ตอนที่400แม่นางหลีฮวน

ที่ชั้นหนึ่งของบ้านยาวิเศษเต็มไป ด้วยสมุนไพรนานาชนิดแต่ว่าขึ้นมาชั้น สองวิวทิวทัศน์กลับไม่เหมือนกับชั้น หนึ่งเลยสักนิดพื้นที่ว่างต่างๆต่างเต็ม ไปด้วยกระถางต้นไม้หลากหลายชนิด ในกระถางต้นไม้ส่วนใหญ่จะมีดอกไม้ บานสีสันสวยงามดอกไม้พวกนั้นหลิน ซีนเยียนไม่เคยเห็นมาก่อน

ที่จวนอู่เซวียนอ๋องก็มีพืชพรรณ หายากมากมายนางก็เคยเห็นมาไม่ น้อยในนั้นมีอยู่สองสามชนิดที่ไม่ง่าย เลยกว่าโม่จื่อเฟิงจะปลูกมันได้ในตอน ที่นางเดินผ่านโถงทางเดินของชั้น สองนั้นกลับเห็นในกระถางที่วางอยู่ที่ ริมผนังในนั้นมีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่นาง คุ้นเคย

เวลานี้นางถึงรู้ว่ากระถางต้นไม้ที่ ชั้นสองพวกนี้ไม่ใช่กระถางที่หาชมได้ ง่ายๆทั่วๆไป

เห็นสายตาที่นางมองกระถาง พวกนั้นแล้วพนักงานที่นำทางอยู่ นัยน์ตาก็เกิดประกายประหลาดใจพูด อย่างยิ้มแย้มว่า “เห็นแววตาของแม่ นางแล้วรู้จักประวัติความเป็นมาของ กระถางต้นไม้พวกนี้หรือ?”

หลินซีนเยียนได้สติกลับมาส่าย หน้าเบาๆ“เปล่าหรอกเพียงแต่รู้จัก ชนิดสองชนิดในนั้นเท่านั้นเอง”

ดูแม่นางจะไม่ใช่คนในพื้นที่ของ เมืองชุนสินะแล้วก็ไม่เหมือนคนแคว้น หมันเสียเท่าไหร่ด้วยรู้จักชนิดสอง ชนิดถือว่าเก่งมากแล้วล่ะอย่าว่าแต่ชั้น สองเล็กๆนี่เลยแต่ว่าดอกไม้ใบหญ้าที่ อยู่ในตึกแห่งนี้ล้วนแต่หายากมากใน โลกท่านลองดูที่ดอกไม้สีม่วงที่บาน อยู่ขอบหน้าต่างนั่นสินั่นน่ะเป็นหญ้าเป๋ หลีต้นสุดท้ายของโลกเชียว”

“หญ้าเป๊หลี?”หลินซีนเยียนเผลอ จ้องมองไปยังอินฉี

คิดไม่ถึงเลยว่าอินฉีจะยิ้มบางๆ ออกมาแล้วตอบกลับมา:”หญ้าเป๊หลี เมื่อก่อนมีเพียงในตำราโบราณเท่านั้น เล่ากันว่ามีสรรพคุณชวนให้ลืมความ รู้สึกไม่ว่าจะใช้กับคนที่มีความรู้สึกลึก ซึ้งมากเพียงใดเพียงแค่กินหญ้าเป๋หลี นี้เข้าไปก็จะลืมความรู้สึกทั้งหมดจน หมดสิ้นแต่ว่าลืมความรู้สึกนี้ไม่ใช่การ สูญเสียความทรงจำคนที่ใช้ยานี้จะยัง จำคนที่ตนรักได้อยู่ในใจแต่ว่าความ รู้สึกรักที่ลึกซึ้งนั้นก็จะหายไปอย่าง กะทันหันต้นหญ้าต้นเดียวก็ทำให้คน สองคนที่มีความรู้สึกต่อกันกลายมา เป็นคนแปลกหน้าต่อกันได้”

เอ่อ..มียาแบบนี้บนโลก ด้วย?”หลินซีนเยียนรู้สึกตื่นตาตื่นใจ อดไม่ได้ที่จะมองมันอย่างอยากรู้ อยากเห็น

พนักงานนำทั้งสองคนมาถึงห้อง สุดท้ายของโถงทางเดินจากนั้นก็เคาะ ประตูแล้วก็ถอยหลังออกมาสองก้าว ทำมือเชิญให้หลินซีนเยียนและอินฉี เข้าไป

หลินซีนเยียนพยักหน้าให้

พนักงานอย่างมีมารยาทแล้วถึงจะเดิน เข้าไปข้างใน

นี่เป็นห้องแบบง่ายๆภายในห้อง ไม่ได้มีสิ่งประดับตกแต่งอะไร มากมายมีเพียงชายชราสวมเสื้อพื้น เมืองแขนกุดในมือถือเสียมเล็กๆกำลัง จัดกระถางต้นไม้อยู่รอบๆตัวเขาก็มี กระถางต้นไม้เล็กๆวางอยู่มีดอกไม้ บางกระถางมีสภาพเหี่ยวแห้งบาง กระถางดูมีชีวิตชีวาสวยงาม

“คนแก่อย่างข้าหายไปแค่ไม่กี่ เดือนเจ้าดูสิดอกไม้พวกนี้ก็มีสภาพ เป็นแบบนี้แล้ว?ถ้าข้ากลับมาช้ากว่านี้ อีกไม่กี่วันล่ะก็ต้นจินฉานจีนี้แล้วก็ ดอกโบตั๋นซ่อนจันทร์ตรงนั้นคงจะไม่ รอดแน่ๆยังจะมาพูดว่าข้าแก่แล้วพัก ได้แล้วดูพวกเจ้าไอ้เด็กไม่ได้เรื่อง พวกนี้ข้าจะพักผ่อนได้เรอะ?แบบนี้ ทำให้ข้าคนแก่คนนี้เหนื่อยตายชัดๆ”

ชายชราที่จัดกระถางอยู่พอได้ยิน ว่ามีคนมาก็เริ่มบ่นขึ้นมาทันทีแต่กลับ ไม่ได้หันมามองว่าคนที่เข้ามาคือใคร พอเขาบ่นจนจบแล้วถึงจะหันหน้ากลับ มาพอเห็นคนแปลกหน้าสองคนอย่าง กะทันหันนัยน์ตาเขาก็ประหลาดใจขึ้น แล้วถามพนักงานคนนั้นว่า;“พวกเขา เป็นใครกันพามาถึงที่นี่มาทำอะไรงั้น รึ?ข้าก็คิดว่าจะเป็นแม่ตัวแสบนั่นเสีย อีกกำลังจะสั่งสอนนางสักหน่อย” “เถ้าแก่ชิวลูกค้าสองท่านนี้ ต้องการยาสมุนไพรที่ค่อนข้างพิเศษ ข้าน้อยไม่รู้เรื่องดังนั้นก็เลยพาพวก เขามาหาท่าน”พนักงานคนนั้นหัวเราะ แหะๆแม้ว่าจะมีท่าทางเคารพนับถือ แต่ก็ดูออกว่าพนักงานคนนั้นไม่ได้ เกรงกลัวเถ้าแก่ชิวแต่อย่างใด

คนคนหนึ่งที่ทำให้ลูกน้องเคารพ นับถือแต่ไม่ได้เกรงกลัวตนได้จะต้อง เป็นคนที่เข้าหาได้ไม่ยากแน่ๆหลินซีน เยียนดูจากท่าทางของเถ้าแก่ชิวก็รู้ เกี่ยวกับเขาคร่าวๆ

“หลีฮวนแม่คนนั้นล่ะ?ผู้ใดก็พามา หาข้าที่นี่หมดแล้วจะเอาแม่นั่นไว้มี ประโยชน์ทำอันใด?”เถ้าแก่ชิวคิ้ว ขมวดพูดเสียงเย็นชา พนักงานคนนั้นทำปากแหยลูบหัว ตัวเองอย่างเขินๆราวกับว่ารู้สึกลำบาก ใจมาก

“รีบพูดมาสิ!จะให้คนแก่แบบข้า ใช้ไม้แข็งกับเจ้า เจ้าถึงจะยอมพูด ออกมาใช่หรือไม่?แม่นั่นไปทำเรื่อง โง่ๆอีกแล้วใช่หรือไม่กลัวข้าจะรู้?”เถ้า แก่ชิวยิ่งสีหน้าไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ

พนักงานคนนั้นโดนกดดันจนไม่มี ทางเลือกพูดอย่างขมขื่นว่า “แม่นาง หลีฮวนได้หนีไปครึ่งเดือนกว่าแล้ว…”

“อะไรนะ!”เถ้าแก่ชิวได้ยินก็ทิ้ง พลั่วที่อยู่ในมือแล้วยืนขึ้นมา“เจ้าพูด ว่าแม่เด็กนั่นไปแล้วครึ่งเดือนกว่า แล้ว?ข้าพึ่งจะกลับมาเมื่อวานยังไม่รู้ เรื่องอะไรงั้นก็หมายความว่าที่บ้านยา วิเศษไม่มีเจ้านายมาครึ่งเดือนแล้ว? ดีพวกเจ้าไอ้พวกเด็กไม่ได้เรื่องหนัง หนาซะจริงบังอาจมาปิดบังข้ารอดูละ กันว่าวันนี้ข้าจะไม่ตีพวกเจ้าให้ตายไอ้ พวกไม่ได้เรื่อง!”

เถ้าแก่ชิวสีหน้าโกรธจัดไม่มอง หลินซีนเยียนและอินฉีแม้แต่น้อยมอง ซ้ายมองขวาหาสักพักก็หยิบก้านไม้ ก้านหนึ่งมาไล่ตีพนักงานคนนั้น

“เถ้าแก่ชิวปล่อยข้าไปเถอะข้า น้อยไม่ได้ต้องการจะปิดบังท่านจริงๆ เป็นเพราะแม่นางหลีฮวยไม่ให้พวก เราพูด!ท่านก็รู้จักนิสัยของแม่นางหลี ฮวนดีพวกข้าไหนหรือจะกล้าขัดคำสั่ง นาง!เถ้าแก่ชิวโอ๊ยเจ็บๆๆท่านเบาๆ หน่อยสิอย่าใช้แรงมากไปจนทำร้าย ตัวเองไปด้วย!”พนักงานคนนั้นวิ่งหนี ไปด้วยหลบไปด้วยแล้วยังต้องระวัง ไม่ให้เถ้าแก่ชิวจับตัวเองได้อย่างไม่ ง่ายเลย

“แม่เด็กนั่นไม่ใช่ว่ารับปากจะดูแล บ้านยาวิเศษนี้ครึ่งปีงั้นรึ?ทำไมยังไม่ ครบกำหนดก็ไปเสียแล้วล่ะ?ตกลงว่า มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?แม่เด็กนั่นถึงจะ ดื้อไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่คนที่ไม่รักษา คำพูด!พวกเจ้ารีบบอกความจริงกับข้า มาหากว่าโกหกแม้แต่คำเดียววันนี้ข้า จะตีพวกเจ้าให้ตายแน่!

“เขาไม่ตามแล้วพนักงานคนนั้น ถึงจะไปหลบอยู่แถวประตูด้วยความ กลัวพูดอย่างเกรงกลัวออกมา ว่า : “ข้าน้อยเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ ว่าวันนั้นแม่นางหลีฮวนได้รับจดหมาย ฉบับหนึ่งพออ่านจดหมายฉบับนั้น เสร็จก็เก็บเสื้อผ้าของตนแล้วก็จาก ไป”

“จดหมายฉบับหนึ่ง?”สายตาของ เถ้าแก่ชิวกรอกไปมาราวกับกำลังคิด อะไรอยู่สักพักเขาก็ส่ายหน้าอย่างจน ใจถอนหายใจแล้วพูดว่า : “จดหมาย ฉบับเดียวก็สามารถเรียกให้แม่เด็กนั่น ไปได้จะต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหมอ นั่นแน่ๆก็ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนั่นมีอะไรดีถึง ทำให้นางหลงหัวปลักหัวปรำได้ขนาด นี้!รอนางกลับมาข้าจะไปบอกพ่อของ นางให้พ่อของนางเอาหญ้าเป๋หลีให้ นางกินเลย!” รอเถ้าแก่ชิวคิดบัญชีกับพนักงาน เสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็หอบหายใจ กลับไปนั่งแถวหน้าต่างแล้วโบกมือให้ กับหลินซีนเยียนและอินฉี“ท่านทั้ง สองเชิญนั่งสิให้ท่านทั้งสองเห็นเรื่อง น่าขายหน้าเสียแล้ว”

“ไม่หรอกไม่หรอกที่บ้านไหน ไม่มีคุณหนูที่ซุกซนกัน”อินฉียิ้มอย่าง เปิดเผยหยิบผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดขึ้น มายื่นให้เถ้าแก่ชิว

เถ้าแก่ชิวมองเขาอย่างชื่นชมครู หนึ่งแล้วรับผ้าเช็ดหน้าขาวมาซับ เหงื่อบนหน้าผากของตน“แล้วตกลง ว่าพวกเจ้าหายาสมุนไพรอะไร พูดมา สิดูว่าที่นี่ข้ามีหรือไม่มี