ตอนที่426รวบรวมวัตถุดิบ

ใช่สิคนตระกูลหรงไม่ใช่พวกที่น่า คบหาด้วยถ้าหลินซีนเยียนตกอยู่ในกำ มือตระกูลหรงไม่ใช่แค่โม่จื่อเฟิงที่มี อันตรายกลัวว่าหลินซีนเยียนก็เอา ชีวิตรอดยาก

“แต่ว่า………พระชายาแย่งหญ้าจื่ ออวิ๋นไปตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร กันดี?ต้นหญ้าจื่ออวิ๋นนั่นเป็นของ ล้ำค่าในร้านยาวิเศษมีเพียงพี่สาวหลี วนถึงจะหยิบมาได้แต่เดิมข้าน้อยคิด ว่าด้วยมิตรภาพที่พี่สาวหลีฮวนมีต่อ ท่านเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ยากนัก แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พระชายาแย่ง ชิงไปกลางทางเสียแล้วแล้วยังทำร้าย พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาหนีหว่าน อดร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้ถ้า องครักษ์มังกรกลับมาบอกข่าวด้วยตัว เองนางไม่เชื่อว่าหลินซีนเยียนตัวคน เดียวแบบนั้นจะทำร้ายชีวิตคนบริสุทธิ์ เพื่อหญ้าจื่ออวิ๋นก้านเดียว

โม่จื่อเฟิงเงียบไปชั่วครู่ไม่สนใจ จะมองหนังสือเขามองให้คนรับใช้ หนุ่มปิดหนังสือคนรับใช้หนุ่มปิด หนังสือแล้วก็จากไปในห้องเหลือ เพียงโม่จื่อเฟิงและหนีหว่าน

“นายท่านพวกเราต้องนั่งรอรับ ความพ่ายแพ้เช่นนี้หรือ?”ยิ่งหนีหว่าน เป็นทุกข์นายท่านจึงตกลงทำพันธะ สัญญากับตระกูลหรงได้ยากทำให้ตระ กูลหรงเปิดบึงน้ำเย็นให้เขาถ้าเวลานี้ เกิดเรื่องไม่คาดฝันนางคงไม่ยอมจริง!

โม่จื่อเฟิงมองหิมะปลิวว่อนที่ นอกหน้าต่างผ่านสักพักถึงพูด“บางที เรื่องทั้งหมดพรหมลิขิตกำหนดเอาไว้ แล้วหล่ะ……..”

“พรหมลิขิต?”หนีหว่านแปลก ใจ“นายท่านตั้งต่ไหนแต่ไรมาท่านไม่ เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต?”

“บางทีคนแก่ตัวลงแล้วล่ะเมื่อ ก่อนไม่เชื่อเรื่องพวกนี้นึกไม่ถึงว่า ตอนนี้เริ่มจะเชื่อเสียแล้ว”โม่จื่อเฟิง โศกเศร้าเป็นอย่างยิ่งหลังจากผ่านไป สักพักเขาค่อยๆพูด“เจ้าส่งคนไปที่ร้าน ยาวิเศษอีกครั้งถามดูยังมีหญ้าจื่ออวิ๋น ต้นอื่นหรือไม่ตอนนี้ทำได้แค่เสี่ยงเพื่อ กาลเวลาข้างหน้าแล้วถ้าหากสวรรค์ จะรับข้าไปเช่นนั้นข้าก็คงจนปัญญา แล้วแต่ทว่าสุดท้ายต้องตายในเงื้อม มือของนางข้าก็เต็มใจอยู่แล้ว”

คนเหมือนโม่จื่อเฟิงกลัวความ ตายที่ไหนกัน?เริ่มตั้งแต่อายุห้าขวบ เขาพร่ำบอกตัวเองไม่ขาดช่วงหลายปี นี้ใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าในเมื่อใช้ชีวิต อย่างสูญเปล่าแล้วเช่นนั้นก็เผด็จการ ตามใจตัวเองเสียเลย!

“หนีหว่า………หลังจากไม่ จื่อเฟิงสั่งเสร็จแล้วเขาอดพูดไม่ ได้”ถ้าข้าพบกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด จริงๆส่ง จึงน้อยไปอยู่กับนางหลัง จากนั้น…..มอบองครักษ์มังกรให้แก่

นาง”

นี่เป็นคำสั่งสุดท้าย?

ดวงตาหนีหว่านแดงก่ำแต่ไหน · แต่ไรมานางไม่เคยเห็นโม่จื่อเฟิง หมดอาลัยตายอยากนางอยากพูด ปลอบใจเขาสักสองสามคำริมฝีปาก ขยับแต่สุดท้ายไม่ได้พูดออกมาจวบ จนสุดท้ายนางยอมพยักหน้าอย่าง กล้ำกลืน

ดูเหมือนหิมะกลางภูเขาเพิ่มขึ้น มาบ้างไม่รู้ว่าบรรพบุรุษตระกูลหรงคิด อย่างไรถึงเลือกที่เยี่ยงนี้เป็นถิ่นตั้ง หลักปักฐานจากรุ่นสู่รุ่น

ลมหิมะยังคงอยู่ต่อไปแต่ใจคน แข็งตัวจนกลายเป็นน้ำแข็งไป เคลื่อนไหวไม่ได้อีกต่อไป

สองวันนี้หลินซีนเยียนยังทำของ เล่นที่ห้องเหมือนเดิมทำอาวุธไม่ใช่ เรื่องง่ายการผลิตอาวุธไม่ใช่เรื่องง่าย ตั้งแต่วาดกระดาษโครงไปจนถึง ตัวอย่างหนังสือสุดท้ายคิดต้นทุน ทดลองทำปรับปรุงทดลองทำอีก ปรับปรุงอีกทุกขั้นตอนต้องใช้กำลัง และเวลาเป็นอย่างมาก

ดังนั้นในช่วงเวลาครึ่งเดือนกว่า นางสามารถผลิตอาวุธออกมาได้ไม่ มากนักแต่ธนูที่ลักษณะเหมือนกำไล ดอกหนึ่งสามารถแทรกไว้ในดาบอ่อน ที่เอวและยังมีกระโจมมือคู่หนึ่งที่ สามารถดีดมีดคมออกมาได้ และสองวันนี้นางมักจะไม่มีสมาธิ ทุกๆครั้งจะหยุดมือความคิดของนาง ยุ่งเหยิงว้าวุ่นยิ่งนักตอนใจลอยนาง ได้ยินเสียงวี่จิ่งน้อยตะโกนร้องไห้ เสียใจสุดจะพรรณนาแต่ไหนแต่ไรมา นางไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้นางเชื่อ ลางสังหรณ์ของผู้หญิงนางจึงคิดว่า ต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ช่วงบ่ายในวันนี้เสี่ยวหลงมาส่ง วัตถุดิบแล้วแต่ครั้งนี้นางดูมีความสุข อย่างชัดเจนโดยเฉพาะตอนนำหีบสี่ หีบส่งในมือหลินซีนเยียนเขารู้สึกคาด ไม่ถึงว่าจะพูดคำว่าสำเร็จไม่ออก แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหตุใดยอม ก้มหัวอยู่ใต้การบังคับบัญชาต่อผู้หญิง คนหนึ่งเป็นเพราะนางคือสตรีของ นายท่านกระมัง?

“ข้าไปเหมืองแร่ที่นอกเมืองไม่ ง่ายนักกว่าจะทราบว่าที่ปากถ้ำเหมือง แร่จะมีหินเผาไหม้ได้จริงๆแต่เหมือง แร่นั้นไม่มีแต่เคยเห็นในเหมืองแร่เล็ก ที่อยู่ห่างไปร้อยลี้ข้าขี่ม้าไปเหมืองแร่ เล็กทั้งคืนแม้เหมืองแร่เล็กไม่มีคนอยู่ แล้วแต่โชคดีนักข้าอยู่ในโรงเหล็ก ของตำบลยังหาทางเอาชีวิตรอดได้ เล็กน้อยถ้าหากข้ามาไม่ทันกาลชีวิตที่ เฉียดตายคงถูกช่างตีเหล็กจุดไฟเผา ไปแล้ว”

เสี่ยวหลงเล่าออกมาท่าที แสดงออกว่าประสบความสำเร็จมาก ที่แท้ช่วงนี้เขาออกสำรวจเงียบๆเขา เลื่อมใสศรัทธาหญิงตรงหน้าโดยไม่รู้ ตัวผู้หญิงคนหนึ่งมีเชาวน์ปัญญาถึง เพียงนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน

หลินซีนเยียนซาบซึ้งใจนางคิด ไม่ถึงจริงๆว่าของที่ต้องการครบถ้วน แล้ว!

นางซาบซึ้งใจย้ายหีบสองสาม หีบเข้าไปในห้องหลังจากนั้นรอไม่ ไหวเปิดหีบพวกนั้นมาดูแม้หีบนั้นไม่ ใหญ่นักของในหีบก็มีไม่มากโดย เฉพาะดินประสิวที่มีน้อยที่สุดแต่แม้จะ เป็นเช่นนี้ก็รวบรวมวัตถุดิบที่จะสร้าง ดินปืนได้ครบถ้วนแล้ว

“แม่นางของพวกนี้ล้วนเป็นของ ทั่วๆไปท่านจะเอาไปทำอะไรหรือ ขอรับ?”เสี่ยวหลงถามอีก หลินซีนเยียนจิตใจดีเผยหน้าตา อ่อนโยนต่อเขาอธิบายไม่ปิดบังกลับ หยิบพู่กันขึ้นมาวาดเสียด้วยซ้ำผ่านไป สักพักนางยกกระดาษขึ้นมาส่งให้ เสี่ยวหลง“ข้าทำอะไรรอให้เสร็จแล้ว เจ้าจะรู้เองตอนนี้ยังต้องรบกวนเสี้ยว หลงไปที่โรงตีเหล็กในเมืองเพื่อหา ของสองสามอย่างให้ข้าอีกครั้ง”

เสี่ยวหลงหยิบกระดาษขึ้นมาดู อย่างละเอียดแต่ยิ่งดูยิ่งสงสัยมากกว่า เดิมของที่ถูกวาดบนกระดาษวาดรูป เขามองแล้วไม่เข้าใจแต่เป็นคนเรียน วิทยายุทธเขาเดาออกว่าน่าจะเป็น อาวุธชนิดหนึ่ง“อาวุธชนิดนี้แปลกนัก ปลายด้านหน้าเป็นกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ทั้งไม่คมไม่ยาวอาวุธเช่นนี้จะทำร้าย คนได้หรือขอรับ?”

“ได้ไม่ได้ถึงเวลาทำออกมาเจ้าก็ จะรู้เองแต่เป็นเพราะเวลาเร่งนักถ้า เป็นไปได้ข้าหวังว่าจะออกไปหาของ พรุ่งนี้ได้”หลินซีนเยียนพูด

“พรุ่งนี้?”เสี่ยวหลงอดพูดออกมา ไม่ได้“แม่นางของพวกนี้ข้าดูไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่านายช่างจะทำออกมาได้หรือไม่ ให้เวลาแค่หนึ่งวันยากเสียยิ่งยากแล้ว ขอรับ”

“ข้าก็รู้ว่าให้เวลาน้อยเกินไปแต่ พวกเราไม่มีเวลาแล้วข้ารู้สึกว่าสองวัน นี้จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นถ้ามาไม่ทันกลัว ว่าพวกเราทั้งหมดคงไม่ได้ออกไป จากแคว้นหมัน”หลินซีนเยียนแสดง สีหน้าหนักแน่นบรรยากาศเช่นนี้ต้อง พูดโน้มน้าวเสี่ยวหลงทันที

เขาขมวดคิ้วพูดอีก“ข้าจะทำให้ เต็มที่แล้วกันขอรับค่ำวันนี้ข้าจะเฝ้า พวกนายช่างรีบทำแต่สุดท้ายจะทำ ออกมาได้หรือไม่ข้าไม่กล้ารับประกัน ขอรับ”

“รีบไปเถิด”หลินซีนเยียนพยัก หน้าว่าเข้าใจแต่ในมือกลับสั่นเทาเห็น ชัดว่าในใจนางตื่นเต้นตึงเครียดจริงๆ