ตอนที่ 248 เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้น (1)

เสียงฆ้องและกลองดังสนั่นขึ้น ในที่สุดแม่ทัพ หลินก็อุ้มเจ้าสาวที่มีผ้าคลุมหน้าก็ออกมาให้ผู้คนได้ เห็น ตอนที่เจ้าสาวออกมาให้ผู้คนได้เห็นนั้น พวก ผู้ชายต่างก็ตะลึงงัน ส่วนพวกผู้หญิงก็อิจฉาริษยา อย่างบ้าคลั่ง

ถึงแม้จะมีผ้าคลุมปิดบังอยู่ แต่ทว่าก็ไม่อาจบดบัง ความงดงามของเจ้าสาวได้ ผู้ชายมองผู้หญิงกับผู้หญิง มองผู้หญิงนั้นไม่เหมือนกัน สิ่งที่ผู้ชายมองเป็นอย่าง แรกคือรูปร่างไม่ใช่รูปโฉม ถึงแม้ว่ารูปโฉมอาจจะไม่ งดงามเท่าใด แต่หากว่ารูปร่างสามารถปลุกไฟในตัว เขาได้นั้นก็จะยิ่งทำให้มีแรงดึงดูดอย่างมาก

แม้ว่าจะมีผ้าคลุมบังอยู่ แต่หลินซีนเยียนก็ยังคง รู้สึกได้ถึงสายตาที่เร่าร้อนเหล่านั้นที่มองเธอ ใจเธอ เต้นแรงมาก เธอกำลังคิด สายตาที่เร่าร้อนอันไหนที่ เป็นของเขา?

โม่จื่อเฟิงมองเธออยู่อย่างนั้น มองมือที่ตื่นเต้น ของเธอบีบชุดแน่น มองเธอที่เขินอายจนก้มหน้าลง เขายิ้มมุมปาก เปิดม่านรถเกี้ยวให้หลินเทียนเฉิงเอา เธอส่งเข้ามา

ม่านเกี้ยวปิดลง มีเสียงสั่ง “เอาเกี้ยวขึ้น”

ข้างหน้ามีองครักษ์คุ้มกัน ข้างหลังมีของออกเรือน ของเจ้าสาวแปดสิบแปดหีบ เสียงที่ดังระงมของเหล่าขบวนขันหมากตั้งแต่หัวถนนยืดยาวตลอดไปจนถึง ปลายทางฟังเสียงรื่นเริงยินดีข้างนอกเกี้ยว ในที่สุด ใบหน้าของหลินซีนเยียนก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

แม้นว่าจะไม่ค่อยพอใจในสังคมสมัยนี้สักเท่าไร แต่ในที่สุดเธอก็แต่งงานจนได้

เมื่อรอขบวนแห่ขันหมากมาถึงจวนอู่เซวียนอ๋องก็ ใกล้จะบ่ายแล้ว

เจ้าสาวหลินซีนเยียนโม่จื่อเฟิงเป็นคนอุ้มเธอลงมา ด้วยตัวเอง เขาอุ้มเจ้าสาวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ต่อ หน้าผู้คน โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ตั้งต้นจนจบเขาถืออำนาจบาตรใหญ่ในการ ควบคุมหรือแม้แต่ช่วงพิธีแต่งงาน

ไหว้บิดามารดา ไหว้สามีภรรยา ส่งตัวเข้าหอ เป็น ลำดับขั้นตอนที่สามารถพบเห็นได้ตามโทรทัศน์ มัน เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่หลินซีนเยียนได้มาสัมผัสด้วยเอง เป็นครั้งแรกตั้งแต่ต้นจนจบ

ช่วงเวลานั้นก็สิ้นสุดลง เมื่อหลินซีนเยียนถูกส่งตัว เข้าไปในห้องใหม่ที่บ้านของโม่จื่อเฟิงทุกคนต่างก็ เหนื่อยกันจนแทบจะขยับตัวกันไม่ไหว

“ชุดนี้ช่างงดงามมาก พระชายาวันนี้ท่านไม่เห็น ผู้คนบนถนนใหญ่ที่เห็นต่างก็เลือดกำเดาไหล”รอเวลา เมื่อคนในห้องแยกย้ายออกไปกันจนหมด ชิงจู่เทซา ร้อนให้หลินซีนเยียนพร้อมกับพูดหยอกล้อ
หลินซีนเยียนยิ้ม พร้อมกับหยิบเม็ดแตงขึ้นมาแล้ว โยนออกไป ยิ้มแล้วพูดว่า”ชิงจู๋เจ้าก็พูดเกินไป ชุดนี้ ทำให้ข้ารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง”

โม่จื่อเฟิงก็ช่างวิกล ให้ผู้คนมากมายเห็นเรือนร่าง ที่งดงามของเธอ ผู้ชายคนอื่น ดูแลผู้หญิงของตัวเอง อย่างเข้มงวด แต่เขากลับ กลัวว่าคนอื่นจะไม่เห็นเรือน

ร่างจุดเด่นของข้า

ในใจคิดเช่นนั้น แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม เขา ภูมิใจแทนเธอ นี่ก็ไม่ใช่ความเชื่อมั่นในตัวเอง มากมายอะไร เขาไม่ได้กลัวเธอจะออกมาดูดี เพราะว่า เขามีความเชื่อใจ นางจะต้องเป็นผู้หญิงของเขาคน เดียว

แนวเจ้าชายเย็นชาแบบโม่จื่อเฟิงจริงๆแล้วมันง่าย มากที่จะทำให้ผู้หญิงหลงใหล

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ซิงจู่ลูกขึ้นไปเปิดประตูก็พบกับแม่นมที่อุ้มวี่จึ่งยืนอยู่ หน้าประตู อารมณ์ของแม่นมดูเคร่งขรึมแล้วมองผ่าน ชิงจู่เข้าไปยังในห้อง”องค์ชายน้อยไม่รู้เป็นอะไรวันนี้ ทั้งวันไม่ดื่มนม ข้าเดาว่าคงเป็นเพราะคิดถึงท่านแม่ดัง นั้นก็เลยอุ้มมาดู”

ชิงจู่รู้จักดีกับแม่นมคนนี้จึงพยักหน้าให้นางเข้ามา ในห้อง”องค์ชายน้อยไม่ยอมดื่มนมตั้งแต่เมื่อไร? ”

แม่นมเดินไปพลางตอบว่า “ตอนเช้าของวันนี้ ไม่รู้ ว่าเป็นอะไร”
หลินซีนเยียนนั่งอยู่บนเตียง เพราะว่ายังไม่ได้แกะ ที่ครอบผมออก ดังนั้นนางจึงมองเห็นแค่เท้าของแม่นม เมื่อแม่นมเข้ามาใกล้นางจึงยื่นมือไปรับวี่จิ่ง

ทันใดนั้นเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นไฟเกิดรัด วงจรขึ้น

หลินซีนเยียนซึ่งมองไม่เห็นว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น ก็ได้ยินชิงจู่ร้องเสียงหลงแล้วหลังจากนั้นแม่นมก็ล้ม ลงไปวี่จึงที่อยู่ในมือนางก็ร่วงลงไป

เหมือนว่าจะเป็นสัญชาติหลินซีนเยียนก็ยื่นไปรับวี่ จึ่งไว้ได้ ร่างเล็กๆจึงตกมาอยู่ในอ้อมกอด นางจึงถอน หายใจอย่างโล่งอก เด็กเล็กอย่างนี้หากตกลงไปที่พื้น ล่ะก็ ไม่มีใครกล้าคิดว่าจะเป็นอย่างไร

“ชิงจู่! “หลินซีนเยียนเรียกหาเสียงหลง เห็นแค่ ร่างของแม่นมที่ล้มลงกับพื้น สีของปากเปลี่ยนเป็นสี ดำเหมือนเลือดเป็นพิษ เพียงแค่ชั่วพริบตา นางตาย แล้ว คาดเดาได้เลยว่าพิษนั้นร้ายแรงเพียงใด

ชิงจู่ไม่ตอบกลับหลินซีนเยียน บริเวณนั้นเงียบ สงัด ไม่มีเสียงอะไรแม้แต่เสียงเดียว

ความเงียบที่แปลกประหลาดนี้ ทำให้หลินซีน เยียนรู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่สามารถควบคุมได้แล้ว เวลานี้ นางไม่สนใจคิดเรื่องมงคลหรือไม่แล้วเมื่อแกะที่ ครอบผมสีแดงบนหัวตัวเองออก หลังจากนั้นนางก็เห็น สีผิวบนใบหน้าของชิงจู่เป็นสีดำแปลกๆ
“เจ้าโดนยาพิษ”หัวใจของหลินซีนเยียนถูก ครอบงำด้วยความกังวล ความรู้สึกที่หวาดกลัวจนหัวใจ แทบจะหลุดออกมา

กล้าทำเรื่องแบบนี้ในจวนอู่เซวียนอ๋อง ต้องมี การเตรียมการมาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะจวนของโม่ จื่อเฟิง อย่าว่าแต่กำแพงเหล็กดัดแต่การป้องกันนั้นก็ เทียบได้กับในพระราชวัง ความเข้มงวดในด้านความ ปลอดภัย แต่สุดท้ายก็ยังมีโอกาสให้ได้ลงมือ คนคนนี้ ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดา

ชิงจู่ถูกพิษเข้าแล้ว พูดไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว ทำได้พยายามกระพริบตาอย่างสุดชีวิต พยายามที่จะ ขยับริมฝีปากแต่เหมือนว่าร่างกายไม่ตอบรับการควบ คุมใดๆจากนาง ทำได้แค่เพียงหายใจออกมาอย่างแผ่ว เบา

หลินซีนเยียนที่กำลังอุ้มวี่จิ้งใจก็คิดอยากจะออก ไปด้านนอก แต่ว่าพอเดินถึงหน้าประตูกลิ่นเลือดที่คละ คลุ้งเต็มไปทั่ว นางเดินไปเพียงก้าวเดียว ก็ไม่กล้าที่จะ เดินต่อไป

ประตูห้องถูกคนด้านนอกเปิดออก ทำให้เกิดเรื่อง ที่หลินซีนเยียนไม่คาดคิดขึ้น คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั่น ก็คือเซียวฉางเยว่วันนี้นางก็สวมชุดสีแดง ที่ไม่เหมือน กับชุดของเจ้าสาว ที่ยังคงงดงามทำให้ผู้พบเห็นถึงกับ หยุดหายใจด้านหลังของนางยังมีชายชุดดำอีกสองคน ร่างกายของชายชุดดำทั้งสองที่ห่อหุ้มอย่างมิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้าที่โผล่ออกมาแค่ดวงตาอำมหิตจ้อง มองมาที่หลินซีนเยียน

“เจ้าคิดจะทำอะไร? “หลินซีนเยียนอุ้มวี่จิ่งอย่าง เป็นกังวลในใจก็คิดว่าต้องนานเท่าใดถึงมีคนมา

พบเห็น

เซียวฉางเยว่ยิ้มมุมปาก”เจ้าอย่าคิดที่จะยืดเวลา วันนี้เป็นวันมงคลของท่านอ๋อง พวกดูแลความ ปลอดภัยส่วนใหญ่จะอยู่ใกล้ๆท่านอ๋อง อย่างตอนนี้ใน บ้านก็มีเหลืออยู่ไม่กี่คน”

“เจ้าจะทำอะไรกันแน่? “ในใจหลินซีนเยียนนั้น กลัวจนลนลาน เซียวฉางเยว่แม้จะเกิดมาเป็นลูกสาว ในตระกูลซูแต่ว่าฝีมือนางไม่มีทางที่จะแข็งแกร่งได้ ขนาดนี้ สามารถโจมตีพวกดูแลความปลอดภัยของโม่ จื่อเฟิง ทำให้แม่นมต้องร้องขอชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นยัง ทำให้ชิงจู่ถูกพิษ วิธีการแบบนี้และท่าทีก่อนหน้าของ เซียวฉางเยว่ช่างแตกต่าง

“ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าวี่จิ่งช่างน่ารักอะไรอย่างนี้ ข้าอยากจะเป็นแม่ของเขาล่ะ ดังนั้น เจ้าต้องตาย”ไม่รู้ ว่าเซียวฉางเยว่ไปเอากำลังวังชามาจากไหน ท้ายที่สุด ก็ยอมบอกแผนการของตัวเองให้หลินซีนเยียนรู้ และ ไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อยว่าจะมีโอกาสล้มเหลว

พวกเขา เป็นคนวางแผนทั้งหมดนี่เลยรี?

หลินซีนเยียนไม่กลัวตายแต่ทว่ากับกลัวว่าวี่จิ่งจะ ตกไปอยู่ในมือและเติบโตขึ้นกับหญิงอสรพิษผู้นี่ เธอกำลังคิดสับสน ในสมองตอนนี้มีแต่ ภาพของข่าวแม่ เลี้ยงที่เลี้ยงดูลูกด้วยการกดขี่ แน่นอนว่าอาจจะไม่ใช่ แม่เลี้ยงทุกคนที่จะเลี้ยงลูกด้วยการกดขี่แต่อย่างเซียว ฉางเยว่ต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีสำหรับลูกของเธอแน่นอน

นางถอยหลังทีละก้าว แต่ด้านหลังของนางคือ เตียงนอน ไม่มีแม้แต่พื้นที่ว่างเล็กๆให้นางได้ถอยหนี เธอลองดูเพื่อจะได้รู้เงื่อนงำอะไรมากขึ้น เพียงแต่ไม่ ว่าจะทางประตูหรือทางหน้าต่างนางก็ไม่เห็นแม้แต่ ความช่วยเหลือใดๆ