ตอนที่321ข่าวของความสิ้นหวัง

ท่านโจวตึงมือข้างที่จับชีพจรออกแล้วเก็บมือของเซียวฟานไว้ใต้ ผ้าห่มอย่างระมัดระวังหลังจากนั้นถึงได้พูดกับผู้ดูแลว่าวางใจได้โชคดี ที่ไม่ได้ทำร้ายโดนจุดสำคัญมีอยู่ยังสามารถใช้การได้เพียงแต่ต้อง ดูแลรักษาอย่างดีมิฉะนั้นอนาคตข้างหน้าจะมีผลกระทบอย่างไรก็พูด ยาก

ผู้ดูแลได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งใจ

ท่านโจวเขียนใบสั่งยาให้กับผู้ดูแลเพื่อให้เขาไปจัดยาตามใบสั่งให้ เซียวฟ่านดื่มในเรื่องนี้นั้นผู้ดูแลไม่กล้านักจึงใช้ให้เสี่ยวซีอไปช่วย เหลือ

เขาเพิ่งหลับไปหรือไม่ก็ให้เขาพักผ่อนที่ห้องของข้าคืนนี้ท่านโจวข้อ เสนอความคิดเห็นต่อผู้ดูแล ผู้ดูแลได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหัวไม่หยุด”ไม่ได้ใช้ช่วงเวลาที่ท่านเชียว ยังไม่กลับพวกเราต้องเร่งพาคนกลับไปไม่อย่างนั้นจะโดนเขาจับได้

พวกเราทุกคนไม่รอดแน่”

ดูเหมือนว่าท่านโจวรู้สึกลำบากใจจึงหันไปหาทางด้านหลินเซียว เยียนหลินเซียนเยียนพยักหน้าให้กับเขาเขาถึงได้พูดว่า: “ก็ได้ถ้า พวกเจ้ายืนยันอย่างนั้นเช่นนั้นพวกเจ้าก็พาคนกลับไปเพียงแต่มือนั้น ห้ามโดนน้ำสองสามวันแล้วก็ยาต้องให้ดื่มตรงต่อเวลา

“ไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้ข้ารู้แล้ว”ผู้ดูแลตอบรับจากนั้นก็ให้คนที่ ร่างกายแข็งแกร่งแบกเซียวฟ่านไว้บนหลังคนที่เหลือก็เดินตัวปลิวกลับ ลาน

หลินซืนหลินส่งเซียวฟ้าวกลับลานหลังจากนั้นจัดการความ เรียบร้อยของเขาเสร็จแล้วออกไปแต่ว่าหลังจากออกจากลานเขาแทบ รอไม่ไหวที่จะกลับไปลานของท่านโจว.

ท่านโจวทราบว่านางจะมาดังนั้นรีบเปิดประตูพานางเข้าไปในห้อง

หลังจากนั้นก็รีบปิดประตู “ท่านโจวสหายของข้าสามารถรักษาได้หรือไม่”หลินซีนเยียนถาม ด้วยความกังวลใจ

ท่านโจวเห็นนางวิ่งหายใจติดๆขัดๆเทน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งแล้ว พูด: “สหายของเจ้านั้นไม่ใช่แค่ป่วยทางใจร่างกายยังมีพิษและพิษนั่น เป็นพิษที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนดูเหมือนว่าใช้เพื่อในควบคุมจิตใจมี เพียงการขับพิษออกจากตัวเขาก่อนหลังจากที่เขาได้สติแล้วทำความ เข้าใจกับสาเหตุและผลกระทบก่อนค่อยมารักษาสภาพจิตใจของเขา อีกอย่างต้องที่ข้าตรวจสอบร่างกายของเขาข้าเจอ

พูดถึงเรื่องนั้นท่านโจวดูเหมือนตะขิดตะขวงกระอักกระอ่วนใจที่จะ พูด

หลินซีนเยียนดูเหมือนว่าจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างกำกำปั้นโดยไม่รู้ ตัวท่านโจวลอบถอนหายใจ: สหายเจ้าคนนั้นผ่านการทรมานมาอย่าง หนักภายนอกของเขาดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรแต่ว่าภายในได้การ กระทบกระเทือนอย่างหนักดังนั้น ถึงแม้จะฟื้นคืนสติแล้วแผลใจก็ รักษาเสร็จแล้วกลัวว่าจะ……

แม้ว่าผลลัพธ์นี้จะมีการได้เตรียมใจไว้แล้วแต่หลังจากได้ยินคำ ยืนยันของท่านโจวเธอก็ยังไม่สามารถยอมรับได้

นางอดกลั้นน้ำตาไหวไม่อยู่ได้นอกจากและหลังจากนั้นไม่นาน อารมณ์ของนางก็สงบลง

“เขาจะสามารถอยู่ได้นานเท่าไร”

“นานสุดหนึ่งปีและสั้นสุดสามเดือนการแสดงออกขอท่านโจวก็หนัก ไปหน่อยสำหรับน้องชายคนนี้ต่อหน้าเขา เขามีความรู้สึกที่ดีเสมอดัง นั้นจึงไม่อยากให้เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดและหดหู

“หลินซีนเยียนขยับเขยื้อนอยู่พักหนึ่งสติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำตาไหลด้วยไม่รู้ตัว

“น้องหลินไม่ต้องกังวลมากเกินไปในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราทำได้ เพียงเผชิญหน้าเท่านั้นท่านโจวอดไม่ได้ที่จะปลอบใจนาง

หลินซีนเยียนพยักหน้ารับ”ข้าเข้าใจเพียงแต่

ข้าต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว “หลังจากที่นางพูดเสร็จเธอก็หันหลัง แล้วออกจากห้องไปตกลงไปสู่ภวังค์ที่มีดมน

นางวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายลมหนาวที่หนาวเหน็บกระทบกับ

หน้าของนางทำให้รู้สึกเจ็บปวดนางกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้นางหยุดที่

ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งพิงต้นไม้แล้วนั่งลงบนพื้น

“ทำไมกัน!ทำไม!ทำไมคนดีๆต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวด เหล่านี้เสมอ

นี่มันไม่ยุติธรรมไม่ยุติธรรม

หลินเยียนกรีดร้องร้องไห้ในที่ไม่มีคนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ทรมานนางร้องไห้อยู่อย่างนั้นภาพความทรงตอนที่อยู่ศาลาความลับ แห่งสวรรค์ปรากฏมาเป็นฉากๆอาจารย์ที่ใช้ผ้ากันเปื้อนทำอาหารให้ พวกเขาในห้องครัวและบางครั้งศิษย์พี่ก็กับนางเพราะปัญหาทาง เทคนิครูปภาพเหล่านั้นชัดเจนมากอย่างไรก็ตามมันได้กลายเป็นอดีต ที่ไม่มีวันย้อนกลับ

นางรู้สึกว่าในหัวของนางเจ็บปวดเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ และนางก็ไม่ เข้าใจว่าทำไมสังคมนี้จึงไม่ยุติธรรมผู้ที่ฉวยโอกาสสามารถประสบ ความสำเร็จได้ยังง่ายดายส่วนผู้ที่ซื่อสัตย์เที่ยงตรงคือสิ่งตอบแทนนี่ คือโชคชะตาคือลิขิตสวรรค์แล้วยังจะมีความยุติธรรมคุณธรรมและ ความละอายทำไม

นางไม่เข้าใจคนที่สมควรตายและลงนรกไปไม่ใช่คนอย่างหยุน เทียนซีหรือแต่ทำไมหยุนเทียนซีจึงมีชีวิตที่สุขสบายหากแต่อาจารย์ ของนางและศิษย์พี่ของนางต้องตายอย่างน่าเวทนา

นางไม่พอใจไม่พอใจ!

“อ้ากก! นางเป็นเหมือนเสือดาวที่บ้าคลั่งและนางก็กระโดดขึ้นมา ทันทีและรีบวิ่งย้อนกลับนางวิ่งตรงไปที่ห้องของเหล่าหลิว เหล่าหลิวกำลังเตรียมตัวที่จะถอดเสื้อผ้าและนอนหลับและทันใดนั้น เก็เห็นนางกระแทกเข้ามาทำให้เขาตกใจกลัวกำลังจะโกรธและเห็น ใบหน้าของนางน้ำตานองและความสิ้นหวังความโกรธดับลงทันทีและ ถูกแทนที่ด้วยความกังวล”น้องหลินเจ้าเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น”

“ข้าต้องการออกจากโรงงานอาวุธ!เจ้าต้องพาข้าออกไป! “หลินซีน เขียนพูดด้วยเสียงสะอื้น

เหล่าหลิวตกใจรีบจัดเก็บเสื้อผู้ทันทีพานางออกไปโดยไม่พูด อะไร”ดี! เจ้าว่าไปก็ไป! ”

ในดวงตามีความชื้นเล็กน้อยบางคนถึงแม้ว่าพวกเขารู้จักกันไม่นาน แต่ก็สามารถให้ความไว้วางใจในเวลาที่พวกเขาต้องการได้บางคนถึง แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานก็ไม่ได้ความไว้วางใจเลย แม้แต่น้อย

“เหล่าหลิว….”หลินซีนเยียนเช็ดน้ำตาพูดด้วยเสียง สะอื้น: “ขอบคุณเจ้ามาก

“ไม่เป็นไรถ้าเจ้ามีเรื่องด่วนก็รีบไปเถิดโชคดีที่ข้าจำทางออกไปของ โรงงานอาวุธได้และยามที่ดูแลทางออกก็เป็นเพื่อนของข้าด้วยเช่นกัน เมื่อก็เคยข้าแอบออกไปทำสิ่งต่างๆดังนั้นอย่าพูดเลยรีบไปกัน เถอะ”นางก็ไม่พูดอะไรเหล่าหลิวก็ไม่ถามแต่ว่าเหล่าหลิวรู้ว่ามันจะต้อง เป็นเรื่องใหญ่โตเพียงใดถึงทำให้ผู้ชายสียน้ำตาร้องไห้ด้วยความเจ็บ ปวด

หลินซีนเยียนกัดปากล่างแล้วพยักหน้าตามรอยเท้าของเหล่าหลิว ไป

มีเหล่าหลิวค่อยช่วยเหลือหลินซีนเยียนออกจากโรงงานอาวุธอย่าง สบายๆแต่เพียงเดินออกจากป่าทึบในเขตแยกเหล่าหลิวก็ถือคบไฟ และหยุดเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเขาพาเธอไปที่มุมไกลและเปลี่ยน เวทมนตร์โดยปกติแล้วจะเอาม้าจากด้านในและยัดสายบังเหียนไว้ใน มือของนางรีบไปเร็วเถอะ

หลินซินเยียนนกุมบังเหียนและไม่สามารถควบคุมความตื้นตันใจได้ เธอถามว่าเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะไม่กลับมาหลังจากที่ข้าจากไปเมื่อถึง เวลาเขาตรวจสอบเจ้าจะโดนไปด้วยได้

“กลัวทำไมก็แค่ชีวิตตายเพื่อน้องชายก็คุ้มค่าเจ้ามีเรื่องเร่งด่วนอะไร ก็รีบไปจัดการหากไม่ใช่ไปไม่กลับก็จาไว้ว่าพุ่งนี้กลับมาเร็วน้อย รอยบนตัวข้ายังไม่หายหากให้โดนอีกสักรอบคงทนไม่ไหว”เหล่า

หลิวพูดจาล้อเล่น