ตอนที่326ปล่อยลงข้าเอง

เหล่าหลิวไม่เข้าใจเหตุใดเขาต้องตกใจเช่นนี้พยักหน้าตอบ: “มี ปัญหาอะไรหรือ?ทุกคนล้วนเป็นชายช่วยถูหลังให้กันไม่ใช่เรื่องปกติ หรือ?ล้วนเป็นชายทั้งนั้นไม่มีใครห้ามเรื่องนี้? และอีกอย่างต้าเจีย ไม่สะดวกในการใช้ชีวิต ที่จริงเอ่ออขาดเส้นเอ็นไปเส้นหนึ่ง”

เหล่าไม่เคยพูดว่าเซียวต้าเจียไม่ปกติเพราะว่าหลินซีนเยียนวาง เซียวต้าเจียไว้บนสูงสุดเขาชื่นชมหลินซีนเยียน ดังนั้นคนที่หลินเยียนเคารพนับถือเขาจะให้ความเคารพอย่างยิ่ง

หลื่อวิ้นซ่านจ้องมองเหล่าหลิวด้วยสายตาตะลึงสักพักหลังจาก ยืนยันแล้วว่าเหล่าหลิวไม่ได้ล้อเขาเล่น นำผลไม้ที่อยู่ในอ้อมแขนใส่ ไปในอ้อมแขนของเหล่าหลิว ส่วนตนเองนั้นรีบเร่งไปยันห้องของเซียว ต้าเจียทันที

เมื่อฟ้ามืดโรคเก่าของเซียวฝานออกมาอีกครั้ง หลินถือน้ำร้อนเข้ามาก็ได้กลิ่นเหม็นแล้ว ผู้เฒ่าหนวดขาวนั้นไม่สามารถทน กลิ่นนี้ได้หยิบมอระกู่แล้วไปยันลานเพื่อสูบบุหรี่

หลินซีนกับเซียวฝานที่เป็นเช่นนี้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่มี ความลังเลแม้แต่น้อยแม้แต่คิ้วก็ยังไม่ขมวดแล้วยังถอดเสื้อผ้าให้กับ เซียวฝาน

เมื่อหลี่อวิ้นซ่านเข้ามาในห้องเห็นหลินซีนเยียนกำลังถอดเสื้อให้ เซียวฝานเขาตกตะลึงใบหน้าขาวซีดถึงขีดสุดไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้านาง แล้วดึงนางออกมาตะคอกว่า: “เจ้าทำอะไรอยู่!”

แรงของเขาเยอะมากหลินถูกเขากระชากแล้วล้มลงไปกับ พื้นหลังจากที่สามารถยืนขึ้นได้คิ้วก็ขมวดเช่นกัน “ใต้เท้าหลี่ตอนนี้เป็น เวลาพักผ่อนข้าทำอะไรยังต้องรายงานท่านอีกหรือ?”

นางเป็นหญิงที่อาบน้ำให้ผู้ชายโดยไม่คำนึงถึงความอับอายเขายัง ไม่นับว่านางไม่รักษาความเป็นกุลสตรีนางยังใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดคุย กับเขา? หลี่อวิ๋นซ่านโกรธจนอกของเขาเต้นอย่างรุนแรงผ่อนคลายสักครู่ถึง สามารถพูดออกมาได้ว่า”เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่?เจ้าใส่ หน้ากากผิวหนังมนุษย์ปลอมเป็นชายเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นชายจริงๆหรือ?

ด้วยความใจร้อนเขาเผลอพูดเรื่องหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกมา

หลินซินเยียนตกใจใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจในสายตายิ่ง ห่างเหิน”เจ้ารู้เรื่องที่ข้าใส่หน้ากากผิวหนังมนุษย์ได้อย่างไร?”นางไม่ เคยแสดงท่าทีหรือข้อบกพร่องต่อหน้าเขามาก่อนและอีกอย่างเรื่อง ผิวหนังมนุษย์ก็ไม่ใช่คนปกติทั่วไปสามารถรับรู้ได้

หล่อขึ้นซ่านถูกนางสอบถามสักพักแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี คงไม่ สามารถพูดได้ว่าเขาใช้เวลาที่นางหลับฉีกหน้ากากนางออกมาดูได้? “เจ้ายังรู้อะไรอีกบ้าง”หลินซีนเยียนใบหน้าตื่นตัวสายตามองไปทาง

ประตูอย่างไม่รู้ตัวถึงแม้ประตูห้องปิดสนิทแต่ว่าที่นี้คนเยอะนางก็ไม่

สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนแอบฟัง

หลื่อวิ้นซ่านสายหัวไปมา“เรื่องอื่นข้าไม่รู้ทั้งนั้นเพียงแต่หนังกาก ผิวหนังมนุษย์นั้นเมื่อก่อนข้าเคยใช้มาก่อนดังนั้นข้าจึงคุ้นเคยกับมัน”

“จริงหรือ?”หลินซีนเยียนยังคงไม่เชื่อแต่ว่าหลี่อวิ๋นซ่านไม่พูดนางก็ก็ อะไรไม่ได้เลยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก”ความหมายของใต้เท้าหลี่คือจะใช้ เรื่องนี้มาขู่ข้าหรือ?”

ในสายตาเจ้าข้าหลื่อวิ่นซ่านเป็นคนที่รังเกียจเช่นนั้นหรือ?หลื่อวิ่น ซ่านถูกนางทำให้โกรธไม่น้อย”ไม่ต้องกังวลข้ายังไม่ไปถึงขั้นนั่นที่ ต้องพึ่งพาผู้หญิงเช่นเจ้า เพียงแต่ว่าเจ้าอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง ข้าขอถาม เจ้า เจ้าเป็นสาวเป็นนาง ทำไมถึงได้อาบน้ำให้ชายโดยไม่มียางอาย? หน้าของเจ้าไม่ต้องการแล้ว?”

หลินซีนเยียนรู้อยู่แล้วว่าไม่ว่าสมัยใดผู้หญิงก็ไม่ควรอาบน้ำให้ ผู้ชายเรื่องราวมาถึงนี้แล้วนางได้แต่ถอนหายใจแล้วชี้ไปทางเซียว ผ่าน”เจ้ามองเขาเจ้าคิดว่าเขาเป็นผู้ชายปกติหรือไม่?

หลี่อวิ้นซ่านถึงได้หันไปมองทางเซียวฝ่านซียวฝานตอนกลางคืน เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นในตอนเช้าเชียวฝานอาจจะเหมือนท่อนไม้แต่ ว่าก็ยังพูดได้หลายประโยคแต่ว่าเชียวฝานตอนกลางคืนนั้นโบหน้าที่ ไร้ความรู้สึกนั้นยิ่งหน้ากลัวก็คือดวงตาของเขาเหลือเพียงความว่าง เปล่า

ถึงได้สงบลงมาบ้างหลื่อวิ้นซานเพิ่งได้กลิ่นเหม็นจากในห้องที่ทำให้ คนรู้สึกสะอิดสะเอียนคืนสติทันใดนั้นถึงได้รู้ว่ากลิ่นเหม็นนั้นมาจาก ทางเชียวผ่านสีหน้าของเขาสลับไปมาระหว่างแดงขาวหลังจากนั้นไม่ นานถึงได้ถามหลินซีนเยียน: “เขาเป็นเช่นนี้ตลอดเลยหรือ?”

หลินซินเบียนพยักหน้าตอนกลางคืนที่ไรก็เป็นเช่นนี้เขาเป็นเช่นนี้ ในสายตาท่านเขาก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งแต่ว่าในสายตาข้าเขาเป็นผู้ ป่วยและผู้ป่วยนนี้ยังเป็นคนที่ข้าเคารพนับถืออีกด้วย

“แต่ว่า “ถึงจะเป็นเช่นนั้นหลอนชานก็ไม่สามารถยอมรับนางที่ใช้ มีอของตนเองในการอาบน้ำให้ผู้ชายคนอื่นได้ดังนั้นเขา สายหัวไปมา เจ้าและเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเพียงเพราะความเคารพเจ้าก็ไม่สนใจ อเสียงของตนเองทั้งหมดแล้วหรือ?

“หาก ข้าจะบอกว่าเขาเคยชวยชีวิตข้าเล่าแววตาของหลินชื่น เยียนหมองลงทันทือย่างว่าแต่ชื่อเสียงเลยแม้แต่ชีวิตนางก็ให้ได้

หลื่อวุ้นข่านคาดไม่ถึงว่านางจะพูดเช่นนี้ออกมาง ผู้มีพระคุณ ทดแทนด้วย รางกายหรือว่าเจ้าคิดจะแต่งกับเขา?”

“เอ่ออ . หลินซีนเยียนยิ้มมุกปากทันโดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ครั้งที่อยู่ ศาสกความลับแห่งสวรรค์เชียวผ่านและอูหยีนึกว่านางท้องก่อนแต่ง เพื่อรักษาเกียรติของนางทั้งสองยินดีที่จะแต่งงานกับนาง ครั้งหนึ่งเขา เคยพูดว่ายินดีที่จะแต่งงานกับข้า

หลื่อวิ้นซานรู้สึกว่าทั้งคนไม่ดีแล้วตอนนี้เขารู้สึกว่าหลินชืนเยียน ตั้งใจพูดสิ่งเหล่านี้เพื่อกระตุ้นเขาและอีกอย่างที่สมควรตายเขาก็ถูก กระตุ้นแล้ว

เขาโกรธจนกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือด เขาพูดเสียงต่ำ : “ไม่ได้ไม่ ว่าอย่าไรก็ตามเจ้าไม่สามารถอาบน้ำให้เขาได้

หลินชินเยียนกล้ามเนื้อบนหน้าทนไม่ได้ที่จะกระตุกนางยกมือชี้ไป ทางด้านนอกพูดเสียงเย็นว่า : “ข้าไม่ทำแล้วใครจะทำ?เจ้าก็เห็นแล้ว คนที่เรียกตนเองว่าพ่อนั้นรังเกียจเขาหลบออกไปด้านนอกแล้วและ เขาคือเซียวต้าเจียต่อหน้าผู้คนเขายังต้องการเกียรติและข้าก็ไม่ ต้องการเห็นผู้คนเหล่านั้นมองเขาด้วยสายตารังเกียจ!ดังนั้นใต้เท้าหลี่ ข้าขอร้องท่านไม่ต้องสนใจเรื่องของข้าได้หรือไม่?”

ฟังนางพูดเช่นนี้ในใจของหลี่อวิ๋นซ่านนั้นเหมือนมีคลื่นพายุดูเหมือน ว่าเขาจะแน่ใจว่าเซียวต้าเจียคือคนที่หลินซีนเยียนละเมอเรียกหา เพียงแต่ว่าเขาคิดไม่ถึงหลินงซีนเยียนโงกว่าที่เขาคิดเสียอีก หากว่า คนที่นางชื่นชอบเป็นผู้ชายปกติก็ว่าไปอย่าง แต่ว่านางกลับทุ่มเท ทั้งหมดให้กับคนที่เสียสติผู้ชายที่ไร้ค่าเช่นนี้!

ผู้หญิงเช่นนี้ ปัญญาอ่อนหรือ?

แต่ที่สมควรตายคือทำให้คนอื่นทั้งรักทั้งเกลียด!

หลื่อวิซ่านกลืนน้ำลายลงคอจ้องมองดวงตาของหลินซีนเยียนเขา เห็นใบหน้าซีดของตนเองราวกับว่าเป็นเวลาเนื่นนานเขาถึงได้กัดฟัน แล้วพูด: “ข้าจะช่วยเขาอาบน้ำเจ้า…ออกไปซะ!”