ตอนที่324ออกเดินทาง

ไปศึกษาแหล่งที่มาของเกิงจีนโอกาสนี้มาถึงเร็วกว่าที่หลินซีนเยียน คาดคิดเพียงแต่ว่าในช่วงเวลาของเซียวฝานที่เหลือน้อยเต็มที่นางไม่ อยากจากไปไกลมากนักเพียงแต่อยากอยู่ในโรงงานอาวุธรักษาเซียว ฝานให้หายดีหลังจากนั้นใช้เวลาอยู่กับเขาผ่านช่วงเวลาสุดท้ายใน ชีวิตของเขา

แหล่งที่มาของเก๋งจีนในตัวของมันเองมีปัญหาอ่อนไหวมากอย่าง หนึ่งใครๆต่างก็รู้สาเหตุที่หลี่อวิ้นสามารถอยู่ในโรงงานอาวุธได้ดังนั้น จึงไม่มีใครสามารถมาแทนตำแหน่งของเขาได้เนื่องจากเป็นเพราะ แหล่งที่มาของเกิงจีนนี้เท่านั้น

เมื่อไรก็ตามที่มีข่าวคราวของเกงจีนออกมาสามารถทำให้ผู้คนแห่ กันแย่งชิงกันอย่างดุเดือด

เป็นธรรมดาที่ช่างฝีมือที่มีอายุมากแล้วต่างก็รู้ถึงพลังอำนาจของมัน ดังนั้นบางคนจึงมองหน้าซึ่งกันและกันพวกเขาแสดงความตั้งใจที่จะ ติดตามใต้เท้าหลีไปข้างหน้าทันที

ในห้องโถงใหญ่มีช่างฝีมือทั้งหมดหกคนนอกจากหลินซีนเยียนและ เซียวฝานแล้วอีกสองคนเป็นช่างเงินที่ได้รับการจดลงทะเบียนของราช สำนักเซียวฝานและหลินซีนเยียนถึงแม้ด้านความสามารถเหนือกว่า พวกเขาขั้นหนึ่งแต่ทั้งหมดนั้นไม่เคยเข้ารับการประเมินผลของราช สำนักความเป็นจริงแล้วพวกเขาไม่มีลำดับขั้นในทางกลับกันนั้นพวก เขาเทียบไม่ได้เลยกับการเข้ามาของช่างเงินเหล่านั้น

เห็นเชียวฝ่านและหลินซีนเยียนไม่พูดอะไรหัวหน้าโรงงานขมวดคิ้ว แล้วถาม: “เซียวต้าเจียช่างหลินพวกเจ้าสองคนเล่า”

หลินซีนเยียนมองไปทางเซียวฝานโดยไม่รู้ตัวลังเลสักครู่ถึงได้เอ่ย ปาก”ข้าเป็นเพียงช่างฝีมือที่เข้ามาใหม่งานในมือก็ยังทำไม่สำเร็จดัง นั้นเลยไม่อยากเห่อเหิมเกินตัวเพื่อไปไล่ตามคุณงามความดีเหล่านี้ จริงๆอย่างไรก็ตามวันนี้ได้พบเซียวต้าเจียที่นีในใจรู้สึกตื่นเต้นเป็น อย่างมากเซียวต้าเจียถือว่าเป็นผู้อาวุโสที่ได้รับการชื่นชมมาเป็นเวลา นานข้าอยากจะขอความเห็นจากท่านหัวหน้าโรงงานสามารถให้ข้า เรียนรู้วิชากับเซียวต้าเจียสักช่วงเวลาหนึ่งได้หรือไม่”

“เช่นนี้หรือ….”หัวหน้าโรงงานฟังเขาพูดเช่นนี้ไม่มีปฏิกิริยามากนัก แต่โดยเรื่องนี้นั้นเขาที่เป็นคนเพิ่มเข้ามาใหม่สามารถเป็นข้อยกเว้นใน การเข้าร่วมได้เดิมทีก็เป็นเพียงเรื่องการเลื่อนตำแหน่งหากเขาไม่ ยินยอมที่จะเข้าร่วมละก็เขาก็ไม่บังคับเพียงแต่ว่าหลินซีนเยียนเป็นคน ที่หลี่อวิ๋นซ่านต้องการดังนั้นเขาก็ควรหันไปทางหลี่อวิ๋นซานที่อยู่ด้าน ข้างเพื่อขอความเห็นสักหน่อย

เมื่อหลี่อวิ๋นซ่านได้ยืนหลินซีนเยียนปฏิเสธสีหน้าขรึมลงทันทีมือที่ จับเก้าอี้นั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่โผล่ออกมาหากไม่ได้อยู่ต่อหน้า ผู้คนมากมายเช่นนี้เขาคงระเบิดอารมณ์ออกมาผู้หญิงไม่รักดีคนนี้

“ใต้เท้าหลี่ท่านว่า …”หัวหน้าโรงงานเห็นอาการของหลี่อวิ๋นซ่านก็รู้ แล้วว่าเขาไม่พอใจเขาทำได้เพียงแข็งใจถาม

“ก็เพียงแค่ติดตามเรียนรู้ไม่ใช่หรือหากว่าเซียวต้าเจียก็ไปละก็เขาก็ สามารถที่เรียนรู้ไปด้วยอีกด้านก็สามารถสร้างอาวุธนั้นให้กับตระกลู ตง”เวลาที่หลี่เหวินซ่านพูดนั้นสายตาของเขาราวกับว่าจะแช่แข็งโดย เฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองไปทางเซียวฝานความอิจฉาและความไม่พอใจ ของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ผู้หญิงที่สมควรตาคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมองเขาด้วยสายตาที่ อ่อนโยนเช่นนี้มาก่อน!

ทันใดนั้นหลื่อวิ๋นซ่านนึกขึ้นมาได้ว่าคืนนั้นที่หลินซีนเยียนหลับ

ละเมอเรียกชื่อผู้ชายคนหนึ่งหรือว่าผู้ชายที่อยู่ในใจนางก็คือเซียวต้า

เจีย

เมื่อคิดได้เช่นนี้หลี่วิ่นซ่านหันหัวกลับไปและเริ่มมองเชียวผ่าน อย่างจริงจังยิ่งมองเขาก็ยิ่งไม่พอใจนอกจากหน้าตาที่พอดูได้อย่างอื่น เหมือนเพียงท่อนไม้เท่านั้นในที่นี้มีผู้คนมากมายมีเพียงเขาที่นั่งหน้าโง่ อยู่อย่างนั้นผู้ชายหน้ามึนๆเช่นนี้หรือที่นางชอบ สายตาพิฆาตของหลี่อวิ๋นซ่านสำหรับเซียวฝานที่สูญเสียสติปัญญา แล้วนั้นเขาไม่รู้สึกใดๆทั้งสิ้นแต่ท่านผู้เฒ่าหนวดขาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง ของเขาเห็นหล่อวิ้นซ่านเป็นฝ่ายเชิญเซียวฝานให้ติดตามไปด้วย ใบหน้าของเขาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่คราวนี้เบื้องบนให้เขาพาเซียว ฝานเจ้าโง่นี่มาที่โรงงานอาวุธไม่ใช่ว่าสามารถที่จะได้รับความ โปรดปรานของหลี่อวิ๋นซ่านหลังจากนั้นใช้โอกาสนี้ในการหาที่มาของ เก๋งจีน

คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าโง่เซียวฝานโง่ก็โง่ฝีมือการสร้างอาวุธนั้นไม่มีที่ติ และยังได้รับความโปรดปรานของหลื่อวิ่นซ่านอีกแล้วก็ยังได้รับโอกาส ที่พันปีก็ยากที่จะได้รับเช่นนี้อีก

“ดีลูกชายข้าสามารถที่จะมีโอกาสได้รับใช้ใต้เท้าหลี่เช่นนี้ต้องดีใจ อย่างยิ่งแน่ข้าขอเป็นตัวแทนของลูกข้าขอบพระคุณใต้เท้าหลี่และ หัวหน้าโรงงาน!”ผู้เฒ่าหนวดขาวยกมือคารวะ

หลินซีนเยียนฟังเขาเรียกตนเองว่าเป็นพ่อของเซียวฝ่านในใจนาง รู้สึกสะอิดสะเอียนแววตาสั่นไหวไปด้วยความเกลียดชัง

เรื่องก็ถูกกำหนดไว้เช่นนี้ดูเหมือนว่าผู้ขายรีบร้อนดังนั้นหลี่อวิ๋นซ่าน จึงกำหนดออกเดินทางเป็นวันพรุ่งนี้ดูเหมือนเวลาจะกะทันหันไปน้อย

หลินซีนเยียนไม่มั่นใจเซียวฝานดังนั้นค่ำคืนนั้นจึงไปที่ลานของ เชียวฝานหาผู้ดูแลเพราะเรื่องครั้งก่อนนั้นผู้ดูแลกับหลินชืนเยียนถึงได้ ข้องเกี่ยวกันดังนั้นเมื่อหลินซีนเยียนขอให้ท่านโจวดูอาการที่ข้อมือ ของเซียวฝานอีกครั้งเขาลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบตกลงทันที

ใช้เวลาที่ผู้เฒ่าหนวดขาวไปอาบน้ำผู้ดูแลไปเปิดประตูให้ท่านโจว เข้ามาทางประตูหลังแล้วพาเขาไปตรงไปยันที่พักของเซียวฝาน

ท่านโจวจับชีพจรของเซียวฝานอีกครั้งครั้งนี้เขานำเข็มเงินมาด้วย รีบไปยังจุดฝังเข็มบางจุดของเซียวฝานแล้วฝังเข็มให้เขาก่อนที่ผู้เฒ่า หนวดขาวจะกลับมานั้นขั้นตอนรักษาของเขาสำเร็จแล้วบางส่วน

รอจนหลินซีนเยียนและท่านโจวออกจากลานของเซียวฝ่านแล้ว หลินซีนเยียนถึงได้ถามท่านโจว”ศิษย์พี่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”เพียง ทานยาวันสองวันจะให้หายขาดมันเป็นเรื่องที่ไปไม่ได้ถึงแม้จะเป็น อย่างนั้นในใจนางยังคงรอคอยอย่างมีความหวัง

ท่านโจวส่ายหัวไปมาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ หากแต่ภายในจิต ของเขาราบเรียบขึ้นมากพรุ่งนี้พวกเจ้าก็ต้องออกเดินทางกันแล้วข้าจะ เบิกกล่องยาให้เจ้าก่อนระหว่างเดินทางเจ้าก็นำยาไปต้มให้เขาดื่มหลัง จากดื่มสิบวันแล้วมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นให้ดื่มต่อไป หากว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงละก็…ข้าก็หมดหนทางรักษาแล้วยานั้นก็ ไม่ต้องดื่มอีกต่อไปเดิมที่เป็นวิธีการใช้พิษแก้พิษหากไม่มีการ เปลี่ยนแปลงแล้วยังดื่มต่อละก็ในทางกลับกันจะเป็นการทำลาย ร่างกาย”

หลินซีนเยียนจดจำอย่างจริงจังในใจยิ่งกังวลแม้แต่ท่านโจวยังไม่มี ทางรักษาอาการของเซียวฝานคงเข้าขั้นร้ายแรงอย่างมาก

หลังจากที่กลับถึงลานหลินซีนเยียนก็เห็นเหล่าหลิวที่รอนางอยู่ใน ห้องอยู่ก่อนแล้วนางเพิ่งเดินเข้าไปเหล่าหลิวก็ลุกขึ้นมาแล้วฟาดฝ่ามือ ลงมาที่ไหล่ของนางทันทีแล้วพูดด้วยความดีใจ: “เจ้านี่นี้เพียงไม่นาน ก็ได้รับโอกาสดีเช่นนี้ดูเหมือนโหวเยไม่ได้ดูผิดคนจริงๆ!”

หลินซีนเยียนยิ้มแหะๆแล้วเทชาให้กับเขาแล้วถาม : “เจ้ามาหาข้า คงไม่ใช่เพียงมาแสดงความยินดีกับข้ามั้ง”

“ฮาๆ ..”เหล่าหลิวหัวเราะอย่างเขินอายแล้วจับที่หลังหัวไปมาพูด อย่างเคอะเขินว่า: “แค่นี้ก็ให้เจ้าดูออก ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อะไร ช่างฝีมือที่เดินทางครั้งนี้สามารถพาลูกมือไปได้ดังนั้นข้าเลยคิด ว่า…

“ต้องการให้ข้าพาเจ้าไป”พริบตาเดียวหลินซีนเยียนก็ดูออกแล้ว ความหมายของเหล่าหลิวนางเทน้ำชาให้ตนเองแล้วดื่มใบหน้าดูเหมือน ลังเลเล็กน้อย

“เจ้าไม่พอใจ”เหล่าหลิวเดินวนไปมาแล้วมาหยุดตรงหน้านางแล้วพูด อ้อนวอน: “น้องหลินเจ้าให้ข้าติดตามไปด้วยเถอะนะไม่แน่บางทีข้า อาจจะช่วยเจ้าได้มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับโอกาสเช่นนี้ข้าเหล่าหลิวก็ อยากไปเห็นกับตาบาง”

เห็นเขาอ้อนวอนเช่นนี้หลินซีนเยียนก็หัวเราะเสียงดังออก มา”พอแล้วข้าล้อเจ้าเล่นเดิมที่ว่าจะไปหาเจ้า แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะมาหา เองเรื่องเช่นนี้จะขาดการช่วยเหลือของเจ้าได้อย่างไรกัน”

เพียงแต่ว่าหากหลินซีนเยียนรู้ว่าหลังจากที่พาเหล่าหลิวออกไปจะมี จุดจบเช่นนี้ละก็พูดให้ตายยังไงนางก็ไม่มีวันพาเหล่าหลิวไปด้วยเด็ด

ขาด