บทที่ 31 เยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาล

ปล่อยให้ชลธีกระทำไปมาอยู่บนร่างกายของตัวเอง มุกดาไม่มีความตื่นเต้นอะไรอีกต่อไป หัวใจของเธอ หนาวเหน็บเยือกเย็น ความฝันอันแสนงดงามที่ตัวเองถัก ทอขึ้นมาพังทลายลงอีกครั้ง ที่แท้แม้กระทั่งคนหน้าตา อัปลักษณ์แบบนี้ยังรังเกียจเธอเลย

“มุกดา เธอกำลังคิดอะไรอยู่?” ขณะที่ชลธีกำลังยุ่ง กลับ พบว่ามุกดาเหม่อลอยสติหลุดไปแล้ว

แต่มุกดาไม่ได้พูดอะไร ชลธีถนอมลูบไล้สัมผัสร่างกาย ของเธอเบาๆ จากการได้สัมผัสมีอะไรกันในช่วงที่ผ่าน มา เขารู้จุดอ่อนไหวของมุกดาเป็นอย่างดี เขางับติ่งหูของ มุกดา แล้วเลียมันเบาๆ ทำให้มุกดารู้สึกเสียวชาขึ้นมาชั่ว ขณะหนึ่ง

เธออยากจะทน แต่ในปากกลับส่งเสียงครวญคราง อ้อยอิ่งออกมาอย่างอดไม่ได้

ชลธียิ่งพยายามหนักขึ้นไปอีก สุดท้ายมุกดาก็ทนไม่ไหว ร่วมรักร่วมสุขไปด้วยกันกับเขา

ชลธีช่วยเช็ดเหงื่อให้มุกดา หลังจากเช็ดตัวเสร็จเขาก็ ลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกไป ทว่ามุกดากลับคว้าเขาไว้

“สามี ถ้าในอนาคตฉันแต่งงานกับคนอื่น คุณจะรู้สึกปวดใจไหม?” มุกดาอยากจะหาข้อพิสูจน์อีกครั้ง

“ไม่” หลังจากชลธีพ่นคำนี้คายออกมาจากปากแล้ว เขา ก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

น้ำอุ่นกระทบกับร่างกาย ซึ่งมันควรจะรู้สึกสบาย แต่ มุกดากลับรู้สึกเจ็บปวดมาก

ร่องรอยช้ำเขียวตามร่างกายของเธอ ล้วนแสดงถึงความ อัปยศอดสู คนที่นอนร่วมห้องกับตนทุกวัน แต่กลับไม่มี ความรู้สึกใดๆ ต่อตนเลยแม้แต่นิดเดียว มุกดารู้สึกว่าตัว เองเริ่มจะเคยชินกับการดูแลห่วงใยของบุคคลคนนี้ไป แล้วโดยไม่รู้ตัว

ความเคยชินแบบนี้มันไม่ดีเลย มุกดาเอาน้ำอุ่นราดสาด ลงบนใบหน้าของตน เธอล้างมันครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่ายัง คงรู้สึกว่าตัวเองยังสกปรกมาก สกปรกมากๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ชอบตน ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงไม่เคย เตือนตนเรื่องห้ามตั้งครรภ์เลย ช่วงที่ผ่านมานี้มีเรื่องเกิด ขึ้นมากมาย ตัวมุกดาเองก็ลืมเรื่องการคุมกำเนิดไปเสีย สนิทเลย

คำนวณวันเวลาแล้ว วันดีของตนก็อยู่ในระยะไม่กี่วัน นี้แล้วเหมือนกัน หวังว่าจะไม่มีข้อผิดพลาดอะไร ถ้าเธอ เกิดตั้งท้องขึ้นมา เธอได้แย่แน่เลย
นับตั้งแต่แต่งงานกับธีรเมท จนกระทั่งหย่ากัน และ แต่งงานใหม่อีกครั้งในตอนนี้ เป็นเวลาเพียงหนึ่งเดือน เท่านั้น แต่ตนกลับรู้สึกว่ามันยาวนานเหมือนหนึ่งศตวรรษ ยังไงอย่างนั้นเลย

“พี่ประวีร์ อาการของพ่อฉันเป็นยังไงบ้างคะ?” ตอนที่ มุกดามาถึงโรงพยาบาล ประวีร์ก็รออยู่ในห้องผู้ป่วยแล้ว

“อาการยังดีอยู่ เธอก็อย่ากังวลเกินไปเลย อาณิชพนม องโลกในแง่ดีและอยู่อย่างมีความหวัง ซึ่งแบบนี้มีผลดี ต่ออาการป่วยของเขามาก แต่เมื่อวานท่านถามพี่เกี่ยว กับเรื่องค่าผ่าตัด พี่เลยบอกเขาไปว่ามีคนใจดีบริจาคเงิน ช่วยเหลือ เธอต้องพูดในทำนองเดียวกันกับพี่ อย่าทำให้ าณิชพนสงสัย” ประวีร์ดึงมุกดาออกมาอีกทาง

“อืม ขอบคุณพี่ประวีร์มากนะคะ” เมื่อครั้งก่อนมุกดาบอก กับประวีร์ไปว่าอย่าบอกพ่อของตนว่าเงินทั้งหมดนั้นตน เป็นคนออก คิดไม่ถึงว่าประวีร์จะยังใส่ใจเรื่องนี้ตลอด เป็นอย่างดี

“เอาล่ะ ฉันแค่อยากจะบอกเรื่องนี้กับเธอ เธอไปดูอาณิช พนเถอะ” ประวีร์ไปพบณิชพนเป็นเพื่อนกันกับมุกดา
“มุก มาแล้วเหรอ?” เมื่อณิชพนเห็นลูกสาวของตนเองมา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“พ่อคะ วันพรุ่งนี้พ่อก็จะไปแล้ว หนูก็เลยมาดูค่ะ พ่อรู้สึก ยังไงบ้างคะ?” มุกดาเดินเข้าไป เธอนั่งลงด้านข้างของ ณิชพน

“ดีมาก พ่อดีมากเลย ต้องขอบคุณคนใจดีคนนั้น มุก ถ้า หนูรู้ว่าเป็นใครที่ทำเรื่องดีแบบนี้ หนูต้องตอบแทนเขา อย่างดีเลยนะ” ณิชพนรู้สึกแปลกในใจ แต่เขากลับพูด อะไรไม่ออก

คนดีที่ไหนจะออกเงินจำนวนมากขนาดนี้ให้ตนได้ ทําการผ่าตัด แถมยังหาหัวใจที่เหมาะสำหรับตนให้อีก ด้วย เขาไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่เขาคิดว่าประวีร์เป็นคน

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณพ่อวางใจไปเถอะค่ะ หนูมุกดาก็ เป็นคนรู้จักบุญคุณคนนะคะ ถ้าหนูรู้ว่าเป็นใคร หนูจะ ตอบแทนเขาอย่างดีแน่นอนค่ะ” มุกดารู้สึกขมขื่นในใจ แต่ต่อหน้าณิชพนเธอกลับแสร้งทําหน้าตาสดใส

มุกดาซื้อเค้กที่พ่อของเธอชอบกินมาให้เขา และอยู่พูด คุยต่อกับเขาอีกมากมายหลายเรื่อง เธออาลัยอาวรณ์ไม่ อยากจากพ่อของเธอ แต่เพื่อเป็นผลดีต่อพ่อของเธอจึง จําเป็นต้องไป
ประวีร์ก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่ห้องผู้ป่วยตลอด

“ธีรเมททำไมไม่มา? เขาไม่รู้เหรอว่าพรุ่งนี้พ่อก็จะไป แล้ว?” สามทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ณิชพนยังไม่เห็นแม้แต่เงา ของธีรเมทเลย

“อ้อ พ่อคะ วันนี้ธีรเมทเขามีธุระค่ะ ไปทํางานนอกสถาน ที่ อีกหลายวันเลยค่ะกว่าจะกลับมา” มุกดาหลบสายตา

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นมุกก็รีบกลับไปเถอะ ฟ้ามืด มากแล้ว เด็กผู้หญิงคนเดียวไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่” ณิช พนก็เหนื่อยแล้ว เดิมทีหัวใจของเขาก็ไม่ดีนัก คืนนี้ก็พูด ไปเสียเยอะ เขาอยากพักผ่อนแล้ว

“อาณัชพน เดี๋ยวผมไปส่งมุกกลับเองครับ” ประวีร์บอ กกับณิชพน

“อืม ดี ถ้าอย่างนั้นขอบใจมากนะวีร์ เธอยังเป็นเด็กดี เหมือนตอนเด็กเลย” หลังจากณิชพนพูดประโยคสุดท้าย แล้ว เขาก็หลับตาลงและผล็อยหลับไป

“มุก ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง” ประวีร์ลากมุกดาออก จากห้องพักผู้ป่วย

“โอเคค่ะ พี่ประวีร์ พ่อของฉันรบกวนพี่มากเลยจริงๆ”มุกดามองไปที่ประวีร์

ถ้าอย่างชลธีถือเป็นบุคลิกแบบกษัตริย์ ถ้าอย่างนั้นประ วีร์ก็คงเป็นสไตล์บัณฑิตปัญญาชน

ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไม่มีเหตุผล กับท่าทางสุภาพ อ่อนโยนสง่างามตลอดเวลานั้น

นึกถึงตอนเด็กที่ตนเองเอาแต่วิ่งไล่ตามประวีร์ ถามเขา

ว่าอยากจะแต่งงานกับตนไหม

แต่สิบปีผ่านไป ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปจนไม่ สามารถเป็นไปได้แล้ว ตนกลายเป็นผู้หญิงที่แต่งงานสอง ครั้งแล้ว ถ้าให้หย่าอีกครั้ง แม้แต่ตัวเธอเองยังดูถูกตัวเอง เลย

“พูดอะไรอย่างนั้น พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ยังจะ พูดคำเกรงอกเกรงใจแบบนี้อีก” ประวีร์ยังเหมือนตอนยัง เป็นเด็ก เขาชอบผมของมุกดามากๆ ทั้งดกดำ ทั้งยาว ทั้ง นุ่มลื่น

ทั้งสองคนเดินไปคุยกันไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อมาถึงหน้ารถ ของประวีร์ ประวีร์ก็ช่วยเปิดประตูรถให้มุกดา พอมุกดา เข้าไปนั่งแล้ว เขายังช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่าง ใส่ใจอีกด้วย
“มุก วันนี้พี่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย เธอไปกินข้าวเป็น เพื่อนพี่หน่อยได้ไหม?” ท้องของประวีร์ส่งเสียงร้องอย่าง ให้ความร่วมมือ

“พี่ประวีร์ พี่ยังไม่ได้กินข้าว? ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบไป หาร้านอาหารสักร้านเถอะค่ะ จะเป็นกระเพาะเอาไม่ได้ นะคะ” เมื่อได้ยินว่าประวีร์ยังไม่ได้ทานข้าว มุกดาก็ร้อน ใจขึ้นมาเหมือนกัน คุณหมอก็เป็นแบบนี้ บางทีมัวแต่ยุ่ง อยู่กับงานจนไม่ได้ทานอะไรเลยเป็นเวลานานๆ

“งั้นโอเค เดี๋ยวพี่จะพาเธอไปร้านอาหารร้านหนึ่ง รสชาติ ไม่เลวเลยล่ะ” เมื่อประวีร์เห็นว่ามุกดายังคงห่วงใยตัวเอง มาก ภายในใจของเขาก็เกิดความหวานขึ้นมาในใจ

ร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่ง ประตูทางเข้าดูโดดเดี่ยว ดู ไม่มีอะไรพิเศษ

ประวีร์จอดรถเรียบร้อยแล้วก็ลากมุกดาเข้าไปในร้าน อาหาร หลังจากเข้าไปในร้านอาหารแล้วมุกดาถึงได้พบ ว่าที่นี่มีคนมาทานอาหารกันเป็นจํานวนมาก ห้องส่วนตัว หลายห้องยังมีคนอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะประวีร์โทรเข้ามา ตั้งแต่อยู่บนรถเมื่อครู่นี้ ตอนนี้คงจะยังไม่มีที่นั่งแน่นอน

เมื่อมาถึงห้องส่วนตัว พนักงานเปิดประตูให้ ก่อนประวีร์ จะพามุกดาเข้าไปนั่ง