บทที่ 15 สามีเก่าของเธอตาบอดเหรอ

มุกดานอนหลับอย่างสะลึมสะลือ แล้วก็ถูกคนคนหนึ่ง นอนประทับอยู่บนร่างของตัวเอง เธอยังได้กลิ่นหอมมินท์ อ่อนๆ จากตัวของเขาด้วย

ร่างกายร้อนเดือดนอนประทับบนร่างเธอ ริมฝีปากของ ชายผู้นั้น สัมผัสลงที่กลางคอของเธอ จูบนั้นเลื่อนลงมา เรื่อยๆอย่าง เร่าร้อน…….

ในที่สุดมุกดาที่ถูกชลธีกระทำจนสติแจ่มข้ออย่างครบ ถ้วนสมบูรณ์เสีย เธออยากจะขัดขืน แต่เมื่อเธอสัมผัส โดนร่างกายที่ร้อนระอุนั้นแล้ว เธอก็นึกขึ้นมาได้ในทันที ว่าตนเองได้แต่งงานกับเขาแล้ว เขามีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้

“คุณเป็นสามีของฉัน แต่ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันเห็นรูปร่าง หน้าตาของคุณเลยล่ะคะ?” มุกดาลูบสัมผัสเส้นผมของ ชลธี เส้นผมของเขาดีมาก ทั้งหนาทั้งดก แถมยังนุ่มมือ มาก

“กลัวเธอจะตกใจ” ชลธีพูดง่ายๆ ออกมาเพียงประโยค เดียว แล้วเขาก็เริ่มทํางาน

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ ทันทีที่ เปิดซิง เขาก็เอาแต่หมกมุ่นหลงใหลอยู่กับรสชาติของ มุกดา แม้แต่ตอนทำงาน เขายังห้ามตัวเองให้นึกถึง เรือนร่างของมุกดาไม่ได้เลย
สําหรับผู้ชายในวัยยี่สิบแปดปี ที่ยังไม่เคยได้ลิ้มรสชาติ ผู้หญิงมาก่อน เกรงว่าพูดออกไปคงจะไม่มีใครเชื่อแน่

เมื่อได้ยินคำพูดของชลธี มุกดาก็อดหัวเราะออกมาไม่ ได้

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังทำเรื่องที่สนิทแนบเนื้อกัน แล้ว อีกฝ่ายหัวเราะออกมาแบบนี้ มันทําให้ชลธีไม่ชอบใจเลย

“เธอหัวเราะอะไร? จริงจังหน่อยสิ?” เขากำลังยุ่ง แต่เธอ กลับรู้สึกว่าน่าขำ

“ต่อให้คุณจะน่าเกลียดแค่ไหน ฉันก็ไม่กลัวหรอกค่ะ บางคนหน้าตาดูดี แต่กลับหัวใจมืดดำ แบบนั้นน่ากลัวกว่า คุณเยอะเลยนะคะ” มุกดานึกถึงธีรเมทขึ้นมาอย่างอดไม่ ได้

ธีรเมทหน้าตาดูดีมากจริงๆ แต่เขากลับเป็นแค่ผู้ชาย สารเลวที่ไม่ยอมระย่อท้อถอยคนหนึ่งเท่านั้น

หลังจากนั้นชลธีกับมุกดาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก อุณหภูมิภายในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินมุกดาเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้ชายสารเลวของเธอคนนั้น ชลธีก็อารมณ์เสียขึ้นมา เห็นกัน อยู่ชัดๆ ว่าอยู่กันคนละระดับ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเขา กำลังทำอะไรกันอยู่? กำลังทำเรื่องที่ชายหญิงสนิทแนบ ชิดกันมากที่สุดอยู่ แต่ในใจของเธอกลับนึกถึงผู้ชายคน อื่น แบบนี้คิดว่าประธานชลธีจะยังชอบใจอยู่เหรอ?

คืนนี้ชลธีทําแค่สองรอบ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างโกรธ เคือง ตัวเขานั้นโมโหจนเหลือจะทน แต่มุกดากลับไม่รู้สึก รับรู้เลยสักนิด เธอคิดว่าสามีของตัวเองเดิมทีก็เป็นแบบนี้ อยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้เก็บเอาไปใส่ใจ

เมื่อคิดว่าวันพรุ่งนี้ยังต้องไปสัมภาษณ์ที่บริษัทฮอนดา กรุ๊ปอีก เธอก็ดีใจมากเป็นพิเศษ หลังจากชลธีออกไปได้ ไม่นาน เธอก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

ชลธีออกไปแล้วถึงพบว่าตัวเองลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ห้อง ของมุกดา เขาจึงกลับไปเอาโทรศัพท์ ทันทีที่เขาได้ยิน เสียงลมหายใจแผ่วเบาของมุกดา เขาก็ยิ่งโกรธเข้าไป ใหญ่

ผู้หญิงคนนี้ช่างใจร้ายใจดำจริงๆ ทำให้ตนโมโหจนเหลือ จะทนแบบนี้แล้ว เธอยังนอนกลับฝันหวานได้ขนาดนั้นอีก ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าวันพรุ่งนี้เธอต้องไปบริษัทล่ะก็ อยาก จะปลุกเธอขึ้นมาทรมานอีกสักรอบจริงๆ เลย
เช้าตรู่ กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ลอยเข้ามาในห้อง ของมุกดาเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่าวันนี้ต้องเป็นวันที่ สดใสมากวันหนึ่งแน่นอน

เมื่อลุกจากที่นอน เธอก็มองลงไปจากริมหน้าต่างห้อง ว้าว ที่รัก ด้านล่างตรงริมหน้าต่างห้องของตัวเองเป็นผืน แปลงดอกกุหลาบสีชมพู

เจ้าของคฤหาสน์นี้ก็คือสามีของเธอ โรแมนติกจริงๆ เลย ปลูกดอกกุหลาบมากมายขนาดนี้ แต่สีชมพูนี่จะสาวเกิน ไปหรือเปล่า?

สูดกลิ่นหอมหวานของดอกไม้ในอากาศเข้าไปอีกครั้ง จากนั้นมุกดาก็รีบจัดการระเบียบตัวเองอย่างรวดเร็ว ราวกับอยู่ในสงครามก็ไม่ปาน เธอรวบเส้นผมยาวๆ มัดไว้ ด้านหลัง ทำให้ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อย

เปิดตู้เสื้อผ้าออก พลิกดูป้ายราคา ราคาเสื้อผ้าเหล่านั้น ทําเอาคนตกใจจนพูดไม่ออก เธอจึงพยายามเลือกตัวที่ ราคาถูกที่สุดมาสวม

เธอไม่อยากติดค้างสามีที่มีสัญญาแต่งงานกันเพียงแค่ สองปีคนนี้มากเกินไป ติดค้างมากเกินไป เธอกลัวจะใช้ คืนไม่หมด

หาชุดเดรสกระโปรงสีขาวซึ่งดูค่อนข้างเรียบง่ายสวยงามออกมาใส่ ทำให้ตัวเองดูสุภาพและสงบเสงี่ยม ขึ้น

โต๊ะเครื่องแป้งเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง แต่ที่มุกดาใช้มี เพียงแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น

เช็ดน้าและทาครีมบำรุงบนใบหน้าของตัวเองเล็กน้อย มุกดาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทาลิปสติกไปด้วยสักหน่อยดี กว่า

ลิปสติกนั้นมีกว่าหลายสิบแบบ เธอเลือกแบบที่ไม่ออกสี มากนัก และช่วยเน้นริมฝีปากอมชมพู อวบอิ่มของตัวเธอ เองได้พอดี

หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อย เธอก็หยิบกระเป๋าเตรียม ตัวออกไปข้างนอกทันที

“คุณผู้หญิงครับ อาหารเช้าเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว คุณกินเสร็จแล้วผมจะให้คนขับรถขับไปส่งที่ทำงาน จริง ด้วย วันนี้ตอนเลิกงาน ผมจะไปรับคุณนะครับ คุณชาย บอกว่า ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถจัดงานแต่งงานที่ดีให้คุณ ได้ แต่สิ่งที่ควรให้คุณก็จะให้คุณทุกอย่างครับ แหวน เพชรและเครื่องประดับจะขาดไม่ได้เด็ดขาด” นัทธ์พูด ราวกับท่องจําบทมาเป็นอย่างดี

“ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกคุณให้เงินสำหรับรักษาพยาบาลพ่อของฉันแล้ว ส่วนอื่นๆ ฉันไม่อยากติดค้างมากจนเกิน ไป เวลาสองปี แค่กะพริบตาก็ผ่านไปแล้วค่ะ” มุกดา ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา

เธอปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม แต่ภายในใจ ของนัทธ์กลับมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป เด็กสาวคนนี้ทั้ง สวย นิสัยก็ดี สามีเก่าของเธอคนนั้นตาบอดเหรอ?

ได้รู้จักกับมุกดาเพียงแค่ไม่กี่วัน ความรู้สึกดีๆ ของนัทธ์ ที่มีต่อเธอก็มากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าคุณชาย น้อยของเขาได้พบกับสมบัติล้ำค่าเข้าแล้ว

มุกดามาถึงที่หน้าประตูทางเข้าบริษัทฮอนดากรุ๊ปอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นดัง ‘ตึกตัก ตึกตัก’ ที่นี่คือสถานที่ที่เธอ ใฝ่ฝัน แต่ว่าต่อไปอยู่ที่นี่ยังต้องเจอกับคนใจแคบคนนั้น อีก จะทำอย่างไรดี ไม่รู้ด้วยว่าเขาเป็นหัวหน้าแผนกไหน ขออย่าได้มอบหมายให้ตนต้องไปเป็นลูกน้องของเขาเลย

ก่อนเข้าประตู มุกดายกมือไหว้ท้องฟ้า หวังว่าสวรรค์จะ ได้ยินเสียงในใจของเธอ

“มุก เธอมาเร็วจังเลย” จันวิภาลงมาจากรถ แล้วเธอก็ เห็นหลังของใครคนหนึ่งกำลังยกมือไหว้ท้องฟ้าอย่างคน เคร่งในศาสนา ที่แท้ก็เป็นมุกดา เธอรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“จันทร์? เธอก็มารายงานตัววันนี้เหรอ?” ทันทีที่มุกดา เห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอก็มาด้วยเหมือนกัน เธอก็รู้สึกว่า ตัวเองมั่นใจขึ้นมากเลย

“ใช่สิ ฉันมาดูว่ามีเธอหรือเปล่า ถ้าไม่มีเธอฉันก็จะกลับ เลย” สภาพปัจจัยครอบครัวของจันวิภาค่อนข้างดี ดังนั้น ที่เธอออกมาทํางานก็เพื่อจะฝึกฝนหาประสบการณ์สัก เล็กน้อย

“ดีจังเลย ต่อไปพวกเราก็จะเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว” ทั้งสองจูงมือกันเดินเข้าประตูบริษัทไป

เมื่อไปถึงแผนกบุคคลก็มีคนรอพวกเธออยู่ที่นั่นอยู่ก่อน แล้ว มุกดาถูกจัดให้ไปอยู่ที่กองเลขาธิการ เอกวิชาที่ จันวิภาเรียนมาไม่เหมือนกัน หล่อนถูกจัดไปอยู่ที่แผนก ออกแบบ

ทั้งสองคนจึงแยกกันไปรายงานตัวตามแผนกของแต่ละ คน สองแผนกไม่ได้อยู่ไกลกันมากนัก อยู่ที่ชั้นเดียวกัน ทั้งหมด เพียงแต่ที่หนึ่งอยู่ปลายด้านนี้ อีกแผนกอยู่ปลาย อีกทางด้านหนึ่ง

มุกดาผลักประตูกองเลขาธิการเปิดออก ผู้หญิงทั้งหมด ที่อยู่ด้านในนั้นกวาดสายตามองมาอย่างพร้อมเพรียง

“ขออนุญาตค่ะ ผู้อำนวยการไวพบอยู่ไหมคะ?” มุกดาเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“เธอคือคุณมุกดาที่เพิ่งเข้ามาใหม่ใช่ไหม ฉันเป็นหัวหน้า ฝ่ายที่นี่” เสียงหนึ่งดังสะท้อนมาจากด้านหลังของมุกดา

มุกดาหันกลับไปมอง ผู้อำนวยการไวพบคนนี้ดูท่าทาง ใจดี อายุประมาณสามสิบกว่าๆ แล้ว ไม่ได้ดูสวยมาก แต่ กลับดูสง่ามาก

“สวัสดีค่ะ ผู้อำนวยการไวพบ ฉันคือมุกดาที่มาใหม่ ต่อ ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” มุกดาโน้มตัวเคารพผู้ อ่านวยการไวพบหนึ่งที

“อืม โอเค ไม่เลว เธอตามฉันมาสิ ต่อไปเธอจะนั่งอยู่ตรง นี้นะ” ผู้อำนวยการไวพบบอกกับมุกดาพลางชี้ไปที่โต๊ะตัว หนึ่ง

ภายในห้องทำงานนี้ โต๊ะตัวนี้จัดวางอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ ได้สะดุดตามากนัก ถ้าหัวหน้ามาก็จะมองไม่เห็นที่ตรงนี้ แต่มุกดากลับชอบมาก เพราะที่ตรงนี้ถึงแม้จะไม่สะดุดตา โดดเด่น แต่มันวางอยู่ใกล้ริมหน้าต่าง

หลังจากผู้อำนวยการไวพบพูดจบ เธอก็เอาเอกสาร สำหรับการประชุมไปส่งให้กับเหล่าหัวหน้า มุกดาจัดการ ทําความสะอาดจัดเก็บที่นั่ง หลังจัดเก็บเรียบร้อยก็รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา

“ขอถามหน่อยค่ะ ห้องน้ำชาของที่นี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ?” มุกดาถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ

“ห้องน้ำชาอยู่ที่นี่แหละออกไปเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้ว ข้าง ในนั้นมีแก้วแบบใช้แล้วทิ้งอยู่ วันนี้เธอไม่ได้เอาอะไรมา ด้วย เธอไปหยิบจากที่นั่นเลยก็ได้” คนข้างๆ บอกกับเธอ อย่างกระตือรือร้น

“อืม ขอบคุณนะ” มุกดาเดินตามหาห้องน้ำชาตามที่คน คนนั้นบอก

หลังจากรับน้ำจากห้องน้ำชาออกมา มุกดาก็ชนเข้ากับ ใครคนหนึ่ง

“มุกดา?” เสื้อของคนคนนั้นถูกมุกดาทำน้ำหกใส่จนชื้น

ไปหมด

มุกดากำลังจะกล่าวขอโทษบุคคลคนนี้ แต่เมื่อได้ยิน เสียงของเขาคนนั้นแล้ว เธอก็แทบจะอดไม่ไหวที่จะสาด น้ำที่เหลืออยู่ใส่ตัวเขาทั้งหมด

ว่าแต่เธอนี่ดวงซวยนะ ทํางานวันแรกก็มาเจออดีตแฟน หนุ่มที่น่ารังเกียจ
ไม่ได้สิ ผู้ชายห่วยแตกที่นอกใจแบบนี้ต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง