ตอนที่323รอคอยเจ้ากลายเป็นชายาเพียงคนเดียวข้า

เฟิงเปิดปากของเขาแล้วจากนั้นเขาก็หยุดพูดไม่ได้แล้วเขายิ้ม อย่างเย็นชาแน่นอนความหายนะไม่ต้องการให้คนอื่นต่างก็เป็นความ หายนะและถ้าเจ้าต้องการเอาชนะความหายนะละก็เจ้าต้องโหดเหี้ยม กว่าเขาและไร้ความมากกว่า

โหดเหี้ยม…ไร้ความปรานีหลินซีนเยียนพีมพำคำเหล่านี้ดังนั้นความ เฉยเมยและความโหดร้ายของเขาคือการชนะผู้ที่ทำร้ายเขารุนแรง มากกว่าคนเหล่านั้นเท่านั้นแหละความจะทำให้เขาและจาก นั้นเขาจะพ่ายแพ้ทีละคน!

มันเป็นกฎแห่งความอยู่รอดในสังคมหรือไม่ดังนั้นไม่ได้แข่งกันว่า ใครดีกว่าใคร ใครฉลาดกว่าใครสิ่งที่แข่งกันคือใครกล้าลงมือและใคร โหดเหี้ยมไร้ความมากกว่ากัน

แต่ทว่า…

หลินซีนเยียนก้มหัวลง”หากว่ากลายเป็นหายนะข้ายังสามารถเป็น คนปกติได้หรือ”

คนที่ยังมีชีวิตอยู่ยังต้องการที่จะเป็นนางไม่ต้องการที่จะกลายเป็น เป็นสัตว์ระบาดดังนั้นคนอย่างนางถูกกำหนดให้ล้มเหลวดังนั้นทั้ง อาจารย์และศิษย์พี่พวกเขาก็ไม่สามารถทำได้สุดท้ายพวกเขาถึงได้มี สภาพจุดจบเช่นนั้น

“เจ้าเพิ่งพูดว่าความหมายของชีวิตไม่ได้สนใจเรื่องความสั้นยาวถ้า หากให้ข้าใช้ชีวิตอย่างหายนะสู้ให้ข้าตายอย่างศิษย์พี่ดีกว่า”เยียนอดไม่ได้ที่จะแย้งคำพูดของโม่จื่อแต่นางไม่ต้องการให้โม่ จื่อเฟิงอยู่ในความมืดเช่นนั้นดังนั้นแม้ว่านางจะลังเลก็ยังอยากดึงเขา ออกมาดึงเขาออกมาจากความมืดมิด

จื่อเฟิงจ้องมองที่เธอด้วยคำพูดของเขาไม่เคยพูดกับผู้คนดังนั้น เขามักจะรู้สึกว่านี่เป็นความจริงของธรรมชาติของมนุษย์เขาไม่เคย สงสัยเลยเขาได้รับแนวคิดมานานกว่า20ปีแล้ว อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาจ้องหลินซีนเยียนสายตาคู่นั้นที่มีแสง สลัวๆและความห่วงใยสั่นไหวตามชั่วครู่

อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงชั่วครู่หลังจากนั้นครู่หนึ่งสายตาของเขา ก็ตกสู่ลงไปในโลกมืดอีกครั้ง พูคุยกับโม่จื่อเฟิงหลินซีนเยียนสภาพจิตใจของนางค่อยๆสงบลง

นางคาดหวังว่าจะดึงโม่จื่อเฟิงหลุดพ้นจากความและนางจะดึงตัวเอง

ออกจากความมืดด้วย

หากการจุดจบของเซียวนั้นถึงวาระแล้วสิ่งที่นางสามารถทำได้นั้น เป็นสิ่งที่ยอมรับได้จริงๆอย่างไรก็ตามในครั้งสุดท้ายของเซียวฟ่าน นางจะต้องให้เขาค้นพบตัวเองอย่างน้อยที่สุดนางก็ไม่สามารถปล่อย ให้เขาตายไปอย่างนี้ไม่ได้

ดวงอาทิตย์ขึ้นบนท้องฟ้าและแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างเข้าไปใน บ้านคนสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยกันให้แสงอาทิตย์จัดเค้าร่างคน สองคนทีละน้อยๆระหว่างทั้งคู่นั้นเพื่อที่จะได้พบกันอีกครั้งท่าทาง ทำให้คนอื่นไม่เข้าใจอยู่เสมอ

ทัศนคติของโม่จื่อเฟิงที่มีต่อหลินซีนเยียนนั้นอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อ หลินเซียนเยียนไปที่ห้องของเสี่ยววี่จิ่งเพื่อดูเสี่ยววี่จิงใบหน้าของเขา ยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบเขาจะไม่บอกหลินซีนเยียนว่าเป็นครั้งแรกในรอบ กว่า20ปีที่ผู้หญิงคนหนึ่งค่ำมืดดึกดื่นมาหาเขาไกลถึงร้อยลิ้นอกจากนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาชอบดังนั้นความหมายจึงแตกต่างกันมาก

เสี่ยววี่จิ่งนอนหลับสบายหยินชีนเยียนนั่งอยู่บนเตียงแล้วมองดูเขา เบาๆจนกระทั่งเวลาไม่อาจล่าช้าเธอจูบบนหน้าผากของเขาแล้วออก ไป

โม่จื่อเฟิงส่งนางไปที่ประตูด้วยตนเองดูการพลิกตัวขึ้นม้าขอนางม้า เขาขมวดคิ้วแน่นเมื่อเธอคิดว่าเธอจะจากไปในไม่ช้าเขาก็มีความรู้สึก ว่าอยากจะฆ่าม้าขึ้นมาทันที!ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่สนใจผู้หญิงคนนี้มาก ถึงเพียงนี้

“ข้าไปละ “หลินซีนเยียนจับสายบังเหียดไว้แล้วชื่ออกไปอย่างช้าๆ ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์แม้แต่นางเองยังไม่คาดหวัง

“อืม”โม่จื่อเฟิงตอบกลับสุดท้ายก็เห็นนางหันหลังแล้วจากไปค่อยๆ จางหายไปเหลือแต่แผ่นหลังอยู่ส่วนลึกในสายตาของเขา

เขารู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้นางไปทำภาระกิจที่โรงงานอาวุนั้นธยิ่ง นึกถึงความพยายามของหล่อขึ้นซ่านที่มีต่อนางเขาก็เกลียดจนอยาก จับหลื่อวิ่นมาฉีกเป็นชิ้นๆ !

“เมื่อถึงเวลาที่เจ้ากลับมาข้าควรจัดเตรียมการให้เรียบร้อยข้ารอ คอยให้เจ้าเป็นชายาเพียงคนเดียวของข้า” ประโยคนี้จางหายไปกับ สายลมไม่เหลือแม้แต่ร่องลอย

แผ่นหลังของนางห่างไกลออกไปเรื่อยๆจนหลับสายตา

แต่ทว่าทั้งสองไม่รู้เลยว่าหลังจากเจอกันครั้งนี้นั้นจะมีอะไรเกิดขึ้น หากเจอกันอีกครั้งความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไป

เมื่อกลับถึงโรงงานเกือบจะเที่ยงแล้วเพราะมีเหล่าหลิวค่อยดู ลาดเลาให้ดังนั้นตอนที่หลินซีนเยียนกลับมาถึงไม่มีผู้ใดพบเห็นช่วง ป่ายหัวหน้าโรงงานเรียกหลินซึนเยียนเข้าไปในลานนอกจากหลินซืน เยียนในลานก็ยังมีผู้คนมากมาย

ในห้องโถงใหญ่นั้นมีหลื่อวิ่นซ่านนั่งอยู่ด้านซ้ายมือของหัวหน้า โรงงานจากนั้นทั้งสองฝั่งต่างก็มีท่านผู้เฒ่าที่ดูหน้าเกรงขามนั่งอยู่ ข้างๆท่านผู้เฒ่าเหล่านั้นมีคนที่หลินซีนเยียนคุ้นเคยอยู่เชียนฝ่าน

และนี้ก็เป็นครั้งแรกที่หลินซีนเยียนได้เห็นเชียวฝานอยู่ข้างนอกลาน ของเขาแววตาของเขายังคงเหม่อลอยเหมือนเดิมแต่เมื่อเทียบกับเมื่อ คืนดูเหมือนว่าปกติขึ้นมากเพียงแต่ไม่รู้ว่าภายใต้ความปกตินี้เขายังมี จิตใจและสติสัมปชัญญะเท่าใดหรือไม่เพียงแค่มองแล้วเหมือนปกติ

“ช่างหลินมาแล้วหาที่นั่งเร็ว”หัวหน้าพูดเสร็จทันใดนั้นเสี่ยวซื้อ เคลื่อนเก้าอี้ให้นาง

หลินซีนเยียนขอบใจเขาแต่สายตายังคงจ้องมองเซียวฝ่านอย่างไม่ วางตาอย่างไรก็ตามเซียวฝานนั้นกำหนดจิตใจให้อยู่รวมกันไม่ วอกแวกดูเหมือนว่าไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างใดๆสายตาวางเปล่านั้นเพียง จดจ่ออยู่ที่เดียวเท่านั้น

สายตาของหลื่อซ่านไล่มองตามหลินซีนเยียนเห็นหลินซีนเยียน จ้องมองเซียวฝานไม่วางตาเขาขมวดคิ้วจนเกิดรอยย่นจากนั้นหันไป ทางด้านหัวหน้าโรงงานแล้วพูด: “ในเมื่อคนมาใกล้ครบแล้วข้าว่าหัว โรงงานเริ่มพูดเนื้อหาสำคัญได้แล้ว”

“ได้” หัวหน้าโรงงานขานรับแล้วพูดกับทุกคนด้วยเสียงสดใส”ข้าจะ ไม่กล่าวให้มากความทุกนั่งอยู่ในนี้ทุกคนล้วนเป็นช่างที่มีฝีมือใน โรงงานอาวุธของพวกเรา นอกจากนี้ยังเป็นคนที่จริงใจที่สุดในโรงงาน อาวุธของเราดังนั้นข้าก็จะขอเข้าประเด็นเลยแล้วกันทุกคนต่างรู้ถึง ความสำคัญของเกิงจีนในการผลิตอาวุธแต่เกิงจีนที่อยู่ในโรงงานอาวุธ ใกล้ใช้หมดแล้วดังนั้นถึงเวลาที่ต้องไปรวบรวมเกิงจีนอีกครั้ง

ทุกคนต่างมองหน้ากันดูเหมือนว่าต่างก็ไม่เข้าใจว่าการรวบรวมเกิง จีนเรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับช่างอย่างพวกเขาเหล่านี้ทุกครั้งที่ผ่านมา ล้วนแต่เป็นใต้เท้าหลี่ไปซื้อกลับมาไม่ใช่หรือ

ครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะยังเป็นใต้เท้าหลีที่ไปซื้อเกิงจีนแต่ว่าร้านที่ขายนั้น ได้เสนอคำขอว่าอยากได้อาวุธที่พกพาสะดวกชิ้นหนึ่งหากทำได้ดีละก็ เกิงจีนชุดนี้เขาจะส่งมอบให้เราด้วยโดยไม่ต้องจ่ายเงินและบุคคลนั้น จะไม่มาที่นี่ ต้องการให้ช่างฝีมือของเราไปทำที่ซานเมิน ดังนั้นถึงได้ เรียกทุกคนมารวมตัวกันเพื่อเลือกผู้มีฝีมือไม่กี่คนติดตามใต้เท้าหลี่ไป ซื้อ”หลังจากหัวโรงงานกล่าวถึงสาเหตุและผลทุกคนถึงได้ตระหนัก ทันที