ตอนที่402ที่อยู่ของเจ้าของบ้านยา

วิเศษ

หลินซีนเยียนได้ฟังก็ตกใจขึ้นมา ทันที“ท่านหมายความว่ายังไง?”

เถ้าแก่ชิวพูดเสียงเย็นชาออก มา“ข้ารู้บ้านของเถ้าแก่ของข้าซะ ที่ไหนล่ะ?แต่ในใจมันอดใจไว้ไม่ไหว ดังนั้นข้าก็เลยบอกพวกเขาไปเถ้าแก่ ของข้าเอายาวิเศษนั้นไปที่วังหลวง แคว้นหมันแล้วขึ้นไปพบพระเจ้าแล้ว ล่ะวังหลวงแคว้นหมันน่ะข้าเองชีวิตนี้ ก็ยังไม่เคยเข้าไปเลยแล้วจะให้คนเข้า ออกได้ตามใจชอบงั้นหรอ?เหอะถึง ตอนนั้นข้าก็แค่รอดูจุดจบของพวก เขา” วังหลวงแคว้นหมัน…

ในใจของหลินซีนเยียนเจ็บจนจุก ไปหมดเขามองเถ้าแก่ชิวด้วยสายตา ไม่พอใจ“เถ้าแก่ชิวพวกเขาก็แค่มา ถามหาข้อมูลจากท่านก็เท่านั้นท่านก็ชี้ ทางไปตายให้กับเขานี่มันเกินไป หน่อยแล้ว!”นางโมโหมากแค่คิดว่าอี้ เซิงอาจจะจบชีวิตทั้งแบบนี้นางก็ชัก สีหน้าออกมา

“ก็แค่มาถามหาข้อมูลก็เท่านั้น? หากว่าข้าไม่รู้เบาะแสของยาวิเศษนั่น พวกเขาไม่ฆ่าข้าไปแล้วหรอ?ทำไมล่ะ ชีวิตของพวกเขาคือชีวิตชีวิตของคน แก่อย่างข้าไม่ใช่ชีวิตรึไง?”เถ้าแก่ชิ วก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นตัวของตัวเองแม้ ว่าอินฉีและหลินซีนเยียนจะมีตราสัญลักษณ์ของฉินชิงเฟิงจิตใต้สำนึก เขาก็ยังคงมีความภูมิใจในตนเองอยู่

หลินซีนเยียนยังคิดที่จะคุยกับเขา อยู่แต่กลับถูกอินฉีที่ยืนอยู่ข้างๆตัดบท ซะก่อน“ซีนเยียนตอนนี้ไม่ใช่เวลามา ทะเลาะนะถ้าหากเจ้าอยากจะตามหาส องคนนั้นข้าไปที่เมืองหลวงแคว้น หมันเป็นเพื่อนเจ้าได้นะ”

อินฉีเป็นคนฉลาดจากคำพูดของ หลินซีนเยียนทำให้เขาพอจะเดาออก ได้เกือบหมดเขาไม่เชื่อจริงๆหรอกที่ หลินซีนเยียนบอกว่าสองคนนั้นเป็นคู่ แข่ง

หลินซีนเยียนไม่ได้พูดอะไรเพียง แค่มองอินฉีด้วยสายตาเยือกเย็นแวบ หนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า

อินฉีค่อยๆรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเก็บ ตราสัญลักษณ์ของฉินชิงเฟิงแล้วถาม เถ้าแก่ชิวว่า“ยาวิเศษอันนั้นบนโลกนี้มี เพียงแค่ต้นเดียวจริงหรือ?ถึงแม้ว่า ท่านจะไม่รู้ว่าบ้านของเถ้าแก่ของท่าน อยู่ที่ใดแต่ว่าคงพอจะมีวิธีติดต่ออยู่ บ้างใช่หรือไม่?”

เถ้าแก่ชิวไม่คิดว่าอินฉีผู้นี้จะ เฉลียวฉลาดขนาดนี้ถึงขั้นทายความ จริงออกด้วย

“ข้าคงจะพูดถูกแล้วสินะ”อินฉี เห็นสีหน้าของเถ้าแก่ชิวก็ยิ่งมั่นใจใน สิ่งที่ตนคาดเดาไว้เขายังหยิบเช็ค เงินสดเป็นบึกยัดใส่มือของเถ้าแก่ชิวอี กด้วย“เถ้าแก่ชิวเช็คพวกนี้ท่านรับไว้ เถอะท่านวางใจพวกข้าไม่บังคับให้ท่า นบอกที่อยู่ของบ้านเถ้าแก่ของท่าน หรอกเพียงแค่หวังว่าท่านจะให้ เบาะแสแก่ข้านิดหน่อยอีกอย่างพวก ข้าเป็นเพื่อนกับฉินเฉิงจู่ไม่มีทางทำ เรื่องอันตรายกับเถ้าแก่ของท่าน แน่นอนเพียงแค่อยากจะพบกับนาย ของท่านพูดคุยอะไรด้วยเสียหน่อยก็ เท่านั้นถ้าหากว่าโชคดีเจรจากับนาย ของท่านสำเร็จก็ดีสิหากว่าไม่ได้จริงๆ ก็ให้น้องสาวคนนี้ของข้าตายใจก็ยัง ดี?”

เป็นมหาเสนาบดีของประเทศอิน ฉีก็ไม่รู้จะพูดอะไรตอนที่พูดก็ แสดงออกอย่างจริงใจสุดๆหากไม่ใช่ เพราะหลินซีนเยียนรู้ว่าจิตใจของอินฉี นั้นเหมือนกับโม่จื่อเฟิงเป็นคนเจ้าเล่ห์ เหมือนกันนางก็คงถูกสุภาพบุรุษที่อยู่ ตรงหน้าหลอกไปแล้ว

เถ้าแก่ชิวเหมือนจะลังเลอยู่ครู่ หนึ่งมือกำเช็คเงินสดไว้แน่น

หลินซีนเยียนและอินฉีมองดูเขา แวบหนึ่งขณะนั้นก็เห็นโอกาสจากฝั่ง ตรงข้ามคนคนหนึ่งเพียงแค่มีความ ลังเลก็แปลว่าประนีประนอมใกล้สำเร็จ แล้ว

สุดท้ายทั้งสองคนก็รออย่าง เงียบๆสักพักก็เห็นเถ้าแก่ชิวกัดฟัน แล้วพูดว่า : “งั้นก็ได้ข้า…”

ใครจะรู้ความเปลี่ยนแปลงมักจะ เกิดขึ้นอย่างฉับพลันตอนที่เถ้าแก่ชิ วกำลังจะอ้าปากพูดร่างที่ใส่ชุดสีแดง สดก็พุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

อินฉีและหลินซีนเยียนยังไม่ทัน ได้มองชัดๆว่าคนที่มานั้นเป็นใครก็ เห็นร่างที่ใส่ชุดสีแดงสดได้มาหยุดอยู่ ตรงหน้าเถ้าแก่ชิวแล้วจากนั้นก็ดึงคอ เสื้อของของเถ้าแก่ชิวแล้วตะคอกรอ จนร่างชุดสีแดงสดหยุดลงหลินซีน เยียนถึงจะเห็นชัดๆว่าคนที่พุ่งเข้ามา นั้นเป็นแม่นางอายุราวสิบแปดสิบเก้าปี สวมชุดแคว้นหมันสีแดงสดบนศรีษะ ปักปิ่นระย้าที่เว่อร์วังอีกหกเจ็ดอันใน ตอนที่ขยับตัวปิ่นระย้าพวกนั้นกระทบ กันทำให้เกิดเสียงที่ไพเราะขึ้นมา

เถ้าแก่ชิวถูกแม่นางชุดแดงคนนั้น จับไว้ตอนแรกก็ตกตะลึงพอกำลังจะ โต้กลับก็เห็นคนที่เข้ามาชัดๆเลยทำ สีหน้าจนปัญญา ”หลีฮวนเจ้านี่มันไม่รู้ จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ยังไม่รีบเอามือ ออกอีก!”

“ตาแก่ชิวท่านรีบบอกข้ามาเลย นะนกสื่อสารที่พ่อข้าทิ้งไว้ให้ท่านอยู่ ที่ไหน!ข้ารีบร้อนนะไม่ว่างมาคุยได้ สาระกับท่านหรอก!”ดูออกเลยว่าหลี ฮวนกำลังลำบากทั้งๆที่มีใบหน้าที่ งดงามมีเสน่ห์แต่เพราะว่าเปื้อนไป ด้วยฝุ่นก็เลยทำให้ดูมอมแมมถึงอย่าง นั้นแววตาของนางกลับดูมีพลังทำให้ ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

เด็กสาวที่มีใบหน้างดงามของ สาวแรกแย้มเป็นผู้หญิงที่ผู้หญิงทุก คนที่ผ่านไปแล้วล้วนแต่อิจฉาและ เสียใจ

“พ่อของเจ้าไม่รู้ว่าไปหาสมุนไพร ยาแปลกๆหายากที่ไหนแล้วจะหาเจอ ได้ง่ายๆที่ไหนล่ะแล้วอีกอย่างเขาก็ ไม่ใช่ออกไปครั้งแรกเสียหน่อยตั้ง หลายรอบก็ไม่เห็นเจ้าจะมาตามหา เขา?”เถ้าแก่ชิวก็ยังคงไม่ยอมเปิดปาก บอก

หลีฮวนเห็นเขามัวแต่พิพิไรก็ยิ่ง รีบร้อนหนักเข้าไปอีกกัดเข้าที่แขน ของเขางับหนึ่งเจ็บจนเขาร้อง โอดโอยออกมาเสียงดังผ่านไปครู่ หนึ่งหลีฮวนถึงจะพูดออกมา”ตาแก่ชิว ข้าก็บอกไปแล้วไงข้ามีเรื่องด่วนท่าน อย่ามัวถ่วงเวลาข้าเลยนี่เป็นเรื่องเร่ง ด่วนจะช้าไม่ได้!

เถ้าแก่ชิวเห็นนางรีบร้อนอย่าง มากเลยตระหนักได้ว่าจะต้องเป็นเรื่อง ร้ายแรงเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ เขาลังเลอยู่สักพักก็หันไปมองทาง หลินซีนเยียนและอินฉีแล้วพูดกับทั้ง สองว่า : “ขออภัยด้วยคุณหนูของบ้าน ข้ากลับมาแล้วถ้าเช่นนั้นท่านทั้งสอง กลับไปก่อนดีกว่า?”

หลินซีนเยียนกำแขนเสื้อไว้แน่น อย่างช่วยไม่ได้ในใจกลัวว่าจะพลาด ไปเถ้าแก่ชิวผู้นี้เจ้าเล่ห์นักตอนแรก นางก็คิดว่าเขาจะพูดความจริงออกมา แต่ตอนนี้ฟังจากบทสนทนาระหว่าง เขากับหลีฮวนนางก็มีลางสังหรณ์ เถ้าแก่ชิวสามารถติดต่อกับเจ้านาย ของเขาได้ชัดๆแต่ว่ากลับตั้งใจเบี่ยง ประเด็นหากว่าตอนแรกนั้นฟังที่เขา พูดเกรงว่าคงจะไปยังทางที่ผิดไม่ น้อยแม่นางหลีฮวนผู้นี้กลับมาได้ถูก เวลาพอดี

อินฉีรู้ว่านางไม่พอใจแต่ก็ยังคง ส่งสัญญาณทางสายตาไปให้นางแล้ว ก็พูดกับเถ้าแก่ชิวว่า : “งั้นพวกข้าไม่ รบกวนแล้วล่ะ”

หลินซีนเยียนไม่อยากไปทั้ง อย่างนี้แต่ว่าก็รู้ว่าอินฉีนั้นมีความคิด ดีๆดังนั้นก็เลยลังเลอยู่สักพักแล้วก็ เดินตามอินฉีออกไป

พึ่งออกมาจากประตูทางออกบ้าน ยาวิเศษหลินซีนเยียนก็อดถามอินฉีไม่ ได้ว่า“มีแม่นางหลีฮวนบังคับข่มขู่แบบ นั้นเถ้าแก่ชิวจะต้องรีบบอกที่อยู่ของ บ้านเจ้านายของเขาออกมาแน่พวกเรา ทำไมต้องออกมาด้วยล่ะ?”

“ในเมื่อเถ้าแก่ชิวไม่อยากจะบอก พวกเราพวกเราอยู่ในนั้นไปเจ้าคิดว่า เขาจะพูดความจริงออกมาหรือ?ถ้า เป็นแบบนั้นสู้ออกมาข้างนอกอย่าง ง่ายๆเหลือพื้นที่ว่างให้แม่นางหลีฮวน กับเขาคุยกันดีกว่าแต่ว่าเจ้าไม่ต้องรีบ ร้อนไปหรอกในเมื่อมีคนช่วยพวกเรา ตามหาเจ้าของร้านบ้านยาวิเศษแล้ว พวกเราทำไมจะไม่ทำล่ะ?”

“เจ้าหมายความว่า…พวกเราแค่ ต้องตามแม่นางหลีฮวนคนนั้นไปก็พอ หรอ?”หลินซีนเยียนกระพริบตาปริบๆ แล้วก็ได้สติกลับมา