ตอนที่316มีคนตายอีกแล้ว

หลี่อวิ๋นซ่านสีหน้าเปลี่ยนเป็นความงงงวยมองย้อน กลับไปบนเตียงที่มีคนนอนหลับสบายใจความสงสัย เกิดจากจิตใต้สำนึกขาก้าวไปข้างๆเตียงด้วยที่ยังไม่รู้ สึกตัว

เขายืนข้างๆเตียงแล้วจ้องมองที่หลินซีนเยียนสัก พักจากนั้นก็ยื่นมือไปสัมผัสที่หลังหูของนางเพียงเสี้ยว วินาทีสีหน้าก็เปลี่ยนทันทีเขากลืนน้ำลายลงคอสัมผัส ที่ปลายนิ้วอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาเกิดมาในครอบครัวลึกลับถึงได้รู้ว่ามีสิ่งที่เรียก ว่าหน้ากากผิวหนังของมนุษย์และผู้ที่สวมใส่หน้ากาก ผิวหนังมนุษย์มีลักษณะปรากฎที่ผู้อื่นไม่สามารถเห็น ข้อบกพร่อง ได้หน้ากากบางมากดังนั้นแม้กระทั่งการ เปลี่ยนสีของผิวก็สามารถปรากฏได้และหน้ากาก ผิวหนังมนุษย์มีข้อบกพร่องเพียงเดียวก็คือมีรอยพับที่ หลังหูเพราะต้องใช้หน้ากากผิวหนังของมนุษย์เพื่อดึง ผิวหนังบนใบหน้า

ทำให้รูปหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปดังนั้นรอยพับจึง มาอยู่รวมกันที่อยู่ด้านหลังหู

“เจ้าถึงขั้นต้องใส่หน้ากาก….”หลี่เวิ่นซ่านไม่ สามารถเอ่ยความรู้สึกในใจของเขาได้มีความคาดหวัง มีความกังวลภายใต้หน้ากากนี้จะมีโฉมหน้าแบบไหน เขาไม่รู้ตัวอย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถควบคุมและเริ่ม ฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ของนาง.

หลินซีนเยียนเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างนาง ขมวดคิ้วและขยับหัวไปมาแต่สุดท้ายนางก็ไม่ตื่นเพียง พลิกไปด้านข้างแล้วนอนต่อ ง่วงถึงขั้นสุดอย่างนาง การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ยากมากที่จะทำให้นาง ตื่น

หัวใจของหลื่อวิ่นซ่านเต้นแรงมือถูกแช่แข็งใน อากาศเขาเหมือนลังเลสักพักแต่ในท้ายที่สุดแล้วก็วาง บนหลังหูของหลินซีนเยียนอีกครั้ง….

มือของเขาค่อยๆใช้แรงฉีกหน้ากากหนังมนุษย์นั้น ลงมาอย่างนุ่มนวลเพียงแค่

รูปลักษณ์ภายใต้หน้ากากค่อยๆโผล่ออกมาเขา เกือบหายใจไม่ออกอีกครั้ง

เดิมที่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ใครจะรู้ว่า

ภายใต้หน้ากากของนางนั้นช่างงดงาม

“ดีดีมากนับว่าไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”หลื่อวื่นซ่านถอน หายใจด้วยความโล่งใจ ยากที่เขาจะสนใจผู้หญิงคน หนึ่งถึงแม้รูปลักษณ์จะเป็นรองแต่อย่างว่ามนุษย์มัก ชื่นชมสิ่งสวยงามอยู่เสมอเขาก็ไม่กล้ารับประกัน หากว่าเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ความสนใจในตัวนางยัง จะเหลือมากน้อยเพียงใด

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของหลินซีนเยียนทำให้ เขาพอใจอย่างมากพูดให้ถูกก็คือเพียงแค่เป็นชายล้วน แล้วแต่พอใจรูปลักษณ์แบบนี้ทั้งนั้น

“เพียงแต่ก่อนหน้านี้คนที่เจ้าเอ่ยชื่อเป็นใครกัน? หรือเจ้ามีคนรักอยู่แล้ว”หลี่อวิ๋นซ่านก้มลงกระชิบอดไม่ ได้ที่จะใช้เสียงเย็นชา”ไม่ว่าเจ้าจะชอบใคร

ขอเพียงแค่ข้าสนใจหลังจากวันนี้เจ้าก็คือผู้หญิง ของข้า! ”

หลื่อวิ้นซ่านจ้องมองหลินซีนเยียนชื่นชมใบหน้า ของนางอยู่สักพักแล้วค่อยๆติดหน้ากากให้นางอย่าง ระมัดระวัง เขาค่อยเดินไปริมหน้าต่างหยิบเครื่องเทศ เทียนหลัวที่เหลือมาหักเก็บไว้ที่อกชิ้นหนึ่งแล้วค่อย จากไป

ยอดเครื่องเทศเทียนหลัวแต่ละชุดจะมีกลิ่นที่แตก ต่างกันเล็กน้อยแต่ละชุดนั้นก็มีน้อยคนนักที่จะได้เริ่ม จากณจุดนี้เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่พบว่าเครื่องเทศเทียน หลัวเป็นของชายตระกูลใด! ไม่ว่าจะเป็นชายตระกูล ใดคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขาก็รนหายที่ตายทั้งนั้น!

มีเรื่องบางอย่างในใจดังนั้นหลินซีนเยียนจึงนฮน ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางตื่นก็เข้าไป ในโรงงานทันทีจนถึงดึกดื่นนางถึงได้วางงานในมือลง และไปลานของเซียวฟ่านเพื่อช่วยเหลือ.

พริบตาเดียวก็เป็นเวลาสองวันร่างกายของนางเริ่ม ทรงตัวไม่อยู่วันนี้ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มมืดเท่านั้นนางกำลัง เก็บอุปกรณ์เพื่อเตรียวตัวไปที่ลานของเชียวฟ่านเพื่อ ช่วยเหลือ เพิ่งเดินออกจากโรงงานได้ไม่กี่ก้าวนางก็รู้สึกหน้า มีดตาลายนางสายหัวไปมายึดผนังข้างๆไว้พออาการ บรรเทาลงได้สักพักนางถึงได้สติ

ฟ้ามืดครึ้มอึมครึมอากาศหนาวเย็นไม่รู้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่กันที่เกล็ดหิมะเล็กๆลอยอยู่นางเงยหน้ามอง ท้องฟ้าแวบเดียวความลึกของท้องฟ้ามีเพียงความมืด ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้นมีเพียงแค่เกล็ดหิมะเบื้องหน้า ชัดเจนและร่ายรำสวยงาม

บรรยากาศเช่นนี้เดิมที่ควรทำให้อารมณ์อึดอัดถึง จะถูกแต่ว่าไม่รู้ทำไมทันใดนั้นหัวใจของนางก็กระตุก วูบเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องบางอย่าง

“น้องหลินหาเจ้าเจอสักที. “ได้ยินเสียงดังก้อง ของเหล่าหลิวตะโกนเรียกมาแต่ไกล

หลินซีนเยียนหันหลังกลับก็เห็นเหล่าหลิววิ่งมา อย่างรีบร้อนไม่รอให้นางได้อ้าปากถามเหล่าหลิวตอบ ด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ : “เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้ารู้หรือ ไม่? ในโรงงานอาวุธมีคนตายอีกแล้ว!

“คนตายเป็นใคร? “หลินซีนเยียนขมวดคิ้วทนไม่ ได้ที่จะถาม

เหล่าหลิวถอนหายใจแล้วตอบ: “เจ้าก็รู้จักก็คือ คนที่เข้ามาและทำสำเนาชุดเดียวกันกับเจ้าเป็นช่าง ฝีมือคนหนึ่งอยู่ลานเดียวกับเจ้าที่มาจากซ่านเป่ยคน นั้นแหละว่ากันว่าเป็นช่างฝีมือที่มีชื่อเสียงของช่านเป่ย แล้วดังนั้นข้าจึงรีบมาหาเจ้า ที่ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน คนในลานเจ้าเพิ่งตายไป ตอนนี้มีคนตายอีก คนลาน ของเจ้านั้นไม่สามารถอยู่ได้แล้ว เจ้าก็ไม่ต้องกลับไป แล้วข้าจะไปพูดกับผู้ดูแลเดี่ยวนี้ว่าให้เจ้าไปอยู่บ้าน ข้า”

“อยู่บ้านเจ้า? “หลินซีนเยียนยังคงตกตะลึงอยู่ เหล่าหลิวก็แน่วแน่ในการดึงแขนของนางไปข้างหน้า แล้ว

นางตกใจรีบสลัดหลุดจากมือของเขาอย่าง รวดเร็ว”ไม่ได้!

“ทำไม? “เหล่าหลิวแปลกใจจากนั้นก็พูดอีกครั้ง ว่า: “เจ้าวางใจเถอะข้าไม่นอนกรนไม่ส่งผลกระทบต่อ การพักผ่อนของเจ้าแน่”

“ไม่ใช่ปัญหานี้แต่เป็นเพราะข้าคุ้นเคยกลับลาน นั้นแล้วไม่อยากเปลี่ยนจริงๆพอแล้วเหล่าหลิวข้ายัง ต้องไปทำงานในลานของเซียวต้าเจียอีกข้าไม่พูดกับ เจ้าแล้วรอข้าทำงานในลานของเซียวต้าเจียเสร็จกลับ มาข้าค่อยกลับลานไปทำความเข้าใจกับ สถานการณ์”หลินซีนเยียนพูดแล้วหันหลังเดินจากไป ในใจคิดถึงแต่เซียวฟ่านแค่คิดถึงฉากที่ว่าเขาทำ ร่างกายสกปรกแล้วไม่มีคนทำความสะอาดให้กับเขา นางก็รู้สึกเป็นห่วงแล้ว

บางทีนางยิ่งอยู่ยิ่งไร้ความรู้สึกเพิ่งได้ยินว่ามีคน ตายหนึ่งคนนางสามารถยอมรับมันอย่างใจเย็นในเวลา นี้นางกังวลใจก็เพียงแค่คนรอบตัวเท่านั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นางเริ่มกลายเป็นคนเย็นชา

ในขณะที่หลินซีนเยียนหันหลังกลับนั้นอดตไม่ได้ที่

จะหัวเราะเยาะตัวตัวเองบางทีอยู่รอดในสังคมที่โหด ร้ายยิ่งกว่าในจินตนาการหัวใจแก้วหรืออะไรเป็นเรื่อง ที่ไร้การชดเชยไร้ความหมายเลยจริงๆ

“นี่มันเวลาไหนแล้วเจ้ายังคิดที่จะทำงานอีก!ใน ลานของเซียวต้าเจียนั้นมีคนตั้งมากมายเมื่อก่อนไม่มี เจ้าไปทำความสะอาดมันก็ยังดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ? “เหล่า หลิวกระวนกระวายตามรอยเท้าของนางมาทันอีกแล้ว

หลินซีนเยียนยิ้มไม่ได้พูดอะไรเมื่อก่อนนางไม่รู้ก็ ช่างรู้แล้วนางจะสามารถทนต่อความทุกข์ทรมานเหล่า นั้นของเซียวฝานได้อย่างไร?

เพียงแค่หลินเซียวเยียนไม่เคยคิดว่าในห้องของ เซียวฝานมีบางสิ่งที่ทำให้นางยากที่จะยอมรับมัน

ค่ำคืนนี้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาเป็นอีกครั้งที่เชียว ฝานปัสสาวะเปื้อนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่และความถี่ของ คืนนี้จะมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมาเสื้อผ้าสะอาดที่วางอยู่ บนเตียงก็ใส่หมดแล้วท้ายที่สุดหลินซีนเยียนก็รีบเร่ง ค้นหาเสื้อผ้าทุกตู้ที่อยู่ในห้องของเขา

เดิมทีเป็นเรื่องที่ปกติอยู่แล้วเพียงแต่ในขณะที่ นางค้นตรงมุมของตู้เสื้อผ้าค้นเจอหีบใบหนึ่งที่มีเลือด ติดอยู่มันเลยกลายเป็นว่ามีเรื่องแปลกๆบางอย่างเกิด ขึ้น