บทที่ 105 จะทำแท้ง

มุกดาก็ตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว แทบจะไม่มีอาการแพ้ ท้องแล้ว เธอยิ่งอยู่ยิ่งทานเยอะขึ้น ลูกอยู่ในท้องก็เชื่อฟัง มาก

ณิชพนยังคงพักอาศัยอยู่ที่ในวิลล่า ชลธีบอกว่ากับข้าว ที่ณิชพนทำค่อนข้างถูกปากมุกดา ก็เลยให้เขาอยู่ทำ กับข้าวให้มุกดากิน

ข้ออ้างนี้สมเหตุสมผล มุกดาจะยืนกรานให้พ่อตัวเอง ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกก็ไม่ดี มีพ่อคอยอยู่เป็นเพื่อนตัว เองที่บ้าน ก็รู้สึกไม่เลวเหมือนกัน

“มุก นี่ก็สามเดือนแล้ว เราควรจะไปตรวจที่โรงพยาบาล อีกทีนะ ได้ยินว่าต้องไปฝากครรภ์นะ”ชลธีที่ยุ่งมากสละ เวลาออกมาหนึ่งวัน เตรียมพา

มุกดาไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

“ฉันไปเองค่ะ คุณยุ่งของคุณเลย” มุกดารู้สึกว่าตัวเอง ไปโรงพยาบาลเองได้ ไม่จำเป็นต้องมีคนไปเป็นเพื่อน ด้วย

“ผมว่าผมไปเป็นเพื่อนคุณดีกว่า ยังไงวันนี้ผมก็ทำธุระ เสร็จหมดแล้ว พรุ่งนี้ก็ไม่มีธุระอะไร” ชลธีไม่ไว้วางใจ เขา จะไปโรงพยาบาลกับมุกดา
ทีนี้มุกดาก็ไม่แข็งข้อแล้ว เพราะยังไงชลธีจัดสรรเวลาที่ เหมาะสมได้เองอยู่แล้ว เธอสนใจอะไรเยอะขนาดนั้นก็ไม่ ไหว

พอตั้งครรภ์ เวลาที่ชลธีอยู่บ้านก็มากขึ้น แต่ตอนกลาง คืนมักจะออกไปเป็นประจำ มุกดานึกว่าเขาคงจะไปหาธินิ ดาทีไร ก็จะรู้สึกไม่สบายใจ

“ประธานชลธีคะ เด็กคนนี้เอาไว้ไม่ได้ค่ะ เขาพิการ ตั้งแต่กำเนิดค่ะ”ผู้อำนวยการสูตินรีเวชเห็นผลอัลตร้า ซาวด์แล้ว ได้พูดกับชลธี

“อะไรนะครับ?พิการตั้งแต่กำเนิด?จะมีปัญหาอะไรหรือ เปล่าครับ?”ชลธีรู้สึกบีบหัวใจขึ้นมาทันที

“เด็กอาจจะด้อยพัฒนา จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นแขนขา ของทารกเลยค่ะ”ผู้อำนวยการสูตินรีเวชเอาใบอัลตร้า ซาวด์นั้นชี้ให้ชลธีดู

ชลธีดูไปครู่หนึ่ง เหมือนอย่างที่พูดจริงๆด้วย แต่นี่เป็น ลูกคนแรกของมุกดา เธอเตรียมพร้อมกับการเป็นแม่คน แล้ว จู่ๆต้องบอกให้เธอทำแท้ง ชลธีกลัวเธอจะรับไม่ไหว

“รออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ?”ชลธีถามหมอ
“รอไม่ได้แล้วค่ะ ถ้าทารกโตกว่านี้อีก ร่างกายของผู้ เป็นแม่ก็จะได้รับความเสียหายเพิ่มมากขึ้น มีผลกระทบ กับมดลูกด้วย เพราะฉะนั้นจะต้องเอาเด็กออกตอนนี้ค่ะ พวกคุณยังหนุ่มสาวกันอยู่ ถ้าอยากมีลูกอีกล่ะก็ พักฟื้น ร่างกายให้ดีก็ยังสามารถมีได้อีกค่ะ”หมอก็ไม่อยากเห็น ผลลัพธ์แบบนี้เหมือนกัน

แต่จะต้องรับผิดชอบทั้งคนไข้และตัวเด็ก ถ้าคลอดเด็ก ที่พิการตั้งแต่กําเนิดออกมา ทั้งชีวิตนี้ไม่ใช่แค่เขาที่ทุกข์ ทรมาน ยังจะทำให้ทุกคนทุกข์ทรมานด้วย

“งั้นผมขอคิดดูก่อน ผมกลับไปปรึกษากับเธอก่อน “อารมณ์ของชลธีหนักหน่วงมาก

“ได้ค่ะ ประธานชลธี ถ้าคิดพิจารณาเสร็จแล้ว ก็ติดต่อ ฉันโดยเร็วนะคะ ฉันจะได้เตรียมการผ่าตัดค่ะ”ผู้อำนวย การสูตินรีเวชก็ถอนหายใจทีหนึ่งเช่นกัน

ชลธีเดินออกมาจากออฟฟิศของผู้อำนวยการสูตินรีเวช ด้วยอารมณ์หนักหน่วง

“เป็นไงบ้างคะ?”สีหน้ามุกดาเต็มไปด้วยความหวัง เธอ รู้สึกลูกตัวเองโอเคอยู่ ไม่จำเป็นต้องตรวจอะไร

“มุก คุณคงหิวแล้วใช่มั้ย ผมส่งคุณกลับไปก่อน คืนนี้ผม มีเรื่องจะคุยกับคุณ”เวลานี้ชลธียังคิดไม่ออกว่าควรจะบอกกับมุกดายังไง เขาจะไปคิด บริษัทดีๆ

“โอเคค่ะ งั้นฉันรอคุณค่ะ”เห็นสีหน้าของชลธีไม่ค่อยดี มุกดาก็ไม่ได้เข้า อีก

ทั้งสองเพิ่งไปจากแผนกสตินารีเวช ธินิดาก็ออกมาจาก หลับ เธอเห็นชลธีพามุกดามาที่แผนกสูตินารีเวช ก็สะกด รอยตามมาโดยตลอด ทีนี้สองคนนี้ไปแล้ว เธอก็ได้เข้ามา ที่ออฟฟิศของผู้อำนวยการสูตินรีเวช

“สวัสดีค่ะ น้าแก้ว” นิดาพูดทักทายกับผู้อำนวยการสูติ นรีเวช

“น้ำผึ้ง?หืม เด็กคนนี้หนิไม่ได้เจอมาหลายปีสูงขึ้นเยอะ เลย แถมยังสวยขึ้นเยอะเลย”อสมาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับ ปรีณาพรรณ แม่ของธินิดา

“น้าแก้วก็ไม่เปลี่ยนเลยค่ะ ยังสวยเหมือนเดิมเลยค่ะ” ริ นิดาพูดจาเกรงใจกับอสมา

ทั้งสองถามไถ่สารทุกข์สุกดิบไปครู่หนึ่ง ธินิดาก็ได้เข้าสู่ ประเด็นเลย

“น้าแก้วคะ เมื่อกี้ชลเป็นอะไรคะ หนูเห็นสีหน้าเขาไม่ ค่อยดีเลยค่ะ”
“เฮ้อ ก็ผู้หญิงที่เขาพามาตั้งครรภ์ เดิมทีมันก็เป็นเรื่อง ดีอยู่หรอก แต่ทารกในครรภ์กลับพิการตั้งแต่กำเนิด จะ ต้องเอาเด็กออก”อสมาก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังธินิดา เลย พูดกับเธอตรงๆ

“อ๋อ แบบนี้เหรอคะ น่าสงสารจังเลยค่ะ” ธนิดารู้ว่าอสมา เป็นคนที่จิตใจดีงามมาก เธอก็ได้เสียใจตามด้วยครู่หนึ่ง พอได้คำตอบ เธอก็ได้อำลากับอสมา

ธินิดาไปที่บริษัท พบว่าชลธีได้ทำงานอยู่ที่บริษัทแล้ว เขาน่าจะยังไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับมุกดามั้ง พอดีเลย ถ้า ไม่ได้บอกเธอก็สามารถบอกกับมุกดาแล้ว

“ชล มุกมีลูกก็มีไปเถอะค่ะ ฉันไม่ถือสาค่ะ คุณอย่าให้ เธอทำแท้งเลยนะคะ นั่นก็หนึ่งชีวิตนะคะ”จู่ๆมือถือของ มุกดาได้รับข้อความแบบนี้

แต่ไม่นานก็มีข้อความเข้ามาอีกหนึ่งข้อความ

“อุ๊ย ส่งผิด มุก เธออย่าเข้าใจผิดนะ”

มุกดาลบข้อความทั้งสองข้อความทิ้ง หมายความว่ายัง ไง?ชลธีเนี่ยนะจะให้ตัวเองทำแท้ง?

งั้นก่อนหน้านี้ที่เขาดีกับตัวเองล้วนเป็นสิ่งจอมปลอม?ดู แล้วก็ไม่เหมือนหนิ
ตามมาด้วยมีสายเรียกเข้า มุกดาดูแล้วเป็นเบอร์ไม่รู้จัก เลยไม่ได้รับสาย

แต่สายเรียกเข้านั้นดึงดันมาก ดังไม่ยอมหยุดเลย มุกดา ได้แต่รับสาย

“ฮัลโหล มุก เมื่อกี้ฉันส่งผิดอ่ะ ฉันไม่ได้มีความหมาย อย่างอื่นนะ เธออย่าโทษชลเลยนะ เขาเองก็หมดหนทาง เหมือนกัน”คนที่โทรมาคือธินิดา เสียงของเธอร้อนรนใจ จนจะร้องไห้อยู่แล้ว

“เธอหมายความว่ายังไง?” มุกดาถามเธอคำหนึ่ง

“มุก ฉันไม่ได้หมายความว่ายังไง แต่แค่ชลเขา…….ฉันก็ ไม่อยากเหมือนกัน เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ฮือๆ” ธินิดาพูดจบ ก็ได้ร้องไห้พร้อมกับวางสายทิ้ง

มุกดาเอามือถือไว้พร้อมมองอย่างเซ่อๆ เพื่อไม่ให้ธินิดา เป็นแม่เลี้ยง ชลธีก็จะเอาลูกตัวเองออกเลยเหรอ?นี่อายุ ครรภ์ก็ปาเข้าไปสี่เดือนแล้วนะ เขาโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ เลยเหรอ?

มุกดาเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นนานมาก จนกระทั่งณิชพน เรียกเธอไปทานข้าว เธอถึงดึงสติกลับมา

กับข้าวที่ณิชพนกับนักโภชนาการทำได้เอร็ดอร่อย แต่พอมาถึงปากของมุกดาล้วนไร้รสชาติ

ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทานไปเท่าไหร่ มุกดาก็ทานไม่ลงแล้ว เธอไม่อยากอาหารเลยสักนิด

เวลานี้เธออยากเจอชลธีมาก อยากให้เขาพูดออกมาว่า ทำไมต้องให้ตัวเองเอาลูกออก

แต่ก็ใจร้อนไม่ได้ เธอจะต้องค่อยๆคิดหาวิธี เธอจะเอา ลูกออกไม่ได้ เด็กคนนั้นเป็นชีวิตของเธอ ถ้าเอาลูกออก งั้นระหว่างเธอกับชลธีก็ไม่มีอะไรสามารถเชื่อมสายใย ผูกพันอีกแล้ว

“มุก ทำไมคุณไม่เปิดไฟล่ะ” ชลธีเดินเข้ามาที่ห้องนอน เห็นมุกดาที่นั่งอยู่ในความมืดมน

“ชล คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”นี่เป็นครั้งแรกที่มุกดา เรียกชลธีแบบนี้ เสียงนั้นมีความสั่นคลอน ทำให้คนฟัง แล้วเศร้าใจมาก