ตอนที่349เหตุการณ์กลางน้ำ

หลังจากนางกระโดดน้ำไปแล้วหลี่ห่ายถึงกังวลมอง ไปทางหลื่อวิ๋นซ่านปากกลับพูดโทษหลินซีนเยียน”นางผู้ หญิงคนนี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง!ฉีกหน้าแล้วก็หนีไปแล้ว ตอนแรกข้ายังคิดจะแย่งมุกหนีน้ำมาให้เจ้า!”

นางหาใช่คนเช่นนั้นไม่”หลี่อวิ๋นซ่านขมวดคิ้วพูด ประโยคนี้ออกมา

“ไม่ใช่ได้ไงกันเหตุใดนางถึงหนีไปเร็วขนานนั้น เจ้า ไม่มีมุกหนีน้ำตอนลงน้ำครั้งก่อนถูกฝูงปลาพวกนั้นกัดจน บาดเจ็บล่ะ?โชคดีที่เจ้ายังระมัดระวังซ่อนตัวไม่ให้นาง เห็นแต่เจ้าดูตอนนี้สิกลัวเจ้าแย่งมุกหนีน้ำกลับนาง กระโดดน้ำไปก่อนแล้ว”หลี่หายยิ่งพูดความรู้สึกดูถูกบน ใบหน้ายิ่งมากขึ้น

หล่อวิ๋นซ่านจ้องมองหลี่ห่ายด้วยแววตาเยือกเย็น เหมือนไม่ชอบเอามากๆที่ได้ยินคำใส่ร้ายป้ายสีหลินซีน เยียนจากปากเขาทว่าในใจลึกๆเมื่อหลินซีนเยียนกระโดด นําหายไปในพริบตาอันที่จริงเขาก็ผิดหวังความแน่วแน่ไม่ ลังเลของนางไม่ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจเลยหรือไร?

เขาอยากจะค้านแต่กลับพูดค้านไม่ออกจนสุดท้าย ทำได้แค่พูดด้วยเสียงเย็นชา”เอาล่ะออกไปก่อนค่อยว่า กันเถิด”

หลี่ห่ายพยักหน้าล้างมุกหนีน้ำของตัวเองออกมาจาก กลางอกยัดใส่มือหล่อวิ๋นซ่าน”เจ้าใช้ของข้าร่างกายเจ้า ได้รับบาดเจ็บบนตัวมีบาดแผลกลิ่นคาวเลือดจะยิ่งดึงดูด ให้ปลาเข้าหามากขึ้นตอนถึงเจ้าคงจะถูกแทะทั้งเป็นจน หมดเสียแล้วแค่เวลาพักเดียวข้าต้านได้”

ความรู้สึกอุ่นของมุกหนีน้ำแผ่ซ่านจากฝ่ามือไปทั่ว ทุกส่วนของร่างกายหล่อวิ๋นซ่านก้มหัวลงทำหน้าตาหนัก หน่วงแต่สุดท้ายเขาส่ายหน้า ท่านได้บาดเจ็บช้ำในเมื่อ สองปีก่อนตอนนี้ยังฟื้นฟูไม่สมบูรณ์ท่านอาจจะต้องแบก หรือเอามาให้ข้าเถิดแม้วิทยายุทธของข้าไม่อาจเทียบ ท่านได้แต่ข้ายังมีเกราะป้องกันตัวที่ท่านพ่อให้ข้า

“เกราะป้องกันตัว?”หลี่ห่ายนึกได้ทันที มิน่าล่ะตอนนี้ เจ้ายังมายืนพูดอยู่ได้ที่แท้มีเกราะป้องกันตัวก่อนหน้านี้ข้า ยังแปลกใจองครักษ์ของหลี่ห่ายพวกนั้นต่อสู้ได้ดีกว่าเจ้า ไม่มีใครรอดที่แท้เจ้ามีของสิ่งนั้นพ่อเจ้ารักใคร่เอ็นดูเจ้า จริงๆนึกไม่ถึงว่าจะเอาเกราะป้องกันตัวให้เจ้าแต่ ว่า…เกราะป้องกันตัวต้านได้หนึ่งชั่วโมงเกรงว่าก่อนหน้านี้ จะถูกฉีกกัดไม่ต่างจากเดิมสินะเจ้าแน่ใจนะว่าเกราะ ป้องกันจะปกป้องเจ้าได้?”

หล่อวิ๋นซ่านลังเลสักพักหลังจากนั้นพยักหน้าเอามุก หนีน้ำคืนให้หลี่ห่ายแล้วหันตัวกระโดดลงน้ำแต่ร่างกาย เขาแข็งที่อลงน้ำแวบเดียวเลือดแดงสดซึมกระจายออก มาคิดขึ้นได้ปากแผลบนตัวเขาฉีกเลือดออกอีกครั้ง

ในช่วงเวลานั้นรูม่านตาหลี่ห่ายหดลงทันทีถอน หายใจพูด ในที่สุดลูกหลานสายตรงรุ่นนี้ยังพอมีคนรับ ภาระหน้าที่ได้” หลงจากพูดจบหลี่ห่ายก็กระโดดลงน้ำตามไป

ใต้น้ำบึงน้ำเย็นมืดมิดยื่นมือไม่เห็นทั้งห้านิ้วนอกจาก ความมืดยังมีความมืดโชคดีที่หลินซีนเยียนเคยมี ประสบการณ์ครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้นางจึงไม่ตื่นตระหนก ตกใจ

แต่นางไม่ได้คาดการณ์หมือนหลี่ห่ายกระโดดลงน้ำ เดินแล้วหลังจากนางหลับตากลับหยุดนิ่งในบึงน้ำเย็นนาง ล้วงมุกหนีน้ำออกมาหยิบมุกหนีน้ำให้ห่างออกไปมุกหนีน้ำ นั้นไกลจากร่างกายความหนาวเย็นเข้ากระดูกปกคลุม ทันทีนางไม่ขยับแค่กำลังรอนิ่งๆ

เวลาแค่ชั่วพริบตาเดียวแสงมุกหนีน้ำที่พกมาดับมืด ลงรอบตัวก็มีฝูงปลารวมตัวขึ้นในความมืดเป็นปลาตัวเล็ก เท่าฝ่ามือร้อยถึงพันตัวกำลังลูบซี่ฟันทุกซี่เหมือนหนาม สะท้อนแสงเยือกเย็นระยิบระยับ

เห็นเหตุการณ์นี้หลินซีนเยียนก็รู้แล้วที่หลื่อวิ๋นซ่าน พูดเมื่อกี้โกหกทั้งเพ!ปลาล้อมรอบเยอะขนาดนี้วิทยายุทธ ทั้งโลกคงไม่อาจต่อสู้ต้านทานรอบด้านได้โดยเฉพาะปลา ตัวเล็กใหญ่แค่ฝ่ามือเคลื่อนไหวปราดเปรียวว่องไวกลาง น้ำคนที่ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกมันได้

นางแปลกใจกลิ่นคาวเลือดข้นจะไหลมาจากปลาที่ ตายไม่กี่ตัวได้อย่างไรเลือดนั่นต้องป็นเลือดหล่อวิ๋นซ่าน แน่นอนอีกทั้งตามจำนวนปลาตัวเล็กพวกนี้นางถึงขนาดไม่ กล้านึกภาพตอนหลื่อวิ๋นซ่านถูกโจมตีก่อนหน้านี้!มิน่าล่ะ หลังจากขึ้นฝั่งสีหน้าหล่อวิ๋นซ่านถึงหวาดผวาที่แท้เลือด ของเขาไหลมากเกินไปนางไม่กล้าคาดคะเนบนตัวหลื่อน ซ่านจะมีบาดแผลมากเท่าไหร่

ตูม!

มีเสียงกระโดดน้ำอีกครั้งพวกปลาตัวเล็กคล้มคลั่ง แล้วเหมือนพวกมันจะได้หลิ่นคาวเลือดพวกมันทั้งหมด ว่ายออกไปทางนั้น

หลินซีนเยียนตกใจรู้ว่าหล่อวิ๋นซ่านลงน้ำแน่นอนนาง จึงว่ายออกไปไม่ลังเลสักนิดเห็นเพียงแต่ภาพความมืด

ปลาตัวเล็กนับร้อยว่ายล้อมรอบตรงกลางในความมืด เหมือนกับกำลังฉีกแทะเนื้อของเขาเพราะว่าหลินซีนเยียน เห็นน้ำรอบตัวกลายเป็นสีแดง

ทว่าเพราะบนตัวนางมีมุกหนีน้ำฉะนั้นตอนที่นางว่าย เข้าไปปลาตัวเล็กที่ล้อมรอบอยู่แหวกทางให้ทันทีเหมือน กับกลัวมุกหนีน้ำ

ฝูงปลาหลีกตัวออกเป็นร่องทางทำให้หลินซีนเยียน มองสภาพด้านในได้ชัดเจนเป็นไปอย่างที่นางคิดเอาไว้สีห น้าหล่อวิ๋นซ่านซีดบนตัวมีเลือดสดซึมแต่แม้จะอยู่ใน สภาพเช่นนี้เสื้อผ้าบนตัวของเขาไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน เดาได้ไม่ยากเสื้อผ้าของเขาน่าจะมีของมีค่าด้วย

ความรู้สึกตัวของหลี่อวิ๋นนซ่านเริ่มถดถอยลงเห็น หลินซ๊นเยียนว่ายเข้ามาทางตัวเองทันทีฉีกยิ้มขึ้นมาด้วย สัญชาตญาณแต่เขาไม่รู้อยู่ใต้สภาพแวดล้อมอย่างนี้รอย ยิ้มดูแปลกประหลาดนัก เสี้ยววินาทีหัวใจหลินซีนเยียนค่อยๆเจ็บปวด

นางกัดฟันแน่นว่ายเข้าไปด้านข้างหลี่อวิ๋นซ่านอ้าสอง มืดพาเขาเข้าไปในอ้อมแขนหลังจากนั้นโอบเอวเขาไว้ แน่นทำให้ร่างกายของทั้งสองคนแนบชิดกันเท่าที่จะ ทำได้

นางคาดเดาได้มุกหนีน้ำขับไล่ฝูงปลามีระยะทางของ มันระยะทางไม่เกินหนึ่งช่วงแขนดังนั้นถ้าสองคนแนบชิน กันเท่าที่จะทำได้อาจจะสามารถจู่โจมไล่ฝูงปลาพวกนั้น ได้

สิ่งที่น่ายินดีคือครั้งนี้นางพนันชนะแล้วฝูงปลาออก ห่างจากข้างตัวหล่อวิ๋นซ่านแต่ยังว่ายล้อมรอบทั้งสองคน เมือนเดิม

หลินซีนเยียนไม่รอช้ากอดหลื่อวิ๋นซ่านว่ายออกไป

เมื่อนางดึงร่างหล่อวิ๋นซ่านโผล่ออกมาจากบึงน้ำเย็น และปีนขึ้นริมฝั่ง ฝูงปลาพวกนั้นไม่กล้า ก็ว่ายกลับลึกลง ไปในบึงน้ำเย็นแทน หลี่หายโผล่จากบึงน้ำเย็นตามๆกันมา ด้านหลังร่างลากหีบใหญ่เขาเห็นหลินซีนเยียนกำลังกอด หลี่อวิ๋นซ่านหอบถี่ๆอยู่ข้างริมบึงน้ำเย็น

“เจ้ายังไม่ได้ไปรึ?”หลี่หายตกใจทนไม่ไหวจึงถาม

ออกมา

หลินซีนเยียนถึงเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรยิ้มเย็นชา พูด”เจ้าคิดว่าข้าหนีพวกเจ้าไปแล้ว?ไม่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ที่ผ่านมาพวกเจ้าไม่เคยขอโทษข้าพวกเจ้าไม่ใช่ศัตรูข้า ฉะนั้นข้าก็หนีไปอย่างนั้นไม่ได้ดอก”

อีกอย่างนางไม่ชอบค้างบุญคุณยิ่งหล่อวิ๋นซ่านทุ่มเท กับนางมากขึ้นเท่าไหร่ใจนางยิ่งรู้สึกละอายแก่ใจในบึงน้ำ เย็นก่อนหน้านี้นางก็คิดลองดูว่าหล่อวิ๋นซ่านซ่อนอะไรไว้ หรือไม่ ใครจะรู้ยังมีของที่นางลองเอาออกมาได้จริงๆ แบบนี้ก็ดีอย่างน้อยนางติดค้างหลี่อวิ๋นซ่านน้อยลงครั้ง หนึ่ง