ตอนที่ 451 เรื่องราวทั้งหมด

เพียงแต่ ตอน หลินซินเยียนเห็นคนนั้นที่ถือตระกร้าดอกไม้เดิน มาในห้อง มุมปากอดกระตุกเกร็งไม่ได้

นางคาดไม่ถึง คนที่มา จะเป็นสาวใช้อายุสิบกว่าปี สาวใช้คนนั้นมองเห็นเสี่ยวหลง ก่อนจะมองหลินขึ้นเขียน ขมวดคิ้วถาม “เป็นพวกเจ้าจุดควัน?”

“จันทร์กระทบดอกแพร์ นั่นไม่ใช่ควัน แต่เป็นความมืดแห่งไร้ จันทร์” เสี่ยวหลงกล่าวตอบคําถาม

เมื่อได้ยินเสี่ยวหลงพูดคำต่อของรหัสลับออกมา เด็กรับใช้คน นั้นก็ทอดถอนใจยาวออกมา “พวกเจ้าอยากสืบข่าวคราวของเจ้า นายกระมัง…หลายวันมานี้มีคนสนิทของเจ้านายสองสามคนเข้า มาสืบข่าวที โดยพลการแล้ว แต่น่าเสียดาย…”

“สรุปว่าเกิดเรื่องอะไรกับเจ้านายกันแน่” เสี่ยวหลงถามอย่าง ร้อนรน

“เขาตายแล้วจริงๆ?” หลินซีนเยียนเกือบจะเอ่ยปากถามออก มาพร้อมกันกับเสี่ยวหลง

สาวใช้คนนั้นมองหลินซีนเขียนอย่างงุนงงแวบหนึ่ง ราวกับ กำลังคิดอะไรอยู่ แต่กลับไม่ได้รีบร้อนตอบคำถาม แต่กลับย้อน ถามอย่างมีเหลี่ยมคืน “ท่านเหมือนกับผู้หญิงที่พวกเขาพูดเสีย จริง ก็คือผู้หญิงของเจ้านายที่มีเสน่ห์คนนั้น ท่าน…ชื่อหลินซีนเขียน ใช่หรือไม่”

หลินซีนเนียนนุ่นหัวคิ้ว ไม่รู้เลยสักนิดว่าท่ามกลางคนสนิทของ ไม่จื่อเฟิงตนเองกลายเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ของโม่จื่อเพิ่งไปเสีย แล้ว นางค่อนข้างไม่อาจเข้าใจท่าทางของสาวใช้คนนี้ ดังนั้นจึง เลือกที่จะเงียบ

“ดูท่า จะเป็นท่านแล้วจริงๆ” ตอนที่สาวใช้คนนั้นเอ่ยประโยค นี้ออกมา ในตาเผยความจงใจออกมาอย่างชัดเจน นางที่อายุอา นามยังเล็ก บนเรือนกายกลับมีกลิ่นอายที่ค่อนข้างคล้ายเงาของ โมชื่อเฟิงอยู่หลายส่วนแสดงออกมา นางเดินเข้ามาใกล้หลินซืน เขียนอย่างแช่มช้า ตอนที่ย่างก้าวเข้ามาใกล้หลินซินเยียนครึ่ง ก้าว ฉับพลันก็ยิ้มเย็นออกมา จากนั้นก็พลิกหลังมือออกมากลาง มือก็มีกริชเล่มหนึ่งเพิ่มขึ้น

หลินซีนเยียนเป็นวรยุทธ์ ดังนั้นจึงมองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ ชัดเจนเลยสักนิด แต่รู้สึกเพียงว่าเสี่ยวหลงดึงนางออกมาหนึ่ง ก้าวเพื่อให้รอดพ้นจากการโจมตีของสาวใช้คนนั้นอย่างรีบร้อน

“เจ้าท่าอะไร” เสี่ยวหลงแผดเสียงทุ้ม

สาวใช้ตัวน้อยจ้องเสี่ยวหลงแวบหนึ่ง “เจ้าถามว่าข้าทำอะไร เจ้ายังเป็นคนของเจ้านายอยู่หรือไม่ เจ้านายก็ถูกหญิงนางนี้ ทําร้ายจนตาย เจ้ายังจะช่วยนางหรือ ข้าขอบอกเจ้า ชีวิตของชา เป็นของเจ้านาย วรยุทธ์ของข้าก็คือสิ่งที่เจ้านายสอนเองกับมือ ข้ามีชีวิตอยู่ก็เพื่อเจ้านาย เจ้านายถูกนางทำร้ายจนตาย เจ้านาย ตายแล้ว ขายังมีชีวิตอยู่ ก็เพื่อสังหารผู้หญิงคนนี้ล้างแค้นให้แก่เจ้านาย ดังนั้น หากว่าเจ้ายังสำนึกบุญคุณของเจ้านายอยู่สักนิด หลบไปเลย!”

เด็กหญิงตัวน้อยเนื่องจากหงุดหงิด จึงทำให้น้ำเสียงค่อนข้าง สากกระด้าง ดวงตาทั้งคู่ของนางจ้องหลินซีนเขียนอย่างไม่ กะพริบ ท่ามกลางความหุนหันนั้นอาจจะพ่นไฟออกมาได้ สามารถมองออกว่าความเกลียดชังในอกของนางมีความรุนแรง มากเพียงใด

เสี่ยวหลงลากหลินซีนเยียนมาป้องไว้ข้างหลัง หัวคิ้วขมวด แน่นปางตาย กล่าวอย่างบันดาลโทสะ “ตอนมีชีวิตอยู่เจ้านาย ทำใจไม่ได้แม้จะแตะนิ้วของนาง เจ้านายบัญชาให้ข้าปกป้องนาง ชีวิตของนาง ก็คือชีวิตของข้า นางมีชีวิตอยู่ ก็คือความหมายของ เจ้านาย!”

“แต่ว่านางทําให้เจ้านายต้องตาย!” สาวใช้ตัวน้อยตะโกน เสียงทรงพลัง

เสี่ยวหลงกระซิบในลำคอ เผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของสาว ใช้ตัวน้อย แต่กลับไม่รู้ว่าพูดอะไร

ตอนที่ทั้งสองสนทนากัน สีหน้าของหลินซีนเขียนกลับค่อยๆ ซีดขาวขึ้นมา นางผลักเสี่ยวหลงออกไปเล็กน้อย จากนั้นก็ถาม สาวใช้คนนั้น “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าข้าทำให้ไม่จื่อเพิ่งตาย หมายความว่าอย่างไรกันแน่

“ท่านยังจะตีหน้าชื่ออยู่ได้ หากไม่ใช่ท่านเจ้านายจะตายไหม ล้านเพราะท่าน เพราะท่านทำร้ายให้เจ้านายต้องตาย!” สาวใช้ตัวน้อยพูดๆ อยู่ก็ร้องไห้อย่างโศกเศร้าขึ้นมา แม้จะยังเป็นสาว ใช้ที่อายุเพียงสิบกว่า ต่อให้เลียนแบบกลิ่นอายทรงพลังของ ไม่ จื่อเฟิงมาหลายส่วน แต่ในใจก็ยังคงไว้ซึ่งความไร้เดียงสาของ เด็กน้อยคนหนึ่งเอาไว้อยู่

ในอกของหลินซีนเขียนก็ยิ่งเริ่มสับสนวุ่นวาย นางเห็นว่าสาว ใช้ตัวน้อยร้องไห้อย่างปวดใจ พูดจาไม่มีแก่นสารใดๆ ก็ถาม เสี่ยวหลงที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าบอกข้ามา สรุปว่าเรื่องเป็นอย่างไร กันแน่

เสี่ยวหลงยังคงไม่ส่งเสียง

“พูด!” หลินซีนเยียนกัดเรียวปากล่าง ดวงตาทั้งคู่แดงจนจะ หลั่งนํ้าออกมา

เสี่ยวหลงมองนางแวบหนึ่งอย่างใจเสาะ ในที่สุดก็ก้มหน้างุด

เชื่องช้า ก่อนกล่าว ยังจําหญ้าออนได้หรือไม่

หัวใจของหลินซีนเยียนกระตุกวูบ มีความคิดหนึ่งผุดแวบเข้า มาหัว นางขบปากล่างไม่ส่งเสียง ทว่าโดยทั่วไปก็สามารถเดาได้ ว่าเสี่ยวหลงจะพูดอะไรต่อไป

“หญ้าจออนเป็นยาวิเศษที่รักษาอาการต้องคำสาป ตอนแรก คนของพวกเราก็ค้นพบร่องรอยของหญ้าออนในมือของ เจ้าของร้านยาวิเศษนั้นอย่างไม่ง่ายนัก หญ้าออนนั่นเพียงแค่ ลำเดียวเท่านั้น แต่ว่า….ตอนหลังที่ท่านรู้อยู่ภายใต้การช่วย เหลือของท่าน หญ้าออนรักษาเชิงไว้ อันที่จริงตอนแรกที่เจ้า นายมอบใบหย่าแก่ท่าน ลำคอก็กลายเป็นอัมพาตทั้งหมดแล้วนึกอยากรักษาการบาดเจ็บรุนแรงในร่างกายของเขา ขอเพียง ภายใต้เหตุการณ์การได้กลืนหญ้าออนสักหน่อยก็จะเข้าสู่บัง ยะเยือกต้องห้ามของตระกูลตรงใต้ ทว่า…พวกเราไม่ได้รับหญ้า

คราวนี้เสี่ยวหลงจึงสารภาพความยากเข็ญของไม่จื่อเพิ่งใน ตอนแรกให้หลินซีนเขียนฟัง เพียงแต่คำอธิบายเหล่านี้สำหรับ หลิน มเยียนแล้ว กลับสายเกินไป สายเกินไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นหลินซึนเขียนมีความรู้สึกวิงเวียนอยู่ นางมีท่าทาง ยืนไม่มั่นคงอยู่บ้าง พาดมือลงบนหัวไหล่ของเสี่ยวหลง โดย สัญชาตญาณ นิ้วมือของนางค่อยๆ แน่นขึ้น คว้าหมับไหลของ เสี่ยวหลง ทำให้เสื้อผ้าบนหัวไหล่ของเขาชนผิดรูปร่าง

“เจ้า เจ้าว่าตอน นที่ต้องการแย่งหญ้าออนไป ก็คือไม่ จื่อเฟิง” นางน่าจะคิดได้แต่แรก อย่างมากที่สุด บางที นางได้ คาดเดาได้บางส่วน เพียงแต่สัญชาตญาณไม่เต็มใจไปเชื่อความ จริงอันโหดร้ายนี้ก็เท่านั้นเอง “เจ้าว่าเขาเป็นอัมพาต เจ้าพูดเรื่อง ตลกอยู่หรือ คนแบบเขานั่น จะเป็นอัมพาต?”

เสี่ยวหลงก้มหน้างุดมองดิน มองไม่เห็นสีหน้าของเขาชัดเจน แต่กลับมีของจำพวกหยดน้ำใสๆ กลิ้งไหลมาจากใบหน้าของเขา “เป็นเรื่องจริง ข้าคิดว่า บางทีเขาทำเพื่อปกป้องท่าน หากว่าเขา ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปตระกูลหรง สร้างข้อผูกมัดกับตระกูลห รงแล้วล่ะก็ ท่านจากไป ก็คือทางเลือกที่ดีที่สุด ท่านสำหรับเขา แล้ว จะกลายเป็นจุดอ่อนที่ตระกูลทรงใช้เล่นงานเขาได้ง่ายดาย นัก ขาเองก็รู้เรื่องนี้ในตอนท้ายเช่นกัน เพียงแต่ตอนที่ข้ารู้เรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้…

ไม่ได้บอกนาง?

คำพูดเหล่านี้ แต่ไรมาไม่เคยมีคนมาพูดกับหลินซีนเขียนเลข แต่นาง เหมือนคนโง่ที่ถูกเขากอดไว้ตลอดเวลา และเขาจากไป อย่างสงบใจ อนาง จึงท่าเรื่องเย็นชาเช่นนั้นกับเขียวฝาน เขา เลือกจะให้นางเกลียดเขา และต้องการผลักไสนาง เต็มใจแบก รับความผิดถูกตราหน้าว่าเป็นคนทำร้ายเชียวฝาน เขาก็ยัง ต้องการให้นางอยู่ในที่ที่ปลอดภัย

ทั้งทำเรื่องเลวร้าย และทำเรื่องดีงามในเวลาเดียวกัน…

เขาเต็มใจเป็นคนชั่วร้าย เพื่อต้องการปกป้องนาง แล้วนางเล่า ยังคงเกลียดชังว่าเขาทำร้ายเชียวฝาน หรือว่าจะให้อภัยเขาทั้ง อย่างนี้ ให้อภัย? ให้อภัยเขา เช่นนั้นสัตย์สาบานที่นางให้กับ เขียวฝานจะทําอย่างไรเล่า

หลินซีนเขียนแค่รู้สึกว่าหัวใจ รัดเกร็งอย่างร้ายแรง เขาปล่อย ให้นางอยู่ในสถานที่ต้องห้ามอันยากลำบากเช่นนั้นได้อย่างไร ทําได้อย่างไร!

เสี่ยวหลงสงบอารมณ์ของเขาแล้วพูดต่อ “บึงยะเยือกของตระ กูลหรงก็ไม่ใช่สถานที่ที่จะเข้าไปได้ทุกเมื่อเชื่อวัน หากว่าไม่ได้ ฝึกหัวใจสําคัญวรยุทธ์ของตระกูลหรง โดยเฉพาะ หลังจากเข้าไป แล้วก็จะต้องอาคมเข้าสู่กระแสเลือด ดังนั้นตอนนั้น เจ้านายต้อง การหญ้า ออนมาก…