ตอนที่315เครื่องเทศเทียนหลัว

หลินซีนเยียนเช็ดน้ำตารีบเร่งไปยันหน้าลานเพิ่ง เดินถึงก็มีผู้เฒ่าหนวดเคราสีขาวทำหน้าเย็นชาด่าขึ้น มา”ไปห้องน้ำแค่นี้ทำไมนานตกเข้าไปในโถ้หรือไงกัน เร่งเข้าไปทำความสะอาดให้เรียบร้อยเหม็นจะตายอยู่ แล้ว! ”

“ขอรับข้าน้อยไปเดี่ยวนี้เลย”หลินซินเยียนกัดฟัน กรอดมันไม่ง่ายเลยที่นางจะควบคุมอารมณ์ของตัวนาง ได้แต่ว่าทันทีที่นางเข้าห้องไปนางก็ทนไม่ได้กับกลิ่น เหม็นเปรี้ยวที่จะจมูก

โชคดีที่ท่านผู้เฒ่านั้นรังเกียจที่นี่มากดังนั้นหลัง จากเทียนหยุนจือจากไปนางก็ออกจากห้องที่มีกลิ่น เหม็นเน่าอบอวลไปทั่วห้องนี้ทันที

หลินซีนเยียนรีบไปช่วยพยุงเซียวฟานกระซิบข้าง หูเชียวฟ้านเบาๆ”ศิษย์พี่ใหญ่ข้าเองข้าคือซีนเยียน!”

นางคิดว่าเซียวฝ่านฟื้นคืนสภาพจิตใจและ สติสัมปชัญญะดังนั้นในใจเต็มไปความคาดหวังรอ คอยคำตอบจากเขาแต่ทว่าหลังจากที่นางพูดจบเชียว ฝานไม่มีปฏิกิริยาการตอบสนองแม้แต่น้อย

หลินเซ็นเยียนตกใจรีบหันหน้าของเขากลับมา จ้องมองดวงตาคู่นั้นของเซียวฝานดวงตาของนางก็เริ่ม แดงขึ้นเล็กน้อยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่แววตาของเชียวฝาน กลายเป็นแววตาที่ไร้การรับรู้โดยสิ้นเชิง! ฟังจากที่เทียนหยุนจือเล่าว่าเขาจะมาส่งยาให้เป็น ระยะๆยานั้นต้องเป็นยาที่มีฤทธิ์สามารถควบคุมให้ เชียวฝานมีสภาพเป็นครึ่งคนครึ่งศพเช่นนี้แน่นอกจาก นี้ระหว่างที่มีการให้ยาจะมีช่วงเวลาสั้นๆที่เซียวฝ่าน ได้สติ!

นางถอนลมหายใจอีกครั้งพยุงเจียงเชียวฝานขึ้น มาทำความสะอาดร่างกายของเขาอย่างระมัดระวังนาง ยังคงเช็ดทำความสะอาดให้เขาทุกสักส่วนโดยไม่มี อาการหน้าแดงหรือใจเต้นแรงแต่กลับมีอะไรบางอย่าง เกิดขึ้นในใจนางต้องเร่งทำรองเท้าเหล็กของท่านโจว ให้เสร็จหลังจากนั้นหาโอกาสให้ท่านโจวมาดูอาการ ของเซียวผ่านด้วยฝีมือด้านการแพทย์ของท่านโจวก็ ไม่แน่ว่าจะสามารถรักษาเชียวผ่านได้คิดได้เช่นนี้หลิน ซีนเยียนก็คืนสติจัดการเซียวฝานให้สะอาดหมดจด อย่างเต็มความสามารถและเมื่อเสร็จแล้วเซียวฝ่าน หลับไปอย่างเงียบๆนางไม่ได้กลับห้องแต่ย้อนกลับ เข้าไปทำงานในโรงงานต่อ

เช้าของวันที่สองเหล่าหลิวผลักประตูโรงงาน : เข้าไปก็เห็นหลินซืนเยียนหลับอยู่บนแท่นหินด้วย สีหน้าตกใจเขาสายหัวไปมากำลังหันหลังกลับเพื่อหา ผ้ามาคลุมให้นางแต่ทว่าระหว่างที่กำลังหันหลังก็มอง เห็นหลื่อวิ่นซานยืนอยู่ข้างหลังนางเขาตกใจจนอยาก จะพูดแต่ว่าหลื่อวิ่นซานยกมือขึ้นมาเป่าเบาๆให้เขา เงียบ

เหล่าหลิวพยักหน้ารับหลื่อวิ่นซ่านพาเขาไปที่ เงียบๆถามเขาว่า”เขาอยู่นี้ทั้งคืน”

หลื่อว่นซ่านแผ่รังสีอำมหิตออกมาทำให้เหล่าหลิว รู้สึกกลัวและกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว “ข้าก็ไม่ ทราบเช่นกันเมื่อคืนทุกคนออกไปหมดแล้วเขาก็ออก ไปแล้วเช่นกันใครจะไปรู้ว่าเขาจะย้อนกลับมาที่นี่อีก”

“หลังจากนี้อย่าให้เขานอนดึกอีกหากว่าเขานอน ดึกอีกข้าจะให้หัวหน้าโรงงานหักเงินเจ้า!”หลื่อวิ๋นซ่าน พูดประโยคนี้อย่างเย็นชาทำให้เหล่าหลิวตอบสนอง ไม่ทันหลินซีนเยียนนอนดึกแล้วเกี่ยวอะไรกับเขาเหล่า หลิวได้แต่คับข้องใจแต่ไหนแต่ไรหลี่อวิ้นซ่านผู้นี้ก็เป็น นายที่ไม่มีเหตุผลอยู่แล้วริมฝีปากเขากระตุกยิกๆท้าย ที่สุดเขาก็ได้แค่ก้มหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

หลื่อวิ๋นซ่านพอใจแล้วถึงได้เดินกลับเข้าไปใน โรงงานมาถึงข้างกายของหลินชีนเยี่ยนเขาลังเลสักครู่ ก่อนจะอุ้มนางสู่อ้อมอก

หลินซีนเยียนรู้สึกเหนื่อยล้ามากถึงแม้มีคนกำลัง อุ้มนางแต่ทว่าตอนนี้นางรู้สึกเหนื่อยล้าเกินจึงขี้เกียจ ลืมตามองว่าเป็นใครนางแค่พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา ว่า “จื่ออเฟิง….เจ้ามาแล้วหรือ”

“ใคร”หลี่อวิ้นซ่านที่กำลังอุ้มนางอยู่หยุดชะงักคิ้ว กระตุกเขาก้มมองนางที่อยู่ในอ้อมกอดเมื่อสักครู่เขา ได้ยินนางเอ่ยชื่อใครสักคนแต่ว่าเสียงนางเบาเกินไป เขาจึงฟังไม่ชัด

หรือนางมีใครในใจแล้ว? หล่อวินซ่านคิดได้เช่นนี้ก็มีสีหน้าบิ้งตึงแต่ไหนแต่

ไรมาทางครอบครัวคัดสรรผู้หญิงมากมายมาให้เขา แม้แต่บังคับให้เขาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้หญิงเหล่านั้นก็ เพียงเพื่อให้ผู้หญิงคนแรกที่เห็นร่างกายของเขาคือผู้ที่ ถูกลิขิตให้เป็นผู้หญิงของเขาแต่ทว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง ประเภทที่จงใจจัดหาไว้ให้เขาจึงไม่เคยชายตามองผู้ หญิงเหล่านั้นเลย

แม้กระนั้นเขาก็ไม่ลังเลที่หลบซ่อนตัวในโรงงาน อาวุธที่ล้วนแล้วมีแต่ชายฉกรรจ์แห่งนี้ใครจะคาดคิด คนคำนวณหรือจะเท่าฟ้าลิขิตเขายังคงได้พบเจอนาง แม้ว่ารูปร่างหน้าตานางจะจืดชืดไปหน่อยแต่อารมณ์ ความสดใสเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

อาจเพราะบางทีแม่เขาอ่อนโยนเกินไปสุดท้ายถึง ได้มีสภาพเช่นนั้นดังนั้นยิ่งเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนดั่งน้ เขายิ่งไม่ชอบ หลินซีนเยียนเช่นนี้สิสามารถทำในสิ่งที่ ผู้ชายทำได้อีกทั้งนางยังเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าจึงสามารถ กระตุ้นความสนใจของเขาได้

อาจจะเพราะตั้งแต่เริ่มต้นฟ้าลิขิตเป็นสาเหตุแต่ว่า ค่อยๆติดต่อกันบ่อยๆเขากลับรู้สึกว่าตัวนางมีแสงสว่าง ที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เขาอุ้มนางออกจากโรงงานอาวุธด้วยไม่สนใจสาย ตาแปลกๆที่มองมาทางเขามุ่งหน้าอุ้มนางfตรงกลับไป ยันที่ห้อง

“เหล่าหลิวน้องหลินคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือมารของ ใต้ท่านหลี่แล้วสินะ”ช่างตีเหล็กที่ตื่นแต่เช้ามาเห็นฉาก นี้พอดีอดไม่ได้ที่ลากแขนเหล่าหลิวออกมาถามด้วย สีหน้าที่เป็นห่วง

เหล่าหลิวสะพัดมือของเขาออกตอบด้วยความไม่ พอใจ”พูดบ้าอะไร!ใต้เท้าแค่มีน้ำใจส่งเขากลับห้องก็ เท่านั้น!

เพื่อเสียงชื่อของน้องหลินไม่ว่าพูดอะไรเหล่าหลิว ก็ไม่ต้องการให้นางถูกหลี่อวิ๋นซานทำให้เสียหายจาก ความจริง

“เฮ้เหล่าหลิวเจ้าจะหลอกตัวเองทำไมกันพวกเรา ทุกคนต่างก็เห็นน้องหลินเป็นคนที่น่าสงสารแต่คิดไม่ ถึงว่าใต้เท้าหลีจะโหดร้ายเช่นนั้นก็ผิวเรียบนียนบอบ บางของน้องหลินมันจะทนต่อการโยนของเขาได้.”

“หรือไม่จริงเล่าน้องหลินเป็นคนดีแท้ๆทำไมถึงได้ พบเจอเรื่องเช่นนี้นะ”

“จะโทษก็ต้องโทษน้องหลินที่เกิดมาบอบบางไป หน่อยถ้ามีรูปร่างใหญ่และหยาบกร้านแบบพวกข้าก็ไม่ ต้องตกอยู่ในเงื้อมมือใต้เท้าหลี่ …”

“หุบปาก!”เหล่าหลิวยิ่งฟังยิ่งโกรธเตะเข้าที่ขาของ ช่างตีเหล็กคนหนึ่ง”พวกเจ้ายังไม่เร่งไปทำงานอีก! นินทาเป็นเรื่องที่หญิงสาวนั้นถึงทำกัน ! “-0

ทุกคนต่างเห็นเหล่าหลิวเริ่มโกรธถึงได้ กระจัดกระจายเหมือนนกแตกรังในพริบตาเดียวใน สนามกังฟูก็ไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว

เหล่าหลิวถอนหายใจขบคิดสักครู่และตัดสินใจที่ จะรายงานเรื่องนี้ให้อู้โหวเยทราบน้องหลินได้ทำการ เสียสละครั้งใหญ่เช่นนี้มองย้อนกลับไปนายคงไม่ ปฏิบัติกับเขาอย่างไม่เป็นธรรม!

ข้างในห้องหลังจากที่หลี่อวิ๋นซ่านวางหลินซีน เยียนบนเตียงนอนแล้วยังคลุมผ้าห่มให้นางอย่าง ระมัดระวัง

เขานั่งเงียบๆอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปยันคนที่อยู่ บนเตียงยิ่งมองในใจเขาก็ยิ่งไม่ใช่แค่การอยากลิ้มลอง อดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ : “หน้าตาธรรมดาๆบ้านๆของ เจ้าเจ้าว่าทำไมข้ากลับรู้สึกพิเศษเช่นนี้หรือว่าเขากิน ไม่เลือก”

หลื่อวิ๋นซานในใจความคิดติดกันยุ่งเหยิงหลังจาก ถอนหายใจก็มาถึงหน้ากระถางธูปข้างเตียงจุดไฟที่ไม้ จันทร์ควันสีขาวลอยขึ้นมาจากกระถางธูปควันล่อง ลอยดึงดูดสายตาของเขา

ทันใดนั้นเองดวงตาของเขาส่องประกายแปลกๆ ทนไม่ได้ที่จะหยิบไม้จันทร์ที่ยังไม่ดับมามองแล้วมอง อีกเอ่ยด้วยความแปลกใจ: “ยอดของเครื่องเทศเทียน หลัว? ”

ยอดของเครื่องเทศเทียนหลัวเป็นของวิเศษมี สรรพคุณทำให้จิตใจสงบผ่อนคลายนอนหลับสบาย เพียงราคาสูงเกินไปสามารถพูดได้เลยว่าเป็นของสิ่ง หนึ่งและเพียงอันเดียวที่มีราคาแพงกว่าทองคำไม้ จันทร์แบบนี้ก็คือครอบครัวหลี่ก็มีแต่ทายาทที่เป็นสาย เลือดด้วยตรงเท่านั้นจึงจะสามารถใช้ได้แบบไม่ต้อง เกรงกลัวใดๆแต่ทว่าหลินซีนเยียนเป็นเพียงช่างเล็กๆ คนหนึ่งแต่กลับใช้ยอดเครื่องเทศเทียนหลัวได้