ตอนที่317ฆาตกร

นั่นคือหีบใบหนึ่งที่มีความกว้าง3นิ้วเนื้อไม้สีดำ ขอบของหีบมีเลือดติดอยู่เล็กน้อยคราบเลือดแห้งแล้ว ทิ้งรอยนิ้วมือไว้5นิ้ว

นางขมวดคิ้วแน่นจ้องมองแม่กุญแจบนหีบนั้น แม่กุญแจชนิดนี้มีความคล้ายคลึงกับแม่กุญแจหลู่ปัน จำเป็นต้องใช้ทักษะอันชาญฉลาดในการเปิดช่างฝีมือ ธรรมดาทั่วไปต่อให้ใช้ทั้งชีวิตก็ไม่สามารถเปิดได้ยิ่ง เป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไปด้วยแล้วดังนั้นเมื่อเทียบกับ การออกแบบแม่กุญแจที่ต้องใช้กุญแจในการไขเหล่า นั้นอันที่จริงแม่กุญแจแบบนี้ปลอดภัยกว่า

เพียงแต่หลินซีนเยียนไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แม้แต่วงแหวนสวรรค์นางยังสามารถเปิดได้ดังนั้น แม่กุญแจนี้เอานางไม่อยู่นางหมุนแม่กุญแจนั้นในเวลา ไม่กี่วินาทีเพียงแค่ฟังเสียงคาตะเบาๆหีบก็ถูกเปิดออก แล้ว

เมื่อเห็นสิ่งของข้างในหีบหลินซีนเยียนตกใจจน เกือบโยนหีบที่อยู่ในมือทิ้งออกไปปรากฏว่าข้างในหีบ นั้นใส่ผิวหนังของมนุษย์ที่มีเลือดสดๆและดูเหมือนว่ามี รอยสักแปลกๆบนผิวหนังของมนุษย์แต่รอยสักถูกปน เปื้อนด้วยเลือดจึงทำให้มองไม่ชัด

หัวใจของนางเต้นโครมครามกัดฟันแน่นแล้ว ประกอบหีบใหม่อีกครั้งนางนึกถึงคนแรกที่ตายในลาน ของคืนนั้นดูเหมือนว่าบนร่างกายของเขามีผิวหนังส่วน หนึ่งที่ถูกคนฉีกออกสดๆตอนนี้คิดไปคิดมาผิวหนังที่ ถูกฉีกออกนั้นก็คือผิวหนังที่อยู่ในหีบนั้นแหละ

ในใจของหลินซีนเยียนตึงเครียดถึงขั้นสูงสุด เพราะว่าที่นี้เป็นห้องของเซียวฝาน และเซียวฝานยังมี สภาพที่ไร้สติ ในยุคปัจจุบันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ป่วยทาง จิตมีการฆ่าคน ดังนั้นนางจึงกลัวๆว่าสองคนที่ตายไป จะเป็นฝีมือของเชียวฝาน!

นางนำหีบมายังตรงหน้าของเซียวฟ่านเซียวฟ่าน ยังคงนั่งโง่ๆอยู่บนเตียงดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกถึงความ ตึงเครียดของหลินซีนเยียนเลยแม้แต่น้อย

หลินซีนเยียนจับมือของแล้วใช้ฝ่ามือ ของเขาไปเทียบกับรอยนิ้วมือบนหีบนั้นกระบวนการนี้ สำหรับนางแล้วมันยากมากส่วนตัวนางแล้วรู้สึกว่าต้อง ไม่ใช่ฝีมือของแน่แต่ก็กลัวในกรณีที่จะเป็น หนึ่งในหมื่น

“เป็นไปไม่ได้! “เมื่อนางเห็นรอยนิ้วมือของเซียว

ฟานและรอยนิ้วมือบนหีบพอดีกันอย่างสมบูรณ์แบบ นางก้าวถอยหลังได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลงบนพื้น “ศิษย์พี่เป็นคนที่ใจดีคนหนึ่งไม่ฆ่าคนแน่นอน! ไม่ จริง! “นางไม่ใช่แมรี่ซู

เมื่อชีวิตของนางถูกคุกคามนางก็จะฆ่าคนโดยไม่ ลังเลเพื่อช่วยชีวิตของตัวเอง อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นนางก็ไม่สามารถยอมรับ การลิดรอนสิทธิในการมีชีวิตอยู่ของผู้บริสุทธิ์และคน ที่ไม่เคยคุกคามตัวเอง

สิ่งที่นางยิ่งทำใจยอมรับไม่ได้ก็คือเซียวฝานสูญ เสียการควบคุมจิตใจของตัวเองนางไม่สามารถยอมรับ ได้ว่าเซียวฝานไปฆ่าคนแปลกหน้าเหล่านั้นในส่วนลึก ของจิตใจปรากฏใบหน้าที่มีสภาพน่าเกลียดของคน ตายในลานขึ้นมาอีกครั้งใบหน้านั้นถูกทำลายอย่าง สดๆต้องวิตถารขนาดไหนถึงเลือกวิธีการที่รุนแรงแบบ นั้นเมื่อฆ่าคน

แต่ศิษย์พี่ของนางไม่ใช่คนวิตถารศิษย์พี่ของนาง เป็นคนดั่งสายลม

จมูกของนางได้กลิ่นคาวอดไม่ได้ที่จะจับเซียว ฝานไว้ในอ้อมกอด”ศิษย์พี่พวกเราควรทำอย่างไรควร ทำอย่างไรดี….”

เมื่อคนใกล้ชิดที่สุดกลายเป็นปีศาจพร้อมที่จะฆ่า คนได้ตลอดเวลานางควรทำอย่างไรทำทุกอย่างเพื่อ รักษาและปกป้องเขาหรือว่าจับตัวฆาตกรคนนี้ส่งมอบ อย่างชอบธรรม?

หลินขึ้นเยียนร้องไห้อย่างเงียบๆ กับความคิดที่ สับสนวุ่นวายนางใกล้จะหมดแรงที่จะคิดแล้ว

“เร่งทำความสะอาดแล้วหรือ? “ด้านนอกประตูมี เสียงเร่งของผู้เฒ่าดังขึ้นมา หลินซีนเยียนสะดุ้งตกใจรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งแล้ว นำหีบนั้นวางกลับเข้าไปในตู้นางรีบหยิบเสื้อผ้าได้หนึ่ง ชุดก็รีบออกมาทันที

“ทำให้มันเร็วๆหน่อยสินี่มันมืดค่ำแล้วรีบเปลี่ยนให้ เขาเสร็จแล้วออกไปซะ! “ผู้เฒ่าเร่งอย่างร้อนใจ

หลินซินเยียนขานรับอย่างรวดเร็วถึงได้จัดการ เซียวฝานให้เรียบร้อยหลังจากนั้นก็ได้เงินปูนบำเหน็จ จากผู้เฒ่าแล้วจากไปเพียงแต่ระหว่างทางที่กลับนาง คล้ายดั่งภูตผีที่วิญญาณแยกออกจากร่างนางไม่รู้ว่า ตัวเองล่องลอยไปถึงที่ใดและไปที่ใดมาบ้าง

ค่ำคืนที่จมลึกจนสามารถทำให้เกิดหยดน้ำออกมา แม้แต่แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกยังแตกเป็นเสี่ยงๆ

หลินซีนเยียนห่อผ้านวมอยู่ตรงมุมห้องไม่จุดไฟ อยู่ในความมืดนางได้แต่ร้องไห้เงียบๆ

เมื่อฟ้าส่างเหล่าหลิวมาหานางอีกครั้งเดิมที่เหล่า หลิวจะมาพูดหว่านล้อมนางอีกรอบให้นางย้ายออก จากลานที่น่ากลัวแห่งนี้ใครจะนึกเหล่าหลิวยังไม่ทันได้ พูดก็เห็นหลี่อวิ่นซ่านถือหีบใบใหญ่มาถึงหน้าประตู ห้องของหลินซีน เยียน

หลี่อวิ้นซ่านไม่เคยคิดที่จะรอความยินยอมของ หลินซีนเยียนให้คนเก็บข้าวของของนางใส่ในหีบใบ ใหญ่ทันทีเจตนาของเขาก็เหมือนของเหล่าหลิวคือให้ หลินซีนเยียนย้ายออกจากลานแห่งนี้เพียงแต่วิธีการ ของเขาอาจง่ายกว่าและมุทะลุดุดันเล็กน้อยเท่านั้นเอง หลินซีนเยียนเก็บซ่อนเรื่องไว้ในใจดังนั้นนางถึง เหม่อลอยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวโดยเฉพาะส่วนลึก ของจิตใจยังคงหวาดกลัวนางกังวลว่าหากพบสาเหตุ การตายของสองคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวฝานจะ มีเรื่องที่หวาดผวาเกิดขึ้น

เขาจะถูกสังหารด้วยตราหน้าว่าฆาตกรโรคจิต? นางไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงความเป็นไปได้นี่

หลี่อวิ๋นซ่านจัดห้องของนางให้อยู่ในลานของ ตนเองด้วยไม่สนใจสายตาของผู้อื่นว่าจะมองเช่นไร เพียงแต่ในขณะที่เขาพานางและเครื่องสัมภาระของ นางมาถึงในลานหัวหน้าโรงงานก็ยืนอยู่หน้าประตูด้วย ใบหน้าที่ลำบากใจ

“เอ่ออ….”ดูเหมือนว่าหัวหน้าโรงงานอยากจะพูด บางอย่างเพียงแค่เห็นใบหน้าที่แสนเย็นชาของหลื่อวิ๋น ซ่านเขาก็ไม่กล้าพูดแล้ว

“หลีกไปซะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ข้าแบ่งห้องว่าง ในลานของข้ามาให้คนอาศัยเจ้ายังต้องขัดขวาง”หลื่อ วิ่งซ่านเอ่ยเมื่อเห็นหัวหน้าโรงงานขว้างประตูอยู่ด้วย ใบหน้าไม่สบายใจ

หัวหน้าโรงงานก็มีใบหน้าที่ลำบากใจใครว่าเขา อยากยุ่งกับเรื่องนี้กันหากแต่เมื่อกี้เขาได้รับคำสั่งจากอู่ เซวียนอ่องไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็อย่าให้หลินซีนเยียน เข้ามาอยู่ในลานของหลี่อวิ๋นซ่านเด็ดขาดมิฉะนั้นจะ เอาชีวิตของเขา! นั่นคืออู่เซวียนอ๋องเชียวนะฆ่าเขาไม่จำเป็นต้องใช้ มือแค่เพียงสายตาก็พอแล้วเขาไหนเลยจะกล้าละเมิด คำสั่งของอู่เซวียนอ่อง? เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าอู่เสวียน อ่องและหลี่เวิ่นซ่านเป็นอะไรกันเหตุไฉนถึงได้ให้ ความสนใจในตัวของช่างฝีมือคนหนึ่ง

“ไม่ใช่ๆข้าไหนเลยจะกล้าขัดขวางท่านแต่ว่าท่าน ก็ทราบว่าหลินซีนเยียนผู้นี้กำลังทำสิ่งของให้กับอัคร เสนาบดีอินและอู่เซวียนอ๋องและตอนนี้เป็นถึงคนดัง ของพวกข้าที่อยู่ในโรงงานอาวุธหากได้รับความ โปรดปรานของทั้งสองท่านมันก็จะดีสำหรับโรงงาน อาวุธของพวกเราในภายภาคหน้าดังนั้นบุคคลสำคัญ เช่นนี้อย่างไรเสียก็ต้องจัดลานเดี่ยวที่กว้างขวางให้ถึง จะถูกดังนั้นข้าจึงสั่งการเป็นพิเศษให้คนไปจัดลาน เดี่ยวไว้ให้..”

“ขอบคุณความมีน้ำใจของท่านหัวหน้าโรงงานข้า ทำการเคารพเทียบไม่ได้กับทำตามคำสั่งของ ท่าน”หลินซีนเยียนไม่รอให้หัวหน้าโรงงานพูดจบก็ ขานรับทันที

หัวหน้าโรงงานฟังแล้วกำลังจะแสดงรอยยิ้มที่ สดใสออกมายังไม่ทันได้ยิ้มก็รู้สึกถึงสายลมเย็นๆพัด ผ่านเมื่อหันหลังกลับก็เห็นสายตาของหลื่อวิ่นซ่านที่ สามารถแช่แข็งเขาได้

หัวหน้าโรงงานลำบากใจจนอยากจะร้องไห้ อู่ เสวียนอ่อง หลื่อวิ๋นซ่า เขาไม่อยากล่วงเกินทั้งสองคน เลยจริงๆ…