บทที่75 ความจริงปรากฏ

ได้ยินว่ามุกดามาทำงานแล้ว จันวิภาก็รีบวิ่งไปหาทันที

โธรณีมาสายหน่อย ปกติเธอจะมาทำงานตรงตามเวลา ไม่เคยมาก่อนเลย

“ทำไมถึงมาทำงานแล้วล่ะ เธอยังบาดเจ็บอยู่นะ ช่วงนี้ น่าจะพักผ่อนก่อน เห็นเธอตอนนี้ยังพูดไม่ค่อยชัดเลยนี่” จันวิภาพูดตรงๆ ขนาดโธรณีเอามือจิ้ม เธอก็ยังไม่รู้สึกตัว

“ไม่เป็นไร” มุกดาพูดออกมาสามคำ ยิ่งพูดน้อย ก็จะยิ่ง ชัดเจน

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเธอจะกินอะไร? งั้นเดี๋ยวตอนกลางวันพวก เราไปกินโจ๊กกันไหม ฉันรู้จักร้ายโจ๊กแถวนี้รสชาติไม่เลว นะ” โธรณีกังวลอาหารของมุกดา

“ว้าว เธอใส่มันสักทีนะ ฉันจะบอกให้นะพอใส่กำไลนี้ แล้วสามารถขจัดภัยอันตรายได้จริง จะต้องใส่บ่อยๆนะ ทางที่ดีใส่ทุกวันเลยดีกว่า” โธรณีก้มหน้าลงกะทันหัน ก็เห็นข้อมือมุกดา สวมกำไลมรดกตกทอดของตระกูล สุวรรณเลิศอยู่

“ว้าว สวยจังเลย กำไลนี้สวยมากจริงๆ!” จันวิภามองดู กำไลนั้น ก็รู้สึกว่าดีมาก มันเหมาะกับมุกดามากจริงๆ
มุกดาลดมือลง ชี้เอกสารตรงหน้าของตัวเอง

“ก็ได้ งั้นเธอทำงานไปก่อน ฉันก็จะกลับไปทำงานแล้ว เหมือนกัน ตอนกลางวัน ฉันค่อยมาหาพวกเธอนะ” จัน วิภารู้ว่ามุกดาจะทำงานแล้ว เธอก็ต้องกลับไปรายงานตัว แล้วล่ะ

โธรณีกับจันวิกากลับไปที่นั่งทำงานของตัวเอง ตรงหน้า ของมุกดาก็เงียบลงไปทันที

เธออ่านเอกสารเงียบๆคนเดียว ขีดประเด็นที่สำคัญออก มาทั้งหมด

ทั้งเช้าก็จัดการเอกสารได้ทั้งหมดแล้ว เธอก็เตรียมส่งให้ กับผู้อำนวยการยุ้ยที่มาใหม่

“มุก เธอทําได้ทั้งเร็วทั้งดีมากเลยนะ วันนี้งานของเธอ หมดแล้วล่ะ ตอนบ่ายเธอก็จัดการเวลาเองได้เลยนะ” ผู้ อำนวยการยุ้ยไม่เคยถามเรื่องลิ้นของมุกดาเลยตั้งแต่ต้น จนจบ

มุกดาก็ยิ้มให้กับเธอ ตอนบ่ายว่างงั้นเหรอ งั้นตอนบ่าย เธอจะทําอะไรดี? หรือว่าจะให้กลับบ้าน? ในบ้านแม้จะมี คนอยู่เยอะ แต่กลับไม่มีใครที่พูดกับตัวเองได้ ทำงานยัง กว่ากลับบ้านอีก!
“คุณผู้หญิง ผมมาส่งอาหารให้ครับ คุณลงมาเอาหน่อย ครับ” สิบเอ็ดโมงครึ่งตรงตามเวลาเป๊ะ นัทธโทรศัพท์มา หามุกดา บอกว่าเอาอาหารมาส่งเธอแล้ว

มุกดาลงมาด้านล่าง ในมือของนัทธ์ถือกระบอกฉนวน และยืนตัวตรงอยู่ตรงนั้น

“คุณผู้หญิง อันนี้คือซุป อันนี้คือผัก อันนี้คือข้าว ยังร้อน อยู่เลย ไม่ต้องไปอุ่นอีกรอบก็ได้ครับ งั้นผมกลับก่อนนะ ครับ ตอนเย็นหลังเลิกงาน ผมจะมารับอีกทีนะครับ” นัทธ์ พูดจบก็เดินออกไปทันที

มุกดาถือกระบอกฉนวนอันหนักอึ้งสองอัน ก็เหมือนกับ ถือความรักที่มีอยู่เต็มกระบอกนั้นเลย

เธอกระตุกยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ ขนาดในลิฟต์ เธอก็

ยังอดไม่ได้แอบยิ้ม

พอมาถึงชั้นยี่สิบ ลิฟต์ก็หยุดลง มุกดาเดินออกไปจาก ลิฟต์ไป

“มุก” มีคนเรียกมุกดาจากที่ไกลๆ มุกดาหันกลับไปมอง ทำไมถึงเป็นธินิดานะ เธอออกมาจากแผนกการเงินห้อง ข้างๆ เห็นมุกดาออกมาจากลิฟต์พอดี

“มุก คนที่บ้านเธอส่งกับข้าวมาให้เหรอ? ว้าว เธอโชคดีจังเลยนะ ได้ยินว่าเธอแต่งงานแล้วด้วย ว่างๆพาสามีมา ให้พวกเราดูหน่อยสิ” ตอนที่กินอาหารกลางวัน ทางเดินมี คนเดินไปมาค่อนข้างเยอะ พอได้ยินคำพูดของธินิดา คน มากมายก็พากันมองมาที่มุกดา

มุกดาถือกระบอกฉนวนไว้ เดินไปที่แผนกเลขาต่อไป

และในตอนนี้เอง 5นิดากลับเป็นก้าไลตรงข้อมือของ มุกดา เธอก็เหมือนถูกมีดแทงทะลุหัวใจ

“อันนี้คืออะไรเหรอ?” ในตอนนี้เอง นิดาไม่สนใจภาพ ลักษณ์หญิงเรียบร้อย เธอคว้าข้อมือมุกดาขึ้นมา

กําไลนั่นทิ่มแทงดวงตาของธินิดาอย่างเจ็บปวด กําไล นั้นเธอรู้จักดีเลยล่ะ ในพระนครนี้คงมีคนอีกหลายคนที่ รู้จักมัน มันเป็นสัญลักษณ์ของคุณนายตระกูลสุวรรณ เลิศ

ขอแค่เป็นสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศ ถึงมีสิทธิ์ใส่ กำไลนี้ แต่กำไลนี้ทำไมถึงมาอยู่ในมือของมุกดาได้ หรือ ว่าเธอขโมยมันมา?

“ปล่อยนะ!” มุกดารำคาญท่าทีของธินิดามาก ตัวเองใส่ กําไลนี้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย

“มุกดา ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นขโมย รู้ไหมว่ากำไลนี้เป็นของใคร? ก๋าไลบันนี้เป็นของฉัน” ธนิดารู้สึกว่าตัว เองควรจะได้เป็นผู้สืบทอดกําไลชิ้นนี้ แต่ตอนนี้กำไล กลับมาตกอยู่ในมือมุกดา งั้นอาจจะเป็นไปได้ว่ามุกดา ขโมยกําไลชิ้นนี้มา

ในขณะนี้เองคนทั้งชั้นยี่สิบก็ต่างเข้ามามุงดูเต็มไปหมด เจอขโมยในบริษัทฮอนดากรุ๊ป และยังขโมยของของธินิ ดาที่เป็นคนรักของประธานชลธีอีก ทุกคนไม่กินข้าวแล้ว ก็พากันมาดูศึกคู่นี้แทน

โธรณีไปเข้าห้องน้ำกลับมา ก็เห็นว่าหน้าประตูแผนก เลขามีคนยืนอยู่เต็มไปหมด พยายามเบียดเข้าไปก็เบียด ไม่ได้

พอเธอได้ยินว่าธินิดาบอกว่ากำไลเป็นของหล่อน แล้ว ยังบอกว่ามุกดาเป็นขโมยอีก เธอก็ระเบิดพละกำลัง ทั้งหมดที่มีอยู่ เบียดเข้าไปให้ได้ ในที่สุดเธอก็เบียดเข้า มาจนได้

อีกด้านหนึ่ง จันวิภามาหามุกดาไปกินข้าวด้วยกันพอดี ก็ได้ยินเสียงของธินิดา เลยเบียดเข้าไปด้วย

ธนิดาเห็นโธรณี เธอก็บอกกับโธรณีว่า: “แสนดี เธอมา พอดีเลย เธอดูสิ กำไลของตระกูลสุวรรณเลิศทำไมถึงมา อยู่ในมือของมุกดาได้ มุกดาขโมยมันไปหรือเปล่า?”
โธรณีเห็นกำไลบนข้อมือของมุกดา จากนั้นก็มองธินิดา

“ธินิดา เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะ? เธอว่ากำไลนี้เป็นของเธอ งั้นเหรอ?” โธรณีไม่ได้รีบพูดถึงว่าใครเป็นขโมย แต่มา พูดเรื่องก๋ไลนี้ก่อนว่ามันเป็นของใคร

“ใช่ กําไล ยังไงก็ต้องเป็นของฉัน ต่อไปฉันจะกลาย เป็นสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศ! และมีแค่ฉันเท่านั้นถึง คู่ควรกับกำไลชิ้นนี้!” ธินิดาพูดอย่างภูมิใจ

“เธอก็บอกแล้วไงว่า กำไลชิ้นนี้เป็นของสะใภ้ตระกูล สุวรรณเลิศ และตอนนี้กำไลอยู่ในมือของมุกดา เธอยัง อยากให้ฉันพูดอะไรอีก?” โธรณีก็ร้อนรนขึ้นมาด้วย เธอ แค่อยากช่วยมุกดา ปราบความจองหองของธินิดา ก็เลย พูดความจริงออกไป

“ว่าไงนะ? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้หรอก ชลยังไม่ได้ แต่งงาน ชลไม่ได้แต่งงาน หล่อนจะเป็นสะใภ้ของใครได้? หล่อนคงแต่งงานกับคนแก่ ท่า ยังไม่เคยเห็นเลยว่าสามี หล่อนหน้าตาเป็นยังไง แสนดี ทําไมเธอไม่ช่วยฉัน ทำไม ถึงไปฉีกหน้าพี่ชายแบบนั้นล่ะ?” ธินิดาไม่มีทางเชื่อเรื่องนี้

ชลธีมาอยู่กับตัวเองทุกวัน จะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ได้ยังไง ถ้าผู้หญิงคนนี้แต่งงานเข้าตระกูลสุวรรณเลิศจริง งั้นก็คงต้องได้ใจจนลืมตัวเอง ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่เรื่อง จริงแน่ๆ จะต้องเป็นโธรณีที่กำลังหลอกตัวเองอยู่ หล่อน ไม่ชอบตัวเองมาตลอดอยู่แล้ว

โธรณีหัวเราะกับคำพูดของธินิดา เธอมองดูท่าทีที่มั่น ใจของธินิดา หล่อนคิดว่าโลกนี้ไม่มีหล่อนแล้วก็จะไม่มีผู้ หญิงอื่นเลยหรือไง พี่ชายเธอจะต้องเฝ้ารอหล่อนตลอด ชีวิตเลยเหรอ น่าขำสั้นดี!

“น้องสาวฉันไม่ได้ฉีกหน้าฉัน แสนดีพูดความจริง มุกดา เป็นภรรยาของฉันเอง!”