บทที่56 สามสวยรวมตัว

โธรณีเห็นความเร็วของมุกดาไม่ทันตัวเอง เธอก็รีบโทร หานีรชาให้รีบมาส่งแล็ปท็อปให้ตัวเองหนึ่งเครื่อง

“แสนดี ไม่ต้องแล้ว ฉันพอทำได้อยู่ ใช้เวลาสามวันก็พอ สมควรแล้ว” มุกดาได้ยินโธรณีโทรหาแม่ของเธอ ก็รีบ ห้าม แล็ปท็อปเครื่องนั้น จะต้องหมื่นกว่าแน่ แพงมากเลย นะ ตอนนี้เธอจะฟุ่มเฟือยเรื่องเงินกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้

“ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันให้เธอ ยังไงแม่ของ ฉันก็ให้ของขวัญให้เธอแล้ว ฉันยังไม่เคยให้เลย พอดีเลย ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ตอนนี้เธอต้องการสิ่งนี้ งั้นมัน พอดีเลยไม่ใช่หรือไง?” โธรณีรู้สึกตัวเองก็ส่งของขวัญให้ พี่สะใภ้แล้ว ก็รู้สึกสบายใจมาก แม้ว่าจะไม่แพงเท่าของ ขวัญจากแม่ แต่ว่ามันมีประโยชน์

ไม่นานนัก ก็มีคนเคาะประตู แล้วส่งแล็ปท็อปเข้ามา โธ รณีก็เปิดเครื่อง แล้วโหลดข้อมูลพจนานุกรมจำนวนมาก แล้วยื่นให้มุกดา

“ได้แล้ว ถ้าเธอทำแบบนี้ความเร็วจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า อย่างแน่นอน ใช้อินเทอร์เน็ตหาคำศัพท์เร็วกว่าการใช้มือ ค้นสมุดอีก” มุกดาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบทำงานดีกว่า
ได้ยินเสียงพิมพ์บนแป้นพิมพ์ในห้องส่วนตัวทั้งห้อง ทั้ง สองไม่ได้พูดอะไรกัน เป็นเพราะกำลังง่วนอยู่กับงานของ ตัวเองอยู่

แต่ถึงแม้ว่าสองคนจะยุ่ง แต่ก็มีอีกคนที่ว่างมาก เมื่อ ได้ยินแต่คนมาเคาะประตูเพื่อส่งอาหาร และจากนั้นก็มี คนมาเคาะประตูเพื่อส่งเครื่องดื่ม และผู้ส่งขนม โธรณีที่ รีบอยู่นั้นก็โทรหาแม่ของเธออีกครั้ง

“แม่ พวกหนูไม่ได้มาเพื่อชิมชาและนั่งคุยกัน พวกหนู กำลังทำงานอยู่ เข้าใจไหม? อย่ามารบกวนพวกหนูอีกนะ” โธรณีพูดจบ ก็วางสาย จากนั้นก็ไม่มีใครมารบกวนพวก เธออีก

กลางวันนั่งแปลในร้านน้ำชาทั้งวัน กลางคืนมุกดาก็กลับ บ้านไปแปลงานต่อ เธออยากให้ตัวเองเร็วกว่านี้หน่อย แบบนี้ก็จะช่วยโธรณีได้แล้ว

สามีของตัวเองยังไม่กลับมา ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่า ช่วงนี้มุกดาก็ไม่มีเวลาไปสนใจเขา เธอต้องการทำงานนี้ ให้ดี ส่งมอบงานแล้วถึงจะดีที่สุด

มุกดาทำงานของตัวเองเสร็จหลังจากทำงานอย่างหนัก มาสองวัน เธอช่วยโธรณีแปล กลับถึงบ้านโธรณีก็ไป เที่ยวแล้ว ดังนั้นงานเธอก็ช้าลง
“เฮๆ มุก เธอกลับบ้านยังทำงานล่วงเวลาอีกเหรอ? ฉัน บอกแล้วไม่ใช่หรือไง ด้วยแรงของพวกเราสองวันครึ่ง เสร็จแล้ว เธอจะรีบอะไร นอนดึกไม่ดีต่อสุขภาพนะ” เมื่อเห็นมุกดาช่วยงานตัวเองจนไม่ว่าง โธร ก็พูดอย่าง เกรงใจ

“ไม่เป็นไร นิสัยฉันก็อย่างนี้แหละ มีเรื่องอะไรที่ทําไม่ เสร็จในใจก็จะรู้สึกติดๆอะไรอยู่ นอนไม่หลับน่ะ” มุกดา ช่วยโธรณีแปล เธอให้โธรณีพักผ่อนอยู่ข้างๆ

ในไม่ช้า งานของทั้งคู่ก็เสร็จสิ้น มุกดาจัดเรียง และคัด ลอกลําเนาไปยังกล่องจดหมายของตัวเองทุกอย่างพร้อม แล้วในแฟลชไดรฟ์ เพียงแค่รอไปที่สำนักงานเพื่อพิมพ์ ออกมาในวันพรุ่งนี้

“มุก พูดกันไว้แล้ว เสร็จงานตรงเวลาฉันก็จะเลี้ยงข้าว เธอไง เธอบอกมาเลย อยากกินอะไรฉันเลี้ยง อย่าผิดนัด ฉันนะ” โธรณีพูดอย่างมีน้ำใจกับมุกดา

“งั้นฉันอยากชวนคนอีกคนได้ไหม?” มุกดายังคิดถึง รสชาติที่ชลธีชวนเธอไปทานอาหาร สูตรเด็ดร้านนั้น ที่ จันวิภายังไม่เคยไปทาน เธออยากพาจันวิภาไปด้วย

“หนึ่งคน?” โธรณีทำสีหน้าลำบากใจมาก

“ถ้าไม่ได้ก็ช่างเถอะ ฉันก็แค่พูดไปงั้นแหละ คุณอย่าเอาจริงเอาจังเลยนะ” มุกดาคิดว่าโธรณีไม่เต็มใจ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ความหมายของฉันคือแค่คนเดียว เหรอ สิบคนก็ได้ ฉันเลี้ยงเอง เธอเป็นคนกำหนดจำนวน คน เอามาหมดเลยสิ ฉันชอบเธอ เพื่อนของเธอฉันก็ชอบ ด้วย” โธรณีพูดเหมือนเป็นแฟนของมุกดา

“หึๆไม่มี มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ คนคนนั้นเป็น เพื่อนสนิทฉัน นิสัยของเหมือนเธอมาก บางทีพวกเธออาจ จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้” มุกดารู้สึกนิสัยใจคอของโธรณี สามารถเข้ากันได้ แถมเธอก็ชอบคุณแม่ของโธรณีมาก

“งั้นก็รีบๆ เรียกเพื่อนสนิทของฉันมาเลย ฉันอยากเจอ เธอไม่ไหวแล้ว” โธรณีพอได้ยินว่ามีคนนิสัยที่คล้ายกับ ตัวเอง ก็รีบเอาจันวิภาไว้ในลิสต์เพื่อนสนิทของตัวเอง ทันที

มุกดาโทรหาจันวิภา เมื่อจันวิภาได้ยินว่ามีคนเลี้ยง เธอก็ ลางานในตอนบ่าย และวิ่งไปที่ร้านชาโดยทันที

“คนนี้คือโธรณี ส่วนคนนี้ก็คือเพื่อนสนิทฉันจันวิภา” มุกดาแนะนำทั้งสองคน

“ได้ยินมาว่าบุคลิกของเธอเหมือนกับ ฉันเลยอยาก เจอเธอจริงๆ ฉันชื่อโธรณีดีใจที่รู้จักนะ” เมื่อโธรณีเห็นจ้นวิภาก็รู้สึกราวกับวีรบุรุษที่เจอกันเมื่อสายไปเสียแล้ว

“จริงๆ ฉันก็คิดว่าบุคลิกของพวกเราคล้ายกันมาก ฉันชื่อ จันวิภา งั้นพวกเรา…” โธร และจันวิภาก็เริ่มคุยกันอย่าง ตื่นเต้น โดยลืมกับมุกดาที่อยู่ข้างๆ

“อะฮฺม” มุกดาต้องการดึงความสนใจของทั้งสองคน

“มุก คอของเธอเป็นอะไรรึเปล่า? ดื่มชาหน่อยสิ!”

“อืม อืม ดื่มน้ำเยอะหน่อย ดีต่อคอนะ!” ทั้งสองกลับหัว ห่วงมุกดา จากนั้นก็เริ่มพูดถึงอดีตของตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก

มุกดารู้สึกว่าตัวเองถูกทั้งสองลืม” เมื่อไหร่พวกเราจะ ไปกินข้าว ฉันรู้จักร้านอาหารลับนั้นรสชาติดีมาก” มุกดา เตือนทั้งสองคนอีกครั้ง

“ร้านอาหารลับ? งั้นพวกเราไปตอนนี้เลย เดี๋ยวค่อยๆคุย กันตอนทานข้าว!” เมื่อสองคนได้ยินมุกดาพบร้านอร่อยๆ ก็หยุดการพูดคุยลง อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าการทานข้าว

“ร้านอยู่ไม่ไกลจากบริษัทพวกเรา ไปกันเถอะ พวกเรา ไปดูกัน เวลานี้คนน่าจะไม่เยอะ” ในที่สุดก็เตือนนักชิม สองคนให้นึกถึงตัวเองจนได้
ทั้งสามคนนั่งรถโปโลของโธรณี คุยกันอย่างสนุกสนาน จนมาถึงร้านอาหารที่ไม่มีชื่อ

โธรณีจอดรถ เธอเห็นร้านอาหารนี้ ก็ขมวดคิ้ว แต่เห็น มุกดากับจันวิภากำลังมีความสุขอยู่ เธอก็ไม่ได้พูดอะไร อีก

“สวัสดีค่ะ สามคนเหรอคะ ยังเป็นที่เดิมไหมคะ?” เถ้าแก่ เนี้ยเห็นมุกดาก็จําเธอได้ทันที

” อื้ม ได้ค่ะๆ” มุกดารู้สึกว่าที่เก่าก็โอเค แถมยังสงบและ แสงดีอีกด้วย

“งั้นยังคงเมนูเดิมใช่ไหมคะ?” เถ้าแก่เนี้ยพูดอย่างยิ้ม แย้มแจ่มใสกับสาวสวยทั้งสาม ที่เต็มไปด้วยความสดใส และมีชีวิตชีวา ทําให้ดูน่าชวนชม

“อืม ได้เลยค่ะ” ยังไงก่อนหน้านั้นที่ทานก็ไม่เลว

“ได้จ้ะ พวกคุณรอสักครู่นะ ฉันไปเตรียมให้พวกคุณ ก่อน” เถ้าแก่เนี้ยใช้ความเร็วเล็กน้อยในการเดินไปทำ อาหาร

“มุก เธอรู้ได้ยังไงว่าอาหารที่นี่อร่อย? เคยมากินกับใคร ใช่หรือเปล่า?” จันวิภาแกล้งถามมุกดา
“คราวที่แล้วฉันทำงานล่วงเวลา ประธานชลธีเคยพาฉัน มาทานแล้วครั้งหนึ่ง ฉันรู้สึกพอใช้ได้ พอดีวันนี้โธรณี เลี้ยงข้าว ก็เลยมา หึๆ เลยให้มาเลี้ยงข้าวเธอด้วยอีกคน เสียเลย” มุกดา บอกตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้น

“ชล ฉันเข้าไปก่อนนะ!” สามคนกำลังคุยกันอยู่ ก็ได้ยิน เสียงคนเรียกชลธีจากหน้าประตูดังเข้ามา