ตอนที่ 244 ออกเรือน (1)

“เม็ดสีแดง? เม็ดสีดำ? “พอหลินซินเยียนได้ยินหน้าตาก็ ตึงขึ้นมาทันที”ฮูหยิน เจ้าพูดว่ายาพิษในอาหารพวกนี้คือ เจ้าเป็นคนวาง?

ฮูหยิน ชะงักแล้วทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง กัดฟันพูดเสียงโกรธด่า : “นังสารเลว เจ้าแปลงคำพูดข้า!

หลินซีนเยียนส่ายหน้า ไม่รีบร้อนพูด “จะเป็นไปได้ อย่างไร ฮูหยิน เจ้าอย่าเอาความคิดแย่ๆอย่างนี้มาใช้กับข้า เจ้าพูดเรื่องเม็ดสีแดงเม็ดสีดำออกมาเอง ทำไมรี เจ้าใส่ยา เม็ดสีแดงที่เป็นยาพิษลงไปในอาหาร แล้วให้แม่ทัพกินยา เม็ดสีดำที่เป็นยาถอนพิษ?”

พอเธอพูดมาถึงตรงนี้ก็เดินมาที่บริเวณข้างเตียงแล้วพูด กับหลินเทียนเฉิงที่อยู่บนเตียงช้าๆ : “ที่ฮูหยินพูด ท่าน ได้ยินแล้วหรือไม่? ที่แท้ยาพิษนี่คือฮูหยินที่เป็นคนวาง เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าภรรยาท่านแม่ทัพจะทำเรื่องแบบนี้ ออกมาได้”

ขณะที่หลินซินเยียนกำลังพูดด้วยความหดหู่อยู่นั้นพ่อ บ้านและซิงจู่ก็ได้เอาสมุนไพรวิเศษกลับมาแต่ซิงจู่ดูเหมือน จะเสียดายจึงเอามาแค่รากของสมุนไพรมาหนึ่งมัด ตอนที่ ยื่นให้หมอนั้นก็ยังทำหน้าไม่เต็มใจอีกด้วย

สมุนไพรนี้ที่หายากมาก แค่มัดเล็กๆอย่างนี้ก็มีมูลค่า มากว่าเงินจำนวนหลักหนึ่งหมื่นแล้ว ชีวิตขอแม่ทัพหลินนี่มี ค่ามากจริงๆ”ชิงจู่ไม่พอใจ คำที่พูดออกมาก็เลยโหดร้ายไปหน่อยแต่มีอ่องอู่เสวียนคอยให้ท้ายอยู่ชิงจู่จึงไม่กลัวใคร อะไรทั้งนั้น

หมอได้แต่พยักตอบใช่ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นตามใจ ชอบ หลินซีนเยียนกลับถามหมอโดยที่ไม่คิดอะไรว่า”ราก สมุนไพรมัดนี้พอใช้ไหม ถ้าไม่พอละก็ ข้าค่อยให้เขาไปเอา มาเพิ่มอีก ถึงแม้สมุนไพรจะมีมูลค่าที่สูงมากแต่มันไม่ได้มี ค่ามากไปกว่าชีวิตคน”

ท่านหมอก็นับว่ามีความรู้อยู่พอสมควร พอเห็นสมุนไพรก็ ดูออกทันทีว่าเป็นสมุนไพรวิเศษตื่นเต้นจนมือสั่น”สมุนไพร ตัวนี้ ข้าน้อยเคยเห็นในตำราพืชแต่ยังไม่เคยเห็นของจริง ด้วยตาของตัวเอง จากที่ได้ยินมาสมุนไพรตัวนี้สามารถ ถอนพิษในโลกได้ร้อยชนิด ถึงแม้จะเล็กขนาดนี้ก็ยัง สามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเพราะฉะนั้นช่วยชีวิตแม่ทัพ แค่นี้ก็พอแล้ว”

“ ในเมื่อพอ ถ้าอย่างนั้นก็รีบให้แม่ทัพหลินกินเถอะ “หลิน ซีนเยียนพยักหน้า

ท่านหมอจับรากสมุนไพรมัดนั้นขึ้นมาแล้วเอาเครื่องบด

ขนาดเล็กออกมาจากกล่องยาอย่างระมัดระวังจากนั้นค่อย

เอารากของสมุนไพรที่แห้งแล้วมาบดเป็นผงถึงจะเอาไปต้ม ให้แม่ทัพหลินดื่ม สมุนไพรนี่วิเศษสมชื่อเลยจริงๆ หลินเทียนเฉิงดื่มลงไป ไม่ถึงหนึ่งนาทีหน้าที่ซีดขาวของหลินเทียนเฉิงก็ค่อยๆแดง

ขึ้นมา แม้แต่ปากที่บิดเบี้ยวอยู่ก็ค่อยๆกลับเป็นปกติ

เพียงแต่หลินเทียนเฉิงที่เพิ่งจะกลับมาจากประตูยมบาลพอฟื้นกลับขึ้นมาเรื่องแรกที่ทำคือเตะฮูหยิน เขาไม่ค่อยมี แรง หายใจติดๆขัดๆ นั่งขึ้นมาด้วยการช่วยประคองของ พ่อบ้านดูแลจวน ชี้หน้าด่าฮูหยินที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น ว่า: “ฮูหยินนังตัวดี ! บังอาจกล้าวางยาพิษลงไปใน อาหาร! นี่เจ้าคิดจะฆ่าคนในจวนแม่ทัพให้ตายหมดเลยใช่ ไหม? โชคดีนะที่ข้ามากินข้าวเป็นเพื่อนซีนเยียนไม่เช่นนั้น คนที่ถูกวางยาก็คงเป็นซีนเยียนแล้ว! จิตใจโหดร้ายอำมหิ ตจริงๆ ที่แท้ที่ทำเป็นใจกว้าง จิตใจอ่อนโยนต่อหน้าข้า ทั้งหมดคือการเสแสร้ง?

“ไม่ ไม่ นายท่าน ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า…มีคนใส่ร้ายข้า! ต้องเป็นนางชั้นต่ำนี้แน่ๆ คือนาง คือนางที่อยากจะใส่ร้าย ข้า! “ฮูหยินนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลินเทียนเฉิงร้องจนน้ำ หูน้ำตาไหล

ยังไงซะก็เป็นสามีภรรยามาสิบกว่าปี ถึงแม้จะมาถึงตอน นี้แล้ว หลินเทียนเฉิงก็ยังคงเห็นแก่ความรู้สึกที่มีด้วยกันมา พอเห็นตกอยู่ในสภาพนี้ก็ใจอ่อนขึ้นมาแต่พอคิดไปถึงว่า ตัวเองอีกนิดก็จะถูกนางวางพิษตายแล้วไฟในใจก็ลุกขึ้นมา

หลินซีนเยียนมุมปากยิ้มขึ้นมานิดๆ ผู้ชายที่แม้กระทั่ง ลูกสาวแท้ๆของตัวเองก็ยังฆ่าได้จะเห็นมาสนใจความรู้สึก ที่เคยมีตอนอยู่ด้วยกัน ? คงแค่กังวลว่าตัวเขาเองจะมี ความลับอะไรที่ตกที่อยู่ในกำมือของฮูหยินเท่านั้นเองเถอะ

แต่ คิดจะปล่อยฮูหยินไปอย่างนี้? เธอไม่เห็นด้วย ไม่ เช่นนั้นแผนที่เขาทำมาทั้งหมดก็คงจะสูญเปล่า

“เฮ้อ….”หลินซีนเยียนถอนหายใจออกมายาวๆ “ฮูหยินคนนี้นี่จิตใจโหดเหี้ยมจริงเลย ถึงกับขนาดจะวางยาพิษฆ่า ข้า แม้ว่าโชคดีหลุดพ้นออกมาได้แต่แม่ทัพหลินกลับต้อง มาเจอกับเหตุการณ์นี้แทน ข้ารู้สึกเสียใจ ข้าคงจะเป็นตัว หายนะจริงๆ นี้เพิ่งจะกลับมาอยู่ที่จวนแม่ทัพได้แค่ครึ่งวันก็ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ ข้ากลับไปที่จวนอ๋องอู่ เสวียนดีกว่า แม่ทัพหลิน ครั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ไม่ต้อง มากล่อมข้าแล้ว ข้าไม่สามารถจะเอาหายนะมาให้จวน แม่ทัพได้อีกแล้ว”

ปากก็พูดว่าเป็นความผิดของตัวเอง แต่ที่จริงแล้วกลับมี ความหมายนัยๆคือกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเอง

หลินเทียนเฉิงเข้าใจความหมายที่เธอพูด

ก้มหน้าเหมือนกำลังลังเล หลินซีนเยียนเห็นท่าทางของ เขาแอบหัวเราะในใจ ก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก ตอนที่ เท้าของเขากำลังก้าวข้ามหลักประตูออกไปนี้เอง หลิน เทียนเฉิงสุดท้ายก็ถอนเบาๆหายใจออกมา”ซีนเยียน รอ ก่อน”

หลินซีนเยียนเก็บเท้าเข้ามาที่เดิม รอให้เขาพูดต่อ

หลินเทียนเฉิงกัดฟันตบหน้าฮูหยิน เขาออกแรงตบหน้า แรงมากมากจนพอตบเสร็จฟันของฮูหยินร่วงลงไปที่พื้น ทำให้อยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาเป็นเสียงอู้ๆอี้พูดออก มาไม่ครบคำ

หลินเทียนเฉิงตบนี้ไปทำลายกล่องเสียงของฮูหยินทำให้ เขาสูญเสียความสามารถในการพูดไป
เหมือนอย่างที่คิดเอาไว้ เขายังเป็นคนที่โหดเหี้ยมคนนั้น คนเดิม ผู้ชายที่สามารถฆ่าลูกสาวแท้ๆด้วยมือของตัวเอง ตอนนี้ ในใจของหลินซีนเยียนเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น แวว ตาก็ค่อยๆดุดันขึ้นมา

“มานี่ มาลากฮูหยินออกไป! วางยาพิษทำเรื่องผิดศีล ธรรมอย่างนี้ ตายไปก็ไม่น่าเสียดาย! “คำพูดของหลิน เทียนเฉิงประโยคนี้กำหนดความเป็นความตายของฮูหยิน และทั้งหมดนี้ก็แค่เพื่อจะให้คำตอบเรื่องนี้กับหลินซีนเยียน เท่านั้นเอง” แต่พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานแล้ว ตอนนี้ไม่ สามารถจะเอาเรื่องนี้มาลบกับความมงคลได้จริงๆ เพราะ ฉะนั้นเรื่องจัดการฮูหยิน รอให้ผ่านวันแต่งงานพรุ่งนี้ไปแล้ว ค่อยมาว่ากันเถอะ ตอนนี้พาคนไปขังไว้ที่ห้องเก็บฝืนก่อน”