ตอนที่ 245 ออกเรือน (2)

หลินซีนเยียนได้ยินอย่างนี้แล้วถึงจะพยักหน้าพอใจ” ได้ ในเมื่อเรื่องเป็นอย่างนี้แล้ว เพื่องานแต่งในวันพรุ่งนี้ ข้าจะก็ ไม่ทำตัวไม่เป็นกาลเทศะ ยังไงนี่ก็เป็นการกระทำของฮู หยินคนเดียว ข้าก็ไม่สามารถไปโทษจวนแม่ทัพทั้งจวน เพราะเหตุผลนี้ได้ ช่างเถอะ พ่อบ้าน รีบพาแม่ทัพหลินกลับ ห้องไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้งานแต่งงาน แม่ทัพหลินต้องเข้า ร่วมงานในฐานะผู้ใหญ่ของข้า ต้องดูแลสุขภาพให้ดีๆถึงจะ ถูก”

พ่อบ้านหันไปมองทางหลินเทียนเฉิง เห็นเขาพยักหน้าถึง จะมาพยุงเขาออกไป

มีสาวรับใช้ชรามาเก็บกวาดเศษอาหารที่หลงเหลืออยู่บน โต๊ะ ทางห้องครัวได้เตรียมทำอาหารชุดใหม่เข้ามาเสิร์ฟ

ชิงจู่ปิดประตูห้อง อดไม่ได้ที่จะสาวเท้ายาวๆเดินเข้าไป ตรงหน้าหลินซีนเยียน ยิ้มพูด: “พระชายา วิธีนี้นี่เหนือชั้น จริงๆ

หลินซีนเยียนยิ้มอ่อนๆ ดื่มชาแล้วพูดอย่างช้าๆ : “ก็แค่ ฮู หยินอยากจะมาทำร้ายข้าแต่ทำไม่สำเร็จกลับกรรมตาม สนองตัวเองก็เท่านั้นเอง โชคดีที่เจ้าเห็นว่ามีเด็กรับใช้มา ทำอะไรกับอาหาร ไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่สามารถวางแผนซ้อน แผนแบบนี้ได้ ฮูหยินคิดจะวางยาพิษฆ่าข้า แต่พวกเรา กลับวางยาพิษเพิ่มลงไปในอาหาร ยาถอนพิษของเขาก็ เลยใช้ไม่ได้”
“แต่ว่า พระชายารู้ได้อย่างไรว่าแม่ทัพหลินจะมากินข้าว ที่นี่? “ชิงจู่สงสัย

หลินซีนเยียนหัวเราะออกมา”เรื่องนี้ง่ายมาก คนอย่าง หลินเทียนเฉิงคงจะไม่พลาดโอกาสที่จะเอาใจข้าในทุกๆ ครั้งแน่ๆ ข้าพักอยู่ที่นี้แค่คืนนี้คืนเดียว กินข้าวโอกาสอย่าง นี้ถ้าเขาไม่รู้จักคว้าไว้ละก็ ก็ไม่ใช่คนที่สามารถเป็นแม่ทัพ มาได้นานหลายปีขนาดนี้แล้ว”

“จริงด้วย”ชิงจู่คิดแล้วก็เห็นด้วยว่าเป็นอย่างนี้จริงๆ ผ่าน เรื่องนี้ไปแล้ว ความชื่นชมในตัวหลินซีนเยียนของเธอก็เพิ่ม มากขึ้นไปอีก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทางห้องครัวก็ส่งกับข้าวชุดใหม่มาให้

ผ่านอุปสรรคในครั้งนี้ไป หลินซีนเยียนก็รู้สึกหิว เธอนั่ง ลง กวักมือเรียกชิงจู่ที่ยืนอยู่ “ชิงจู่ นั่งลงกินข้าวด้วยกัน”

ชิงจู่ชะงักเหมือนยังดึงสติกลับคืนมาไม่ได้แต่ผ่านไปแค่ แปบเดียวก็ส่ายหน้าพูด: “เจ้านายกับคนใช้ไม่สามารถกิน กับข้าวโต๊ะเดียวกันได้”

“ที่นี้ไม่ใช่จวนอ่องอู่เสวียนไม่ต้องมีพิธีอะไรเยอะขนาด นั้น ชิงจู่ หลายวันที่อยู่ด้วยกันมานี้เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่า ข้าไม่เหมือนกับคนอื่น? ในสายตาข้า ไม่มีคำว่าเจ้านายกับ ทาส”

“ชิงจู๋มองออกว่าพระชายาไม่เหมือนกับคนอื่นจริงๆ แต่ ว่า ชิงจู่เป็นทาส ฉะนั้นตลอดชีวิตก็คือทาสรับใช้ของท่าน อ่อง ท่านอ๋องสั่งให้ข้ามารับใช้พระชายา ข้าก็คือทาสของพระชายา ท่านกินเถอะ”ชิงจู่ส่ายหน้า หน้าตาดูจริงจัง ไม่มี ความลังเลแม้แต่นิดเดียว

หลินซีนเยียนจ้องมองสีหน้าที่จริงจังของเธอ สุดท้ายก็ ถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก ได้แต่คีบอาหารใส่ ตะเกียบกับถ้วยที่ว่างอยู่แล้วลุกขึ้นเอาไปยัดใส่ในมือของ ชิงจู่ “ยุ่งมาทั้งวันละ หิวก็กิน จะพะวงอะไรมากมาย เจ้าไม่ ยอมนั่งกิน ยืนกินก็ได้”

พูดเสร็จหลินซีนเยียนก็ก้มหน้าก้มตาลงกินข้าวไม่ได้หัน กลับไปมองชิงจู่อีก จึงไม่ได้เห็นนัยน์ตาที่มีน้ำตาคลออยู่ ของชิงจู๋

ในมือมีความร้อนอุ่นๆแผ่ซ่าน จมูกได้กลิ่นหอมของ อาหาร ในวินาทีนั้น สายตาที่ชิงจู๋มองหลินซีนเยียนไม่ เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านอ๋องถึง ได้ปฏิบัติกับนางไม่เหมือนที่ปฏิบัติกับคนอื่นๆ ผู้หญิงแบบนี้ ยากที่จะทำให้คนอื่นปฏิบัติกับนางเหมือนที่ปฏิบัติกับคน ทั่วๆไป

กลางดึก หลินซีนเยียนกินอิ่มเสร็จนอนพักอยู่บนเตียง จู่ๆก็ได้ยินเสียงร้องของนกดังเข้ามา ดึกขนาดนี้ นกที่ไหน ยังร้องอยู่อีก?

“ชิงจู๋ นกที่ร้องอยู่ข้างนอกพิลึกยังไงชอบกล”หลินซีน เยียนพูดกับชิงจู่ที่นอนพักอยู่บนเก้าอี้

ชิงจู่เป็นคนตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา พอได้ยินก็รีบลืมตาลุก ขึ้นมานั่ง ผลักหน้าต่างออกไปดู
นอกหน้าต่าง มู่เหอกำลังท่าหน้าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ชิงจู่ “พี่ชิงจู่ พี่นี่รู้สึกตัวช้าจริงๆ”

ชิงจู่พบว่าเป็นมู่เหอก็เขม็งตาใส่เขา “ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้

มู่เห้อมองบนใส่เขา “ไม่ได้มาหาเจ้าซะหน่อย” พูดเสร็จก็ เอาจดหมายที่ซ่อนในหน้าอกออกมา”ท่านอ๋องบอกให้เอา มาให้พระชายา รีบให้พระชายาดูเร็ว ท่านอ่องยังรอให้ข้า เอาจดหมายตอบจากพระชายากลับไปอีก”

ชิงจู่รับจดหมายมาแล้วเดินเอาจดหมายไปให้หลินซีน เยียนตรงหน้า

“ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องด่วนอะไรรี?”หลินซีนเยียนอด ถามออกมาไม่ได้ รีบเปิดจดหมายออกมาอ่าน พอเห็น เนื้อหาในจดหมายเขาก็แก้มแดงขึ้นมา ถือจดหมายเข้า ใกล้ตัวเกรงว่าชิงจู่จะเห็น แต่ไม่รู้เลยว่าการกระทำที่ยาก จะปกปิดขอเธอทำให้คนอื่นเดาเนื้อหาในจดหมายได้หมด

แล้ว ที่จริงแล้วในจดหมายมีเนื้อหาอยู่เพียงประโยคเดียว เท่านั้น “ข้าคิดถึงริมฝีปากของเจ้ามากยิ่งนัก”

โม่จื่อเฟิง ประโยคน่าขนลุกๆแบบนี้กล้าพูดออกมาได้ยัง ไงกัน! หลินซีนเยียนถือจดหมายหน้าแดง คิดถึงริมฝีปาก ของเธอ ยังจะน่าขนลุกได้อีกกว่านี้ไหม? ผู้ชายนี่ ถ้าไม่ ลามกสักวันนี้จะตายรี?

“พระชายา ท่านอ๋องสั่งมาว่าให้ท่านรีบตอบกลับด่วน”มู่เหอที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างเห็นหลินซีนเยียนถือจดหมาย ใจลอย เขาเอามือลูบไปที่ท้ายทอยพูดเร่งขึ้นมา

หลินซีนเยียนพอตั้งสติได้ก็รีบซ่อนความอายแล้วทำตัว ปกติ เดินไปที่โต๊ะเผาจดหมายทิ้ง

หลังจากนั้นก็หยิบพู่กันขึ้นมาเตรียมตอบจดหมายกลับ ไปให้โม่จื่อเฟิง แต่….เธอถือพู่กันคิดอยู่นานก็คิดไม่ออก ว่าควรจะตอบกลับไปยังไงดี โม่จื่อเฟิงหน้าไม่อาย เธอจะ พลอยหน้าไม่อายเขียนคำพูดแบบนั้นออกไปด้วยไม่ได้ เด็ดขาด

มู่เหอเร่งขึ้นมาอีกครั้ง หลินซีนเยียนจึงกัดปากเขียนออก มาสามคำแล้วพับกระดาษยัดใส่เข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ แล้วยื่นไปให้มู่เหอ

” ใช่แล้ว ฝากบอกท่านอ๋องด้วยว่า ให้รีบพักผ่อนรักษา สุขภาพ ข้าเองก็จะเข้านอนแล้ว”ไม่สนใจสายตางงงวยขอ งมู่เหอที่ส่งมา พูดเสร็จหลินซีนเยียนก็รีบยื่นมือไปปิด หน้าต่าง

หันหลังมาก็พบชิงจู่ทำหน้าอยากรู้เหมือนอยากจะถาม อะไรออกมา

หลินซีนเยียนไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้ถามอะไร รีบวิ่ง กระโดดพุ่งขึ้นไปบนเตียง พูด “รีบนอนเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เป็นเจ้าสาว จะปล่อยให้ตาดำเป็นหมีแพนด้าไม่ได้ นะ”