ตอนที่459โม่จื่อเฟิงที่ไม่มีใครรับรู้

ดูเหมือนว่านางได้คิดไว้แล้วว่าหรงเย่ต้องถามนาง เช่นนี้นางจึงไม่ได้แสดงท่าทีพิรุธอะไรในทางกลับกัน นางได้เตรียมคำตอบไว้แล้วจึงตอบกลับไปว่า“พานาง ไปเป็นเรื่องธรรมดาในเมื่อนางเคยเดินทางไปที่กำเนิด เกิงจีนพร้อมกับโม่จือเฟิงมาแล้วทางเปิดปิดในนั้นนาง ก็เคยผ่านมาแล้วอีกอย่างมีคนไปเพิ่มอีกคนก็ไม่ ลำบากอะไรไม่แน่อาจได้ใช้ประโยชน์จากนางหาก ประตูเปิดปิดทุกครั้งข้าตอนลงแรงเองคนเดียวมันคง เสียเวลาไม่น้อย

“ช่างเถอะ”กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้หรงเย่ก็ไม่ อยากพูดมาก

ภายใต้การสั่งการของหรงเย่ทุกคนขึ้นรถม้าหลิน ซีนเยียนพาหนีหว่านและเสี่ยวหลงขึ้นรถม้าที่อยู่ตรง กลางด้านหน้ามีรถม้าของหรงเย่เดินนำขบวนด้านหลัง มีผู้เฒ่าหลายคนดังนั้นถึงว่านางได้รับการคุ้มกันอย่าง

รถม้าเดินทางในที่คดเคี้ยวระหว่างภูเขาที่ปกคลุม ด้วยหิมะและผ้าม่านก็สามารถมองเห็นเหวได้แต่ม้า และรถม้าเหล่านี้แตกต่างจากรถม้าทั่วไปการเดินบน ถนนสายนี้ราบเรียบอย่างน่าประหลาดใจ

เงินสามารถทําให้กลายเป็นผีและการมีเงิน สามารถทำให้รถม้าเหล่านี้มีเสถียรภาพหัวใจของหลิน ซีนเยียนเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแต่ดวงตานั้น จ้องมองอย่างเย็นชา

นางมองกลับไปที่บ้านของตระกูลหรงในระยะ ไกลและมีรอยยิ้มเย็นๆปรากฏที่มุมปากของนางบางที นี่อาจเป็นภาพสุดท้ายที่นางจะได้เห็นบ้านของตระกูล ทรง

จากบ้านของประมุขหรงไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุดรถ ม้าเดินทางมาครึ่งวันในคืนนั้นขบวนเดินทางได้พักที่ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

หลินซีนเยียนและหนีหว่านพักห้องเดียวกันเสี่ยว หลงก็พักห้องใกล้ๆพวกนาง

หลังจากที่ทานมื้อเย็นเสร็จหลินซีนเยียนก็กลับมา ที่ห้องพักซึ่งมีสองเตียงหนีหว่านนอนเตียงที่ใกล้ หน้าต่างบนหัวเตียงมีอาหารวางไว้อาหารนั้นไม่ได้มี การรับประทานแม้แต่น้อย

“ ทำไมไม่กิน? “หลินซีนเยียนขมวดคิ้วนั่งลงข้าง เตียงของหนีหว่าน

นางได้ยินเสียงเช่นนั้นดวงตาของหนีหว่านค่อยๆ เปลี่ยนใสขึ้นเล็กน้อยนางไม่ตอบคำถามหลินซีนเยียน แต่กลับถามกลับไปว่า“เจ้า…คิดถึงเขาไหม? ”

หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่าหนีหว่านจะถามเช่นนี้ เขาพยุงนางขึ้นแล้วนำหมอนรองด้านหลังไว้จากนั้นก็ ยกถ้วยข้าวขึ้นและคีบผักใส่ในถ้วยเล็กน้อยอีกด้านก็ ค่อยๆป้อนข้าวหนีหว่านกยิ้มแล้วตอบว่า“คิดถึงสิ หนีหว่านยกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อย“เจ้าเป็นคนที่ ตรงไปตรงมาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมนายท่านทำเพื่อเจ้าได้มากมายเช่นนี้”

หลินซีนเยียนไม่ได้เงยหน้าขึ้นน้ำตาเริ่มคลอเมื่อ พูดถึงโม่จื่อเฟิงน้ำเสียงของนางก็อบอุ่นขึ้น“ใช่สิเขา ทำอะไรไม่เคยปรึกษาหารือกับข้ามาก่อนยิ่งไม่เคย อธิบายอะไรกับข้ายิ่งยโส…เหมือนกับนกยูงตัวหนึ่ง”

หนีหว่านเห็นท่าทางของนางเช่นนั้นทันใดนั้นก็มี ความอิจฉาในสายตานาง นางออกมาพูดช้าๆว่า “เจ้ารู้ หรือไม่ก่อนที่เจ้าจะปรากฏตัวขึ้นข้าแอบรักนายท่าน มาเป็นเวลาหลายปีข้าเห็นผู้หญิงมากมายที่อยู่ข้าง กายเขาข้าเห็นว่าเขาใช้ผู้หญิงเหล่านั้นเป็นเครื่องมือ ในการล้างพิษอาจเป็นเพราะเขาเกลียดตัวเองที่ถูก ควบคุมโดยพิษดังนั้นเขาจึงลงมืออย่างร้อนแรงกับผู้ หญิงเหล่านั้นและข้ารักเขามากแต่ข้าไม่มีความกล้าที่ จะเข้าหาเขา”

น้ำเสียงของหนีหว่านเต็มไปด้วยความขัดแย้งแต่ ทว่าภายใต้ความขัดแย้งนั้นหลินซีนเยียนกลับได้ยิน เสียงที่แสดงถึงความสุขออกมา

“แต่ว่า…เมื่อเจ้าปรากฏตัวขึ้น…”คำพูดของหนี หว่านเปลี่ยนไปทันที“ข้าคิดไม่ถึงว่าในขณะที่เจ้าได้ รับการปฏิบัติอย่างโหดร้ายจากเขาแต่ว่าในขณะ เดียวกันเจ้าก็ค่อยๆซึมซับเข้าไปในหัวใจของเขา ข้า สงสัยว่าทำไมเจ้าถึงได้พิเศษมากสามารถทำให้เขา ยอมรับในตัวเจ้าได้ต่อมาข้าถึงได้รู้ว่าเจ้าแตกต่างจาก ผู้หญิงเหล่านั้นมากเพราะตั้งแต่ต้นจนจบเจ้าไม่เคย สนใจในรูปร่างหน้าตาและฐานะของเขาดวงตาของ เจ้าใสบริสุทธิ์จนน่ากลัว”

“ตอนนี้เจ้าจะพูดถึงสิ่งเหล่านี้ยังมีความหมาย อะไรในเมื่อเขา…ไม่อยู่แล้ว”หลินซีนเยียนพูดด้วยน้ำ เสียงแผ่วเบา

หนีหว่านยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นไม่หยุดและพูดต่อ ไปว่า:”อาจเพราะรู้ว่าชีวิตของข้าเหลือไม่มากนักดัง นั้นข้าจึงอยากจะพูดในสิ่งที่ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูด มาก่อนถึงแม้เจ้าไม่อยากจะฟังแต่ข้าก็อยากจะพูด ดวงตาของเจ้าใสบริสุทธิ์เกินไปมันเป็นสิ่งที่คน ประเภทอย่างพวกข้าที่อาศัยอยู่บนปลายมีดและเลือด ต้องการมันมาตลอดชีวิตแต่ก็ไม่สามารถมีได้ตลอด ทั้งชีวิตดังนั้นคนประเภทเจ้าจึงเป็นที่ดึงดูดสำหรับ ผู้คนอย่างพวกข้า”

หลินซีนเยียนเงียบไปสักพักนางยกถ้วยจนเริ่ม รู้สึกปวดเมื่อยเล็กน้อยแต่นางก็ยังถืออยู่อย่างนั้นไม่ วางลง

“เจ้ารู้ไหมว่าความทุกข์ทรมานของนายท่านนั้น เกินกว่าที่เจ้าคิดมากนักเขาเห็นได้ชัดว่าเขาต้องทำสิ่ง ต่างๆเหล่านั้นกับผู้หญิงเพื่อบรรเทาพิษในร่างกายของ เขาแต่เพื่อเจ้าแล้วเขาจึงดื่มเลือดเพื่อระงับพิษเท่านั้น ดังนั้นในตอนท้ายการที่เขาได้รับบาดเจ็บจึงทำให้พิษ ในร่างกายของกำเริบอย่างรุนแรงพิษกำเริบตอนนี้ ทำให้เขาพิการครึ่งท่อนอย่างไรก็ตามเขาไม่เคย เสียใจมันเป็นเรื่องน่าขันนักเห็นได้ชัดว่าเขาต้อง พยายามมากแค่ไหนกว่าจะมีอำนาจอย่างตอนนี้แต่ เนื่องจากเขาต้องการให้ร่างกายของเขาภักดีต่อเจ้า เขาจึงได้กลายเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์เช่นนั้น”

หนีหว่านพูดจาราวกับประชดนางดูเหมือนอยาก จะหัวเราะแต่ว่าน้ำตากลับไหลลงมา

“สิ่งที่ทำให้ข้าเจ็บมากที่สุดคือทั้งๆที่เขารู้ว่าศิษย์ พี่ใหญ่ของเจ้าคิดไม่ซื่อกับเจ้า แต่เพื่อที่จะบังคับเจ้า ให้ออกไปเขาเลือกที่จะทำร้ายศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้า เจ้าคิดว่าการที่เจ้านำร่างของศิษย์พี่ใหญ่เจ้าไปแล้ว เรื่องมันจบลงแล้วหรือ?”หนีหว่านส่ายหัวของนางและ ยิ้มอย่างเย็นยะเยือก”ไม่หลังจากที่เจ้าจากไปแล้ว นายท่านบอกให้ข้าพาเขาเดินตามไปพวกเจ้าไปเจ้ารู้ หรือไม่เมื่อเขาเห็นเจ้าเป็นลมลงท่ามกลางหิมะเช่นนั้น นายท่านมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นเป็นครั้ง แรกที่ข้าได้เห็นน้ำตาของนายท่าน”

ฟังถึงตรงนี้หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นมาด้วยความ แปลกใจนางไม่รู้เลยว่าตอนนั้นที่นางแบกร่างของ เซียวฝานแล้วเป็นลมไปที่แท้โม่จื่อเฟิงก็อยู่ไม่ไกลจาก ตรงนั้น

“นายท่านให้ข้าไปเคาะประตูเรียกสองสามี ภรรยาคู่นั้นแล้วให้ข้านำร่างเซียวฝานออกไปเขามอง ดูสองสามีภรรยาคู่นั้นช่วยชีวิตเจ้าด้วยตัวเองถึงได้ วางใจแล้วจากไป”น้ำเสียงของหนีหว่านมีความรู้สึก เจ็บปวด ““เซียวฝาน…หลินซีนเยียนพึมพำไปมาวาง ตะเกียบลง”ที่แท้คนที่คนที่นำร่างของศิษย์พี่ไปก็คือ พวกเจ้าพวกเจ้าพาเขาไปที่ไหน…

หนีหว่านถอนหายใจแล้วพูดว่า”ยังไปที่ไหนได้อีก สำหรับเจ้าแล้วเซียวฝานสำคัญขนาดไหนนานท่านที่รู้ ใจเจ้าเช่นนั้นคนสำคัญของเจ้าก็คือคนสำคัญของนาย ท่านฝังข้าไว้ในที่เป็นส่วนตัวและฮวงจุ้ยดีและยัง คำนับต่อหน้าหลุมของเซียวฝานถึงแม้ร่งกายจะขยับ ไม่ได้แต่เขาก็ให้พวกข้าจับเขาก้มคำนับเก้าครั้งตั้งแต่ เกิดมานายท่านไม่เคยต้องก้มคำนับใครเช่นนี้นาย กล่าวไว้ว่าเขาติดหนี้เซียวฝานและยังออกคำสั่งว่าวัน คืนแรม15ค่ำของทุกวันให้ไปทำความสะอาดนายท่า นบอกว่าคนตายไม่อาจฟื้นคืนแต่ว่าคนที่สามารถ ทำให้นายท่านถึงขนาดนี้ได้เซียวผ่านในใต้หล้านี้ก็คง มีเขาเพียงคนเดียว”