ตอนที่344แผนผังถ้ำลับขนาดใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น”หลินซีนเยียนตะคอกเสียงต่ำแต่เมื่อตอน นางหันกลับไปมองพวกเซียวฝานกลับหวาดผวาพบว่าด้าน หลังไม่มีแม้แต่เงาคนสักครึ่งเดียวในชั่วพริบตานางรับรู้ได้ว่า พวกหลื่อวิ๋นซ่านกำลังทำอะไร”นี่พวกเจ้าตั้งใจรึ?เหตุใดพวก เจ้าทั้งลอยแพพวกเขา?”

หล่อวิ๋นซ่านไม่พูดเอาแต่รีบให้อูฐเร่งวิ่งหนีไปด้านหน้า หลังจากนั้นไม่นานหลี่ห่ายและหลื่อวิ๋นซ่านถึงจะหยุดลง ที่หน้าปากถ้ำ

ทั้งสามคนลงจากอูฐหลินซีนเยียนห่วงความปลอดภัย ของเซียวฝานรีบจับแขนหลื่อวิ๋นซานตะคอกใส่”นี่มันเกิดอะไร ขึ้นกันแน่?”

ดวงตาหล่อวิ๋นซ่านกวาดมองใบหน้านางพูด “เจ้าวางใจ เถิดนี่แค่หลงทางเท่านั้นเองทำอะไรพวกเขาบาดเจ็บไม่ได้ ดอกแค่ให้พวกเขาตกระกำลำบากแค่นั้นเอง”

เหตุใดต้องให้พวกเขาตกระกำลำบากเล่า?”ในใจหลิน “ ซีนเยียนยิ่งสงสัยมากขึ้นถ้าหากหล่อวิ๋นซ่านกับหลี่ห่ายมี ภารกิจต้องทำตามลำพังทำไมต้องพาเธอมาอีก?แต่พวกเขา พาเธอมาแสดงว่าภารกิจนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธออย่างแน่นอน!

“ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่ง”หล่อวิ๋นซ่านพูดเพียงประโยค เดียวหลังจากนั้นสบโอกาสได้จับข้อมือนางเอาไว้ไปพูดกับหลี่ หาย”ไปเถอะขอรับท่านอา

หลี่หายตอบรับค่าหนึ่งถึงจะเดินไปที่หน้าถ้ำภูเขาปาก ทางถ้ำภูเขาไม่ใหญ่มากนักแค่สูงเท่าคนกว้างเท่าสาม ไม้บรรทัดสามารถผ่านเข้าไปได้หนึ่งคนในความมืดยามราตรี จึงเห็นถ้ำภูเขาแห่งนี้ไม่ชัดนอกเสียจากคนที่คุ้นเคยสภาพ แวดล้อมที่นี่ถึงสามารถมุ่งตรงมาเจอที่นี่ได้

ปากทางเข้าถ้ำภูเขาถูกคนใช้ประตูเหล็กล็อคเอาไว้บน ประตูคล้องโซ่เหล็กขนาดเท่าแขนสิบกว่าเส้นพันกันไปมาโซ่ เหล็กเกือบจะปิดประตูมิตทั้งบาน

หลี่ห่ายล้วงกุญแจออกมาปลดแม่กุญแจบนโซ่เหล็กหลัง จากนั้นรับโซ่เหล็กที่หนักอึ้งโยนลงไปด้านข้าง

“ไปกันเถิดเข้าช่วงดึกแล้วพวกเรามีเวลาไม่มาก แล้ว”ขณะที่พูดหลี่หายมุดเข้าไปในถ้ำภูเขา หลื่อวิ๋นซ่านจับแขนหลินซีนเยียนตามเข้าไป

ด้านในของถ้ำภูเขากว้างกว่าภายนอกมากหลังจากเดิน ทะลุมาประมาณสิบยั้งมาตราวัดความยาวของจีนเทียบความ ยาวประมาณ 1.33เมตร ก็พบกับห้องหินขนาดกว้างขวางรอบ ห้องหินเป็นรูปทรงวงกลมกำแพงหินเป็นกำแพงหินแกรไนท์ แข็งแกร่งบนกำแพงทุกๆฝั่งในระยะหนึ่งถึงสองเมตรจะมีเม็ด หินอำพันอยู่มองคร่าวๆบริเวณโดยรอบมีหินอำพันอย่างนี้ไม่ ต่ากว่าร้อยเม็ด

นี้มันเป็นทรัพยากรมูลค่ามหาศาลเม็ดหินอำพันอย่างนี้ หยิบออกไปเม็ดเดียวก็สามารถแลกเปลี่ยนเป็นทรัพย์สมบัติ มากมาย

ทว่าหล่อวิ๋นซ่านและหลี่หายกลับไม่เหลียวมามองหิน อำพันพวกนั้นเลยหลี่ห่ายกลับเดินไปที่หินอำพันเม็ดอื่นที่ด้าน หน้าหลินซีนเยียนรู้สึกสงสัยว่าเขาทำอะไรเห็นเขายกมือเคาะ บนหินนําพันนั้นสามครั้ง เรื่องที่ทำให้คนที่งปรากฏแล้วคาดไม่ถึงว่าหินอำพันนั้น จะหล่นลงมาแต่พื้นที่หินอำพันตกลงมาหลานกลายเป็นช่องรู เล็กๆมองลึกเข้าไปในรูเล็กๆนึกไม่ถึงว่าจะเป็นรูกุญแจได้!

หลี่ห่ายหยิบพวงกุญแจออกมาจากคออย่างระมัดระวัง เขานำกุญแจแทงเข้าไปในรูกุญแจหลังจากได้ยินแค่เสียง ครืนๆกำแพงหินตรงหน้าเขาเปิดออกเองอัตโนมัติกลายเป็น ประตูหินลึกเข้าในประตูหินมีเพียงภาพความมืดเห็นได้เพียง

ทางเดินเส้นหนึ่ง

“สิ่งพวกนี้….ทั้งหมดมนุษย์เป็นคนสร้างหรือ?หินอำพันทุก เม็ดเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมดหรือ?”หลินซืนเยียนตกใจจนพูด ไม่ออกทนไม่ไหวมองไปรอบๆหินอำพันทั่วทั้งห้องเธอถึงกับ ขนาดไม่กล้าจะคิดถ้าด้านล่างหินอำพันพวกนั้นเป็นรูเล็กๆ ทั้งหมดและในรูเล็กๆนั่นมีกุญแจทั้งหมดในถ้ำหินแห่งนี้จะมี เส้นทางซ่อนอยู่ด้านในเท่าไหร่?

สายตาหล่อวิ๋นซ่านกวาดตาตามนางมองหินอำพันในถ้ำ ภูเขาแห่งนี้หลังจากนั้นพยักหน้าอย่างรู้สึกลำบาก ด้านใต้หิน อำพันพวกนี้มีรูกุญแจทั้งหมดแต่….กุญแจนี่ไม่สามารถเปิด ประตูหินได้ทุกบานสามารถเปิดได้แค่หนึ่งในสามเท่านั้น และ….จนถึงตอนนี้มีเพียงทางนี้ที่พวกเราเข้าไปแล้วหาของ ด้านในพบส่วนเส้นทางอื่น….

พูดถึงตรงนี้ในดวงตาหล่อลื่นซ่านเหมือนเริ่มโศกเศร้าเขา ถอนหายใจพูดต่อ สิบปีแล้วตระกูลหลี่ของพวกข้าทดลองนับ ครั้งไม่ถ้วนคนตายไม่ต่ำกว่าพันคนก็ยังไม่สามารถสํารวจถึง ปลายทางออกของเส้นทางอื่นๆได้แม้สักทางเดียว”

ตระกูลหลี่มีพละกำลังมากที่สุดก็ยังไม่สามารถหาสิ่งที่ อยู่เบื้องหลังเส้นทางเ อึ้งตะลึงแล้วนางรู้อยู่แล้วว่าตระกูลลึกลับอย่างตระกูลหรี่มี อ่านาจมากขนาดไหนแม้แต่พวกเขาก็ไร้หนทางจะสำรวจเสาะ หาออกมาในเส้นทางพวกนั้นกำลังซ่อนอะไรไว้กันแน่?

“หลานรักหยุดพูดได้แล้วพวกเรามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ต้องเร่งมือหน่อย”หลี่ห่ายเดินไปที่ด้านหน้าเห็นสองคนยังไม่ เดินตามมาทนไม่ไหวพูดเร่งเร้าให้กลับมาสนใจอีกครั้ง

หล่อวิ๋นซ่านพยักหน้าจับแขนหลินซีนเยียนเดินไปทาง ด้านหน้าต่อเขาเดินพลางพูดอธิบายให้หลินซีนเยียน พลาง”พวกเราต้องตามท่านอาข้าอย่างใกล้ชิดกับดักในทาง เดินพวกนี้จัดเป็นชั้นๆซับซ้อนแม้แต่นายช่างอาจจะมองทาง ประตูของที่นี่ไม่ออกเดินพลาดก้าวเดียวก็ต้องสละชีพแม้ว่ากับ ดักที่นี่จะถูกคนก่อนหน้านี้ทำลายไปหมดแล้วแต่กับตักเกือบ ทั้งหมดกลับป้องกันได้ยากเหมือนเดิมโชคดีที่คนก่อนหน้านี้ ทำลายฐานกับดักไปหมดแล้วในเวลาตกดึกทุกคืนของที่นี่เป็น เวลาที่การเคลื่อนไหวของกับดักอ่อนแอมากที่สุดดังนั้นเวลานี้ พวกเราเข้ามาได้ง่ายมากที่สุดเกินไปหนึ่งชั่วโมงแม้กับดักจะ ถูกทําลายไปหมดแล้วแต่พวกเราไม่มั่นใจว่าจะเดินออกไปได้ เหมือนเดิม”

ทั้งสองฝั่งของเส้นทางมีร่องรอยเป็นหลุมเป็นบ่อมองออก ว่าเกิดจากยิงลูกธนูบ้างรอยกระแทกจากของใหญ่บ้างและยัง มีรอยเมือกพิษกัดเซาะแม้กับดักจะใช้การไม่ได้แต่จากร่อง รอยเติมก่อนหน้านี้ก็มองออกถึงความโหดเหี้ยมของกับดัก โดยเฉพาะบนพื้นทั้งสองฝั่งของทางเดินยังมีเศษกระดูกชิ้น เล็กชิ้นน้อย

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดหลินซีนเยียนก็รู้ว่ากระดูกพวกน ทั้งร่างก็ไม่ยังหลงเหลือ

ฝีเท้าของหลี่ห่ายและหลอนซ่านเร็วมากหลินซีนเยียนที่ ต้องเร่งก้าวเล็กๆถึงจะสามารถตามพวกเขาได้ทันหลังจากเดิน บนทางเดินเสร็จอย่างเหนื่อยยากลำบากนางหอบแฮ่กๆแล้ว

ปลายทางของทางเดินเป็นบึงน้ำเย็นสระหนึ่งรอบห้องที่ ปิดกั้นอย่างมิดชิดเหมือนไม่มีทางไปต่อด้านหน้า

“ว่ายน้ำได้หรือไม่?”หลอนซ่านหันมาถามนาง หลินซีนเยียนถลึงตาโตชี้ไปที่บึงน้ำเย็น“พวกเราต้องไป ต่อ?”

หลี่อวิ๋นซ่านพยักหน้าที่ที่พวกเราจะไปต้องผ่านแค่บึงน้ำ

เย็นนี้ไปอีกฟากของบึงน้ำเย็นก็เป็นห้องหินห้องหนึ่ง ก็ดี!วางแผนแบบนี้หลินซีนเยียนจำเป็นต้องร่วมด้วยแล้ว!

“ข้าว่ายน้ำได้แต่เวลากลั้นหายใจนานมากไปไม่ได้”หลิน ซีนเยียนฝืนใจพูด

ทำได้ก็ดีฝั่งนั้นของบึงน้ำเย็นไม่ไกลอีกสักพักลงน้ำไป ข้าจะจับเจ้าไว้ไม่ปล่อยมือแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่ข้าไม่มีทางปล่อย เจ้าไป ขณะที่หล่อวิ๋นซ่านพูดยังล้วงมุกเม็ดหนึ่งออกมาจากอก เขานำไข่มุกยัดลงไปบนมือหลินซีนเยียนพูดว่า”น้ำในบึงน้ำ เย็นแห่งนี้หนาวเย็นมานับพันปีคนปกติทนความหนาวเข้า กระดูกเช่นนี้ไม่ได้เจ้าเอาไข่มุกนี้ไว้กับตัวสักพักไข่มุกนี่จะ ช่วยเลี่ยงความหนาว