บทที่ 84 บ้านใหม่ของประวีร์

ทุกคนต่างก็มองดูสีหน้าทศพร รู้สึกแปลกใจมาก ใน กล่องใส่อะไรไว้กันแน่

“คุณพูดซิ ข้างในใส่อะไรกันแน่?” จันวิภาไม่กล้าเดิน เข้าไป เธอดึงมุกดาไว้ถามทศพรอยู่ไกลๆ

“มุก คุณมาดูหน่อยดีกว่า” ทศพรพูดกับมุกดา

มุกดากําลังจะไป แต่ว่าจันวิภาดึงตัวเธอไว้ไม่ปล่อย

“ไม่เป็นไร คุณชายพรเขาไม่แกล้งฉันหรอก” มุกดาก็ ถือว่าค่อนข้างรู้จักทศพรดี เขาคนนี้เป็นเพื่อนรักของชลธี และเป็นเพื่อนของธินิดา แต่ว่าก็ดีกับเขามากพอสมควร

“พวกเราไปพร้อมกัน” หญิงสาวหลายคนเดินไปข้าง ทศพรพร้อมกัน

ทศพรเปิดกล่องอีกครั้ง หญิงสาวทั้งหลายต่างก็แสดง

สีหน้าแปลกใจ

ในกล่องเป็นชุดราตรีสวยงามมาก สีชมพู แบบปลิวไสว ยังไม่เห็นเต็มตัวก็ทำให้คนรู้สึกตกตะลึงแล้ว
“เอาออกมาดูหน่อย” จันวิภาทนไม่ไหวแล้ว มือเธอเร็ว มาก หยิบชุดราตรีขึ้นมาแล้ว โธรณีก็เข้ามาช่วย กางชุด ราตรีออก

ชุดราตรีสีชมพู หัวเข็มขัดไหล่ข้างเดียว ด้านล่าง เป็นการออกแบบทรงหางปลา เสื้อทั้งชุดเป็นแบบเรียบ ง่าย แต่ว่าดูแล้วสวยหรู

ในกล่องยังมีรองเท้าส้นสูงสีโทนเดียวกันอีกหนึ่งคู่ อย่าง อื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว

“นี่เป็นของขวัญที่ใครให้เหรอ คือพี่หรือเปล่า?” จันวิภา มองดูชุดราตรีสวยงามชุดนั้น เรื่องท่ามุกดาชอบสีชมพู นั้น มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่รู้

“ไม่ใช่ ที่พี่ให้อยู่ในกล่องนั้น” ประวีร์ก็รู้สึกแปลกใจ วัน นี้ฉลองงานวันเกิดให้มุกดาคนที่รู้มีเพียงพวกเขาสามคน แม้แต่มุกดาเองก็ไม่รู้ ยังมีใครที่รู้อีก?

“ช่างมัน ไม่ว่ายังไงเป็นของดีก็พอแล้ว อย่างอื่นขี้เกียจ ไปคิด มากินข้าวกันกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว” จันวิภาไม่มี ความคิดพวกนั้น ทุกอย่างในใจเธอมันตรงไปตรงมาทั้ง นั้น

“ใช่ ใช่แล้วพวกเรากินข้าวกัน ขี้เกียจไปสนใจ มีคนให้ ของขวัญก็คือเรื่องดี” จันวิภาก็มองกุ้งลวกจานนั้นจนน้ำลายไหลตั้งนานแล้ว

ต่อจากนั้นก็ไม่มีใครไปกังวลเรื่องใครเป็นคนให้ของ ขวัญชิ้นนั้นแล้ว ต่างก็เริ่มกินกันอย่างดีใจ

กินข้าวเสร็จแล้วต่างก็ขึ้นรถของประวีร์ ทศพรกลับถูก โทรศัพท์สายหนึ่งเรียกไปแล้ว เขาเสียดายไม่อยากจาก จันวิภาไป แต่ว่าคนในโทรศัพท์นั้นค่อนข้างเก่งกาจ เขา กลัวเล็กน้อย

ตอนที่ทศพรอยู่จันวิภารู้สึกเบื่อเขา อะไรของเธอเขาก็ จะยุ่ง แต่ว่าตอนนี้ทศพรไปแล้ว จันวิภายังรู้สึกเสียดาย เล็กน้อย

แต่ว่าเธอไม่ยอมแสดงออกมาหรอก ไม่อย่างนั้นนาย ทศพรคนนี้คงได้ใจจนขึ้นสวรรค์ไปแล้ว

ทุกคนต่างก็พากันพูด ให้จันวิภาใส่ชุดใหม่ เสื้อผ้าชุด นั้นและรองเท้าเหมาะสมกับเธอมาก เหมือนกับสั่งตัดให้ มุกดาโดยเฉพาะ

พอดีประวีร์ให้เครื่องประดับหยกชุดหนึ่งกับมุกดา เหมาะสมกับเสื้อผ้าชุดนี้พอดี

มุกดาใส่ชุดราตรีสีชมพูชุดนั้น ผมก็ถูกม้วนเป็นมวยอยู่ บนหัวอย่างเนือยๆ คนทั้งคนดูสดชื่นขึ้นมาทันที
บ้านใหม่ของประวีร์อยู่ที่ทางทิศตะวันตกของเมือง คนที่ นี่ต่างก็เป็นคนรวย เขตคฤหาสน์ที่เพิ่มเปิดใหม่ ก็ถูกแย่ง กันซื้อจนหมดแล้ว

ประวีร์อยู่คนเดียว เขาไม่ได้พักอยู่ที่บ้านเก่าของตระกูล แสนไชย เขาเข้ากับคนพวกนั้นไม่ค่อยได้

ห้องนอนอันกว้างขวาง จัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้

มากมายแล้ว

“ว้าว บ้านของ สวยมากเลย ดูเลิศหรูมากเลย ยังมี อาหารเลิศรสมากมายขนาดนี้ ฉันไม่อยากกลับแล้วทํา ยังไงดี?” จันวิภาดูของกินพวกนั้น สายตาก็ออกห่างไม่ได้ แล้ว

“แหม ถ้าไม่อยากกลับเธอต้องมีทางอยู่แล้ว ยังต้องมา ถามพี่อีก? ชั้นสองห้องข้างในสุด ก็คือของเธอ เตรียม ไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว” ประวีร์ขึงตาใส่น้องสาวลูกพี่ลูก น้องของเขา

น้องสาวจอมทะเล้นคนนี้ แต่ว่าก็ทำให้เขาพอใจมาก

“พี่ ถ้าหนูอยากมาด้วยจะทำยังไงดีล่ะ?” โธรณีก็เรียก ประวีร์ว่าพี่ชายตามจันวิภา

“ชั้นสองมีห้องนอนสิบสี่ห้อง เธอค่อยๆเลือกเองห้องหนึ่งละกันนะ” สำหรับความใจป้าของประวีร์แล้ว โธรณี และจันวิภาดีใจจนตะโกนร้องขึ้นมา

มีเพียงมุกดาที่ประวีร์อยากให้อยู่ที่สุด แต่กลับไม่ได้ถาม เธอว่าควรพักตรงไหน

เธอเป็นคนมีครอบครัวมีสามี แน่นอนว่าไม่พักที่บ้าน ผู้ชายคนอื่นแน่นอน

ประวีร์ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มุกดาผู้สวยงาม สุดท้าย ผมก็กลับมาสายเกินไป

“บ้านหลังนี้ของพี่ยังมีจุดที่ดีที่สุดจุดหนึ่ง ก็คือด้านหลังมี สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ พวกเธอสนใจกันไหม?” ถึงแม้ประวีร์จะเย็นชาต่อคนอื่น แต่ว่ากับสาวน้อยพวกนี้

กลับมีความอดทนอย่างมาก

“พี่ หนูตัดสินใจแล้ว ไม่เอาพ่อแม่หนูแล้ว หนูต้องพักที่ นี่ เป็นคุณหนูคนหนึ่ง” จันวิภาได้ยินว่ามีสระว่ายน้ำแล้ว ดีใจจนไม่อยากไปแล้วจริง เธอกับมุกดาเป็นนักว่ายน้ำ ตัวยงของทีมว่ายน้ำในมหาลัย ได้รับเหรียญทองเหรียญ เงินอยู่บ่อยๆ สำหรับน้ำแล้วทั้งสองคนชอบมาก

“งั้นพี่ต้องบอกกับคุณป้าหน่อย โอนเธอมาให้พ่อของพี่ดี กว่า” ประวีร์พูดกับจันวิภา
“อย่า อย่า ถ้าพี่ไปพูดกับแม่หนูจริง แม่ต้องตีจนหนูขา หักแน่นอน แบบนี้หนูก็ไปไหนไม่ได้แล้ว” จันวิภาฟังแล้ว ก็รีบพูดขัดขวางทันที

ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะ จันวิภาเกาหัวตัวเองอย่างเก้อ

เขิน

“ไปเถอะ พวกเราไปว่ายน้ำกัน ถือโอกาสดูด้วยว่าพวก เธอมีใครไม่กล้าลงน้ำบ้าง” ตอนที่ประวีร์พูดประโยคนี้ มองไปที่มุกดา

สมัยเด็กมุกดากลัวน้ำที่สุด เขาใช้ความพยายามอย่าง มาก ก็สอนเธอว่ายน้ำให้เป็นไม่ได้ ตอนนี้เธอโตแล้ว น่า จะไม่กลัวน้ำแล้วมั้ง

มุกดามองประวีร์สายตาของประวีร์ ก็รู้ว่าเขายังจำเรื่อง ในสมัยเด็กของเธอได้ หน้าก็แดงทันที สมัยเด็กไม่ได้ เรื่องเลย แต่หลังจากนั้นเธอใช้เวลามากกว่าคนอื่นเป็น สิบเท่า ไปฝึกว่ายน้ำ ก็เพื่ออยากรอประวีร์กลับมาจะได้ แปลกใจและดีใจ

“คุณหญิง ของส่งไปให้คุณหนูแล้ว” มีคนชุดดำรายงาน ต่อคนที่นั่งอยู่ในรถบูกะติ

“อืม ดีมาก ของเหล่านี้เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ” ผู้หญิงใน รถน้ำเสียงน่าฟังมาก
เลขาคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายสุภาพสตรี ถามสุภาพสตรี อย่างระวัง

“คุณหญิง ทำไมท่านไม่ไปพบคุณหนูโดยตรง? เพื่อคุณ หนูแล้วท่านก็ทําเรื่องมากมายแล้วนี่คะ?”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอ พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ ฉันไม่กล้าไปพบเธอ เธอต้องลืมฉันไปแล้วแน่นอน ฉัน จะคอยช่วยเธออยู่ข้างหลัง ไปเถอะ คุณท่านจะกลับมา แล้ว” สุภาพสตรีพูดจบแล้ว ก็ให้คนขับรถออกรถ

ทุกคนเปลี่ยนชุดว่ายน้ำกันหมดแล้ว สระว่ายน้ำนี้เป็น ระบบอุณหภูมิคงที่ ถึงแม้จะเป็นช่วงกลางคืน น้ำก็ยังคง อุ่น

จันวิภาเห็นน้ำก็กระโดดลงไปทันที โธรณีถึงจะไม่ได้มี ฝีมือดีเหมือนมุกดา แต่ก็กระโดดลงไปอย่างดีใจ