม้แต่แวบเดียวรีบตรงไปยังด้านหน้าเซียวฝานที่นั่งอยู่ข้าง เตียง

หลินซีนเยียนสำรวจร่างกายของเซียวฝานอย่างละเอียดเห็นเขาถูก อาบน้ำอย่างสะอาดสะอ้านเสื้อผ้าก็สวมใส่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ถึงได้โล่งอก ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสายตาที่มองจากข้างหลังยิ่งอยู่ยิ่งเย็นยะเยือก เย็นจนทำให้นางไม่สามารถเพิกเฉยอีกต่อไปได้

นางหันหลังกลับไปมองเห็นหลี่อวิ๋นซ่านเลอะเทอะไปทั้งตัวอยู่ตรง ประตูสภาพของหลื่อวิ่นซ่านตอนนี้เสื้อผ้ายับยู่ยี่เสื้อผ้าครึ่งหนึ่งเปียก น้ำและยังมีร่องรอยของอุจจาระอยู่หลายที่ เขาดึงแขนเสื้อขึ้นมือเขามี แต่คราบสกปรก

สภาพเขาเช่นนี้เป็นสิ่งที่หลินซีนเยียนไม่เคยพบเจอมาก่อนอย่าง น้อยเขาตอนนี้ทำให้หลินซีนเยียนต้องทำความเข้าใจเขาใหม่หลือวิ้น ซ่านเป็นเพียงคุณชายที่ได้รับการปรนิบัติเลี้ยงดูอย่างดีเท่านั้นนางเคย คิดเช่นนั้นแต่ว่าตอนนี้นางไม่พูดไม่ได้ว่าบางทีนางอาจจะไม่ทำความ เข้าใจเขามากพอ

“เจ้าไม่แม้แต่จะชายตามองข้า…”เมื่อหลื่อวิ่นซ่านกล่าวประโยคนี้ นั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวเขาทำในสิ่งที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำ มาก่อนก็เพื่อผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วนางเล่าวินาทีที่เปิดประตูไม่ แม้แต่ชายตามองเขาข้ามผ่านตัวเขาไปอย่างไร้เยื่อใย

ความในใจของเขาพูดไม่ออกสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ในสายตานาง แล้วมันเทียบกับแซ่เซียวนั้นไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเลยหรือ?

หลินซีนเยียนลุกขึ้นยืนก้าวขาไปทางด้านหลื่อวิ๋นซ่านนางอยากจะ พูดบางอย่างเพื่อปลอบใจหลื่อวิ่นซ่านที่รู้สึกสูญเสีย แต่ว่าเพียงก้าว ออกมาก้าวเดียว หลื่อวิ่นซ่านกลับหันหลังเดินออกจากประตูแล้ว

“ใต้เท้าหลี่…”หลินซีนเยียนทนไม่ได้ที่จะเรียกเขาไว้

หลื่อวิ๋นซ่านก้าวไปข้างหน้าแววตาสั่นไหวด้วยความหวังเขาไม่หัน กลับไปมองราวกับว่ารออะไรบางอย่างอยู่เป็นเวลาเนิ่นนานหลินซีน เยียนก็ไม่เอ่ยปากพูด

เขาถอนหายใจทำอะไรไม่ถูกได้แต่สายหัวไปมากำลังเตรียมตัวจะ

กลับห้องเพื่อจัดการตัวเอง ใครจะรู้ภายในห้องส่งเสียงออกมา “ปัดดปุ๊ดดด”แล้วตามมาด้วย กลิ่นเหม็น สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหน้าดำสุดขีด!ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยต้อง สัมผัสและไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน

หลินซีนเยียนใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจนางหันไปมองเซียว ฝานที่เพิ่งทำความสะอาดเรียบร้อยในสายตานางทั้งเอ็นดูทั้งทำอะไร ไม่ถูกนางคุ้นเคยกับเซียวฝานที่เป็นเช่นนี้แล้วมีบางคืนที่เหมือนเช่นนี้ ทำความสะอาดแล้วทำความสะอาดอีกสามสี่รอบเป็นเรื่องปกติอย่าง มาก

“ใต้เท้าหลี่ท่านกลับไปก่อนที่เหลือ..ข้าทำเอง”เรื่องเช่นนี้นางทำเอง จะดีกว่าเดิมที่นางก็ไม่เคยคิดต้องการการช่วยเหลือของหลื่อวิ้นซ่าน มาก่อนไม่เช่นนั้นหลังจากหลื่อวิ๋นซ่านทำทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้วกลับให้ นางเป็นหนี้บุญคุณแทน “เจ้าทำ? “หลื่อวิ่นซ่านเดินเข้ามาใกล้แล้วหันกลับไปถีบบนขอบ

ประตูเสียงดังโครมขอบประตูแตกละเอียดทำให้หลินซึนเยียนตกใจ จนก้าวถอยหลัง ที่แท้หล่อขึ้นซ่านก็เป็นคมในฝัก?อย่างน้อยภายนอกก็ไม่ได้ดูเหมือน

คนที่ไร้พิษสงและไร้วรยุทธ์เหล่านั้น!

หลินซีนเยียนยังอยู่ในการตกตะลึงหลี่วิ่นซ่านก็ก้าวเข้ามาใหม่แล้ว หลังจากนั้นการจับไหล่นางโยนออกนอกห้องไปเมื่อประตูห้องปิดลง หลินซีนเยียนได้ยินเสียงตะโกนของหลื่อวิ่นซ่านตามมา

เขาว่า : “เรื่องเช่นนี้เจ้าจะทำได้อย่างไร?”

หลินซีนเยียนใบหน้าว่างเปล่าหลังจากนั้นไม่นานก็ร้องไห้ไร้น้ำตา เล็กน้อยนางทำเรื่องที่คิดว่าไม่มีปัญหนอะไรแล้วเหตุใดในสายตาของ หลื่อวิ้นซ่านกลับมองว่าเป็นเรื่องชั่วร้าย?และอีกอย่างนางแต่งงานมี สามีแล้วท่าที่ของหลื่อวิ้นซานเช่นนี้ทำให้นางอึดอัดใจเอาล่ะ!ถึงแม้ว่า หลื่อวิ๋นซ่านจะทำดีกับนางมีความจริงใจมากเพียงใดหรือมีความรู้สึก ซ่อนเร้นเพียงใดก็ยากที่จะพูดได้

ค่ำคืนนี้ทั้งคืนเชียวฝานจับหลื่อวิ่นซ่านโยนหลายครั้งแต่สุดท้าย เซียวฝ่านก็สงบลงแล้วหลับไปหลังจากนั้นเมื่อหลี่อวิ่นซ่านออกจาก ห้องทั้งตัวของเขาถูกล้อมลอบไปด้วยรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา!

หลินซินเยียนนั้นรู้ตัวรีบไปหลบให้ไกลไม่กล้าไปคล้ายปมคิ้วที่ ขมวดของหลื่อวิ้นซ่านแม้แต่น้อย

เพียงแต่ว่าทุกคนที่อยู่ในลานเกิดการสงสัยไม่กี่วันก่อนยังเห็นใต้ เท้าหลี่เอาใจใส่หลินเฟิงเจ้าเด็กนั้นอยู่เลยเหตุใดวันนี้ยังไปอยู่ในห้อง ของเชียวต้าเจียเป็นเวลานานเช่นนั้น?หรือว่าใต้เท้าหลี่สนใจเซียวต้า เจียอีกคน?

หลินซีนเยียนกลับถึงห้องเพิ่งจิบน้ำชาอุ่นๆก็เห็นเหล่าหลิววิ่งเข้ามา ถามนางอย่างลับๆล่อๆ : “ใต้เท้าหลี่มีรักต้องห้าม?”

“พูด! “หลินเพิ่งจิบชาอุ่นๆก็พ่นออกมาทันที”เจ้าพูดบ้าอะไรของ เจ้า?”

เหล่าหลิวฝาดฝ่ามือลงบนไหล่ของนาง”เฮ้.เจ้าไม่ต้องปิดบังข้าหรอก นะพวกข้าทุกคนต่างเห็นแล้วใต้เท้าหลื่อยู่ในห้องเชียวต้าเจียเป็นเวลา นานเช่นนั้น….

หลินซืนเยียนกะพริบตารู้สึกจะมีความโกลาหลบางอย่างใครว่า ความคิดคนโบราณนั้นบริสุทธิ์?แม่งสิ!ความสามารถในการจินตนาการ ของผู้คนเหล่านี้สามารถเทียบกับนักเขียนนวนิยายอีก?

นางอยากจะอธิบายเหล่าหลิวจ้องมองท่าทางของนางจนทำให้นางมี ความรู้สึกว่าไม่มีแรงยังไงก็ตามช่างมันเถอะเรื่องเช่นนี้ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งน่า สงสัยดังนั้นรอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ทั้งหมดเอง

“มืดค่ำเช่นนี้แล้วเหตุใดเจ้ายังไม่นอน?”หลินซ็นเยียนไม่อยากต่อล้อ

ต่อเถียงกับเขาเรื่องนี้อีกจึงได้เปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“พูดถึงเรื่องนี้แล้ว”ใบหน้าเหล่าหลิวดูมีอะไรแอบแฝงหลังขากนั้นก็ เข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูของหลินซีนเยียนว่า : “ข้าพบเรื่องน่า สนใจเรื่องหนึ่ง”

เห็นท่าทางเป็นความลับของเขาแล้วหลินซีนเยียนก็ยิ้ม: “เรื่อง อะไร?” “ก็คือท่านเซียวนั้นวันก่อนข้าเห็นเขาออกจากโรมเตี้ยมท่าทางหลบๆ ซ่อนๆข้าก็เลยทนไม่ได้ตามไปหีทึ่เจ้าถายสิว่าข้าเห็นอะไร? “เหล่า หลิวพูดถึงประโยคนี้แล้วยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยผู้ชายทุกคนต่าง เข้าใจความหมายนี้