ตอนที่338เว้นระยะห่างกับพวกอันธพาล

ถ้าเป็นศัตรูที่แม้แต่โม่จื่อเฟิงไม่อาจต้านทานได้งั้นวี่จึงน้อย จะมีอันตรายหรือไม่?

มนุษย์นั้นหากมีห่วงแม้เพียงช่วงสั้นๆก็ย่อมลังเลหลินซีน เยียนเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นถ้าต้องฆ่าศัตรูแลกกับสละ ชีพญาติของตัวเองเธอคิดว่าคงไม่คุ้มเสีย

“ไม่ใช่ว่าฆ่าไม่ได้แค่จะฆ่าแบบนี้ไม่ได้อย่างไรที่นี่มีคนมี สายตามากมายเข้าหูตระกูลหลิงเซียงหนานเข้าเจ้าต้องใช้ ชีวิตหลบหนีไปชั่วชีวิตและไม่แน่ว่าเจ้ายังหนีไปได้อีกด้วย”

หลี่อวขึ้นซ่านพูดจริงจังมองหลินซีนเยียนแววตามืดมัวใจ เริ่มทนไม่ได้พูดปลอบใจอีก “แต่เจ้าไม่ต้องห่วงอยู่ที่นี่พวกเรา ฆ่าไม่ได้รอให้โอกาสมาถึงเราจะคิดวิธีฆ่าเขาโดยไม่ให้รู้ตัว”

“ความหมายของเจ้าคือ…”หลินซีนเยียนรู้สึกว่า บรรยากาศในรถม้าช่างอึดอัดในใจราวกับมีก้อนใหญ่หน่วง เอาไว้ทำอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจเลย

“เจ้าลืมเสียแล้วพวกเขาใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อเข้ามา ปะปนในกองกำลังคงไม่ได้มาเห็นพวกเราง่ายขนาดนั้น กระมัง?และตัวข้าตอนนี้นอกจากสถานะคนในตระกูลหลี่คน ที่น่าดึงดูดที่สุดก็คงเป็นผู้คัดเลือกเกิงจีนแล้วฉะนั้นพวกเขาน่าจะมุ่งไปที่เกิงจีนนั่นหมายความว่าพวกเราก็จะมีโอกาส” ตอนหลี่อวิ้นซ่านพูดมั่นใจในตัวเองมากเขาเป็นอย่างนี้ทำให้ หลินซีนเยียนรู้สึกแปลกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

ในใจเธออิจฉาคนอย่างหล่อขึ้นซ่านขึ้นมาอีกครั้งเกิดมาก็

คาบซ้อนทองไม่กี่ปีก็สามารถอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นที่จับตา ของผู้คนความรู้สึกหยิ่งในศักดิ์ศรีที่เหนือกว่าเช่นนี้จะไม่ ทำให้คนอิจฉาได้ยังไง

หลินซีนเยียนคิดจะถามต่อแต่หลี่อวิ้นซ่านหาวหลับตาไป แล้วเหมือนกับว่าไม่อยากตอบคำถามของเธอ

ไม่มีทางเลือกหลินซีนเยียนทำได้แค่หยุดถามไปยังไงหลีอ ยื่นซ่านกับเธอไม่ค่อยรู้จักกันแต่กลับลงมือสั่งสอนอวิ้นเทียน สี่แทนเธอก็ควรจะซาบซึ้งในน้ำใจแล้วจะเอาความหวัง ทั้งหมดไปฝากฝังที่เขาอีกทำไมกันล่ะ

ตอนกลับมาถึงลานบ้านตระกูลหลี่ท้องฟ้าก็ย่ำค่ำแล้ว เหล่าหลิวกลับไปที่บ้านตัวเองหลินซีนเยียนและหลี่อวี๋นซ่าน อยู่ในลานบ้านแต่เพราะในใจหลินซีนเยียนกำลังคิดถึงเซียว ฝานจึงทำที่จะกลับห้องหลังจากนั้นก็หาโอกาสเดินย่องออก ไป

นางค่อยๆมาถึงลานบ้านที่ทุกคนอยู่เห็นเชียวฝานอยู่ใน ห้องนางไม่ทันหาวิธีเข้าไปก็เห็นเซียวฝานอุ้มไหเหล้าขาวเดิน ออกจากประตูนางมองจากมุมซอกประตูพึ่งเห็นเชียวฝ่านนั่งบนเตียงพอดี

เห็นเชียวฝานอยู่อย่างปลอดภัยหลินซีนเยียนจึงถอน หายใจด้วยความโล่งอกแต่ตอนนี้นางกำลังจะจากไปกลับ เห็นผู้หญิงเดินมาถึงข้างเซียวฝานผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้ ประตูมองไม่เห็นนางทำอะไรแต่เมื่อหลังจากผู้หญิงคนนั้น จากไปเชียวฝานก็หลับไปเงียบๆ

คิดๆแล้วผู้หญิงคนนั้นใช้ยากดประสาทประเภทกลิ่นที่ ทำให้สลบให้กับเชียวฝานนางกลับตัดปัญหาเพื่อไม่ต้องมา ทำความสะอาดสิ่งสกปรกให้เซียวฝานจึงใช้กลิ่นยาสลบมา ทำให้เซียวฝานหมดสติถ้าเอาแต่ใช้ยาอย่างนี้ทุกวันมีผลกระ ทบกับร่างกายอย่างแน่นอน

หลินซีนเยียนร้อนใจแต่ไม่มีปัญหามากพอจะช่วยเหลือได้ ก่อนหน้านี้ท่านเซียวก็อุ้มไหเหล้าใหม่กลับไปที่ห้องประตู ห้องปิดครั้งนี้สายตาหลินซึนเยียนถูกตัดขาดจากสถานที่นี้

นางยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านเป็นเวลานานไม่ยอมกลับไปรู้ ว่าอากาศหนาวแล้วนางตัวสั่นหลังจากนั้นถอดหายใจยาว หันตัวกลับห้องไป

นางเปิดประตูห้องตัวเองอ่อนแรงเหนื่อยล้ายังไม่ได้เข้าไป เห็นเงาคนในห้องอย่างรวดเร็วตกใจกลัวหน้านางร้อง ตะโกนตกใจ

“ข้าเองหนีหว่าน”หนีหว่านรีบพูดจะได้ไม่ทำนางตกใจอีก
“เหตุใดเจ้าไม่จุดเทียน?”หลินซีนเยียนตบอกเดินเข้ามา ในห้องหลังจากปิดประตูแล้วล้วงไม้ขีดไฟออกมาจุดเทียนไข

หนีหว่านมองค้อนนาง”ข้าเป็นผู้ทักษ์ลับเจ้าไม่อยู่ในห้อง ข้าจุดโคมไฟหากคนมาหาเจ้าข้าจะอำพรางตัวอย่างไร?”

“ดึกขนาดนี้แล้วใครจะมาหาข้าเจ้าคิดมากไปแล้วล่ะ” หลินซีนเยียนรู้ว่านางคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้ว

มุมปากหนีหว่านยิ้มเย้ยหยัน”จะไม่มีได้อย่างไรก่อนหน้านี้ หลี่อวิ้นซ่านส่งอาหารรอบดึกมาให้เจ้าแต่เห็นโคมไฟในห้อง มอดแล้วคิดว่าเจ้าหลับไปแล้วพึ่งจะออกไป”

“เอ่อ….”หลินซีนเยียนวางตัวไม่ถูกในเวลานี้ไม่รู้ควรจะ พูดอะไรดีหนีหว่านกลับทนไม่ไหวพูดอีกครั้ง

“เดิมทีข้าเป็นผู้พิทักษ์ลับเรื่องระหว่างเจ้านายอย่างพวก เจ้าข้าไม่ควรไปร่วมด้วยแต่เจ้าเป็นภรรยาของเจ้านายต้อง รักษาหน้าของภรรยาทั้งชีวิตเจ้านายไม่เคยพบคนที่จริงใจ กับเขาแม้แต่คนเดียวข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นคนแรกแต่ไม่ใช่คน สุดท้ายถ้าแม้แต่เจ้าก็ทำเขาผิดหวังสิ่งล้ำค่าสุดท้ายในกันบึ้ง หัวใจของเขาจะค่อยๆสูญสิ้นไป”

“คนแรก?”หลินซีนเยียนขมวดคิ้วมาถึงด้านข้างหนีหว่าน จ้องมองนางอย่างจริงจัง”หรือว่าเจ้าปฏิบัติต่อเจ้านายของ เจ้าไม่จริงใจรี?”
“ถูกนางถามขนาดนี้หน้าหนีหว่านไม่ค่อยปกติไอ เข้า..* เบาๆสองสามครั้งปิดบังความใจฝ่อของตัวเอง”เจ้าพูดอะไร ข้ามีแต่ความจริงใจให้กับเจ้านายเท่านั้น”

จริงรี? ใจหลินซีนเยียนเฉยชาความรู้สึกที่ผู้หญิงมีให้กับ ผู้ชายคนหนึ่งบางครั้งก็มองออกได้ง่ายดายเพียงแต่หลินซีน เยียนไม่ได้ไปเปิดโปงความลับเล็กๆของหนีหว่าน

“อ้อเป็นอย่างนี้ก็ดีเจ้าวางใจเถอะทั้งชีวิตนี้นอกเสียจาก เจ้านายเจ้าไม่ต้องการข้าไม่งั้นข้าก็ไม่ต้องการเขา”หลินซีน เยียนพูดจบหลังจากนั้นหน้างามก็ยิ้ม”เจ้าโผล่มาตอนดึกนี่จะ บอกข้าเรื่องนี้?”

หนีหว่านมองค้อนล้วงจดหมายออกมาจากอกอย่างไม่ เต็มใจ”อ้ะนี่คือจดหมายที่นายท่านส่งเร่งด่วนให้เจ้า”

ส่งเร่งด่วนรีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ใจหลินซึนเขียนดังตุ้บๆรีบฉีกจดหมายมาดูใครจะรู้พึ่ง เปิดจดหมานั่นออกมาทั้งหน้าก็แดงขึ้นในจดหมายนั่นไม่มี อักษารสักตัวหลับมีเพียงรูกวาดรูปหนึ่งและรูปเป็นภาพชาย หญิงคู่หนึ่งกำลังมั่วโลกีย์ใต้ต้นไม้ใหญ่เสื้อผ้าซายหญิงนั้นดู คุ้นตา

ใจหลินชืนเยียนลนลานกลัวหนีหว่านจะเห็นจึงรีบปิด จดหมายรูปภาพในจดหมายนั่นเป็นตอนที่จ่อโม่กับนางร่วม รักกันในวันนั้นชัดๆไอ้บ้านั่นหน้าไม่อายมากไปแล้วทำไมเขาหมายถึงว่าคิดถึงนางรี?

หลินซีนเยียนรู้สึกร้องไห้ไม่ออกคนอย่างนี้พบต่อหน้าทำ เมินเฉยลับหลังเป็นอ๋องอู่เสวียนจอมหน้าหม้อนางก็ไม่รู้จะ พูดอะไรแล้วจริงๆ

เห็นสีหน้านางแปลกๆ หนีหว่านถามอย่างระแวง”นายท่า นบอกว่าอะไร?”

“ไม่ไม่มีอะไรก็แค่เรื่องทั่วๆไปเท่านั้นเอง”หลินชีนเยียน กำลังฝืนพยายามให้ดูธรรมชาติมากที่สุด

“ไม่มีอะไรก็เชิญเจ้ารีบเขียนจดหมายกลับเถอะนายท่าน กำชับมาจดหมายของเจ้าต้องส่งกลับเร่งด่วน”ตอนหนีหว่าน พูดน้ำเสียงดูเสียใจยังคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นล่ะคิดไม่ ถึงว่าจะใช้ส่งเร่งด่วนม้าสองตัวนั้นคงเหนื่อยตายหลังจาก จดหมายส่งมา

“ยังต้องส่งจดหมายกลับ?”หลินซีนเยียนประหลาดใจพูด เสียงต่ำไอ้บ้าเอ้ยโม่จื่อเฟิงจะก่อเรื่องวุ่ยวายแบบไหนกัน ภาพอนาจารเช่นนี้จะให้นางส่งจดหมายกลับได้อย่างไรนาง ต้องวาดภาพตอนไม่ใส่เสื้อผ้ากลับไปหรือ?