ตอนที่339โอเอซิสกลางทะเลทราย

หนีหว่านแบะปากทำหน้าไม่พอใจ”นายท่านให้คิดถึงแต่เจ้า เช่นนี้ทำไมแค่จดหมายสักฉบับเจ้าไม่คิดที่จะส่งกลับให้เขา บ้าง?”

“เอ่อ….”หลินซีนเยียนชักมุมปากยิ้มฝืนหลังจากนั้นเอียง คอครุ่นคิดพยายามใช้ความคิดผู้หญิงสมัยใหม่ไตร่ตรอง ความคิดผู้ชายที่คิดแต่เรื่องใต้เตียง

ตอนที่หนีหว่านรอจนเริ่มหมดความอดทนหลินซีนเยียน คิดออกหลังจากนั้นนางเดินไปที่ข้างเตียงล้วงของที่ห่อด้วย ผ้าไหมออกมาจากอกแล้วนำของห่อด้วยผ้าไหมใส่ลงไป ในกล่องผ้าไหมทำเสร็จหมดทุกอย่างแล้วแต่ดูนางยังรู้สึกไม่ วางใจเอาเทียนด้านข้างหยอดลงไปที่ขอบฝากล่องผ้าไหม ปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเปิดดูเสียก่อน

หนีหว่านเห็นท่าทางนางทนไม่ไหวก่ายหน้าผาก”เจ้าไม่ เชื่อใจพวกเรามากเกินไปแล้วเจ้าคิดว่าของของเจ้านายพวก เราจะกล้าเปิดกันเองหรือ?”

“ข้ากลัวว่ากล่องจะหล่นถ้าของในกล่องหล่นออกมา “เอา เถอะเหตุผลนี้ติดขัดไปบ้างแต่นางคิดข้ออ้างดีๆไม่ออกแล้ว จริงๆ
หนีหว่านรับกล่องไม่พูดอะไรหันกลับเดินจากไปไม่สนใจ

หลินซีนเยียนถอนหายใจผ่านไปแค่หนึ่งวันนางรู้สึก เหนื่อยล้าจริงๆนางรีบล้างหน้าบ้วนปากเข้านอนแล้ว

กองทหารที่จัดระเบียบลานนอกบ้านของตระกูลหลี่วิ่งเต้น ทำความสะอาดติดต่อกันหลายวันจนอ่อนล้าอันที่จริงตอนนี้ ควรเริ่มเดินทางไปคัดเลือกเกิงจีนที่แหล่งเกิงจินได้แล้วแต่ หลี่อวขึ้นซ่านกลับไม่มีท่าทีจะไปทันที

กลับเป็นหลี่จังจ้าวนึกไม่ถึงพวกเขาบอกว่าขี้เกียจมาด่าน ชายแดนจึงต้องพาพวกเขาไปเยี่ยมชมประเพณีท้องถิ่นของ ด่านชายแดนเขตนี้แต่เพราะพวกเขาไม่มาเพื่อท่องเที่ยวที่หลี่ จังจ้าวกำลังจัดการครั้งนี้ทำให้คนเริ่มแปลกใจ ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่เชิญคนทั้งหมดไปทัศนาจรเรียกแค่

หลินซีนเยียนและพวกเซียวฝานที่คัดเลือกกันมาแล้วเจตนา ของเขายิ่งทำให้คนรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในแต่หลี่อวื่น ซ่านเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำลังเพียงแค่เขาพยักหน้าคนอื่น ก็ไม่มีอำนาจแสดงความคิดเห็นดังนั้นแผนการเดินทางจึงถูก กำหนดต่อไป

หลี่จังจ้าวเตรียมรถม้าไว้สามคันเขาจัดให้หลี่อวี่นซ่านและ หลินซีนเยียนนั่งหนึ่งคันเชียวฝานท่านเชียวและผู้หญิงที่อ้าง ว่าเป็นภรรยาเชียวฝานนั่งหนึ่งคันนายช่างคนอื่นที่เดินทาง มาด้วยกันนั่งอีกคัน
หนีหว่านรับกล่องไม่พูดอะไรหันกลับเดินจากไปไม่สนใจ

หลินซีนเยียนถอนหายใจผ่านไปแค่หนึ่งวันนางรู้สึก เหนื่อยล้าจริงๆนางรีบล้างหน้าบ้วนปากเข้านอนแล้ว

กองทหารที่จัดระเบียบลานนอกบ้านของตระกูลหลี่วิ่งเต้น ทำความสะอาดติดต่อกันหลายวันจนอ่อนล้าอันที่จริงตอนนี้ ควรเริ่มเดินทางไปคัดเลือกเกิงจีนที่แหล่งเกิงจินได้แล้วแต่ หลี่อวขึ้นซ่านกลับไม่มีท่าทีจะไปทันที

กลับเป็นหลี่จังจ้าวนึกไม่ถึงพวกเขาบอกว่าขี้เกียจมาด่าน ชายแดนจึงต้องพาพวกเขาไปเยี่ยมชมประเพณีท้องถิ่นของ ด่านชายแดนเขตนี้แต่เพราะพวกเขาไม่มาเพื่อท่องเที่ยวที่หลี่ จังจ้าวกำลังจัดการครั้งนี้ทำให้คนเริ่มแปลกใจ ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่เชิญคนทั้งหมดไปทัศนาจรเรียกแค่

หลินซีนเยียนและพวกเซียวฝานที่คัดเลือกกันมาแล้วเจตนา ของเขายิ่งทำให้คนรู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในแต่หลี่อวื่น ซ่านเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำลังเพียงแค่เขาพยักหน้าคนอื่น ก็ไม่มีอำนาจแสดงความคิดเห็นดังนั้นแผนการเดินทางจึงถูก กำหนดต่อไป

หลี่จังจ้าวเตรียมรถม้าไว้สามคันเขาจัดให้หลี่อวี่นซ่านและ หลินซีนเยียนนั่งหนึ่งคันเชียวฝานท่านเชียวและผู้หญิงที่อ้าง ว่าเป็นภรรยาเชียวฝานนั่งหนึ่งคันนายช่างคนอื่นที่เดินทาง มาด้วยกันนั่งอีกคัน
หลินซีนเยียนไม่พูดอะไรต่อคิดๆไปแล้วที่แหล่งเกิงจีนนั่น ตระกูลหลี่คงควบคุมอยู่มิน่าล่ะถ้ามีอิทธิพลธรรมดาๆเกรงว่า ไม่นานคงจะถูกคนขุดแหล่งผลิตออกไปแล้วมีเพียงตระกูล ลับพวกนี้เท่านั้นถึงสามารถปกป้องรักษากันเองได้

หลังจากทุกคนปิดผ้าสีดำแล้วรถม้าก็เคลื่อนสั่นเวลาเดิน ทางครั้งนี้ไม่นานนักแม้ว่าไม่มีเครื่องวัดเวลาแต่หลินซีน เยียนรู้สึกว่าเดินทางไปประมาณครึ่งชั่วโมงและรถม้าสั่น โค ลงเคลงบ่อยๆเหมือนกับที่ไปไม่ใช่เส้นทางปกติ

“ถึงแล้ว”นอกรถม้าหลังจากคนคุมรถม้าตะโกนทุกคนได้ รับสัญญาณหลี่จื้อจ้าวหลังจากนั้นถึงแก้ผ้าสีดำออก

ทุกคนลงจากรถม้าแล้วมองไปรอบๆพบว่ามาถึงช่องเขาที่ ซ่อนอยู่ภายในแล้วรอบๆ คือมีลักษณะเป็นเนินทรายมีเพียง ระหว่างช่องเขาที่เป็นแหล่งชุ่มชื้นที่หนึ่งเสียงสายน้ำไหลร่ม เงาต้นไม้ขนาดเล็กๆ หญ้าเขียวชอุ่มมีกลุ่มวัวและแกะระหว่าง กะแสน้ำก็มีเรือนไม้ไผ่งามแปลกตา เรือนไม้ไผ่มีขนาดใหญ่ มากมองเข้าไปน่าจะมีห้องหับสิบกว่าห้องที่ด้านหน้าเรือนไม่ ไผ่มีซุ้มประตูหนึ่งบนซุ้มประตูเขียนอักษรสามตัวใหญ่ๆว่า “ปี้ หลั้วเก๋อ”

ข้างซุ้มประตูมีระฆังกว้างยาวเท่าหนึ่งไม้บรรทัดแขวนอยู่ อันหนึ่งหลี่จื้อจ้าวเดินเข้าไปเขย่าเชือกระฆังไม่นานก็มีคน ออกมาต้อนรับออกมาจากซุ้มประตูนั้น
คนที่ออกมาเป็นผู้หญิงอายุราวสามสิบกว่าปีหญิงสาวชาว หมู่บ้านจัดเสื้อผ้าแต่งเนื้อแต่งตัวเห็นหน้าหลี่จื้อจ้าวใบหน้า นางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม”ท่านพี่หลี่ในที่สุดเจ้ากลับมาแล้ว นายท่านรอนานมากแล้ว”

“นี่ข้าไม่ได้รีบกลับมาหรือไง?นายท่านบอกว่าต้องการ ของที่นายช่างทำหลายอย่างไม่งั้นข้าคงไหว้วานคนพื้นที่ให้ เชิญนายช่างที่ดีที่สุดของประเทศหนานเยว่มาแล้วถ้าตอนนี้ สะดวกพาพวกเขาไปหานายท่านจะดีกว่าหรือไม่?”หลี่จื้อจ้าว

พูด

ผู้หญิงคนนั้นรีบพยักหน้า”สะดวกแน่นอนนายท่านรอแทบ ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ชายหลี่เจ้าพาพวกเขาให้ตามข้ามา เถอะ”

หลังจากพูดจบผู้หญิงคนนั้นเดินนำหน้าไปก่อนหลี่จื้อจ้าวก็ พากลุ่มคนเดินเข้าไปทางเรือนไม้ไผ่

หลินซีนเยียนเดินข้างหล่อวี่นซ่านสังเกตเห็นโอเอซีสใน ทะเลทรายแห่งนี้อย่างไม่รู้ตัวสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกที่งคือรอบๆ โอเอซีสไม่มีแหล่งน้ำเลยทะเลทรายไม่น่าจะเป็นพื้นที่ห่าง ไกลจากทะเลที่จะขุดบ่อลึกได้น้ำในนี้มาจากไหนกัน?และ วิเคราะห์จากวิชาภูมิศาสตร์ที่นี่ก็ไม่เหมือนพื้นที่ที่จะกลาย เป็นโอเอซิสได้มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียวคือคนสร้างโอ เอซีสที่นี่ขึ้นมา
คนสร้างโอเอซีสแหล่งหนึ่งได้ขนาดนี้พอเดาได้ทำให้หลิน ซีนเยียนอัศจรรย์ใจมากตระกูลหลี่นี่ซ่างมีทรัพย์สินมหาศาล จริงๆนึกไม่ถึงว่าแม้แต่เรื่องเอาชนะธรรมชาติก็ทำได้

“กำลังคิดอะไรน่ะเดินระวังหน่อย”หลี่อวิ๋นซ่านมองหน้า หลินซีนเยียนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วสะดุดขั้นบันไดจึงอด เตือนไม่ได้

หลินซีนเยียนกลับมามีสติกลืนน้ำลายพูด”ที่นี่แหล่งชุ่มชื้น ที่นี่คนเป็นผู้สร้างออกมาหรือ?”

“เจ้าดูออกแล้วหรือ?”หลี่อวี่นซ่านกระพริบตาสงสัยเขา ปล่อยไปตามเลยเขาเคยเห็นความเฉลียวฉลาดของผู้หญิง คนนี้มาก่อนแล้ว

“ใช่นายท่านที่นี่ก็แช่หลี่เป็นตระกูลหลี่ของพวกข้าที่ดีๆไม่ ไปเอาแต่ชอบที่นี่บอกว่าฮวงจุ้ยดีก็เลยใช้แรงคนทรัพยากร มหาศาลสร้างแหล่งชุ่มชื้นที่นี่ขึ้นมาเจ้าว่าเขาบ้าไหมล่ะ?”

บ้าไปแล้วจริงๆเจ้าถิ่นบ้า!

หลินซีนเยียนตกใจจนพูดไม่ออกทำได้แค่ถอนหายใจเจ้า ถิ่นในเมืองพวกเจ้าช่างคิดเสียจริง!