ตอนที่460จะเกิดสงครามแล้ว

หลังจากที่หลินซีนเยียนพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา ทำให้นางรู้สึกว่าการตายของเซียวฝานเกี่ยวข้องการ โม่จือเฟิงนี่เป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงนี่คือความ ผิดของโม่จือเฟิงแต่ว่า…เขาทำเพื่อนางจึงได้ทำผิด เช่นนั้นนางก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน”

นางควรเกลียดโม่จื่อเฟิงแต่ว่าส่วนลึกในใจกลับ หลงรักผู้ชายคนนี้ทงรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน

“หลุมฝังศพศิษย์พี่ใหญ่อยูที่ไหน?”หลินซีนเยียน ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หนีหว่านขมวดคิ้วแล้วบอกสถานที่กับนางบนเขา ที่มีทิวทัศน์สวยงามด้านหนึ่งของแคว้นหมันหลินซีน เยียนยังจําเขานั้นได้ตอนที่เพิ่งมาถึงแคว้นหมันเขายัง มองไปจากระยะไกลรู้สึกเหมือนมีไอเทพและปีศาจแต่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นที่ที่สุดท้ายของเซียวผ่าน

หนีหว่านไม่รับรู้รสชาติหลินซีนเยียนก็ไม่มี อารมณ์ป้อนนางแล้วเช่นกันทั้งสองไม่พูดจาใดๆเพียง แต่นอนบนเตียงของตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง หลังจากหลับใหลหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันเริ่ม ออกเดินทางอีกครั้ง

สมบัติเกิงจีนมีที่มาคือประเทศหนานเยว่เป่ยหมิง และแคว้นหมันที่มีประเทศทั้งสามมาบรรจบกันแต่ว่า อย่างไรก็ตามก็อยู่ตรงกลางระหว่างทะเลทรายดังนั้น ไม่มีหัวเมืองใหญ่อยู่ใกล้ๆจากแคว้นหมันเดินทางไป ทางตอนใต้อีกห้าสิบลี้ก็จะสามารถไปถึงแหล่งกำเนิด เก๋งจีน

การเดินทางผ่านไปสิบกว่าวันในที่สุดขบวนเดิน ทางของหลินซีนเยียนก็มาถึงหัวเมืองสุดท้ายของ ชายแดนแคว้นหมัน

เมื่อถึงชายแดนหรงเยว่ไม่ได้นั่งรถม้าแต่กลับขี่ม้า แทนเขาเห็นหลินซีนเยียนชี้ไปด้านนอกรถ ม้า”นอกจากเมืองที่ติดชายแดนห่างออกไปทางใต้ห้า สิบลี้มีเมืองเล็กๆอยู่เมืองหนึ่งเป็นพื้นที่ทั้งสามประเทศ ไม่สนใจแต่ว่าคนที่อยู่ที่นั่นไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาแต่ เป็นคนที่ทั้งสามประเทศขับไล่ออกไป

หลิซีนเยียนมองไปทางที่ชี้ให้กับหรงเย่แวบเดียว แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่อย่างไรก็ตามก็เป็น เพียงนกน้อยเท่านั้นเมื่อต้องเผชิญกับทั้งสามตระกูล ใหญ่”

หรงเย่พยักหน้าอย่างได้ใจ“เป็นเช่นนั้นครั้งนี้นัด พบอีกทั้งสองตระกูลที่นี่ไม่รู้ว่าพวกเขามาถึงกันหรือ ยังพูดตามจริงข้าตื่นเต้นนิดหน่อยข้าไม่ได้พบประมุข ของทั้งสองตระกูลนั้นมานานหลายปี”

“บ้านของตระกูลทั้งสองนั้นห่างจากที่นี้มากนักน่า จะยังมาช้ากว่าพวกเราประมุขหรงไม่ต้องกังวลคนที่ ควรมาต้องมาแน่นอน”หลินซีนเยียนพูดจบก็ปล่อย ม่านลงทันที เพราะต้องเดินทางในทะเลทรายดังนั้นขบวนเดิน ทางต้องการของใช้เป็นจำนวนมากโชคดีที่นี่ตลาด กลางคืนถึงแม้จะมืดค่ำแล้วแต่ก็ยังคงต้องการได้

ผู้เฒ่าของตระกูลหรงต่างแยกย้ายกันไปซื้อของ หลินงซีนเยียนและเสี่ยวหลงก็ออกไปซื้อของเช่นกัน แต่ประมุขกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของนางจึงให้ คนติดตามนางไปด้วย

หลินซีนเยียนรับรู้ได้สถานะนางตอนนี้นั้นไม่ ธรรมดาแล้วการที่หรงเยว่กังวลนั้นมันก็มีเหตุผลแต่ บางทีหรงเยว่กลัวว่านางจะติดต่อกับอีกสองตระกูล อย่างลับๆ

หลินซีนเยียนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักทำเหมือน พวกนั้นไม่มีตัวตนพาเสี่ยวหลงใส่เสื้อคลุมเดินไปจน ได้ยินเสียงตีเหล็กจึงได้เดินไปดู

เป็นเพียงช่างตีเหล็กธรรมดาๆด้านในยังทีหลาย สิบคนทุกคนกำลังทำงานใบหน้าของพวกเขาเต็มไป ด้วยความกระตือรือร้นและหลงใหล

“เฒ่าแก่อยู่ไหม? “เสี่ยวหลงก้าวไปด้านแล้วเคาะ ประตูเรียก

ช่างตีเหล็กทุกคนต่างมองมาทางนี้แวบเดียว เท่านั้นแล้วทำงานตัวเองต่อผ่านไปสักพักจึงมีชาย หนุ่มคนหนึ่งวางมือลงแล้วเดินเข้ามาถาม“ท่านทั้งสอง มีเรื่องอะไร? ”

หลินซีนเยียนนำภาพวาดที่อยู่ในแขนเสื้อให้กับ เสี่ยวหลงในนั้นมีรายละเอียดของปืนถึงแม้นางจะมี แล้วหนึ่งกระบอกแต่ว่าแค่กระบอกเดียวคงไม่พอ ประทั่งมีผู้มีฝีมือเก่งกาจเหล่านั้น ดังนั้นนางจึงอยาก ให้หนีหว่านและเสี่ยวหลงคนละกระบอกเมื่อถึงเวลา นั้นก็มีทางคุ้มกันตัวอีกทาง

เสี่ยวหลงนำภาพวาดยื่นให้ช่างฝีมือแล้วพูด ว่า”คุณหนูของข้าอยากให้ทำเครื่องมือชนิดหนึ่ง รบกวนให้เฒ่าแก่เร่งมือให้หน่อยเงินไม่ใช่ปัญหา”

ชายหนุ่มคนนั้นมองภาพวาดแล้วพูดว่าสิ่งที่เจ้า ต้องการข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกมองดูแล้วไม่ยาก เท่าไหร่น่าจะทำได้แต่ว่าต้องขออภัยจริงๆตอนนี้พวก ข้าทุกคนเร่งทำอาวุธกันอยู่ไม่มีเวลาว่างมาทำให้งั้น เจ้าเดินไปยังบ้านตรงมุมนั้นลองไปถามดู”

ชายหนุ่มไม่ถามถึงราคาก็ปฏิเสธแล้วเขาคืนภาพ วาดให้กับเสี่ยวหลงแล้วกลับไปทำงานต่อ

“เฒ่าแก่ไม่ลองคิดดูอีกสักรอบหรือ?ตระกูลเซียว ของเราจ่ายหนักบอกแล้วเงินไม่ใช่ปัญหา”เสี่ยวหลง รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยลองถามดูอีกครั้ง

ชายหนุ่มส่ายหัวและมองไปทางด้านหลินซีน เยียนคนสักครู่หน้าตาดูเหมือนเสียดาย“ไม่ใช่ข้าไม่ อยากได้เงิน แต่ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษจริงๆพวก ท่านมองดูพวกข้าสิพูดอย่างไม่ปิดบังเลยว่าเดิมทีก็มี ข้าและลูกศิษย์อีกสองคนแต่ว่าได้รับรายการใหญ่ จากราชสำนักจึงต้องหาคนมาเพิ่งต้องทำให้เสร็จตาม กำหนด เงินใครจะไม่อยากได้แต่ว่าราชสำนักใครก็ใช่ ว่าจะไปทำผิดต่อได้หากทำการไม่สำเร็จกลับไปแล้ว ข้าต้องรับโทษต่อให้มีเงินก็ไม่สามารถใช้ได้นะสิ”

เขาพูดเช่นนี้หลินซีนเยียนก็ไม่ได้ขอร้องอีกแต่ว่า หลินซีนเยียนอดไม่ได้ที่จะถาม“เฒ่าแก่ท่านบอกว่า ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษหมายความว่าอย่างไร?”

ชายหนุ่มมองหน้านางอย่างแปลกใจแต่ก็ตอบนาง ว่า“แม่นางแม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ยังไม่รู้อีกเหรอประเทศ เป่ยหมิงและประเทศหนานเยว่ใกล้จะมีสงครามกัน แล้วหากสู้กันจริงใครจะรับประกันว่าที่นี่จะไม่ได้รับ ความเสียหายไปด้วย?ราชสำนักจะไม่เตรียมการได้ อย่างไร?”