ตอนที่ 314 คนของสำนักศาลาสวรรค์

หลินซินเยียนกำลังยุ่งอยู่ในโรงงานอาวุธตลอดทั้ง วัน แม้กระทั่งมื้อเที่ยงก็ยังลืมทาน ถ้าหากไม่ใช่ว่าเหล่า หลิวกระตือรือร้นเอาหมั่นโถร้อนๆมายัดไว้ในมือของ นาง นางก็ไม่ยอมที่จะวางงานในมือแล้วมาทานดีๆสัก เท่าไหร่

“สหายหลิน ข้าเหล่าหลิวยิ่งมายิ่งนับถือเจ้าเสีย จริง เรื่องที่เจ้ารับปากเจ้าก็ลงมือทำจนถึงขั้นนี้” เหล่า หลิวนั่งเคี้ยวหมั่นโถวอยู่บนบันไดหินในเรือนเป็นเพื่อน นาง

หลินซินเยียนหัวเราะ นางไม่ใช่นักบุญ ที่นาง ทุ่มเทพยายามจนสุดความสามารถ ไม่ใช่แค่เพื่อให้ หมอโจวติดหนี้บุญคุณตน แต่เพื่อให้เขาพยายามรักษา เซียวฝานสุดความสามารถก็เท่านั้น

ในที่สุดก็ถึงช่วงค่ำ หลายคนในโรงงานอาวุธ เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แม้แต่แขนทั้งสองแขนของ หลินซินเยียนก็แทบยกไม่ขึ้น ทว่าเมื่อนึกถึงเซียวราวกับว่าทั่วทั้งร่างได้ฉีดเลือดไก่(คนที่มีอาการศึก ตื่น เต้น) นอกจากทำงานในโรงอาวุธก็ยังไปที่เรือนของ เซียวฝาน

ถึงแม้จะแค่ไม่กี่วัน แต่ทว่าพ่อบ้านภายในเรือน ของได้คุ้นเคยถึงการคงอยู่ของนางแล้ว ดังนั้นสำหรับ การมาเยือนของนางกลับไม่ได้เป็นเรื่องต้องห้ามอีกต่อ ไป

เหมือนหลายวันก่อนที่ผ่านมา เมื่อถึงยามค่ำ เชียว ผ่านก็จะขี้ราด และเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง สายตาของเขา ยิ่งเหม่อลอยมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินซินเยียนมิบ่น มุ่งไปยังโรงครัวเพื่อต้มน้ำร้อน ขณะที่กำลังจะไปต้มน้ำร้อนเพื่อชำระล้างกายที่ สกปรกของเซียวฝาน ใครจะรู้ว่าขณะที่เดินไปก็เห็น ชายชราที่อ้างว่าเป็นบิดาของเซียวฝานกำลังเฝ้าอยู่ที่ หน้าห้องของเซี่ยวฝาน

“หยุด!” ชายชราขวางหลินซินเยียน เหลือบ สายตามองเข้าไปยังด้านในห้องและกล่าวอย่างเยือก เย็น “เจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน”

หลินซินเยียนตกใจ สายตามองชายชราที่เข้าไป ข้างในห้อง ประตูห้องที่ถูกปิดลงอย่างแน่นหนา ทำให้ มองไม่เห็นเหตุการณ์ด้านใน อย่างไรก็ตามจากเงาร่าง คนที่เคลื่อนไหวอยู่บนหน้าต่างกระดาษ ภายในห้องนั้น ดูเหมือนจะมีอยู่หลายคน

“ใช่มีคนมาเยี่ยมเซียวต้าเจียหรือไม่ขอรับ?” หลิน ซินเยียนถามพลางหัวเราะแหยๆ ราวกับไม่เห็นสีหน้า อันเย็นชาของชายชรา

ชายชรากลอกตามองแค่นเสียงเย็นใส่ “แล้วเจ้า ยุ่งอะไรด้วย? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าก็ไม่ต้องถามให้ มากความ! รออยู่ตรงนี้ดีๆ ถ้าเข้าไปได้เมื่อไรข้าจะ เรียกเจ้าให้เข้าไปเอง” หลินซินเยียนได้แต่ส่งเสียงตอบรับ จึงค่อยว่างถัง น้ำร้อนลงพลันหันไปถามชายชรา “เช่นนั้นข้าขอตัวไป ห้องสุขาก่อน”

“จะไปห้องสุขาไม่ต้องมาบอกข้า! จะไปก็ไปเลย!” ชายชรามีท่าที่รังเกียจโดยไม่เหลือบมองนาง

หลินซินเยียนส่งเสียงตอบรับ เคราบน้ำที่เปื้อน อยู่บนมือแล้วจึงหมุนกายจากไป

ขณะที่เดินพ้นสายตาของชายชรา หลินซินเยียน ก็รีบสาวเท้าพุ่งไปยังด้านหลังของห้องของเซียวผ่าน นางจำได้ว่าที่ด้านหลังนั้นถึงแม้หน้าต่างจะถูกปิดผนึก ไว้ แต่ยังมีรูเล็กๆขนาดเท่านิ้วมือบนหน้าต่าง เมื่อคืนมี เสียงแมวร้องตัวหนึ่งดังเข้ามาจากรูนั้น

หัวใจของนางเต้นระรัว หลังจากที่มาถึงด้านหลัง อย่างระแวดระวังก็พบว่ารูเล็กๆนั้นยังอยู่ นางค่อยๆรีบ เข้าไปดู เมื่อมองเข้าไปจากในรูเล็กๆนั่น บังเอิญได้เห็น ว่าเป็นทิศที่ฝานอยู่ตรงข้ามกับหน้าตางพอดี อีก ทั้งยังมีบุรุษสวมชุดดำนั่งอยู่ตรงเบื้องหน้าของเชียว ฝาน บุรุษผู้นั้นนั่งหันหลังให้กับทิศของหน้าต่าง ทำให้ หลินซินเยียนมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขา

ยังมีบุรุษชุดดำยืนอยู่ข้างกายของฝ่าน พลัน เห็นบุรุษชุดดำหยิบกล่องไหมทองออกมาจากอกเสื้อ อีกทั้งยังหยิบยาเม็ดออกมาจากกล่องไหมทองยัด เข้าไปในปากของเซียวฝาน หลังจากที่ป้อนยาเม็ดนั้น ลงไปไม่นาน ก็เห็นนัยน์ตาทั้งคู่ที่เหม่อลอยอย่างไร้ วี่แววค่อยๆกลับมาส่องประกายอีกครั้ง

หลินซินเยียนตกใจจนยกมือขึ้นมาป้องปากของ

ตน นางถึงไม่ถึงว่าการสูญเสียสติปัญญาของเซียว ฝานจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับยา! ถ้าหากสามารถได้ยาแก้ พิษมา ก็สามารถทำให้สติสัมปชัญญะของเซียวฝ่าน ฟื้นคืนเป็นปกติ!

เพียงแต่ว่า….

ขณะที่นางกำลังนึกถึงข้อนี้ ทันในนั้นก็นึกได้ว่า

ตอนนี้เป็นเวลายามค่ำ สิ่งสกปรกบนร่างของเชียวผ่าน นั้นนางทำให้ทำความสะอาดให้ไม่ทัน ถ้าหากเซียว ฝานสติคืนกลับมาแล้วพบว่าตนเองนั้นอยู่ในสภาพนี้ แล้วล่ะก็…

แม้ในใจนางหวาดผวา แต่ยังบังคับตนกัดฟันมอง เข้าไปในรูเล็กๆนั่น

อย่างที่คาด เมื่อมองเข้าไปก็เห็นความปวดร้าว ปานจะขาดใจบนใบหน้าของเซียวฝาน ในแววตาของ เขา นางเห็นอารมณ์อย่างหนึ่งที่เรียกได้ว่า ความสิ้น หวัง

“เป็นอย่างไรบ้าง เซียวต้าเจีย ยังนึกไม่ออกหรือว่า สิ่งนั้นถูกอาจารย์เจ้าเก็บไว้ที่ใด?” บุรุษชุดดำที่นั่งอยู่ ตรงข้ามของเซียวฝานเอ่ยปากถาม

แค่เขาพูดออกมา หลินซินเยียนก็ฟังออกว่าเป็น ใคร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเทียนหยุนจือ “พวกเจ้าไม่ต้องสิ้นเปลืองแรงหรอก ฆ่าข้าเลย เพราะข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเจ้าพูดถึงนั้นมันคืออะไรกัน แน่!” เชียวกลับถ่มน้ำลายรดในใบหน้าของเทียน หยุนจือ เขาเอี้ยวศีรษะแต่กลับหลบไม่พัน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายก็คือ เทียนหยุนจือกลับไม่โกรธ อีกทั้งยังถอนหายใจยาว พลางกล่าวว่า “เจ้าก็รู้ดีว่าเจ้าลำบากขนาดไหน เพียง แต่หากวันนี้เจ้าไม่ยอมมอบของสิ่งนั้น พ่อข้าก็จะให้ เจ้ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายเช่นนี้ไปตลอด! เจ้าดูสภาพของ เจ้าตอนนี้สิ แตกต่างอะไรกับก้อนเนื้อที่เดินได้ อีกทั้ง เจ้ายัง”

“หุบปาก!” เทียนหยุนจือดูเหมือนจะพูดต่อ ดังนั้น เซียวฝานจึงคำรามขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายาม ดิ้นรนที่จะหลุดออกจากเก้าอี้ แต่สองมือสองขานั้นถูก มัดไว้ เขาดิ้นรนจนทั้งร่างล้มลงไปกับพื้น เมื่อเขา เคลื่อนไหว กลิ่นเหม็นจากบนร่างก็เหม็นกระจายไปทั่ว เขาตะโกนลั่นออกมา “ที่ข้ากลายเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ เพราะสิ่งที่พวกเจ้ามอบให้หรือ?”

“ข้าไม่ใช่เพราะข้า ข้าไม่รู้ว่าพ่อของข้าเขา จะ” เทียนหยุนจือเหงื่อตก รีบเข้าไปประคองเขาโดย ไม่สนใจกลิ่นเหม็นบนร่างของเซียวฝาน แต่เซียวฝ่าน กลับตกใจจนต่อต้านกัดเข้าที่ข้อมือของเขา

เมื่อจือได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือจึงได้ ปล่อยให้เซียวฝานดิ้นรนอยู่ที่พื้นอย่างอนาถ “เฮ้อ ทำไมเจ้าต้องทนทุกข์กับเรื่องนี้ด้วย ข้าเพียงสามารถ แนะนำเจ้าในทุกโอกาสที่ส่งยาให้ใช้สิ่งเหล่านั้น อย่างไรก็เป็นของนอกกาย เจ้าเป็นศิษย์พี่ของหลินซิน เยียน เห็นเจ้าในสภาพเช่นนี้แล้ว นางย่อมต้องเสียใจ แน่ๆ ถ้าหากเจ้ามอบสิ่งนั้นออกมาแล้วล่ะก็ บางทีข้า อาจจะให้ท่านพ่อของข้าปล่อย…

“ไป! ไสหัวออกไป!” เซียวฝานกำลังดิ้นรนอยู่บน พื้น เส้นเลือดเขียวปูดขึ้นบนใบหน้า พลางร้องตะโกน “ข้าไม่ต้องการความเมตตาที่เสแสร้งของเจ้า! และไม่ ต้องให้ขยะเช่นเจ้าเข้าใกล้ศิษย์น้องหญิงของข้าแม้แต่ ก้าวเดียว! เจ้าไสหัวไปให้ข้า! ไสหัวไป”

เสียงตะโกนร่ำร้องที่ดังออกมาจากเซียวฝาน ทุกๆ เสียงนั้นมากพอที่จะทำให้หัวใจของหลินซินเยียนบาด ร้าว ดวงตาของนางรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะต้องตก นรก ศิษย์พี่ใหญ่ของนางก็ยังคิดถึงความปลอดภัย ของนาง นี่คือมิตรภาพที่ต่อให้นางใช้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจ ชดใช้คืนได้

“ช่างเถิด” เทียนหยุนจือลุกขึ้นยืนพลางส่ายศีรษะ กล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าได้เลือกว่าจะมีชีวิตโดยไร้จิตใจ ข้าเองก็จะไม่ทัดทานเจ้า”

เทียนหยุนจือนำบุรุษชุดดำจากไป ทิ้งร่างของ เซียวฝานที่มอมแมมกลิ้งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาถูไถ กับสิ่งสกปรกของตนเอง เขากลับทำได้เพียงแค่กัดฟัน และมองด้วยความโกรธ! ลึกลงไปในสายตาที่ว่างเปล่า ของเขา หลงเหลือเพียงความเกลียดชังที่ท่วมท้น เขาไม่มีทางที่จะเลือกคิดสั้นอย่างคนใจเสาะ เขา

จะรอด อย่างน้อยก็จนกว่าจะแก้แค้นให้อาจารย์ เขา

จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะเขารู้ว่าหากตายไป ก็มีแต่จะทำให้คนสนิท ต้องทุกข์ทนกับศัตรูเร็วขึ้นก็เท่านั้น!