ตอนที่427ควันเขม่าดินปืนขึ้นมาทั้ง สี่ทิศ

หลังจากเสี่ยวหลงไปแล้วหลิน · ซีนเยียนนั่งลงข้างหน้าต่างนางหยิบ กระดาษและพู่กันขึ้นมาแล้วเริ่มตั้งใจ วาดบนกระดาษแต่เมื่อคนยุคปัจจุบัน เห็นของบนภาพกระดาษวาดรูปนั้นคง มองออกกันทั้งนั้นที่วาดนั่นคือปืน!

แต่ไม่เหมือนกับปืนในยุคปัจจุบัน ที่นางวาดเหมือนปืนยุคศตวรรษที่สิบ แปดเพราะถึงอย่างไรดินปืนดำยังมี ความแตกต่างจากดินปืนยุคปัจจุบัน เรื่องอานุภาพยังมีหลายด้านที่ควบคุม ได้ยาก ในกันบึ้งสุดหัวใจเธอแอบดีใจ การค้นพบดินปืนเป็นการผลักดันส่ง เสริมครั้งยิ่งใหญ่สำหรับมนุษยชาติ เป็นสัญลักษณ์สิ้นสุดของสมัยอาวุธ เย็นช่วงของอาวุธเย็นนี้วันใดวันหนึ่ง ก่อกำเนิดดินปืนขึ้นมาไม่ต้องคิดก็รู้ว่า จะสั่นสะเทือนต่อเรื่องสร้างพลัง อำนาจของที่นี่อย่างไรบ้าง

ช่วงค่ำในวันที่สองกำลังจ้องมอง เสี่ยวหลงที่เบ้าตาดำทั้งสองข้างนำ ของที่หลินซีนเยียนต้องการมาส่งถึง ปลายทางท่ามกลางความมืดทว่า ประมาณได้ว่าไม่เป็นไปตามคำร้องขอ ของหลินซีนเยียน

“เจ้าต้องการสามชุดแต่พวกนาย ช่างทําออกมาไม่ได้จริงๆจึงทำออก มาได้หนึ่งชุดเจ้ารีบใช้ข้าก็เลยส่งให้ เจ้าก่อน”เสี่ยวหลงพูด

หลินซีนเยียนพยักหน้า“ชุดหนึ่งก็ ชุดหนึ่งเถิด ช่วงเวลาจุดเป็นจุดตาย มี

ดีกว่าไม่มี เลยลำบากเจ้าแล้ว”

“ได้ช่วยท่านข้าก็รู้สึกว่าคุ้มค่า แล้วขอรับ”เสี่ยวหลงหัวเราะฮ่าๆ

มองรอยยิ้มซื่อๆไร้เล่ห์เหลี่ยม ของเสี่ยวหลงหลินซีนเยียนอดยิ้มไม่ ได้”ไม่รู้จริงๆว่าเจ้านายของเจ้าเป็นคน อย่างไรกันแน่สามารถเลี้ยงคน คล่องแคล่วว่องไวอย่างเจ้าได้ดูจาก ประสิทธิภาพที่เจ้าทำภารกิจแต่ไม่ เหมือนสายลับทั่วไป

“คนรับใช้?” เสี่ยวหลงกระพริบตา“คนรับใช้จะ เทียบกับข้าได้ที่ใดกัน?ข้าเป็นผู้ พิทักษ์ลับที่เก่งกาจที่สุด”

“ผู้พิทักษ์ลับ?”หลินซีนเยียนตา สว่างดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย ระยิบระยับผู้ที่จะเลี้ยงดูผู้พิทักษ์ลับได้ ล้วนมีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ไม่ มากก็น้อย

เสี่ยวหลงมองสีหน้านางก็รู้ว่าตัว เองถูกเปิดเผยแล้วต้องรีบหาข้ออ้าง ให้เร็วที่สุดแล้วเป็นไปตามที่คิดพวก เดียวกันก็จะอยู่ด้วยกันมาอยู่กับผู้ หญิงของเจ้านายได้ก็ต้องมี เล่ห์เหลี่ยมแล้วยังฉลาดอีกด้วย

ในห้องหลินซีนเยียนโคมไฟ สว่างทั้งคืนจนกระทั่งตอนท้องฟ้า สว่างไส้เทียนมอดโคมไฟถึงดับไป เอง

เพียงแต่หลังจากโคมไฟดับไป ไม่นานหน้าจวนก็มีเสียงแตกตื่นดังขึ้น มาไม่นานสวี่ห้าวและอี้เซิงท่าทาง จริงจังรีบวิ่งเข้ามาในจาน

“พี่สาว!พี่สาว!”อี้เซิงวิ่งไปตะโกน ไปตอนเห็นหลินซีนเยียนหน้าซีดเดิน มาออกจากห้องเขารีบพูด“โจว่เฉิง ลงมือแล้ว!”

“เร็วกว่าที่ข้าคาดคิดไว้”หลินซีน เยียนขมวดคิ้วแน่นถามอีก“เขาทำ อย่างไร?”

“เมื่อครูอาจารย์เห็นบนถนนใหญ่ มีกองกำลังคุมกำลังเข้มงวดแล้วพูด กันว่าพูดกันว่ารอบเมืองหลวงรวบรวม กองกำลังทหารได้ห้าหมื่นคนตอนนี้ กองทัพกำลังล้อมเมืองในกลางเมือง แม่ทัพวี่หลินจัดเตรียมป้องกันทุก ประตูเมืองตอนนี้คนในเมืองใจ หวาดหวั่นยิ่งมีไก่ขันสุนัขเห่าผสมโรง ไปด้วยเหล่าประชาราษฎร์วุ่นวายกัน ไม่สงบนิ่งตอนนี้คนในราชสำนักไม่มา ดูแลประชาชนฉะนั้นตอนนี้ทุกที่ทุกหน แห่งมีแต่ความโกลาหล”อี้เซ็งเล่า เหตุการณ์อย่างคร่าวๆ

สวี่ห้าวพูดเพิ่มเติม“ยิ่งกว่านั้น กำลังทหารรอบจวนพวกเรามีน้อยลง กว่าเดิมดูท่าถูกจัดไปอยู่ทางประตู แล้วมีคนพวกนี้ตีขนาบทั้งด้านในด้าน นอกข้าคาดการณ์ว่าประตูเมืองจะแตก พ่ายเร็วมากแต่ในเมื่อโจว่เฉิงใช้ชื่อ แฝงของอี้เชิงเช่นนั้นข้าคิดว่าถ้าใน กาลนี้ฮ่องเต้แคว้นหมันทรงฉลาด ปราดเปรื่องจะต้องรีบค้นหาชีวิตอี้เซ็ง ฉะนั้นพวกเรา…..จะมีอันตรายมากมี โชคเพียงอย่างเดียวคือที่นี่คือด้านใน ของเมืองไม่แน่ว่าฮ่องเต้นั้นทรงคิดว่า พวกเราอยู่ภายในสายตาของ พระองค์”

หลังจากทั้งสองคนวิเคราะห์หลิน ซีนเยียนก็เข้าใจสถานการณ์ล่วงหน้า แต่หลินซีนเยียนไม่กล้าประมาทกับ เรื่องนี้รีบนำของที่ตัวเองทำเมื่อสอง สามวันก่อนออกมา

นางนำกระโจมมือที่ชักมีดคม ออกมาได้ให้สวี่ห้าวแล้วนำมีดอ่อนให้ อี้เซิงตัวเองก็เหลือกำไลซ่อนธนูและ ของที่พึ่งทำเสร็จนั้นจนถึงเวลานี้ต้อง มีอาวุธเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น

ทั้งสามคนเก็บของเท่าที่จำเป็น พึ่งจะจัดเก็บของทั้งหมดก็ได้ยินเสียง ดังโครมดังออกมาจากทางประตูเมือง ระยะใกล้กับประตูทางใต้มากฉะนั้น เสียงที่ดังขึ้นน่าจะดังออกมาจากประตู ทางใต้

“ประตูเมืองพังเร็วขนาดนี้โจวเฉิง คงได้เป็นผู้นําแคว้นหมัน!”สวี่ห้าวอด พูดประโยคนี้ไม่ได้

ในเมืองหลวงแคว้นหมันควัน เขม่าดินปืนขึ้นมาทั้งสี่ทิศแต่ตระกูลห รงที่อยู่ท่ามกลางหิมะอันแสนไกล ท่าทางจะเตรียมอาวุธพร้อมรบทันที

สิ่งที่ยังเป็นเหมือนเดิมคือห้อง โถงในที่อันไกลโพ้นหนีหว่านยืนอยู่ หลังโม่จื่อเฟิงเข็นรถเข็นของเขาไป ด้านนอกมีเพียงสีหน้านางที่ทำให้คน อดแสดงสีหน้าอารมณ์ไม่ได้สีหน้าจำ ใจปนสิ้นหวังทำให้คนเห็นแล้วรู้สึก เจ็บปวดใจ

หน้าประตูมีหญิงสาวสองสามคน เตรียมนำทางก่อนแล้วตอนที่สองคน เดินออกไปเด็กสาวสองสามคนนั้นก้ม ตัวใช้สายตาค่อยๆมองปราดโม่จื่อเฟิง แล้วค่อยเดินนำทางไปข้างหน้าต่อไป อย่างลำบากใจ ตั้งแต่บ้านอันไกลโพ้นจนถึงบึง น้ำเย็นจำเป็นต้องข้ามทะลุผ่านทาง เดินสูงชันนับสินที่สองฟากทางเดินคือ สถานที่พักของลูกศิษย์ตระกูลหรง ได้ยินว่าตอนนี้บุกเปิดบึงน้ำเย็นเพื่อ ลูกกำพร้าของตระกูลหรงฉะนั้นบน หน้าต่างของทั้งสองฟากทางเดินไม่ นานก็มีกลุ่มคนยื่นหัวมามองโม่จื่อเฟิง

“เช่นนั้นคงเป็นเด็กกำพร้าใน ตำนานคนนั้น?เกิดออกมาหน้าตารูป งามอย่างที่คิดไว้และเขาหักหลังตระ กูลหรงเหมือนแม่!

“ไม่ใช่ใช่ว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมก็ คนอย่างเขาสร้างภัยบางอย่างและต่อ ต้านอำนาจตระกูลหรงได้แต่โชคดีเขา อยู่ในสถานที่เช่นนี้ไม่นั้นข้าจะรอสาว น้อยของตระกูลหรงไปด้วยเหตุใด กัน?”

“เขาอยู่เอ้อระเหยไปวันๆแล้วยัง ไง?ไม่ใช่สิ่งสุดท้ายที่ขอร้องตระกูล ตัวเองรี?แต่หัวหน้าตระกูลก็เป็นคน เอาจริงบึงน้ำเย็นช่างมีค่าเหลือเกินปี หนึ่งเปิดได้แค่ครั้งเดียวและคนที่ เข้าไปล้างไขกระดูกก็เพียงแค่คน เดียวเหตุใดปีนี้ต้องการเด็กกำพร้าไร้ ค่านี่อีกอย่างนะเขาแยกจากตระกูลห รงตั้งแต่วัยเยาว์กำลังภายในของตระ กูลหรงก็ทำไม่ได้งั้นเขาลงไปในบึงน้ำ เย็นจะไม่ตาย ?”

“ใครจะรู้ล่ะจะลงบึงน้ำเย็นได้ต้อง ฝึกฝนกําลังภายในตระกูลหรงสิบปีขึ้น ไปถ้าหากไม่บำเพ็ญตนตามหลัก กำลังภายในของตระกูลหรงเลือดลม ไหลจะทวนกระแสทำลายร่างกายและ ตายได้ง่ายดายเขายังคิดไปต้านทาน ด้วยร่างกายอัมพาตอีกหรือ? ”

“ดูท่าเขาเป็นได้เท่านั้นแม้แต่ เหตุผลนี้ก็ยังไม่เข้าใจก็คงโง่เสียเต็ม ประดาแล้วล่ะ”

ในห้องโถงที่อยู่เหนือทางเดิน ได้ยินเสียงคนสองสามคนคุยกันเสียง ดังชัดเจนสองสามคนนั้นยืนอยู่ริม หน้าต่างท่าทีเจรจาไม่เลี่ยงใช้คำพูด แม้แต่น้อยเหมือนกับจงใจพูดคำพวก นั้นออกมาหาโอกาสให้โม่จื่อเฟิงอับ อายขายหน้าเท่านั้นเอง

ไม่จื่อเฟิงแหงนหน้ามองสองสาม คนนั้นไม่หลบตาแม้แต่น้อยยืนอยู่ที่ หน้าต่างหน้าด้านๆเหมือนเดิมชาย หนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มทำท่าทาง กระแอมยั่วยุใส่โม่จื่อเฟิง

โม่จื่อเฟิงไม่เพียงไม่โกรธแต่ยัง ยิ้มแปลกเขาพูดเสียงดังกังวาน ดูท่า นายน้อยตระกูลหรงในตอนนี้ก็เป็นได้

มีคนหนึ่งทําหน้าอวดดีบ้าระห่า สําหรับคนกลับกลอกปล้นปล้อนอย่าง ไม่จ่อเฟิงอยากจะทําร้ายเขาให้ตาย แต่มีปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น