ตอนที่ 278 ของขวัญ “

คนใช้คนนั้นอยากปฏิเสธ แต่เธอยืนหยัดจะให้ คนใช้คนนั้นจึงรับไว้

“จริงด้วย จำไว้ว่าบอกท่านอ๋องว่า นี่เป็นของ ขวัญที่ข้าส่งให้เขา” หลินซีนเยียนยิ่งบางๆ รอยยิ้มที่ อบอุ่นในช่วงหน้าหนาวได้เพิ่มความรู้สึกหลงใหลใน ใจคนมากขึ้น

คนใช้ขานรับ กลัวว่าหิมะจะละลายซะก่อน จึง รีบนำตะกร้าสานไม้ไผ่มุ่งไปยังจวนอ่อง

หลินซีนเยียนยืนอยู่ในลานบ้านอย่างเงียบๆและ มองคนใช้ที่ถือมนุษย์หิมะที่เธอทำเองกับมือเดินจาก ไป ในหัวของเธออดนึกถึงสีหน้าตอนที่โม่จื่อเฟิงเห็น มนุษย์หิมะตัวนั้นไม่ได้ จะชื่นชมอย่างชอบใจ หรือ เหยียดหยามอย่างดูถูกกันนะ?

แต่พอคิดแล้ว ชีวิตของพวกเขาถือว่าผู้สูงส่งที่มี อิทธิพลอับดับหนึ่ง สำหรับสิ่งเหล่านี้แล้วดูด้อยค่าไป เลย เป็นไปได้ที่เขาจะไม่ชอบมากกว่า

ทว่า ความเป็นจริงกับในจินตนาการของหลินซีน

เยียนกลับแตกต่างกันมาก มู่เหอกำลังชี้สั่งคนกวาดกองหิมะอยู่หน้าประตูใหญ่จวนอ๋อง เมื่อเห็นคนใช้คนหนึ่งวิ่งหาบของมา ตลอดทางอย่างเหน็ดเหนื่อย กำลังนึกสงสัย พอได้ ยินคนใช้บอกว่ามนุษย์หิมะเป็นของขวัญที่พระชายา รองมอบให้ท่านอ๋อง มู่เหอรีบเลิกสนใจเรื่องที่ทำอยู่ แล้วพาคนใช้มุ่งไปยังในเรือน

คนใช้คนนั้นเป็นคนใช้มาหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้ง แรกที่มาจวนอ่อง เดิมที่คิดว่าต้องผ่านอะไรที่ยุ่งยาก ก่อนถึงจะทำธุระให้พระชายารองได้เป็นอย่างดี ใคร จะคิดว่าคนดูแลผู้นี้พอได้ยินว่าพระชายารองเป็นคน ส่งมา กลับนำทางพาเขาก้าวเข้าไปในเรือนอย่างรวด เร็วด้วตนเอง

“ไอหยา เจ้าเร่งฝีเท้าหน่อย อีกเดี๋ยวมนุษย์หิมะ ละลายจะทำเช่นไรเล่า!

มู่เหอเดินไปพลางข่มขู่ ทำให้คนใช้คนนั้นก็ยิ่ง งุนงง เขาเป็นคนมาส่งของ ถ้ามนุษย์หิมะตัวนี้ละลา ยก็เป็นความรับผิดชอบเขา ทำไมคนดูแลผู้นี้กังวล มากกว่าเขาเสียอีก?

ในเมื่อคนดูแลกังวลเช่นนี้ ทว่ามนุษย์หิมะตัวนี้ก็ ไม่ใช่หิมะธรรมดาทั่วไป คนใช้ไหนเลยจะกล้าถ่วง เวลา ใช้แรงที่ดื่มนมออกมาแล้วมุ่งหน้าไปราวกับบิน ตลอดทาง

“ท่านอ่อง ท่านอ๋อง..” ตอนที่มาถึงเรือนหลัก มู่เหอตะโกนเรียกอย่างหายใจหืดหอบ ส่วนคนใช้คน นั้นวิ่งจนเหงื่อชุ่มไปทั้งร่างนานแล้ว เพราะว่าวิ่งเร็ว อย่างบ้าคลั่งปานสายฟ้าฟาด

โม่จื่อเฟิงกำลังทานอาหารเช้าอยู่ในห้องโถง แต่ เขาไม่รู้สึกอยาก ขมวดคิ้วมองอาหารวางอยู่บนโต๊ะ มากมาย เมื่อได้ยินมู่เหอเรียกขาน ใบหน้ากลับยิ่ง ขรึมลงกว่าเดิม

“มู่เหอ เจ้าคิดว่าช่วงนี้เป็นไม่อยู่กับร่องกับรอย ดังนั้นจึงไม่สนใจพฤติกรรมแย่ๆของพวกเจ้าหรือ?” เสียงของโม่จื่อเฟิงเอ่ยอย่างเย็นชา มู่เหอที่เพิ่งเข้า ห้องมาอย่างตกใจทะเล่อทะล่าจนล้มลงกับพื้น

มู่เหอทำหน้าน้อยใจ แล้วกล่าวขึ้นอย่างโศก

เศร้า “ ท่านอ๋อง ข้าไม่ใช่รีบร้อนเลยทำเสียงดัง หน่อยเท่าไร ไม่ถือว่าเป็นพฤติกรรมแย่ๆ” หมวก ใหญ่ใบนี้ที่ให้เขาใส่มันทำให้คนตกใจตายได้อย่าง ไร้สาเหตุได้

โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงที่หนึ่ง ” ดีที่สุดเจ้าต้องพูด เหตุผลที่ทำให้ข้าพอใจ มิเช่นนั้น…”

“ ไอหยา ข้าเกือบลืมไป ท่านอ๋อง ท่านรีบมาดู เร็ว นี่เป็นของขวัญที่พระชายารองทำให้ท่านด้วย ตนเองตั้งแต่เช้า พระชายารองให้ความสำคัญอย่าง มาก จึงให้คนใช้นำมาส่งให้ในเวลาสั้นๆเป็นพิเศษท่านมาดู คนใช้คนนี้เหนื่อยจนจะขาดใจตายแล้ว!”

” ของขวัญ?” โม่จื่อเฟิงตาสว่าง ลุกขึ้นมาด้วย สัญชาตญาณ หลังจากลุกขึ้นแล้วก็พบว่าตนเอง ราวกับตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะตรง หน้าเป็นลูกน้องของตนเอง ดังนั้นจึงค่อยๆหย่อนกัน นั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง กล่าวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ” ของ อะไรหรือ นำมาให้ข้าดู แค่คิดก็รู้ว่านางไม่ได้ส่ง ของดีอะไรมา”

มุมปากของมู่เหอกระตุกขึ้น ในใจอดบ่นพึมพำ ไม่ได้ สายตาท่านมันเปล่งแสงออกมานานแล้ว ยังจะ วาดมาดขรึมอีก นี่มีความหมายอะไรหรือ? เห็นการ ปรนนิบัติรับใช้มาหลายปีของเขามู่เหอเสียเปล่าหรือ ไร?

ทว่า ใจนี้ของมู่เหอไม่มีความบังอาจ เรื่องนี้ไม่ กล้าพูดออกมาสักครึ่งคำ เขารีบกวักมือเรียกคนใช้ แล้วให้คนใช้คนนั้นรีบเข้ามา

คนใช้รู้สึกกังวล ในชั่วชีวิตนี้เคยคิดว่ามีสักวันที่ ได้จะเห็นอู่เซวียนอ๋องในตำนาน ในข่าวลือที่ว่าอู่เซวี ยนอ่องโม่จื่อเฟิงฆ่าคนราวกับผักปลา อีกทั้งยังเก่ง เกินมนุษย์มนา แม้แต่เด็กเห็นท่าทางดุดันต่างก็ ตกใจร้องไห้ ทว่ากลับเห็นเป็นบุรุษชั้นสูงใบหน้าหล่อ เหลาราวกับไม่ใช่มนุษย์คนหนึ่ง
นี่คืออู่เซวียนอ๋องหรือ? ไม่เห็นเหมือนในข่าวลือ เลย! ในใจของคนใช้มากมายด้วยความรู้สึก ได้รับ บุญกุศลของพระชายารองเลยจริงๆ คิดไม่ถึงว่าเกิด มาชาตินี้จะได้เห็นอู่เซวียนอ่องตัวเป็นๆ เพียงแค่นี้ก็ ทำให้เขากลับบ้านเกิดไปคุยโวโอ้อวดได้ตลอดชีวิต แล้ว

” ท่านอ่อง ท่านดู นี่เป็นมนุษย์หิมะที่ฮูหยินทำ ด้วยตนเอง ท่านดู ด้านเหนือยังมีตัวอักษรเล็กๆด้วย” มู่เหอเริ่มแนะนำส่วนดีๆของมนุษย์หิมะตัวนั้นอย่าง เชิญชวน

โม่จื่อเฟิงยังคงรักษาสีหน้ามาดนิ่งอยู่ แต่นิ้วมือ เริ่มสั่นเบาๆบ่งบอกอารมณ์ของเขาในขณะนี้ เขา ค่อยๆลุกขึ้น เดินไปหน้าตะกร้าไม้ไผ่ของมนุษย์ หิมะตัวนั้นราวกับไม่เร่งรีบ มนุษย์หิมะที่มีแนวโน้มว่า จะละลายในตระกร้านั้น เป็นมนุษย์หิมะที่เรียบง่าย ทว่าถูกแกะสลักออกเป็นใบหน้าเท่านั้น บนใบหน้า มีดวงตาโค้งๆกับปากที่ยิ้มแย้มเป็นเส้นหนึ่ง

ปากที่กำลังยิ้ม….

ริมฝีปากของโม่จื่อเฟิงยกขึ้น โดยไม่มีสีหน้า ของตัวเองที่ผลุบๆโผล่ๆ อดไม่ได้ที่จะปรากฏรอยยิ้ม อ่อนโยนออกมา

รอยยิ้มแบบนี้ทำให้มู่เหอและคนใช้เห็นแล้วเคืองตา

มู่เหอคิดว่า นี่คือท่านอ่องของเขาหรือ? ท่าทาง เงอะงะแบบนี้ไหนเลยจะมีบารมีน่าเกรงขามของเจ้า นายสักครึ่งหนึ่ง?

ส่วนคนใช้กำลังคิดว่า ข่าวลือไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เห็นใบหน้าอ่อนโยนของอู่เซวียนอ๋องท่านนี้ ท่าทาง สุภาพเป็นมิตร ไหนเลยจะมีเงาปีศาจคลั่งฆ่าคนสัก ครึ่งหนึ่ง? คิดไปคิดมาคนที่บอกเกรงกลัวอู่เซวียนอ องต่างสร้างข่าวลือ

“กระดาษล่ะ?” โม่จื่อเฟิงยิ้มแล้วถาม

มู่เหอชะงัก ได้สติคืนรีบหยิบกระดาษที่อยู่ด้าน หลังมนุษย์หิมะคลี่ออกแล้วส่งให้โม่จื่อเฟิง

โม่จื่อเฟิงหยิบกระดาษขึ้นมาดู เพียงเห็น ประโยคที่เขียนหนึ่งกระดาษ “ไม่รู้ตัวว่ารัก แต่ยิ่งรัก ยิ่งกลับถลำลึก” นางกำลังบอกว่า เพราะนางใส่ใจ เขา ดังนั้นนางถึงเสียใจใช่หรือไม่?

“มู่เหอ…” โม่จื่อเฟิงสะอื้นในลำคอ เก็บกระดาษ ใบนี้อย่างระมัดระวัง แล้วเอ่ยกำชับ ” นำมนุษย์หิมะ ไปไว้ในห้องแช่แข็ง จริงด้วย หาช่างมาขยายห้องแช่ แข็งอีกหน่อย แล้วต้องเก็บรักษามนุษย์หิมะตัวนี้ไว้ ในห้องว่างหากมนุษย์หิมะละลายไปแม้แต่น้อย เจ้า

ไม่ต้องมีชีวิตมาพบข้า”
เมื่อหูเหอได้ยิน มุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้น เป็นเพียงมนุษย์หิมะยังทำให้ดูดีขนาดนั้น มันจะ กลายเป็นพระเจ้าหรืออย่างไร? ถึงได้เก็บรักษาไว้ใน ห้องแช่แข็งที่สั่งซ่อมแซมขึ้นเป็นพิเศษ?

“จริงด้วย” โม่จื่อเฟิงหันหน้ามากวาดตามอง คนใช้ที่มาส่งมนุษย์หิมะ เอ่ย ” ไปนำเงิน 120 ตำลึง ห้องพระคลังมอบให้เขา เขาทำหน้าที่นี้ได้ไม่เลว”

ในใจมู่เหอตกตะลึง แล้วยิ่งบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องลำบากลำบนไปซ่อมห้องแช่แข็ง ฮ่าๆ ทำไม่ ดีต้องชดใช้ด้วยชีวิต คนใช้คนนี้แค่นำของมาส่ง เที่ยงเดียวก็ได้รางวัลเป็นเงิน 120 ตำลึงเลยหรือ? นี่ ยุติธรรมหรือ? เขาเป็นถึงคนดูแลจวนอ่อง เขารู้บ้าง หรือไม่?