ตอนที่ 455เจอหนีหว่านแล้ว

น้ำที่เน่าเสียมานานนับสิบปีไม่รู้แช่ซากศพและสัตว์แมลงต่างๆ มามากเท่าไรทั้งหนูและหนอนเมื่อเทียบกับมูลในห้องน้ำนั้นที่นี่ สกปรกมากกว่ามากนักดังนั้นมีคนเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าของ คุกใต้ดินแต่ว่าเมื่อผ่านประตูใหญ่เข้ามาแล้วนั้นไม่เห็นผู้คุมเฝ้า แม้แต่คนเดียวเพราะข้างในมีกลิ่นแรงมากถึงแม้จะใช้ผ้าปิดจมูก เอาไว้หลินซีนเยียนก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วกออกมา

ในขณะเดียวกันนั้นสีหน้าของนางก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นนาง ไม่กล้าคิดเลยว่าหนีหว่านที่งดงามและพราวเสน่ห์เช่นนั้นจะถูก ยังอยู่ในสถานที่ที่มีสภาพเช่นนี้

ทรงอวิ๋นคิดว่าที่หลินซีนเยียนมีท่าทีแปลกๆเพราะว่าไม่คุ้นเคย กับสถานที่เช่นนี้ดังนั้นจึงไม่ได้สงสัยในตัวนางเขาพานางและ เสี่ยวหลงเดินตรงไปยังส่วนลึกของคุกใต้ดิน

พวกเขาเพิ่งเดินได้ครึ่งทางก็เห็นภายในห้องคุกด้านข้างมีชาย

ชราคนหนึ่งครึ่งตัวบนถูกมัดไว้กับท่อนไม้ครึ่งตัวล่างถูกแช่ไว้ใน

น้ำราวกับว่าได้ยินเสียงตัวอะไรสักอย่างกำลังกัดกินอยู่ในน้ำ

ผู้คนที่ได้ยินต่างขนลุกซู่และชายชราคนนั้นไม่ขยับตัวสักนิดลอง

สังเกตุอย่างละเอียดอีกทีปากของเขามีสีม่วงคล้ำหน้าอกของเขา

ไม่มีจังหวะการเต้นของหัวใจเลยสักนิด

“แม่งเอ้ย มีคนตายอีกแล้ว ทรงอวิ๋นถุยน้ำลายอย่าง ขยะแขยงตวาดใส่หน้าผู้ติดตามด้านหลังคนหนึ่งว่า “คนตายแล้วพวกเจ้าไม่เห็นหรือ? ปลากซากศพออกไปขะมีเลือดของศพเพิ่ม ใน นอีกหนึ่งรายน่าขยะแขยงเป็นบ้า

“ขอรับ”ผู้ติดตามขานรับทันทีผู้คุ้มกันที่คอยดูแลคุกใต้ดินเปิด ประตูห้องขังหลายคนเข้าไปแก้มัดแล้วนำร่างของชายชราผู้นั้น ลงมาจากนั้นก็ลากออกไปด้านนอก

หลินซีนเขียนมองเพียงแวบเดียวก็เห็นบนขาของชายชรานั้นมี หนอนสีดำห้อยติดอยู่หนอนสีดำนั้นมีความยาวหนึ่งฟุตหัวของ มันมีรูปร่างคล้ายกับงูภายในปากยังมีเขี้ยวที่แหลมคมเหมือน ของหมาป่าเพียงแวบเดียวก็ทำให้มันรู้สึกซาไปทั้งตัวจนต้องรีบ งสายตากลับมา

“ท่านทรงคนที่อยู่ที่นี่ล้วนถูกของสิ่งนั้นกัดหรือ?”หลินซีดเขียน ถามด้วยสีหน้าที่เริ่มซีด

“แม่นางหลินไม่ต้องกลัวของสิ่งนั้นไม่กัดคนเป็นกัดเพียงแต่ ซากศพเท่านั้นข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมีชื่อเรียกว่าอะไรมันมีชีวิตอยู่ใต้ น้ำนี้มานานหลายปี ทรงอวีนอธิบายจากนั้นก็เดินไปทางด้าน หน้าต่อไป

ฟังเขาพูดเช่นนี้หลินซินเยียนถึงได้วางใจก็ยังดีหากว่าหนี หว่านยังมีชีวิตอยู่ก็จะไม่ถูกสัตว์ประหลาดเหล่านี้กัดกินร่างกาย หากมีสภาพเช่นนั้นละก็นางก็ไม่แน่ใจว่าจะยังสามารถควบคุม อารมณ์ตนเองได้หรือเปล่า

เดินได้สักพักเมื่อใกล้ถึงข้างในสุดของคุกใต้ดินแล้วนั้น ในที่ สุดหรงอวิ๋นก็หยุดเดินจากนั้นก็ไปที่ตะเกียงไฟข้างๆทางเดินที่ดับไปแล้วก็มีผู้ติดตามไปจุดไฟทันที

ในมุมมืดสุดของข้างในมีแสงสว่างอีกครั้งและยังทำให้ผู้คน ทั้งหลายที่เข้ามาเห็นภาพเบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้หลินขึ้นเขียนจะมีการเตรียมใจมาก่อนหน้านี้แต่ว่านาง ยังตกใจจนส่งเสียงออกมาและโคมไฟในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น

เทียนในโคมไฟแผดเผาโคมไฟจนมอดไหม้ไปต่อหน้าของ นางแสงไฟส่องมาที่หน้านางมีแต่สีหน้าที่ซีดเซียวเท่านั้น

นางปิดปากตนเองเอาไว้แล้วกลั้นเสียงกรีดร้องด้วยความ ตกใจของตนเอง

ภายในห้องขังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงบนใบหน้าเต็ม ไปด้วยรอยแผลเป็นบนร่างกายไม่มีส่วนไหนเลยที่ยังสมบูรณ์ เสื้อผ้าของนางราวกับว่าถูกแส้ฟาดจนขาดจนสามารถทำให้มอง เห็นตามรอยขาด รอยแผลเป็นที่เน่าเปื่อยและมีหนองไหลออก มาอย่างน่าขยะแขยงครึ่งท่อนล่างของนางก็ถูกแช่ไว้ในน้ำ เหมือนกับชายชราที่ตายไปก่อนหน้านี้ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงสัตว์ กําลังกัดกินร่างกายแต่ก็สามารถมองได้ชัดว่าบริเวณรอบๆตัว ของนางมีตัวสัตว์ประหลาดเหล่านั้นที่คล้ายกับงูกำลังแหวกว่าย อยู่ภายในน้ำ

เบื้องหน้าคนที่ถูกทำให้เสียโฉมแล้วนี้เหลือเพียงเศษเสี้ยว ของลมหายใจดังนั้นสัตว์ประหลาดที่กัดกินซากศพเหล่านั้นจึงอยู่ รอบๆตัวนางรอเมื่อนางสิ้นใจจากนั้นพวกมันก็จะตรงเข้ามากัด กินเนื้อจานใหญ่นี้ทันที
น้ำตาของหลินซีนเยียนไหลพรั่งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่งนางไม่ สามารถควบคุมตนเองได้นางใช้น้ำเสียงที่สั่นถามทรงอ นว่า “นะนี่ นี่ก็คือแม่นางที่เจ้าเอ่ยถึงคนนั้นหรือ?

ทรงอวิ๋นคิดว่าภาพเบื้องหน้านี้คงทำให้หลินซีนเขียนตกใจ กลัว”ไข่นี่ก็คือผู้คุ้มกันหญิงหนีหวานคนนั้นที่อยู่ข้างกายไม่ จื่อเพิ่งที่จริงข้าชื่นชอบนางมากแต่ว่านางไร้เดียงสาในสมองของ นางยังคงเต็มไปด้วยเจ้านายเก่าของนางที่สูญเสียไปแล้วทั้งที่ นางแต่งงานกับข้าแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังคิดถึงชายอื่นจะให้ข้าทนได้ อย่างไรกันดังนั้นด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็ให้คนจับนางมาขังในนี้แล้ว ที่จริงข้าปฏิบัติกับหญิงข้างกายข้าอย่างดีขอเพียงนางอ้อนวอน ข้าพูดจาดีๆสักค่าข้าก็จะให้คนพานางออกไปทันทีแต่ว่านาง… เอ้อ…

ความหมายคำพูดของทรงอนนั้นยังมีท่าทีที่แฝงไปด้วยความ เสียดายเล็กน้อย ทำให้หลินซืนเยียนรู้สึกสะอิดสะเอียน

คนอย่างทรงอวิ๋นเช่นนี้ทั้งชีวิตไม่เคยได้สัมผัสความลำบากมา ก่อนสําหรับเขามีเพียงคนที่มีประโยชน์และไร้ประโยชน์เท่านั้น ความคิดของพวกเขาปลูกฝังมาอย่างผิดๆ ดังนั้นจึงไม่คิดว่าสิ่งที่ ตนเองทำนั้นผิดบาปอะไรและยังภูมิใจในตนเองอีกด้วย

หลินซ๊นเยียนเกลียดชังคนตรงหน้าจนอยากจะฆ่าให้ตายนาง ก้าวไปด้านหน้าแล้วยกฝ่ามือขึ้นไอสังหารจากสายตาของนาง เด่นชัดเกินไปทำให้เสี่ยวหลงที่มีวรยุทธ์สูงรับรู้ได้อย่างเร็วดังนั้น เสี่ยวหลงที่ค่อยติดตามอยู่ข้างกายนางจึงได้พบความผิดปกติ ของนางก่อน
เสี่ยวหลงก้าวไปข้างหน้าแล้วถึงไหล่ของนางไว้แล้วพูดว่า “แม่ นางหลินอย่าเพิ่งเห็นอกเห็นใจแม่นางคนนั้นเลยเร่งถามเรื่อง สำคัญก่อนดีกว่า!”เวลาที่เขาพูดเขาค่อยขยิบตาให้กับหลินขึ้น เขียน

ที่ไหล่ของนางเริ่มรู้สึกปวดเล็กน้อยจึงทำให้หลินขึ้นเขียน ได้สติเพียงชั่วพริบตานางก็เก็บซ่อนความเกลียดชังเอาไว้ ภายในใจแล้วพูดกับทรงอวิ๋นว่า “ทำให้ท่านทรงเห็นเรื่องน่าขัน เสียแล้วแต่ว่ามันเป็นภาพที่น่ากลัวเกินไปจริงๆข้าไม่เคยพบเห็น มาก่อนจึงรู้สึกรับไม่ไหว

“เฮ้อที่นี่มีอะไรเจ้าเป็นเพียงสาวน้อยบอบบางเห็นภาพเช่นนี้ ไม่ได้เป็นเรื่องปกติ”ทรงอวิ๋นทำท่าเหมือนเข้าใจและเขาคิดจะ ยื่นมือมาโอบกอดนางแต่หลินซีนเยียนกลับเบี่ยงตัวหลบเสีย ก่อน

“ท่านหนึ่งข้างในนี้มีกลิ่นฉุนรุนแรงหนักช้าเริ่มทนไม่ไหวแล้ว จริงๆ ในเมื่อประมุขทรงตอบรับที่จะมอบคนให้กับข้าแล้วถ้าเช่น นั้นพาคนออกไปก่อนได้หรือไม่รอชำระล้างตัวนางสะอาดแล้วข้า ค่อยสอบสวนนาง?อยู่ในนี้ข้าถามไม่ลงจริงๆ และอีกอย่างหาก มองนางอีกสักพักข้าเกรงว่าชาตินี้ข้าคงนอนไม่หลับอีกเป็นแน่ หลินซีนเขียน ใช้มารยาแกล้งทำเป็นพะอืดพะอมและไม่หันไป มองทางด้านหนีหวานอีกเลย

ทรงอนพยักหน้ารับแล้วมอบหมายให้กับผู้ติดตามที่อยู่ด้าน ข้างทันทีว่า “ยังยืนเฉยกันทำไม ไม่ได้ยินที่แม่นางหลินพูดหรือ? พาคนออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่กลับไปทำความสะอาดนางให้เรียบร้อยแล้วค่อยส่งตัวไปให้แม่นางหลินที่ห้องพักเร่ง ลงมือเร็วหากยังทําให้แม่นางหลินกลัวอีกกลับไปข้าจะเอาเรื่อง กับพวกเจ้า!”