ตอนที่20 โลกนี้ไม่มีของได้มาง่ายๆหรอก

สิ่งแวดล้อมแปลกหน้าสำหรับเด็กชายแล้วไม่รู้สึก หวาดกลัวเลยสักนิด บางทีการมีชีวิตที่น่าเวทนามา เกินพอจึงไม่ได้ทำให้เขาตื่นตระหนกเลย

ไม่รู้เพราะเหตุใดหลินซินเยียนรู้สึกจุกที่กลางอก แม้ว่าทั้งร่างของเด็กจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก แต่นางก็ค่อยๆเอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาในอกของตน เองอย่างอ่อนโยน

ในช่วงเวลานั้นดวงตาที่เมินเฉยของเด็กชายก็ได้ สะท้อนความประหลาดใจออกมา

“น้องชาย ข้าหาเจ้าพบแล้ว”หลินซินเยียนกอดและ เอามือลูบหัวของเขาอีก มือหนึ่งก็ตบหลังเขา เบาๆ “ไม่ว่าเมื่อก่อนได้ทุกข์ทรมานแค่ไหนแต่ไม่ เป็นไรแล้วต่อไปพี่จะดูแลเจ้าเอง”

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงงจ้องมองนาง ตาไม่กระพริบราวกับคิดว่านางมีแผนการร้ายอะไร จากนั้นเขาก็ผลักนางคล้ายกับคิดอยากจะผลักนาง ออกไป
“อย่ากลัวไปเลยข้าไม่ทำร้ายเจ้า”หลินซินเยียนจับ มือของเขาเบาๆ จากนั้นก็จูงมือเขาเดินเข้าไปในอีก่ วน”พวกเราไปอาบน้ำก่อนจากนั้นก็ค่อยเปลี่ยน เสื้อผ้าใหม่ให้เจ้า”

เด็กชายแสดงความหวาดระแวงจากใบหน้าของ เขา หลินชินเยียนเห็นความดูถูกเหยียดหยามออ กมาจากเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่ได้ปิดบังความ เมินเฉยที่มีต่อนางเลยสักนิด

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่กินฟรีอยู่ฟรี เขาจึงไม่เชื่อว่า จะมีคนแปลกหน้ามาทำดีกับตนเอง

เด็กชายสะบัดมือของนางออกและจ้องไปที่นาง

“นี่..”หลินซินเยียนถอนหายใจแล้วก็จูงมือของเขา ต่อไป แต่ครั้งนี้ได้ใช้แรงเล็กน้อย

ครั้งนี้เด็กชายไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่หลินซินเยียนรู้ดี ว่าที่เขาไม่ขัดขืนไม่ใช่ว่าเขายอมรับความหวังดี เพราะเขาเคยอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาก่อน ในที่แห่งนี้ เขาจึงไม่คิดที่จะทำให้ใครโกรธเคืองจนทำให้ตนเอง ต้องถูกเฆี่ยนตีเช่นนั้น เขาจึงระมัดระวังทุกฝีก้าว

ห้องพักของหลินซินเยียนอยู่ในมุมด้านหลังของอี้ก่วน ในห้องไม่ใหญ่มาก ภายในมีเตียงสะอาดสอง เตียงตรงกลางห้องมีโต๊ะกลมเล็กตั้งอยู่ บนโต๊ะมีอ่า งอาบน้ำที่มีน้ำร้อนเต็มอ่าง ไอน้ำที่ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ในฤดูหนาวเพียงแค่มองก็รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

เด็กชายยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไปในห้อง บน ตัวของเขาสวมเพียงผ้าที่ปะติดกันเป็นเสื้อชั้นเดียว เมื่อลมหนาวพัดมาทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

หลินซินเยียนยิ้มและพาเขาเข้าไปในห้อง จากนั้น ก็ปิดประตูเพื่อกั้นไม่ให้ลมหนาวเข้ามาในห้อง”มา ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”

เด็กชายตกใจจนก้าวถอยหลังไปยืนชิดขอบประตู เขาก้มหน้าลง มือที่มีโคลนแห้งติดอยู่เมื่อไปโดนข อบประตูโคลนแห้งนั้นก็แตกกลายเป็นฝุ่นร่วงสู่พื้น สายตาของเขายิ่งดูมัวหมองจึงก้มหน้าต่ำลง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาบน้ำก็สะอาดแล้ว”หลินซินเยียน แสร้งทำเป็นไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้จึงพาเขา ไปที่อ่างอาบน้ำจากนั้นก็ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา

“อย่า…”เด็กชายพูดเสียงแหบออกมา มือจับที่คอ เสื้อของตนเองไม่ยอมปล่อย ดวงตาคู่นั้นได้แสดงถึงความดื้อรั้น

หลินซินเยียนเห็นเขาแสดงออกอย่างตั้งใจจึงกลั้น ขำไว้ไม่อยู่”ได้ ข้าไม่ดู ข้าจะหันหลังไปแล้วกัน เจ้า ก็ถอดเสื้อผ้าเองแล้วลงในอ่างอาบน้ำด้วย ไม่เช่นนั้น ข้าจะลงมือด้วยตนเอง”

เด็กชายเริ่มหน้าแดงจากนั้นก็พยักหน้า พอหลิน ซินเยียนหันหลังไปใบหน้าที่แดงก่ำก็หายไปจน เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าเมินเฉยดั้งเดิม

ที่หลินซินเยียนไม่รู้ก็คือก่อนหน้านี้เคยมีพี่สาวใจดี เห็นว่าเขาน่าสงสารจึงอยากจะช่วยเขา แต่ผู้หญิงไม่ มีสิทธิ์อะไรในสังคมที่ชายเป็นใหญ่ สุดท้ายแล้วพวกผู้ ใหญ่และพวกผู้ชายในเรือนพอโกรธขึ้นมาก็จะไล่เขา ออกไปจากบ้านเหมือนกัน

ทุกครั้งเขาโดนไล่กลับไป ที่หมู่บ้านนั่นลุงของเขา ก็ใช้วิธีที่โหดร้ายไปทรมานเขาคนในหมู่บ้านก็พู ดกันดูนี้ลูกผสมชนเผ่าหมาน ตระกูลใหญ่ที่ซื้อเขาไป เขาก็จะโดนไล่กลับมาที่นี่ตลอด ได้ยินว่าลูกผสมชน เผ่าหมานได้นำหายนะมาสู่ตระกูลเหล่านั้น…

ทุกคำพูดเขาได้ยินมาเยอะแล้ว เหล่าคุณหนูที่๘ ๘ แสดงว่าตนเองมีจิตใจดีงามเขาก็เห็นมาเยอะแล้ว แต่ว่าคนนี้จะทนเขาได้นานแค่ไหน?

หลินซินเยียนได้ยินเสียงน้ำคนลงไปในอ่างน้ำ นางจึงหันหน้ากลับมาเห็นเด็กชายอยู่ในอ่างอาบน้ำ แล้วนางรู้สึกดีใจและหยิบผ้าขาวที่วางอยู่ข้างๆมาขัด ตัวให้เขา

เด็กอายุหกขวบคนหนึ่งทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล แผลใหม่ทับรอยแผลเก่าทำให้หลินซินเยียนอดนึกถึง ข่าวที่เคยได้ยินมาว่าเด็กหลายคนถูกแม่เลี้ยงของตน เองตีจนเป็นแผลไปทั่วตัวและที่เลวร้ายไปกว่านั้นบาง คนถึงกับตายไปเลย

“เฮอ…”หลินซินเยียนถอนหายใจอีกครั้ง เด็กคนนี้ สูงยังไม่ถึงเอวของนางด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่า คนพวกนั้นถึงกล้าลงมือได้ขนาดนี้

สายตาของเด็กชายมองไปที่ผ้าสีขาวในมือของนาง หลังจากที่ผ้าสีขาวได้เช็ดตัวของเขามันก็มีคราบ โคลนสีดำติดแต่นางก็ยังจับมันโดยไม่รู้สึกรังเกียจแม้ แต่น้อย

คุณหนูใจดีเหล่านั้นไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน แม้พวกนางอยากจะช่วยเขาก็ทำได้แค่ให้เงินหรือไม่ก็แอบส่ง คนพาเขาไปเลี้ยงดูในจวน แต่ไม่เคยมีใครทำเหมือ นคนนี้เลยที่เข้ามากอดเขาและอาบน้ำให้เขา

“เจ้ามีชื่อหรือไม่? “หลินซินเยียนบิดผ้าขาว หมาดๆและไปเช็ดที่ผมให้เขา เด็กชายเรียกสติคืนมาเงียบไปสักพักและพูดเพียง

สองคำออกมา”เอ้อโก่ว”

“ฮะ …”หลินซินเยียนตกตะลึงเมื่อได้ยินสองคำนี้เมื่อ ได้สติคืนมาก็อยากจะขำ แต่เมื่อยิ้มมาถึงมุมปากก็ หยุดชะงักทันที เด็กคนนี้โดนคนเคียดแค้นและทรมา นมาตั้งแต่เด็ก แม้แต่ชื่อก็ยังดูถูกเหยียดหยาม นางรู้ สึกจุกที่กลางอก ทันใดนั้นก็ไม่รู้สึกน่าขำอีกเลย

นางเช็ดผมให้เด็กชายจนแห้ง เมื่อเห็นว่าน้ำในอ่าง เย็นหมดแล้วจึงรีบพูด”ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าเถิด แช่อยู่ ในน้ำเย็นทำให้ไม่สบายได้ง่าย จริงสิ หากเจ้า ต้องการข้าจะเปลี่ยนชื่อให้เจ้าใหม่ ต่อไปก็ใช้ชื่อใหม่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีหรือไม่?

เด็กชายมองจ้องมองนางอย่างรู้สึกแปลกใจ นาง พาขึ้นมาเปลี่ยนชุดให้เขาจนลืมเขินอาย เขาเพียงมองไปที่นางไม่ได้พูดอะไร

หลินซินเยียนรีบหยิบชุดที่อยู่ข้างๆมาเปลี่ยนให้ เขา”นี่เป็นชุดของผู้ดูแลที่นี่ ได้ยินว่าลูกชายของเขา เคยสวมชุดนี้มาก่อน เจ้าก็สวมไปก่อนแล้วกัน รอให้พี่ สาวร่ำรวยมีเงินทองก่อนแล้วจะซื้อชุดใหม่หลายๆตัว มาให้เจ้าสวมอย่างแน่นอนและก็จะซื้อของเล่นให้เจ้า ด้วย! ”

นางยิ้มและผูกผ้าคาดเอวให้เขาไปพลางรอยยิ้ม ของนางสดใสอย่างมาก มีช่วงหนึ่งเด็กชายจ้องอย่าง ตกตะลึงจนต้องหลบสายตาไปอย่างอดไม่ได้

“ข้าจะต้องคิดชื่อใหม่ให้เจ้า”เมื่อหลินซินเยียนสวม ชุดให้เขาเสร็จแล้วก็พาไปนอนบนเตียงหลังจากที่ห่ม ผ้าให้เขาอย่างตั้งใจ แล้วก็นั่งอยู่ตรงริมเตียงเอียงหัว คิดชื่อให้เขาใหม่