บทที่ 40 รักข้างเดียวของทศพร

“ที่รัก เธอเป็นอะไรไป ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ? เจอเรื่อง อะไรร้ายแรงมาอย่างนั้นเหรอ?” มุกดากอดจนวิภาพลาง เอ่ยถาม

“มุกมุก ฉันควรทำยังไงดี ฉันบังเอิญเจอคนเลวคนหนึ่ง” จันวิภาสะอึกสะอื้น น้ำตาของเธอทำเอาคอของมุกดา เปียกชุ่มไปหมด

“อะไรนะ? บังเอิญเจอคนเลวคนหนึ่ง? แต่…”มุกดาไม่ได้ พูดคำที่เหลือเหล่านั้นออกมา สิ่งที่เธออยากจะพูดคือต้อง เป็นคนเลวแบบไหนจันวิภาถึงจัดการไม่ได้

หลังจากจันวิภาได้เจอจันวิภา ความรู้สึกคับแค้นใจก็ สบายใจขึ้นมากแล้ว เธอดึงมุกดาไปนั่งบนเตียง มุกดา ช่วยเช็ดน้าตาออกจากใบหน้าให้เธอ

“วันนั้นเธอบังเอิญเจอธีรเมทมาใช่ไหมล่ะ? หลังจากนั้น เธอก็ไม่ได้มาทํางานอีกนานหลายวัน ฉันรู้สึกผิดมาก ก็ เลยออกดื่มข้างนอก ปรากฏว่าฉันดื่มจนเมา แล้วก็ถูกไอ้ บ้ากามคนหนึ่ง ไอ้บ้ากามคนหนึ่ง ฮือๆๆ” จันวิภาร้องไห้ ขึ้นมาอีกแล้ว

มุกดาฟังได้เพียงครึ่งเดียว พอถึงช่วงสำคัญจันวิภากลับ ร้องไห้ขึ้นมาอีก ทำเอาเธอที่ฟังอยู่อกสั่นขวัญแขวนไปหมด
“โอ๋ ไม่ร้อง ไม่ร้อง แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไอ้บ้ากามทำ อะไรเธอ?” มุกดาถามอย่างกังวล

“ก็ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่ฉันไปนอนที่บ้านเขามาทั้งคืนเลย แล้วตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า เขาก็นอนฟุบหลับอยู่บน เตียงข้างๆ ฉัน ฉันก็เลยตบเขาไปที” จันวิภาร้องไห้อย่าง กินปูนร้อนท้องขาดความมั่นใจ ผู้ชายคนนั้นคงจะรวย มากและมีอิทธิพลมากแน่ เขาจะมาหาเรื่องอะไรเธอไหม

มุกดาประคองแก้มของเพื่อนสนิท แต่ไหนแต่ไรหล่อน ไม่เคยต้องสูญเสียอะไรเลย ร้องไห้ซะเสียอกเสียใจ ขนาดนั้นเธอนึกว่าเกิดเรื่องเหนือความคาดหมายอะไร เกิดขึ้นเสียอีก แต่ผลมันก็ไม่ได้แย่มาก ก็แค่เขาได้รับ บอกเจ็บเล็กน้อย แต่ว่าเขาเป็นฝ่ายบาดเจ็บ แล้วหล่อน จะร้องไห้ไปทำไมกัน

“ถ้าอย่างนั้นเธอตบเขา แล้วเธอร้องไห้ทำไมล่ะ ดูสิ ทําคุณลุงคุณป้าพลอยตกใจไปด้วยแล้ว” มุกดาถอน หายใจด้วยความโล่งอก

“เธอไม่รู้น่ะสิ บ้านของผู้ชายคนนั้นทั้งใหญ่ทั้งสวยมาก ฉันตบเขาแล้วก็วิ่งหนี เกือบจะหลงทางอยู่ในบ้านของเขา แล้ว ฉันกลัวเผื่อว่าเขาคิดจะแก้แค้นฉันกับครอบครัวของ ฉันขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?” จันวิภาบอกความจริงปัญหานี้มุกดาก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน ในพระนคร คนรวยมี อิทธิพลค่อนข้างน่ากลัวมาก เธอก็เป็นเพียงสามัญชนคน ธรรมดา ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ

ทั้งสองคนไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจึงได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ บนเตียง

“ทศพร หน้านายเป็นอะไร? เหมือนจะเป็นรอยนิ้วมือนะ”

ชลธีเงยหน้าขึ้นและเห็นรอยแดงๆ อยู่บนใบหน้าขาวผ่อง

ของทศพร

ทศพรกำลังถือถ้วยชา สีหน้าขมขื่น เขานั่งอยู่บนโซฟา ด้วยท่านั่งไขว่ห้าง ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี

เมื่อเห็นท่าทางเหมือนท้องผูกแบบนั้นของทศพร ชลธีก็ วางปากกาในมือลง แล้วมองไป ทศพรอย่างจริงจัง

“ไม่ใช่ว่าวันนั้นที่นายไปส่งผู้หญิงคนนั้นกลับแล้วถูกตบ เอาหรอกนะ?” ชลธีเองก็พอคาดเดาได้แล้ว แต่ภายในใจ ของเขากลับกำลังยกนิ้วให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ ในพระนคร แห่งนี้คนที่จะกล้าตบตีทศพร เขาคิดว่ายังไม่เกิดด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงเลยว่าจะโตขนาดนี้แล้ว

“อืมชล นายคิดดูนะ ฉันอุตส่าห์เจตนาดีพาเธอกลับไปที่ บ้าน แถมยังดูแลเธอทั้งคืน ตื่นเช้าขึ้นมา ไม่พูดไม่จาสัก คำก็ตบหน้าฉันแล้ว แถมยังวิ่งหนีไปอีก!” ทศพรลูบใบหน้าของตัวเอง เขารู้สึกเสียใจมากจริงๆ

สิ่งที่เขาเสียใจคือผู้หญิงคนนี้หนีไปแล้ว แถมเขายังอาย ที่จะถามชลธีว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหน

“สมน้ำหน้า ใครใช้ให้ชื่อเสียงของนายที่พระนครมัน เหม็นเน่าขนาดนั้นล่ะ เด็กสาวที่ทำตัวดีหน่อยต่างต้อง เลี่ยงนายเป็นธรรมดาแหละ” เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ชลธีก็โล่งอกโล่งใจแล้ว

ทศพรใช้สายตาน่าสงสารมองไปที่ชลธี เป็นพี่น้องโป๊ เปลือยมาด้วยกันแท้ๆ เขาจำเป็นต้องพูดตรงขนาดนั้น เลยเหรอ?

“ชล ฉันอยากจะขอให้นายช่วยอะไรหน่อย” ทศพรคิด อยู่ครู่หนึ่ง ยังไงก็จำเป็นต้องให้ชลธีช่วยเหลืออยู่ดี

“ว่ามา” ชลธีก้มหน้าลงทำงานต่อ

“ขอแฟ้มข้อมูลของพนักงานสาวที่เข้ามาทำงานใหม่ใน บริษัทฮอนดากรุ๊ปให้ฉันดูหน่อยสิ” ยิ้มและนอนฟุบลงบน โต๊ะของชลธีพลางยิ้มๆ มองไปที่ชลธีอย่างประจบเอาใจ

“นายแน่ใจเหรอว่าเธอเป็นคนในบริษัทฮอนดากรุ๊ปของ เรา? ความสนใจของนายมาถึงบริษัทฮอนดากรุ๊ปของฉันแล้วเหรอ” ชลธีรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้มีความ กระตือรือร้นกับผู้หญิงอย่างมากที่สุดก็แค่สามเดือน เท่านั้น

“แน่ใจ ที่ฉันแน่ใจก็เพราะว่า ตอนที่ฉันได้เจอเธอครั้ง แรก คืออยู่ที่ล็อบบี้ของบริษัทฮอนดากรุ๊ป ในมือของเธอ กำลังถือแก้วกาแฟ” ทศพรพูดอย่างกระตือรือร้น

“ลืมมันไปเถอะ นั่นเป็นพนักงานของฉัน นายแค่ กระตือรือร้นอยู่ไม่กี่วัน ถึงตอนนั้นทำให้เขาจะเป็นจะ ตายขึ้นมาล่ะแย่เลย” ชลธีปฏิเสธทศพร อันที่จริงแล้วเขา ไม่เชื่อใจเขาอีกแล้วจริงๆ

“แต่ว่าเธอตบฉันนะ ไม่ให้ฉันคิดบัญชีกับเธอหน่อย เหรอ?” เมื่อทศพรเห็นว่าชลธีไม่คล้อยตาม จึงหาข้อ แก้ตัวอื่นแทน เขาเองก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะ กระตือรือร้นกับผู้หญิงคนนี้ได้นานแค่ไหน

“แบบนั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย ยังไงซะเธอก็เป็นพนักงาน ของฉัน ยังไงฉันก็ไม่ควรปล่อยให้นายไปหาเรื่องเธอใช่ ไหมล่ะ ในเมื่อเธอตบนาย ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันเลี้ยงเหล่า นายเลย!” ชลธีปฏิเสธทศพรอีกครั้ง

ตอนนี้ทศพรทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาจึงกลับไปขดตัวอยู่ที่ โซฟาเหมือนเดิม
ทุกคนต่างรู้ว่าซลธีเป็นพวกให้ท้ายคนของตัวเองคนหนึ่ง แต่คาดไม่ถึงเลยว่ากับพนักงานของตัวเองก็ปกป้องแน่น หนาถึงขนาดนี้

ทศพรลูบใบหน้าของตัวเองอยู่ที่โซฟา เขาครุ่นคิดอย่าง จริงจัง เขารู้สึกยังไงกับผู้หญิงคนนี้กันนะ ท่าไมเวลาที่ไม่ ได้เจอเธอในหัวสมองถึงได้มีแต่เธอเต็มไปหมดเลย

หลังจากอยู่มาจนอายุยี่สิบแปดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขา คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นแม้กระทั่งในฝันยังเจอเลย

“ชล ฉันคิดว่าที่นายพูดมันก็ถูกนะ ฉันอาจจะแค่ กระตือรือร้นไปแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ช่างมันละ แค่ผู้หญิง คนเดียว ฉันเองก็ไม่จําเป็นต้องคิดเล็กคิดน้อยกับเธอถึง ขนาดนี้ คืนนี้ดื่มนะ ตกลงแล้วนะ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อน นะ เรียกเทพแห่งโรคระบาดสองคนนั้นไปด้วยไหม?” ทศพรรู้สึกว่าตัวเองคิดได้แล้ว และเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง คนนั้นสักเท่าไหร่เลย

“เรียกมานายเลี้ยง?” ชลธีเงยหน้าขึ้นถามทศพร

“ลืมไปเถอะ ไอ้สองคนนั้นกากๆ ไม่เรียกเลยจะดีกว่า” ทศพรกลับคําทันที เขาอยากจะกลับไปนอนสักตื่น เพื่อ จะดูแลผู้หญิงคนนั้น เขาแทบไม่ได้นอนหลับเลยทั้งคืน
“สำนักเลขาธิการ? ให้มุกดาขึ้นมา” ไม่ได้กลับบ้าน หลายวัน จู่ๆชลธีก็รู้สึกคิดถึงมุกดาขึ้นมาเล็กน้อย จึงบอก ไปอย่างไม่น่าเชื่อถือนักว่ามีเอกสารในมือที่จำเป็นต้องให้ เธอมาแปลเอกสาร

“ประธานชลธี คือ คือว่ามุกดาลาออกไปแล้ว” ผู้อำนวย การไวพบของสำนักเลขาธิการพูดตะกุกตะกัก

“ลาออกอะไร? คุณอธิบายมาให้ชัดเจนสิ แผนกบุคคล ทราบหรือเปล่า?” ไฟโกรธของชลธีลุกโชนขึ้นในชั่วพริบ ตา

“เป็นเรื่องของวันนี้ ฉัน ฉันยังไม่ได้ไปแจ้งแผนกบุคคล ค่ะ” ผู้อำนวยการไวพบคาดไม่ถึงว่าท่านประธานจะ เจาะจงเรียกชื่อหามุกดาโดยตรงแบบนี้

“เธอลาออกเองเหรอ?” ไฟโกรธของชลธียิ่งลุกโชน ขึ้นเรื่อยๆ แผนกบุคคลไม่มีทางปล่อยให้มุกดาลาออก แน่นอน เพราะสัญญาฉบับนั้นก็เขียนเอาไว้อย่างชัดเจน แล้ว

“ค่ะ เธอลาออกเองค่ะ!” ผู้อำนวยการไวพบคิดว่าไหนๆ มุกดาก็ไปแล้ว ก็ให้หล่อนเป็นแพะรับบาปไปก็แล้วกัน

“คุณไปรับเงินเดือนหนึ่งเดือนที่สำนักงานการเงินและ ออกไปจากบริษัทฮอนดากรุ๊ปเดี๋ยวนี้!” เมื่อชลธีได้ฟังคำพูดโกหกเหลวไหลเต็มปากของผู้อำนวยการไวพบไปแล้ว ก็จัดการไล่เธอออกทันที

ชลธีโทรศัพท์ไปหานัทธ์ แต่นัทธ์กลับบอกว่ามุกดายังไม่ ได้กลับบ้าน

ชลธีกควางสายโทรศัพท์ ผู้หญิงคนนี้ไปไหนของเธออีก แล้ว พอเขาไม่กลับไปที่บ้าน เธอก็เป็นอิสรเสรีแล้วเหรอ?

ช่างมันเถอะ ผู้หญิงเพิ่งจะโดนไล่ออกคงจะรู้สึกไม่ สบายใจแน่ บางทีอาจจะไปหาเพื่อนสนิทเพื่อพักผ่อน หย่อนใจก็ได้ ตนควรจะซื้อของขวัญให้เธอสักหน่อยหรือ เปล่า ให้เธอดีใจสักหน่อย