บทที่ 83 ของขวัญลึกลับ

มุกดานั่งแท็กซี่ มาถึงที่อยู่ที่สันติภพบอก เป็นโรงแรม แห่งหนึ่ง ดูแล้วงดงามละเอียดอ่อน

มุกดาลงจากรถ มองที่อยู่ในมือ เธอเดินเข้าโรงแรม มา ถึงห้องรับรองนั้น ถึงแม้คำขอของลูกค้าแปลกมาก แต่ ว่ามุกดาก็ไม่ได้คิดมาก เธอเชื่อว่าสันติภพไม่หลอกเธอ หรอก

นอกห้องรับรองไม่มีพนักงาน มุกดาเคาะไม่มีการ ตอบสนองจากข้างใน

ผลักประตูห้องออก มุกดาพบว่าห้องรับรองใหญ่มาก แต่ ว่าข้างในว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย หรือว่าตัวเองมาผิดที่?

มุกดาหยิบกระดาษที่จดที่อยู่ออกมาดูอีกครั้ง แต่ว่าเวลา นี้ไม่รู้ว่าใครผลักเธอไปทีหนึ่ง เธอก็เข้าไปในห้องรับรอง ไฟในห้องรับรองดับไปทันที

“ใคร?” คำพูดมุกดาเพิ่งถามออกไป ก็ได้ยินเสียงเปิด ประตูห้องด้านใน มีแสงไฟมาจากข้างใน แสงไฟนั้นค่อยๆ เคลื่อนไหวมาข้างนอก ต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงคนร้อง เพลง

“Happy birthday to you Happy birthday to you…….มีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้อง กำลังร้องเพลง ปรบมือ แสงไฟนั้นก็คือแสงเทียน ในแสงเทียนนั้นยังมีเค้กก้อน ใหญ่

เค้กถูกเข็นมาที่ข้างหน้าของมุกดา มุกดาดูอย่างชัดเจน แล้ว คนที่เข็นเค้กก็คือประวีร์ คนที่ตามอยู่ข้างหลังคือจัน วิภา ทศพร แล้วก็โธรณี

ร้องเพลงจบแล้ว จันวิภาก็ขยับมาอยู่ข้างมุกดา พูดกับ เธอว่า “มุก อธิษฐานซิ รีบอธิษฐาน จากนั้นก็เป่าเทียน เลย”

ตอนนี้มุกดาซาบซึ้งจนพูดไม่ออกแล้ว เธอใช้มือทั้งสอง ข้างปิดปากไว้ พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เธอสูด หายใจเข้าลึกๆ

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว มุกรีบอธิษฐานเร็วๆ” โธรณีก็พูดเร่งอีกคนทั้งสองคนยืนอยู่ข้างมุกดา รอเธออธิษฐาน

มุกดาอธิษฐานไปหนึ่งข้อต่อหน้าเทียนไข จากนั้นก็พูด กับทุกคนว่าเสร็จแล้วจากนั้นก็เป่าเทียนพร้อมกับทุกคน
“โอ้ โอ้ โอ้ ดีมากเลย ดีจังเลย มุกสุขสันต์วันเกิด” ทุก คนในห้องต่างก็อวยพรวันเกิดให้มุกดา

เปิดไฟแล้ว ประวีร์ยื่นมืดให้มุกดา ให้เธอแบ่งเค้กให้ทุก คน

พนักงานเสิร์ฟนำกับข้าวมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เค้กก็แบ่ง เรียบร้อยแล้ว กับข้าวก็ครบแล้ว บนมือสาวสวยถือเค้ก ชิ้นงามไว้

“พวกเธอ พวกเธอทำให้ฉันซาบซึ้งเกินไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่า ควรพูดอะไรดีแล้ว” มุกดาพูดอย่างซาบซึ้ง

“วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปี พวกเราจําได้ทุกคน อยากจะเซอร์ไพรส์เธอ” จันวิภาพูดกับมุกดา เธอกินเค้ก ไปคำหนึ่ง รู้สึกไม่สะใจ เลยป้อนให้มุกดาคำหนึ่ง

เค้กเข้าปากนุ่มๆลื่นๆ อร่อยมาก

“โอเคแล้วนั่งกันเถอะ อาหารวันนี้ก็อร่อยมาก ทุกคนลอง มาชิมดู” ประวีร์ทักทายให้ทุกคนนั่งลง

มุกดามองประวีร์ วันนี้เขาใส่ชุดสูทสีเท่า แล้วก็เสื้อเชิ้ตสี ขาว ตั้งแต่เด็กมุกดาก็เห็นประวีร์ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว นี่ก็สิบปี ผ่านไปแล้ว สิ่งที่เขาชอบยังคงไม่เปลี่ยน
ประวีร์ มองมุกดา ชุดที่เธอใส่วันนี้สบายเรียบง่าย มาก คิดว่าทุกคนไม่ได้แจ้งเธอ ต้องไม่ได้เตรียมตัวอะไร แน่นอน ดีที่ทุกคนเตรียมของขวัญให้เธอแล้ว

“วันนี้ พี่วางแผนไว้แบบนี้ พวกเรากินข้าวที่นี่ก่อน จาก นั้นพวกเราก็ไปอีกที่หนึ่ง พี่จะพาทุกคนไปดูบ้านใหม่ของ พี่หน่อย” ประวีร์พูดกับทุกคน

“ว้าว ไปดูบ้านใหม่ของพี่ประวีร์ บ้านใหม่ สุดยอดไป เลย” จันวิภาท่าทางคุยโว ทําให้ทุกคนหัวเราะ ทศพรนั่ง อยู่ข้างเอ มองเธออย่างรักใคร่

วันนี้ที่เขามานั้นเป็นเรื่องบังเอิญ เขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวัน เกิดมุกดา แค่สะกดรอยตามจันวิภา คิดไม่ถึงว่ายายเด็ก นี่ก็น่าสนุกดี ตอนแรกจะถูกไล่กลับไปแล้ว แต่ว่าได้ยินว่า มุกดาจะถึงแล้ว จันวิภาก็ดึงเขาเข้าไปในห้อง

“มุก มุกคิดว่าเป็นยังไง?” ประวีร์มองมุกดาด้วยสายตา

เร่าร้อน

“อืม ดีเลย ดีมากเลย” มุกดารีบพูดขึ้นมา

ตอนแรกคิดว่าวันเกินตัวเองจะต้องฉลองคนเดียวแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนของเธอยังคิดถึงเธออยู่

“ก๊อกก๊อกก๊อก” มีคนเคาะประตู
พนักงานเดินเข้ามา ในมือของเธอถือกล่องไว้ใบหนึ่ง น่า จะเป็นของขวัญวันเกิด

“คุณมุกดา นี่คือของขวัญวันเกิดของคุณ สุขสันต์วันเกิด ค่ะ” พนักงานก็ปากหวานมาก เธอส่งกล่องของขวัญให้กับ มุกดาอย่างถูกต้อง

มุกดารับกล่องไว้ เธอคิดว่าเป็นของขวัญที่เพื่อนให้เธอ ก็ไม่ได้คิดมากอะไร วางกล่องไว้ด้านข้าง

“มุก นี่คือของขวัญของฉัน” โธรณีเอาของขวัญของตัว เองให้มุกดา

วันนี้เธอกับจันวิภาเป็นคนริเริ่ม ประวีร์คอยดูแลชี้แนะ ตลอด ทศพรเป็นแค่คนเดินผ่านเท่านั้น

พวกเขาทุกคนเอาของขวัญที่เตรียมไว้ให้มุกดา มุกดา มองดูของขวัญกองนั้น ก็ยิ้มกว้างถึงหู

“ขอบใจ ขอบใจ ขอบใจทุกคน” มุกดาพูดขอบคุณทุก

คน

ทศพรรู้สึกว่าตัวเองก็ต้องให้ของขวัญอะไรสักอย่างหรือ เปล่า เขามองไปรอบหนึ่ง ดูเหมือนตัวเองไม่ได้เตรียม อะไรเลย
“คุณมุก ขอขวัญของผมให้ย้อนหลังพรุ่งนี้นะ ผมลืมซื้อ แล้ว” ทศพรก็พูดได้แบบนี้เท่านั้นแล้ว

“ไม่เป็นไร คุณมาฉันก็ดีใจแล้ว” มุกดาพูดอย่างหัวเราะ คิกคิก

ความจริงไม่มีของขวัญอะไรก็ไม่เป็นไรเลย คนที่ สามารถมาได้เธอก็ขอบคุณมากแล้ว

“เอ๋ ไม่ถูกนะ ของขวัญของพวกเราอยู่นี่หมดแล้ว งั้นของ ขวัญชิ้นแรกใครเป็นคนให้? หรือว่าเป็น….…….” โธรณีนึกขึ้น ได้กะทันหัน เธอดูไปครู่หนึ่ง ของขวัญที่ทุกคนให้ล้วนเอา ออกมาทีหลัง

ใช่แล้ว มุกดามองของขวัญที่ตัวเองได้รับสี่ชิ้น แต่ว่าคน ที่นั่งอยู่มีเพียงสามคน

“เปิดดูหน่อย มีคนแกล้งหรือเปล่า?” จันวิภาพูดอย่าง ป้องกัน

ทุกคนต่างก็รู้สึกตรงกันว่าอาจจะใช่ จันวิภารอบไปรอบ หนึ่ง เธอก็มองไปที่ทศพร

ทศพรเห็นสายตาของจันวิภา รู้สึกว่าเสียวสันหลังตัวเอง ขึ้นมาทันที
“คุณนั่นแหละ คุณมาเปิดกล่อง” จันวิภาให้ทศพรเปิด กล่องนั้น ดูว่าข้างในเป็นของอะไร

มุกดารู้สึกว่าไม่ค่อยดีมั้ง ถ้าหากเป็นอะไรที่เจาะจงมาที่ เธอล่ะ เธอก็คิดอยากจะเปิดกล่องด้วยตัวเอง

“ผมเปิด กว่า” ทศพรห้ามปรามมุกดา เขาเอากล่องของ ขวัญไป

กล่องสวยงามมาก เป็นสีชมพู ก็คือสีที่มุกดาชอบ

ยังมีโบอันงดงามละเอียดอ่อนนั้น ทศพรใช้มือแกะโบ ออก ค่อยๆเปิดกล่องออก เขาเปิดออกทางด้านตัวเอง มองไปทีหนึ่ง สีหน้าแปลกใจ จากนั้นก็ปิดกล่อง

คนอื่นๆมองดูสีหน้าเขา ต่างก็หน้าตามึนงง ไม่รู้ว่าสีหน้า ของเขาหมายความว่าอะไร