ตอนที่362รู้สึกตัว

“ขาน้อย…

หนีหว่านกําลังจะยอมรับโทษแน่ว่าค่าว่ามีกล้ายังไม่ทันได้ พูดออกมาก็รู้สึกถึงเงาดำตรงหน้า ไม่จื่อเพิ่งเข้ามาใกล้แล้ว ใช้เท้ากระทืบลงตรงหน้าอกของนางอย่างแรงนา ได้รับ ความเจ็บปวดร่างทั้งร่างกระเด็นไปบนทรายสีเหลืองทําให้ เกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้น

ร่างกายของโม่ อเฟิงที่ได้รับบาดเจ็บหนักการลงมือแบบ สําหรับร่างกายของเขาเองถือว่าได้รับความเสียหายอย่าง มากเค้ากระทืบลงไปก็ถึงกับกระอักเลือดออกมา

นายรักษาตัวเองด้วยข้าน้อยทําเอง!”หนีหว่านเห็นเขา กระอักเลือดสีหน้าก็ทั้งกลัวแล้วก็เป็นห่วงนางกัดฟันตัวเอง แน่นแล้วก็ยกมือขึ้นชกตัวเองน้ำหนักมือเต็มแรงไม่ได้คิดจะ เล่นลูกไม้ใดๆ ซกไปเรื่อยๆร่างกายของหนีหวานก็โอนเอน โปตามแรง

แต่ว่านายไม่เอ่ยปากบอกให้หยุดนางก็ไม่กล้าหยุดดังนั้น ในสายตาที่เป็นห่วงของทุกคนนางชกหมัด ใส่ตัวเองหมัด แล้วหมดเล่าทําให้ผู้คนที่อยู่ข้างๆต่างก็ปวดใจ

แม้แต่จีนก็อดไม่ได้ที่อยากจะเอ่ยบอกขอร้องแต่ว่าแววตาโกรธเคืองของไม่จื่อเฟิงนั้นโหดร้ายจนถึงที่สุดเพราะงั้นก็ เลยไม่มีใครกล้าเอ่ยปากขอร้องเขาแม้แต่ค่าเดียว

“เจ้าคิดว่าเขาต้องการคือแผนที่ไม่กี่ใบนั้นน่ะหรอ? ไม่

จื่อเฟิงหัวเราะเยาะในเสียงหัวเราะกลับมีน้ำตาหัวเราะไป ด้วยส่ายหัวไปด้วย แค่กระดาษภาพไม่กี่ใบแค่นั้นมันจะไปมี ค่าอะไรมีค่าอะไร!!

เขาตะคอกเสียงต่ำทุกคนที่คุกเข่าอยู่ต่างตกใจจนยิ่งก้ม หัวตาจนจะถึงพื้นเข้าไปอีก!

“เมื่อเทียบกับนางแม้ว่าจะได้แผ่นภาพมาจนครบแต่ สำหรับข้ามันก็ไม่ได้มีค่าอะไรเลย!” โม่จื่อเฟิงพูดเสียงดัง

ออกมาสองขาก็ทรุดลงกับทรายสีเหลือง

ลมพัดมาก็นําพาทรายพัด โดนหน้าของเขาเข้าไปในตา ของเขาทําให้ดวงตารู้สึกเคืองๆ

หนีหว่านมอง ดูโม่จื่อเฟิงที่นั่งลงกับพื้นวินาทีนั้นก็รู้สึกว่า เจ็บปวดหัวใจขึ้นมานางรู้เขาสนใจผู้หญิงคนนั้นมากแต่กลับ คิดไม่ถึงว่าจะสนใจนางถึงขั้น

นางคือคนสนิทที่เชื่อใจได้ข้างกายเขาก็ย่อมรู้โดย ธรรมชาติว่าเส้นทางที่เขาเดินผ่านอะไรมาบ้างเขาอยากได้ แผนที่ภาพอยากที่จะทําให้ตัวเองแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่จน ต่อกรกับตระกูลที่มีมาหลายร้อยปีนั้นได้นางเห็นความขยัน พยายามและสิ่งที่เขาต้องแลกมาเพราะแบบนั้นเขารู้ดีว่าแผนที่ภาพสําหรับเขาแล้วมีความหมายอะไร

แต่ตอนนี้เขากลับพูดว่าแผนที่ภาพทั้งหมดก็เทียบอะไรกับ ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในใจเขาไม่ได้เลย!

หนีหว่านจู่ๆก็รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมานางหัวเราะแล้ว ทั้งๆที่หัวเราะแท้ๆแต่ในดวงตากลับมีน้ำตาไหลออกมาทาง พูดอย่างสะอื้น “นายขอโทษนะนายขาไม่รู้ว่านางจะสำคัญ สําหรับท่านมากขนาดนี้

หนีหวานร้องไห้ออกมาหากว่านางรู้ก่อนละก็นางจะไม่ เพราะว่าไปตามหาแผนที่พวกนั้นแล้วทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้อง เกิดอันตรายขึ้นแม้แต่น้อยเลยนางยิ่งไม่มีทางทำให้เขา กลายเป็นร่างที่ดูไร้วิญญาณแบบนี้แน่ๆ

อากาศเย็นลงสักพักเวลาราวกับหยุดนิ่งไปทุกสิ่งทุกอย่าง มีแค่ทรายสีเหลืองที่ลอยปลิวไปเท่านั้น

ทันใดนั้นกลุ่มนกอินทรี ก็บินขึ้นไปบนฟ้าเมฆดำก็สลาย หายไปภายใต้แสงอาทิตย์กลุ่มนกอินทรีราวกับจุดสีดำเล็กๆ ที่ระยิบระยับอยู่บนฟ้าแล้วก็หายไป

“ไม่จื่อเฟิงเปลี่ยนมานั่งตัวตรงแทนสบถออกมาให้ตาย! าลืมเบาะแสสําคัญไปซะสนิท! ”

ทุกคนยังคงไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรแล้วก็ฟังที่เขาสั่งจิน ว่า “จีน นับดูว่าเลือดพวกนี้มีอยู่เท่าไหร่?
“จิน ตกใจเล็กน้อยพริบตาเดียวก็เข้าใจทันทีรีบไปนับ จํานวนของหยดเลือดพอนับเสร็จก็ตกใจจนหน้า ด ท่านอ๋อง ทั้งหมดมีอยู่15หยุดเลือด!”

“1515ทหารเรือกลุ่มนี้มี15คนพอดี!”สีหน้าของโม่จื่อเพิ่ง เคร่งขรึม มือแน่น”สมเป็นคนของเซียงหนานตระกูลหลิง จริงๆรู้ว่าต้องใช้วิธีนี้เพื่อมาก่อกวนใจของข้า

“จินคู่กับหนีหวานก็ตื่นเต้นมากเมื่อเห็นท่าทางของโม่ จื่อเฟิงเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วทั้งสองต่างก็รู้สึกกลัวเรื่อง ภายหลังรีบพูดขึ้น”ใช่พระชายาจะต้องยังมีชีวิตอยู่แน่นาง คือกุญแจสำคัญสำหรับตามหาแผนที่ภาพที่เหลืออยู่เชียง หนานตระกูลหลิงจะให้นางตายง่ายๆได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ พวกเรามัววุ่นวายมากไปหน่อย

ไม่จื่อเฟิงไม่ได้พูดอะไรในใจมีทั้งเสียใจและดีใจที่โชคดี ปนๆกันเขารู้สึกตัวขึ้นมาเขาที่ไม่เคยมีจุดอ่อนใดๆ เผยให้ ศัตรูเห็นมาก่อนจนถึงตอนนี้กลับถูกศัตรูจับจุดอ่อนได้อย่าง ง่ายดายขนาด

สําหรับเขาแล้วถือว่าไม่ใช่เรื่องดีเลยเขาสับสนจนขาด สติทําให้คำนวณออกมาผิดพลาดครั้งนี้แค่เสียเวลากับ โอกาสที่จะสะกดรอยตามหลินซีนเขียนไปแต่ครั้งหน้าจะสูญ เสียโอกาสที่จะช่วยชีวิตนางไปหรือเปล่า?

ให้ตายเถอะ!”ไม่จื่อเฟิงสบถออกมาสายตามองไปยังข้างหน้าไกลสุดสายตา ในที่ไกลๆพื้นที่ของทะเลทรายนอกจาก ลมจากทะเลทรายอะไรก็ไม่มีเลยเขาละสายตาไม่ได้เลย

ฟ้ามืดแล้วค่ำคืนที่ไม่มีแสงดาวมีเพียงภาพความมืดมิดที่ คําสนิท

ในบ้านเก่าๆ โทรมๆมีแค่แสงสลัวๆจากตะเกียงลมที่พัด เข้ามาจากทางหน้าต่างก็ได้ได้เป่าให้แสงไฟดับลง

ในทะเลทรายอากาศยามค่ำคืนนั้นย่ำแย่มากกลางคืนยิ่ง เหน็บหนาวจนเย็นไปถึงกระดูก

ที่ริมผนังมีคนสองคนขดตัวอยู่คนคนหนึ่ง โอบกอดอีกคน

หนึ่งไว้แน่นเวลาที่ลมพัดผ่านเข้ามาทั้งสองคนก็หนาวสั่นขึ้น

มาพร้อมกัน

หลินซีนเยียนรู้สึกว่าปวดหัวมากอย่างกับจะระเบิดออกมา อย่างนั้นนางค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นเขียวผ่านที่อยู่ใกล้ชิด มาก”ศิษย์พี่..”

ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นสักที”เซียวผ่านถึงจะสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่กลับไม่ได้ปล่อยมือที่กุมมือนางอยู่

หลิน ในเขียนสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแล้วรีบใช้แรงที่มีพลัก เขาออกห่างไปเล็กน้อย ศิษย์ ที่นี่ทีไหน?”

เขียวฝานส่ายหน้า ไม่รู้แต่ว่าน่าจะยังอยู่ในทะเลทราย แหละไม่งั้นคงไม่หนาวขนาดนี้มีลมพัดทั้งคืนก่อนหน้าเจ้านะเป็นไข้จนสลบไปที่ทะเลทรายนี้ก็ไม่มียาช้ากลัวว่าเจ้าจะใช้สูง จนไม่ไหวแล้ว ตอนที่พูดอยู่นั้นเชียวฝานก็ยังแบมือออกมา ทาบหน้าผากของนางไปด้วยก็ยังตัวร้อนอยู่นิดหน่อยแต่ว่า ดีกว่าเมื่อกี้ขึ้นเยอะแล้วล่ะ”

มิน่าล่ะนางถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้ที่แท้ก็เป็นหวัดแล้วหลินซีน เขียนสะบัดหัวตัวเองทําให้ตัวเองตาตื่นแล้วถึงจะลอง คำนวณบ้านหลังนี้ดูบ้านน่าจะเป็นบ้านหินเก่าๆ หลังหนึ่งหิน รอบๆต่างก็ผุพังไปไม่น้อยแม้แต่ตะเกียงน้ำมันฝาปิดก็ยัง หายไป

“คนชุด พวกนั้นล่ะ?”หลินซีนเขียนถาม

เซียวผ่านไปที่ข้างนอกหลินขึ้นเขียนเลยปืนหน้าต่างไปดู ข้างนอกคนชุดด่าไม่กี่คนก็จุดกองไฟแล้วนั่งล้อมกองไฟกัน พวกเขายังมีเหล้าร้อนแล้วก็อาหารด้วยน่าจะรู้สึกถึงสายตาที่ มองมาจากในบ้านชายชุดด่าบางคนก็หันกลับมามองรอบ หนึ่งแต่แปปเดียวก็หันกลับไปเหมือนเดิม

“พี่ใหญ่พาผู้หญิงพวกนั้นอ่อนแอบอบบางมากเลยพวกเรา จะต้องเอาตัวกลับบ้านเราจริงๆหรอ?”ชายชุดคนหนึ่งกัด อาหารค่าหนึ่งแล้วถามคนที่อยู่ตรงข้าม

เทียนอนตายด้วยน้ำมือของคนเชียง ตระกูลหลีนี่คือ คนที่ฉีกสัญญาพันธมิตรของเชียงซีตระกูลหลี่ไม่เห็นเราอยู่ ในสายตาผู้หญิงคนนี้ยังเป็นถึงสะใภ้ของนายใหญ่เซียงซีตระกูลทรงพวกเราจะต้องนำนางกลับไปเพื่อทำข้อแลก เปลี่ยนไม่งั้นนายใหญ่ได้ลงโทษเอาพวกเราเองก็จะแน่ เอา”คนคนนั้นตอบ

ชายชุดดำที่กัดอาหารพยักหน้า แต่ว่าพี่ใหญ่เรือนร่าง ของพวกผู้หญิงพวกนั้นมันช่างมองแล้วชวนน้ำลายไหลซะ จริงพวกเราออกมาตั้งครึ่งเดือนแล้วไม่มีเวลาสัมผัสกับผู้ หญิงเลยถ้าอย่างนั้น…